วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 472

"ปัง!"

เยี่ยชิวกระเด็นลอยไปไกลกว่าสิบเมตร หลังของเขากระแทกกับพื้นจนทำให้เกิดรอยช้ำขนาดใหญ่

อีกด้านหนึ่ง เอ้อร์สือกุ่ยพยุงเตี้ยวสือกุ่ยขึ้นมา แล้วถามว่า “พี่ชาย เป็นยังไงบ้าง?”

ใบหน้าของเตี้ยวสือกุ่ยซีดเซียว เขารีบใช้นิ้วแตะบาดแผลที่ไหล่ซ้าย

“พี่ชาย สรุปพี่เป็นยังไงบ้าง?” เอ้อร์สือกุ่ยถามอีกครั้ง

“แกตาบอดหรือไง ฉันเป็นยังไงแกมองไม่เห็นเหรอ?” เตี้ยวสือกุ่ยด่าด้วยความโกรธ

เอ้อร์สือกุ่ยรู้สึกน้อยและโมโหที่ถูกพี่ชายดุ เขาจึงเอาความโกรธไปลงที่เยี่ยชิว "ไอ้สารเลว กล้าทำร้ายพี่ชายฉัน ฉันจะฆ่าแก"

เอ้อร์สือกุ่ยถือปังตอสับกระดูกสองเล่มแล้วเดินมุ่งหน้าไปหาเยี่ยชิวด้วยท่าทางดุร้าย

เยี่ยชิวจับดาบจักรพรรดิชื่อเซียวไว้แน่น เตรียมรอให้เอ้อร์สือกุ่ยเข้ามาใกล้ จากนั้นใช้เทคนิคดาบอักขระหญ้าโดยตรงเพื่อฆ่าเอ้อร์สือกุ่ยด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว

เพื่อป้องกันการเกิดเหตุไม่คาดคิด เขาจึงแอบถือเข็มทองไว้ในฝ่ามือซ้ายเผื่อไว้

แต่ในขณะเดียวกันนั้น จู่ๆ เลิงซิ่วก็ก้าวไปข้างหน้าและจับไหล่ของเอ้อร์สือกุ่ยไว้

“นายทำอะไร?” เอ้อร์สือกุ่ยหันกลับไปจ้องเหลิ่งซิวตาเขม็งและตะโกนด้วยความโกรธ

“กำลังเสริมของมันมาถึงแล้ว” เหลิงเสวี่ยพูด

“กำลังเสริม?” เอ้อร์สือกุ่ยมองกลับไปและเห็นร่างสองร่างปรากฏขึ้นในสายตาของเขา

เยี่ยชิวก็เห็นร่างทั้งสองนี้เช่นกัน

ชิงหลงกับฉีหลิน!

ทันใดนั้นเยี่ยชิวก็มีพลังขึ้นมา

ถังเฟยที่อยู่บนรถก็เห็นพวกของชิงหลง เขาพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ตอนนี้ชิงหลงและ ฉีหลินอยู่ที่นี่แล้ว ถ้าพวกมันทั้งสามยังไม่วิ่งหนีไป พวกมันได้ตายที่นี่แน่"

หลงเยี่ยพูดว่า "พวกมันไม่มีโอกาสที่จะหลบหนีแล้ว"

ถังเฟยมองไปข้างหน้าและเห็นชิงหลงและฉีหลินขวางพวกเหลิงเสวี่ยแล้ว เห็นได้ชัดว่าเพื่อป้องกันไม่ให้พวกเขาหลบหนี

“เยี่ยชิว คุณโอเคไหม?” ฉีหลินถามเสียงดัง

“ผมสบายดี พวกคุณมาทันเวลาพอดี” เยี่ยชิวหัวเราะเสียงดัง

ชิงหลงเห็นอาการบาดเจ็บบนร่างกายของเยี่ยชิว แล้วพูดว่า "เยี่ยชิว คุณไปพักผ่อนก่อน ปล่อยให้ทั้งสามเป็นหน้าที่ของเรา"

เยี่ยชิวรู้ว่าฝีมือของชิงหลงนั้นสุดยอดมาก แต่ความแข็งแกร่งของชายทั้งสามที่อยู่ตรงหน้าเขาก็ผิดแปลกมากเช่นกัน ลำพังแค่เหลิงเสวี่ยคนเดียวก็สามารถสู้ได้เสมอชิงหลงแล้ว เผลอๆ อาจถึงขั้นทำให้ชิงหลงบาดเจ็บหนักได้ด้วย

ชื่อของนักฆ่าหมายเลขหนึ่งของโลก ไม่ได้เป็นเพียงชื่อลมๆ

ฉีหลินมีแขนเพียงข้างเดียว ดังนั้นความแข็งแกร่งของเขาจึงลดลงอย่างมาก เขาไม่สามารถรับมือกับเอ้อร์สือกุ่ยและเตี้ยวสือกุ่ยด้วยตัวคนเดียวได้

เยี่ยชิวพูดว่า "ชิงหลง ฉีหลิน ช่วยผมรั้งสองคนนั้นไว้ ฉันจะไปจัดการกับนักฆ่าหมายเลขหนึ่งของโลกเอง"

“คุณได้รับบาดเจ็บอยู่ จะไหวเหรอ?” ฉีหลินถาม

“ไม่ต้องกังวล ผมจัดการเขาได้” เยี่ยชิวพูดด้วยรอยยิ้ม

ครู่ต่อมา ชิงหลงก็เคลื่อนตัวและตรงไปยังเอ้อร์สือกุ่ยทันที ส่วนฉีหลินก็พุ่งตัวไปต่อสู้กับเตี้ยวสือกุ่ยเช่นกัน

