วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 488

ขณะที่ไป๋ยวี่จิงถูกทุบด้วยอิฐ จากนั้นก็มีเลือดไหลออกจากหน้าผาก ทำให้ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาเปลี่ยนไปจนดูน่าสยดสยอง

การเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหัน ทำให้บรรดาแขกในงานต่างพากันตกใจ

จากนั้นสถานการณ์ก็โกลาหลอย่างควบคุมไม่ได้

"เจ้าหมอนั่นเป็นใครกันแน่?"

"กล้าทำร้ายได้แม้แต่คุณชายไป๋เลยเหรอ เขาไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกแล้วใช่ไหม?"

"ฉันคิดว่าเขารนหาที่ตายชัดๆ เลย!"

"......"

บรรดาแขกในงานต่างพากันวิพากษ์วิจารณ์กันต่างๆ นานาและมองเยี่ยชิวด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสงสาร ราวกับว่ากำลังมองคนตายยังไงยังงั้น

"สารเลว ฉันบอกนายแล้วไม่ใช่เหรอว่าอย่าก่อเรื่อง ทำไมนายยังกล้าลงมืออีก...."

อมตะชางเหม่ยทำหน้าเศร้าและยังพูดไม่ทันจบก็เห็นเยี่ยชิวยกอิฐขึ้นกระแทกไปที่ศีรษะของไป๋ยวี่จิงอีกครั้ง

ตุ่บ!

ศีรษะของไป๋ยวี่จิงแตกจนมีเลือดไหลสาดกระเซ็นไปทั่ว จากนั้นเขาก็ทรุดตัวลงกับพื้นอย่างควบคุมไม่ได้

และในช่วงเวลาวิกฤตินี้เอง พ่อบ้านอาวุโสของตระกูลไป๋ก็วิ่งเข้ามาประคองไป๋ยวี่จิงไว้ ทำให้ไป๋ยวี่จิงไม่ได้ล้มลงกับพื้นไปโดยตรง จากนั้นก็ตะคอกอย่างเกรี้ยวกราดใส่เยี่ยชิว "กล้าทำร้ายคุณผู้ชายของฉันอย่างนั้นเหรอ แกไม่ได้ตายดีแน่"

"คุณกำลังข่มขู่ผมเหรอ?" เยี่ยชิวหันไปมองพ่อบ้านอาวุโส

พ่อบ้านรู้สึกตื่นตระหนกอย่างไม่รู้สาเหตุและหลังจากที่สบตากับเยี่ยชิวก็ทำให้เขารู้สึกโกรธแค้นขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ ราวกับคนที่เขากำลังเผชิญอยู่ไม่ใช่เยี่ยชิว แต่กลับเป็นปีศาจชั่วร้ายคนหนึ่ง

ความรู้สึกแบบนี้ช่างน่ากลัวเหลือเกิน!

แม้ว่าพ่อบ้านจะรู้สึกหวาดกลัวในใจ แต่ใบหน้าของเขากลับไม่ได้แสดงออกมาแต่อย่างใดและยังแสร้งทำใจดีสู้เสือตะคอกออกไปเสียงดัง "เยี่ยชิว นายหยุดบ้าได้แล้ว ที่นี่คือตระกูลไป๋ ไม่ใช่ที่ที่นายจะทำอะไรก็ได้"

"เหมือนว่าคุณคิดจะห้ามผมอย่างนั้นเหรอ?" เยี่ยชิวยิ้มอย่างไม่แยแส "คุณเองก็เป็นเพียงสุนัขตัวหนึ่งที่ตระกูลไป๋เลี้ยงไว้เท่านั้น คุณมีสิทธิ์อะไรมาห้ามผม?"

"เยี่ยชิว นาย....."

พ่อบ้านกำลังจะอ้าปากก็เห็นเยี่ยชิวยกอิฐขึ้นมาและจากนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปพร้อมกับคิดจะถอยหลังไป แต่ก็สายไปเสียแล้ว

"ตุ่บ!"

อิฐก้อนพุ่งเข้าไปตรงกลางศีรษะทันที

พ่อบ้านรู้สึกเหมือนโลกหมุนและถอยหลังไปสองสามก้าวโดยไม่สามารถยืนตรงได้ จากนั้นก็มีเลือดไหลออกมาจากบริเวณหน้าผาก

เจ็บ เจ็บเหลือเกิน!

พ่อบ้านเอามือกุมศีรษะและฝืนพยายามยืนให้มั่นคงพร้อมกับชี้ไปที่เยี่ยชิวเหมือนอยากจะพูดอะไร แต่ขณะนี้เอง เยี่ยชิวก็ได้เอ่ยปากขึ้นมา

"เป็นสุนัขรับใช้ก็ควรรู้จักเจียมตัวบ้าง เจ้านายยังไม่พูดอะไร คุณจะเข้ามายุ่งทำไม"

เยี่ยชิวยกเท้าถีบเขาอย่างไม่เกรงใจ

ปัง!

