วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 453

เยี่ยชิวเดาไว้ไม่ผิด เหล่าทหารกองปฏิบัติการพิเศษได้จัดเตรียมห้องไว้ทุกข์ และกำลังเตรียมจัดพิธีไว้อาลัยให้กับเขา

ณ หอพิธีการของกองปฏิบัติการพิเศษ

ในเวลานี้ พอได้ยินเพลงบรรเลงไว้อาลัยในวันฌาปนกิจ ทุกคนต่างก็ต้องเศร้าโศกเสียใจ

ที่ด้านบนของหอพิธีการ มีป้ายพื้นหลังดำที่เขียนตัวอักษรสีขาวขนาดใหญ่แปดตัวที่เขียนไว้ว่า "ไว้อาลัยสหายเยี่ยชิวอย่างสุดซึ้ง!"

นอกจากนี้ยังมีกลอนคู่ที่แสดงถึงการไว้อาลัย แขวนอยู่ทั้งด้านซ้ายและด้านขวา

กลอนบทแรก: ผู้ที่ทำกรรมดีตลอดชีวิต ชื่อเสียงคงอยู่ตลอดไป

กลอนคู่ที่สอง: ผู้ที่มีน้ำใจอันงาม และมีความชอบธรรมอันสูงส่ง

ด้านล่างป้ายลงมา ก็เป็นภาพถ่ายเยี่ยชิว

เนื่องจากไม่พบศพของเยี่ยชิว จึงสร้างมนุษย์ฟางขึ้นมาตามรูปร่างหน้าตาและส่วนสูงของ เยี่ยชิว และวางไว้กลางดอกไม้และต้นไซเปรส และมีธงชาติสีแดงสดคลุมอยู่

หลงเยี่ยนำทหารบางส่วนของกองปฏิบัติการพิเศษ ยืนอยู่ในหอพิธีการ

ส่วนทหารคนอื่นๆ กำลังรออยู่ด้านนอกหอพิธีการ เพราะพิธีไว้อาลัยนั้นยังไม่ได้เริ่มอย่างเป็นทางการ

หลงเยี่ยถามทหารที่อยู่ข้างๆ: "เสนาธิการถังอยู่ที่ไหน?"

“เสนาธิการถังยังตรงที่หลุมนั่นอยู่ครับ” ทหารคนนั้นตอบ

หลงเยี่ยเหลือบมองนาฬิกาข้อมือแล้วพูดว่า "พิธีไว้อาลัยจะจัดขึ้นในอีกยี่สิบนาทีอยู่แล้วนะ ทำไมเขาถึงยังไม่มาอีก?"

ทหารคนนั้นกล่าวว่า: "เสนาธิการถังคงยังยอมรับความจริงที่ว่าหมอเยี่ยนั้นได้เสียชีวิตแล้ว ผู้บัญชาการครับ ทำไมคุณไม่ไปปลอบเขาหน่อยล่ะครับ?"

“ยังไงซะหมอเยี่ยก็เป็นคนจากวังซาตาน และเสนาธิการถังเป็นเจ้านายของเขา”

“ถ้าเสนาธิการไม่มาเข้าร่วมพิธีไว้อาลัย แบบนั้นมันรับไม่ได้นะ!”

หลงเยี่ยหันหลังเดินไป

หลังจากนั้นไม่นาน

หลงเยี่ยเจอถังเฟยแล้ว

มองไกลๆ ก็เห็นว่าถังเฟยคุกเข่าอยู่ข้างๆหลุม กำหมัดแล้วทุบพื้น

พอหลงเยี่ยเห็นแบบนี้ ก็ต้องปาดน้ำตาตัวเอง แล้วเดินมาถึงข้างหลังถังเฟย

“เหล่าถัง ห้องไว้ทุกข์จัดเสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว พิธีไว้อาลัยใกล้จะเริ่มแล้ว กลับเข้าไปด้านในพร้อมกับผมเถอะ” หลงเยี่ยพูดเบาๆ

ถังเฟยลุกขึ้นยืนทันที มองไปที่หลงเยี่ยและตะโกนว่า "นายพูดว่าอะไรนะ?"

“ผมบอกว่าห้องไว้ทุกข์จัดเสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว พวกเราไปส่งเยี่ยชิวด้วยกัน…”

ปัก!

หลงเยี่ยยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกถังเฟยเตะลงกับพื้นซะก่อน

“ตายบ้านแกสิ! เยี่ยชิวยังไม่ตาย จะจัดพิธีอำลาทำซากอะไรวะ? ไปรื้อพิธีออกซะ !” ถังเฟยตะโกน

หลงเยี่ยลุกขึ้นจากพื้นและถอนหายใจ: "เหล่าถัง ยอมรับความจริงเถอะ!"