มีเพียงเยี่ยชิวและเหลิงเสวี่ยเท่านั้นที่ยืนอยู่ที่เดิม

ทั้งสองยืนห่างกันประมาณ 10 เมตร ในมือของพวกเขาถือดาบอยู่ สายตาก็เพ่งเล็งฝั่งตรงข้าม

“ดาบของนายน่าสนใจมาก มันชื่อว่าอะไร?” เยี่ยชิวถาม

“ไร้ปรานี!” เหลิงเสวี่ยตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“นายชื่อเหลิงเสวี่ยที่แปลว่าเลือดเย็น ดาบของนายชื่อว่าอู๋ฉิงที่แปลว่าไร้ความปรานี รวมกันแล้วเป็นเลือดเย็นไร้ความปรานี ช่างเป็นการรวมตัวที่สวรรค์สรรค์สร้างมาก” เยี่ยชิวยกดาบจักรพรรดิชื่อเซียว แล้วถามเหลิงเสวี่ย "นายรู้ไหมว่าดาบที่อยู่ในมือฉันตอนนี้เป็นดาบอะไร? "

“ดาบอะไร?”

“ดาบจักรพรรดิชื่อเซียว!”

เหลิงเสวี่ยตอบสนองอย่างรวดเร็วและรีบถอยกลับ แต่ในขณะนั้นเอง ดาบจักรพรรดิได้ปรากฏตัวขึ้นข้างหลังเขาแล้ว

เหลิงเสวี่ยเป็นนักฆ่าหมายเลขหนึ่งของโลกจริงๆ เขามีประสบการณ์มากมายในการต่อสู้กับศัตรู เขารีบพลิกตัวกลับ และคมดาบก็ปะทะกับดาบจักรพรรดิ

"ตั๊ง!"

เสียงดังฟังชัด

หลังจากนั้นทันที เหลิงเสวี่ยก็รีบเก็บดาบอย่างรวดเร็ว รังสีที่แผ่ออกมาจากร่างกายเขาเปลี่ยนไป และเขาก็แทงเยี่ยชิวด้วยดาบของเขาไปในอากาศ

ดาบนี้เต็มไปความหนาวเย็นและน่าเกรงกลัว

เยี่ยชิวเองก็ใช้ดาบตอบโต้กลับไป ในวินาทีนั้น ดาบทั้งสองปะทะกันในอากาศอีกครั้งจนทำให้เกิดเสียงดังสนั่น

เหลิงเสวี่ยไม่ต้องการให้เยี่ยชิวมีโอกาสหายใจ ดังนั้นเขาจึงเพิ่มความเร็วในการชักดาบขึ้น รังสีดาบนับไม่ถ้วนพันกันเป็นตาข่ายดาบสุญญากาศและปกคลุมบนหัวของเยี่ยชิว

จริงๆ แล้วเยี่ยชิวไม่ได้มีประสบการณ์ในการใช้ดาบมากนัก ตอนนี้เขามีแค่วิชาดาบอักษรหญ้าขั้นที่หนึ่งเพียงวิธีเดียวเท่านั้น นอกเหนือจากนี้ก็ไม่รู้ท่าดาบอื่นเลย

เมื่อเห็นตาข่ายดาบที่คลุมอยู่ จู่ๆเยี่ยชิวก็เก็บดาบของเขา แล้วเริ่มก้าวเท้าแปลก ๆ บางครั้งก็ไปทางซ้าย บางครั้งก็ไปทางขวา บางครั้งก็ก้าวเล็ก ๆ บางครั้งก็หมุนและกระโดด แต่ละขั้นตอนเชื่อมต่อกันอย่างราบรื่น หลบเลี่ยงการโจมตีของเหลิงเสวี่ย

ดวงตาของเหลิงเสวี่ยแสดงให้เห็นถึงความตกใจ เพราะลักษณะการก้าวเท้าแบบนี้ของเยี่ยชิว ตอนคนก่อนหน้านี้ที่เคยโดนเขาโจมตีแบบนี้ ก็ไม่เคยใช้มาก่อน

เขาเข้าใจแล้ว ก่อนหน้านี้เยี่ยชิวซ่อนความแข็งแกร่งและพลังของเขาเอาไว้

“เผชิญหน้ากับการล้อมของยอดฝีถึงสามคน ถูกแทงด้วยดาบอีกหลายครั้ง แต่เขาก็ยังคงซ่อนความแข็งแกร่งของเขาไว้ นิสัยแบบนี้น่ากลัวมาก”

เหลิงเสวี่ยตระหนักได้ว่าเขาไม่สามารถให้โอกาสเยี่ยชิวได้อีก และการต่อสู้ครั้งนี้จะต้องจบอย่างรวดเร็ว

พอคิดได้แบบนั้น ร่างกายของเหลิงเสวี่ยก็เปล่งประกาย และคมดาบที่ดูเหมือนจะทะลุอากาศ ก็ไปปรากฏขึ้นตรงหน้าลำคอของเยี่ยชิวเพียงชั่ววินาทีถัดมา

ดาบนี้ทั้งรวดเร็วและโหดร้าย

เยี่ยชิวเอนหลังและย่อตัวลงอย่างรวดเร็ว คมดาบถากหนังหัวของเขาไป และในขณะนั้นเอง——

ดวงตาของเขาเป็นประกายด้วยแสงเย็นวาบ จากนั้นก็ปล่อยหมัดไปที่หัวใจของเหลิงเสวี่ยอย่างแรง