พ่อบ้านกระเด็นลอยออกไปกว่าสิบเมตรเสมือนว่าวที่เชือกขาดและตกลงตรงกลางบ้านจนทำให้พื้นแตกร้าว

เพราะเขาอายุกว่าหกเจ็ดสิบปี ฉะนั้นเขาไม่มีทางทนกับการโจมตีเช่นนี้ได้อย่างแน่นอน

พ่อบ้านกลอกตาและจากนั้นก็หมดลมหายใจลงทันที

หลังจากที่เยี่ยชิวเตะพ่อบ้านกระเด็นลอยออกไปก็ได้มองไปที่อิฐก้อนในมือและจากนั้นก็ชำเลืองมองไปที่ไป๋ยวี่จิงพร้อมกับรอยยิ้มแห่งความสะใจ

จะว่าไปก็แปลก เห็นได้ชัดว่าเขากำลังหัวเราะอย่างมีความสุข แต่ผู้คนรอบๆ กลับรู้สึกเกรงกลัวอย่างบอกไม่ถูก

บรรดาแขกในงานต่างดูออกว่าเยี่ยชิวกำลังจะลงมือกับไป๋ยวี่จิงอีกครั้ง

"เหล่าว่าน นายว่าฉันควรเข้าไปห้ามเยี่ยชิวดีไหม? ฉันกลัวว่าถ้าปล่อยไปแบบนี้ต่อไปจะต้องยากที่จะจัดการแน่!" ชายชราถังกล่าวอย่างเคร่งขรึม

ตระกูลไป๋เป็นตระกูลที่ร่ำรวยตระกูลหนึ่งในเมืองหลวง และไป๋ยวี่จิงเองก็เป็นทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลไป๋ หากไป๋ยวี่จิงตายไป เช่นนั้นเยี่ยชิวต้องแย่แน่ หรือเขาอาจต้องตายตามไปด้วยก็เป็นได้

"ห้ามอะไร? หากเจ้าหมอนั่นของตระกูลไป๋ไม่ตาย งั้นเยี่ยชิวก็ต้องตาย" ว่านเหล่ากล่าว "ตั้งแต่ที่เจ้าหมอนั่นพยายามฆ่าเยี่ยชิว ระหว่างพวกเขาสองคนก็ไม่มีใครยอมใครได้อีกต่อไป"

ขณะที่บรรดาแขกในงานต่างพากันวิตกกังวลนั้น จู่ๆ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น

"เยี่ยชิว ควรพอได้แล้ว!"

วินาทีนั้นทุกคนต่างหันไปมองเจ้าของเสียงที่ดังขึ้นและเมื่อเห็นว่าเป็นใครก็ต่างพากันถอนหายใจด้วยความโล่งอก

"นายน้อยเซียวออกหน้าแทนจะต้องห้ามเจ้าหมอนั่นได้แน่ๆ"

"จริงด้วย นายน้อยเซียวเป็นถึงน้องชายแท้ๆ ของแชมป์โหวเซียวจิ่ว บนโลกนี้ไม่มีใครกล้าแตะต้องเขาคนนี้แล้ว"

"อีกอย่าง นายน้อยเซียวและคุณชายไป๋ต่างกัน คุณชายไป๋เป็นนักวิชาการชอบเรียนรู้คนหนึ่งที่ไม่มีความสามารถด้านกางต่อสู้ แต่นายน้อยเซียวกลับมีศิลปะการต่อสู้ที่สูงส่งเหมือนยอดฝีมือ หากเจ้าหมอนั่นคิดมีเรื่องกับนายน้อยเซียวละก็เขาจะต้องตายอย่างน่าอนาถอย่างแน่นอน"

ขณะที่เยี่ยชิวมองไปที่เซียวชิงตี้นั้นก็ได้หรี่ตาลงเล็กน้อย

เจ้าหมอนี่ก็มาด้วยเหรอ?

เซียวชิงตี้ยังคงดูเย่อหยิ่งหล่อเหลาเช่นเดิม เขาแต่งกายอย่างประณีต แต่น่าเสียดายที่ขาทั้งสองข้างของเขาพิการและต้องนั่งอยู่บนรถเข็น

"โอ๊ะโอ นายน้อยเซียวใช่ไหม? ไม่เจอกันนานเลย" เยี่ยชิวหันหน้าไปและเดินไปหาเซียวชิงตี้พร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

"ไม่ได้เจอกันนาน คิดไม่ถึงเลยว่านายจะมาที่เมืองหลวง" เซียวชิงตี้กล่าว "เยี่ยชิว นายต้องรู้ว่าที่นี่ไม่ใช่เจียงหนิง"

"นายสามารถทำอะไรก็ได้ที่เจียงหนิง แต่ที่นี่คือเมืองหลวง หากนายไม่หัดเจียมตัวละก็ ระวังจะตายเป็นศพที่ไร้ร่างล่ะ"

"นี่คือคำเตือนสำหรับนาย"

เยี่ยชิวหุบยิ้มและกล่าวออกไป "นายน้อยเซียว ขอบคุณสำหรับคำเตือนของคุณ ครั้งก่อนที่คุณออกจากเจียงหนิงมา ผมรู้สึกไม่สบายใจมาโดยตลอดและคิดอยากจะพูดกับคุณต่อหน้าอย่างหนึ่ง"

คิดจะขอโทษฉันเหรอ? อย่าหวังว่าฉันจะยกโทษให้นายเลย

เซียวชิงตี้แอบครุ่นคิดในใจและถามออกไป "นายอยากพูดอะไร?"

"อย่ามาหาเรื่องผม ผมเป็นคนคิดแค้นมาก" เยี่ยชิวพูดจบก็ทุบก้อนอิฐในมือไปอย่างแรง