วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 474

หลังจากเยี่ยชิวจัดการเหลิงเสวี่ยแล้ว สายตาของเขาก็มองไปทางฉีหลิน

ฉีหลินกำลังต่อสู้อยู่กับเตี้ยวสือกุ่ย

หลังจากที่เตี้ยวสือกุ่ยโดนเยี่ยชิวตัดแขนขาดไปหนึ่งข้าง ความสามารถในการต่อสู้ของเขาก็ลดลงไปมาก เขาทนเจ็บไปด้วยและต้องคอยรับมือกับฉีหลินด้วย คอยปัดคอยหลบคอยป้องกันอยู่ตลอด ไม่ได้จู่โจมหรือโต้กลับเลย

จริงๆ แล้วเตี้ยวสือกุ่ยกำลังสนใจการต่อสู้ระหว่างเยี่ยชิวกับเหลิงเสวี่ยอยู่ตลอด เขาหวังว่าเหลิงเสวี่ยจะรีบจัดการเยี่ยชิว แล้วรีบมาช่วยเขา แต่คิดไม่ถึงว่าเหลิงเสวี่ยจะตาย

วินาทีที่เห็นเหลิงเสวี่ยล้มลงกับพื้น จิตใจของเตี้ยวสือกุ่ยก็หายไปครึ่ง จากนั้นเขาก็ตะโกนลั่นว่า "น้องชาย เตรียมถอย"

เอ้อร์สือกุ่ยกับชิงหลงก็ต่อสู้กันนัวเนีย นานมากแล้วที่เขาไม่ได้ต่อสู้อย่างสะใจแบบนี้ เขาตอบกลับว่า "พี่ รอผมก่อน ผมใกล้จะจัดการมันได้แล้ว"

พอเตี้ยวสือกุ่ยได้ยินประโยคนี้ เขาก็โกรธจนแทบกระอักเลือด

โง่เง่า ขืนยังสู้ต่อ พวกเราได้ตายกันหมดแน่

“ไอ้น้องชาย อย่ามัวแต่กระหายต่อสู้ เหลิงเสวี่ยตายแล้ว รีบถอย” เตี้ยวสือกุ่ยตะโกนอย่างเร่งรีบ

เอ้อร์สือกุ่ยมองย้อนกลับไปและเห็นเหลิ่งเสวี่ยนอนจมกองเลือด เขาตกใจและเตรียมที่จะถอย แต่ในขณะนั้นเอง เขาก็ถูกชิงหลงเตะเข้าที่ท้องอย่างจัง

"ปัก!"

ร่างใหญ่ของเอ้อร์สือกุ่ยม้วนกระเด็นออกมาทันทีราวกับลูกบอลยาง

เอ้อร์สือกุ่ยตอบสนองอย่างรวดเร็ว หลังจากกระเด็นออกไป เขาก็รีบวิ่งไปทางฉีหลินเพื่อเตรียมที่จะหนีไปพร้อมกับเตี้ยวสือกุ่ย

เยี่ยชิวเคลื่อนตัวไปอย่างรวดเร็ว "ฟ้าว" เพื่อสกัดกั้นเอ้อร์สือกุ่ยไว้

"ชิงหลงไปช่วยฉีหลิน" หลังจากที่เยี่ยชิวพูดจบ ดวงตาของเขาก็จ้องมองไปที่เอ้อร์สือกุ่ย รอยยิ้มของเขาแฝงไปด้วยความอาฆาต จากนั้นก็พูดว่า "ในเมื่อมาแล้ว ก็อย่าไปเลย"

“ไอ้เลว กล้าทำร้ายพี่ฉัน แกเจอกับฉันแน่” เอ้อร์สือกุ่ยรีบพุ่งเข้ามาพร้อมกับปังตอสับกระดูกสองเล่ม

ตอนแรกชายคนนี้ต้องการสู้กับเยี่ยชิวไปสามร้อยเพลงรบ แต่จู่ๆ ก็มีสายฟ้าฟาดลงมาจากท้องฟ้าอย่างไม่คาดคิด

"บูม!"

ทันใดนั้น เอ้อร์สือกุ่ยก็ถูกฟ้าผ่าจนควันระเบิดออกจากปาก

แต่ว่า ชายคนนี้ทนต่อการถูกโจมตีได้ดีมาก เพราะฉะนั้นถึงแม้เขาจะถูกฟ้าผ่าแต่ก็ไม่ได้สร้างความเสียหายร้ายแรง แต่กลับยิ่งทำให้เขาโกรธมากไปอีก

“ฉันจะฆ่าแก อ่า อ่า...”

ดวงตาของเอ้อร์สือกุ่ยเป็นสีแดงก่ำ ถือปังตอสับกระดูกไว้ในมือทั้งสองข้าง และพุ่งเข้าหาเยี่ยชิวเรื่อยๆ

เยี่ยชิวยืนอยู่กับที่ รอให้เอ้อร์สือกุ่ยวิ่งเข้ามาตรงหน้าเขา จากนั้นเขาก็ฟาดดาบสองดาบอย่างรวดเร็ว

"แคว้ก!"

"แคว้ก!"

ปังตอสับกระดูกทั้งสองเล่มถูกสับเป็นชิ้นๆ

เยี่ยชิวปล่อยมัดต่อ ชกเข้าไปที่ท้องของเอ้อร์สือกุ่ย

"ปัง!"

เอ้อร์สือกุ่ยเป็นเหมือนกระสอบทราย ร่างใหญ่โตของเขากระเด็นลอยไปด้านหลัง

เยี่ยชิวรีบพุ่งตัวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว และขณะที่ร่างของเอ้อร์สือกุ่ยกำลังจะกระแทกพื้น เขาก็เตะเข้ากลางหลังของเอ้อร์สือกุ่ยอีกครั้ง

"พร้วด!"

เอ้อร์สือกุ่ยกระอักเลือดออกมาเต็มปาก ร่างกระเด็นลอยขึ้นไปในอากาศ และตกลงมาอย่างรวดเร็ว ขณะที่เขาอยู่ห่างจากพื้น 2 เมตร เยี่ยชิวก็ทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้าอีกครั้ง จากนั้นใช้เข่าโจมตีเอ้อร์สือกุ่ยที่ท้ายทอยอย่างแรง

"คลิก!"

กระดูกคอเคลื่อน

“ให้ตายเถอะ ขนาดนี้ยังไม่ตายอีก?” เยี่ยชิวประหลาดใจ ถ้าคนธรรมดาๆ ทั่วไปโดนโจมตีขนาดนี้ คงตายไปนานแล้ว แต่เอ้อร์สือกุ่ยมีเพียงกระดูกคอเคลื่อนเท่านั้น

“ฉันอยากจะดูว่าแกจะทนได้สักแค่ไหน?”

เยี่ยชิววางดาบจักรพรรดิลง จากนั้นก็ปล่อยหมัดทั้งสองมือทะยานขึ้นไป

ปัง

ปัง

ปัง

เยี่ยชิวต่อยเอ้อร์สือกุ่ยสิบหกครั้งติดต่อกัน

“ถ้าผมบอกว่าเจ็บ คุณจะรู้สึกผิดไหม?” ถังเฟยถาม

ฉีหลินยิ้มและพูดว่า “ผมไม่เคยรู้สึกผิดมาก่อน”

“ฮึ่ม” ถังเฟยส่งเสียงอย่างเย็นชา

หลงเยี่ยยกมือคารวะ จากนั้นพูดกับชิงหลงและฉีหลินว่า "พี่น้องทั้งสอง วันนี้ต้องขอบคุณพวกคุณมาก หากต่อไปมีอะไรที่ต้องผมหลงเยี่ย ขอแค่ให้บอก ไม่ว่าจะข้ามน้ำข้ามทะเล ผมก็จะไม่เกี่ยง"

“พี่น้องกันทั้งนั้น ไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้นหรอก” ชิงหลงพูดว่า “เยี่ยชิว ไท้เจี่ยนสั่งให้เราคุ้มกันพวกคุณไปส่งที่ปักกิ่ง”

“คุณทั้งสองควรรีบกลับไปที่เมืองหยางเฉิงเพื่อปกป้องไท้เจี่ยนโดยเร็วที่สุดจะดีกว่า” เยี่ยชิวพูด “ข้างกายไท้เจี่ยนไม่มีพวกคุณไม่ได้”

“แต่ไท้เจี่ยนสั่งให้พวกเราพาคุณไปที่ปักกิ่งไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม”

“ฟังผมเถอะ”เยี่ยชิวพูด “พวกลัทธิแม่มดกำลังเฝ้าดูอยู่ ในที่ๆ มองไม่เห็นอาจจะมีศัตรูซ่อนตัวอยู่ พวกคุณไม่ได้อยู่ข้างกายไท้เจี่ยน แล้วถ้าเจอกับศัตรู ไท้เจี่ยนก็จะตกอยู่ในอันตราย เพราะฉะนั้นพวกคุณรีบกลับไปดีกว่า”

“ส่วนทางผมไม่ต้องห่วง ผมมีวิธีจัดการกับศัตรูอยู่แล้ว”

“พวกคุณกลับไปอย่างสบายใจเถอะ!”

ฉีหลินมองไปที่ชิงหลง จากนั้นก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า "ดูเหมือนว่าไท้เจี่ยนจะเดาไม่ผิดเลยสักนิด"

เยี่ยชิวมองไปที่พวกเขาทั้งสองอย่างสงสัย

ชิงหลงพูดว่า "ก่อนมาที่นี่ ไท้เจี่ยนเดาไว้ว่าหลังจากที่คุณเห็นพวกเราแล้ว คุณจะต้องให้พวกเรากลับไปแน่นอน"

“ดังนั้นไท้เจี่ยนจึงระดมกองกำลังใต้ดินในสิบสี่จังหวัดทางภาคเหนือ รวมเป็นพี่น้องหลงเหมินจำนวนหนึ่งแสนคน คอยปกป้องคุ้มกันคุณระหว่างทางไปเมืองปักกิ่ง”

ชิงหลงหยิบปืนพลุออกจากอกของเขา จากนั้นก็มอบให้เยี่ยชิว และพูดว่า "หากคุณตกอยู่ในอันตราย ให้ยิงพลุนี่ แล้วพวกพี่น้องหลงเหมินจะมาช่วยเหลือคุณภายในสิบนาที"

เยี่ยชิวรับปืนมา ถอยหลังไปสองก้าว จากนั้นโค้งคำนับให้ชิงหลงและฉีหลินอย่างจริงใจ เขาพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “หลังจากที่กลับไปแล้ว รบกวนฝากคำของผมไปถึงไท้เจี่ยนด้วยว่าความเมตตาอันยิ่งใหญ่ในวันนี้ ผม เยี่ยชิว จะจดจำมันตลอดไป"

ฉีหลินตบไหล่เยี่ยชิวแล้วพูดว่า "เยี่ยชิว คุณต้องรีบไปที่ปักกิ่งแล้ว พวกเราก็ต้องรีบกลับไปที่เมืองหยางเฉิงเช่นกัน ถ้าอย่างนั้นพอแค่นี้ วันหลังค่อยหาโอกาสดื่มกัน"

“ระวังตัวด้วย!” ชิงหลงจ้องตาเยี่ยชิว จากนั้นก็หันหลังกลับไปพร้อมกับฉีหลิน

เยี่ยชิวมองดูชิงหลงและฉีหลินหายตัวไปในยามค่ำคืน จากนั้นก็ขึ้นรถพร้อมกับพวกถังเฟย มุ่งหน้าไปทางเมืองปักกิ่ง