"ฉันยอมรับไม่ได้!" ถังเฟยตาแดงและพูดขึ้นเสียงดัง: "ในเมื่อยังไม่พบศพของเยี่ยชิว แสดงว่าเขาอาจจะยังมีชีวิตอยู่ ตราบใดที่เราหาต่อไป เราก็จะพบเขาแน่นอน! "

หลงเยี่ยกล่าวว่า: "ตั้งแต่ที่เกิดเรื่องขึ้นจนถึงตอนนี้ ก็ผ่านไปเกือบร้อยชั่วโมงแล้ว"

“พวกเราหลายคน ต่างก็ไม่ได้หลับไม่ได้นอนและค้นหามาตลอดเวลาสี่วันสี่คืน หลุมก็ขุดไปลึกถึง 150 เมตร เครื่องมือค้นหาต่างๆก็ตรวจไม่พบสัญญาณของสิ่งมีชีวิต เยี่ยชิวจะยังมีชีวิตอยู่ได้ยังไงล่ะครับ?”

“เหล่าถัง ผมรู้ว่าคุณยังทำใจไม่ได้ ผมก็เช่นกัน”

“เยี่ยชิวเปรียบเสมือนพี่น้องของคุณ เขาก็เปรียบเสมือนพี่น้องของผมด้วย ผมก็ไม่อยากให้เขาต้องมาเสียสละแบบนี้ ถ้าหากว่าผมสามารถแลกชีวิตของผมกับเขาได้ ผมหลงเยี่ยยินดีอย่างยิ่ง”

“เหล่าถัง พวกเราพยายามอย่างดีที่สุดแล้ว ผมเชื่อว่าเยี่ยชิวจะยังอยู่บนสวรรค์ และไม่โทษเราหรอก” หลงเยี่ยชวนอีกครั้ง: “ไปกันเถอะ พวกเรากำลังรอคุณอยู่”

ถังเฟยมองเข้าไปที่หลุมนั่น จากนั้นคุกเข่าลงและโน้มตัวสามครั้ง จากนั้นหันหลังกลับและเดินไปที่ค่ายกองร้อยปฏิบัติการพิเศษ

“เมื่อฉันกลับไปปักกิ่งเมื่อไหร่ ฉันจะขอคำอธิบายจากเทพแห่งสงครามให้ชัดเจน ว่าทำไมไม่ให้ฉันทำการค้นหาเยี่ยชิวต่อกันแน่?”

แม้ว่าถังเฟยจะตัดสินใจเข้าร่วมพิธีไว้อาลัย แต่เขาก็ยังไม่เต็มใจ

“ไม่ต้องกังวล รอจัดการธุระฝั่งนี้เสร็จเมื่อไหร่ผมก็จะกลับบ้านไปถามคุณปู่ให้แน่ชัด ไม่ว่าเหตุผลคืออะไร ยังไงผมก็ต้องรู้ให้ได้” หลงเยี่ยเดินไปพูดไป

สักพัก ทั้งสองก็มาถึงหอจัดพิธีการ

ถังเฟยยืนอยู่ที่หน้าประตูทางเข้าหอพิธีการ มองไปที่รูปของเยี่ยชิว เหตุการณ์ที่ผ่านมาทั้งหมดถูกฉายซ้ำในหัวของเขาราวกับภาพยนตร์ เขากลั้นน้ำตาไม่ได้อีกต่อไป และน้ำตาก็ไหลลงมา

ลูกผู้ชายไม่หลั่งน้ำตากันง่ายๆ เพียงเพราะยังไม่ถึงจุดแห่งความเศร้าอย่างสุดขีด

“เยี่ยชิว ฉันขอโทษ!”

“หวังว่านายจะอยู่บนสวรรค์ และอย่าตำหนิพวกเราพี่น้องเลยนะ พวกเขาได้ทำดีที่สุดแล้ว ถ้าจะโทษก็โทษแค่ฉันคนเดียว!”

“ฉันรู้ว่านายกับแม่ของนายมีแค่กันและกันเท่านั้น นายคงยังไม่หมดห่วงเธอสินะ ฉันจะขอสัญญากับนายไว้ตรงนี้ หลังจากวันนี้ไป ฉันจะถือว่าแม่ของนายก็เป็นแม่แท้ๆของฉันคนนึง ฉันจะดูแลเธอแทนนายเอง รอจนเธออายุร้อยปีแล้วล่ะก็ ฉันจะดูแลเธอจนถึงที่สุด”

"เยี่ยชิว สหายของฉัน พี่น้องของฉัน นาย... ขอให้ไปอย่างสงบสุขนะ!"

ตึง!

ถังเฟยคุกเข่าลงกับพื้น ใจปวดร้าวแทบแตกสลาย

ทหารทุกคนในกองปฏิบัติการพิเศษต่างพากันหลั่งน้ำตา

อย่างไรก็ตาม ในขณะนี้ จู่ๆก็มีเสียงหัวเราะที่ดังขึ้นมาไม่รู้เวลาจากทางหน้าประตู: "โย่ว นี่พวกนายกำลังจัดงานเลี้ยงฉลองอยู่งั้นเหรอ?"