วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 491

เยี่ยชิวได้ยินเสียงก็หันไปมองและเห็นว่ามีพระอาวุโสรูปหนึ่งยืนอยู่หน้าประตูคฤหาสน์ตระกูลไป๋

พระอาวุโสรูปนั้นอายุประมาณหกสิบปี สวมชุดสีแดง มีใบหูใหญ่และหน้าเคร่งขรึม

เยี่ยชิวสบตากับพระรูปนั้นและพบว่าแววตาของอีกