วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 489

"ผัวะ!"

ศีรษะของเซียวชิงตี้แตกและจุดจบของเขาก็น่าอนาถยิ่งกว่าไป๋ยวี่จิงเสียอีก เลือดที่ไหลออกมานั้นมีปริมาณมากกว่าเป็นเท่าตัว

บรรดาแขกผู้มีเกียรติต่างพากันตกตะลึงจนหน้าเปลี่ยนสี

พวกเขาคิดไม่ถึงว่าเซียวชิงตี้เพียงแค่พูดเกลี้ยกล่อมไม่กี่คำก็กลับถูกเยี่ยชิวใช้ก้อนอิฐทุบศีรษะจนแตก

"เจ้าหมอนั่นเป็นใครกันแน่? อุกอาจโหดเหี้ยมมาก!"

"ไม่เพียงลงมือกับคุณชายไป๋อย่างโหดเหี้ยม แถมยังกล้าลงมือจัดการนายน้อยเซียว เขาไม่รู้เหรอว่าคุณชายเซียวเป็นน้องชายของแชมป์โหวเซียวจิ่ว?"

"เขากำลังรนหาที่ตาย"

"ไม่เพียงแค่รนหาที่ตายเท่านั้น ฉันว่าเขาต้องเสียสติไปแล้วแน่ๆ"

"ใช่ ต้องเสียสติไปแล้วแน่ๆ! ถ้าไม่บ้าก็คงไม่กล้าทำอะไรคลุ้มคลั่งแบบนี้หรอก!"

เซียวชิงตี้เป็นคนที่มีศิลปะการทางการต่อสู้ ฉะนั้นร่างกายของเขานั่นแข็งแกร่งกว่าไป๋ยวี่จิงมาก หลังจากที่ถูกทุบด้วยก้อนอิฐก็ยังคงนั่งอยู่บนรถเข็นอย่างไม่สะทกสะท้านและมองเห็นความโกรธที่แผ่ซ่านออกมาผ่านแววตาทั้งคู่

"นายกล้าแตะต้องตัวฉัน?" เซียวชิงตี้มองไปที่เยี่ยชิวอย่างเยือกเย็นและเต็มไปด้วยความโกรธ

"ฉันกล้าหรือไม่กล้าทำอะไรนาย เมื่อกี้นายก็เห็นกับตาตัวเองแล้วไม่ใช่เหรอ?" เยี่ยชิวกล่าวด้วยรอยยิ้ม "ถ้านายคิดว่าเมื่อกี้ฉันลงมือเบาไปละก็ เดี๋ยวฉันจะลงมืออีกทีก็ได้ ฉันไม่ติดอะไร"

เพี๊ยะ!

เยี่ยชิวเหวี่ยงก้อนอิฐไปที่ใบหน้าของเซียวชิงตี้และได้ยินเพียงเสียงดัง "เปราะ" จากนั้นกระดูกสันจมูกของเซียวชิงตี้ก็แตกหักลงและใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยเลือด

เซียวชิงตี้ยังคงนั่งอยู่บนรถเข็นโดยไม่สะทกสะท้านและยังคงจ้องมองเยี่ยชิวอยู่อย่างนั้นด้วยความโกรธแค้นที่ทวีคูณมากขึ้น

เยี่ยชิวกล่าวด้วยรอยยิ้มโดยไม่หันไปมอง "ขงจื้อกล่าวไว้ว่า เวลาสู้กันให้ใช้ก้อนอิฐทุบ! พยายามมุ่งลงมือไปที่ใบหน้าและออกแรงอย่างสุดกำลัง ถ้าทุบไม่โดยก็ให้ทุบอีกครั้ง ทุบด้วยทั้งมือซ้ายและมือขวา ถ้ามีเพื่อนพ้องก็พากันช่วยกันลงมือ"

"พวกนายจะลองดูหน่อยไหม?"

เยี่ยชิวหันไปมองถังเฟยและหลงเยี่ยพร้อมกับกล่าวด้วยรอยยิ้ม "ใช้ก้อนอิฐทุบศีรษะสนุกออกจะตายไป"

ถังเฟยหันหน้าไปมอง

หลงเยี่ยเดินเข้าไปรับก้อนอิฐในมือของเยี่ยชิวอย่างไม่คิดพร้อมกับไปยืนอยู่ตรงหน้าของเซียวชิงตี้และหัวเราะอย่างชอบใจ "เซียวชิงตี้ คิดไม่ถึงเลยใช่ไหมว่าฉันกลับมาอีกแล้ว"

"ตอนนั้นนายต่อยฉันจนฟันร่วงหมดปาก ทำให้ฉันอับอายขายขี้หน้ามาก เรื่องนี้ฉันจำได้ขึ้นใจมาโดยตลอด"

"นายคิดว่าฉันควรใช้โอกาสนี้คิดบัญชีกับนายดีไหม?"

"หลงเยี่ย นายอยากตายหรือไง?" เซียวชิงตี้ตะคอกด้วยความโกรธ

เพี๊ยะ!

หลงเยี่ยเหวี่ยงก้อนอิฐไปที่ใบหน้าของเซียวชิงตี้อย่างแรง และทันใดนั้นเองใบหน้าของเซียวชิงตี้ก็หมุนเสมือนกับพวงมาลัยรถที่หักเลี้ยวอย่างกะทันหัน

"ปัดโธ่ จนถึงตอนนี้แล้วนายยังกล้าข่มขู่ฉันอีกเหรอ ถ้าไม่จัดการนายแล้วจะให้จัดการใครอีก?"

"นายยังคิดว่าตัวเองยังคงเป็นเซียวชิงตี้คนเดิมอย่างนั้นเหรอ?"

"ตอนนี้นายเป็นเพียงคนพิการคนหนึ่งเท่านั้น ฉันจะทำอะไรกับนายก็ได้ ถ้านายมีความสามารถจริงก็สู้กลับสิ ฮึ!"

หลงเยี่ยถุยน้ำลายใส่หน้าของเซียวชิงตี้

เยี่ยชิวตกใจและคิดในใจว่าเจ้าหมอนี่แน่ชะมัด เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกดีใจที่เซียวชิงตี้ถูกจัดการ ไม่งั้นละก็เขาจะต้องต่อสู้กับหลงเยี่ยอย่างสุดชีวิตแน่

มือทั้งสองข้างของเซียวชิงตี้จับที่พักแขนรถเข็นแน่นจนเลือดปูดเป็นเส้นขึ้นมา แววตาของเขาเดือดพล่านและจ้องมองไปที่หลงเยี่ยเหมือนอยากจะกลืนกินเขาเข้าไปทั้งเป็น

ถูกถุยน้ำลายใส่ต่อหน้าผู้คนจำนวนมากขนาดนี้ ช่างเป็นอะไรที่เหยียดหยามเกียรติอย่างมาก!

"มองหาอะไร! ถ้ายังมองอีกฉันจะควักลูกตานายออกมาเลยคอยดู!" หลงเยี่ยสบถด่า "อย่าคิดว่าเป็นน้องชายของแชมป์โหวเซียวจิ่วแล้วฉันจะกลัวนะ"

"นอกจากเป็นน้องของแชมป์โหวแล้ว นายยังมีอะไรดีอีกอย่างนั้นเหรอ?"

"นายก็แค่คนพิการเท่านั้น!"

พิการ? เขาด่าว่าเราเป็นคนพิการไร้ค่า!

"ฮึ ฮึ ฮึ...."

เขาไม่ได้เจอกับไป๋ปิงมานานพอสมควรแล้ว ตอนนี้ไป๋ปิงซูบผอมลงไปมาก แม้ว่าแต่งหน้าแล้วก็ไม่สามารถปกปิดรอยหมองคล้ำบนใบหน้าได้ แค่มองก็ดูออกว่าเจอกับเรื่องหนักๆ มามากมาย

"พี่ปิง ขอโทษด้วยนะที่ทำให้พี่ลำบาก" เยี่ยชิวกล่าวด้วยความรู้สึกผิด

ไป๋ปิงส่ายหน้าและจากนั้นก็โผตัวเข้ากอดเยี่ยชิวและร้องไห้ออกมา

ทั้งสองกอดกันแน่น

จนถึงตอนนี้ที่แขกผู้มีเกียรติต่างดึงสติขึ้นได้ว่าที่เยี่ยชิวก่อเรื่องขึ้นกับตระกูลไป๋ก็เพื่อไป๋ปิงนั่นเอง

ผ่านไปครู่หนึ่ง

ไป๋ปิงก็ผละตัวออกมาและเช็ดน้ำตากล่าว "เพื่อฉัน นายคิดว่าคุ้มเหรอที่ทำแบบนี้?"

"คุ้มมาก" เยี่ยชิวจ้องมองดวงตาของไป๋ปิงและกล่าวอย่างชัดถ้อยชัดคำ "เพื่อพี่แล้วผมยอมทำทุกอย่าง"

ทันใดนั้นเอง น้ำตาของไป๋ปิงก็ไหลออกมาอีกครั้ง

"หยุดร้องได้แล้ว ร้องต่อไปจะไม่สวยแล้วนะ" เยี่ยชิวช่วยเช็ดน้ำตาอย่างอ่อนโยนและจากนั้นก็หันไปมองเผยเจี๋ยที่สวมชุดสูทสีขาวและกล่าวอย่างเย็นชา "ไป๋ปิงเป็นผู้หญิงของฉัน ฉันจะพาเธอไป นายมีปัญหาอะไรไหม?"

"เชิญตามสบาย"

เผยเจี๋ยกล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย ต่อให้มีปัญหาก็ทำอะไรไม่ได้ เขาไม่อยากเป็นเหมือนกับไป๋ยวี่จิงที่ถูกทุบด้วยก้อนอิฐ

เจ้าหมอนี่กล้าลงมือได้แม้กระทั่งเซียวชิงตี้ มีหรือเขาจะเห็นฉันอยู่ในสายตา? ไม่มีทางเลย

"งั้นก็ดี คิดเสียว่าฉันติดหนี้บุญคุณนายแล้วกัน วันข้างหน้าหากมีเรื่องอะไรให้ช่วยก็บอกได้เสมอ"

เยี่ยชิวพูดจบก็จับมือไป๋ปิงพร้อมกับกล่าวอย่างจริงจัง "พี่ปิง เราไปกันเถอะ"

"อืม" ไป๋ปิงพยักหน้า

ทั้งสองเพิ่งจะหันหลังไปก็ได้ยินเสียงหนึ่งพูดขึ้นมาอย่างเคร่งขรึม "ทำร้ายคนอื่นแล้วยังคิดจะหนีไป คิดว่าตระกูลไป๋เป็นสนามเด็กเล่นที่คิดจะเข้าก็เข้า คิดจะออกก็ออกอย่างนั้นเหรอ?"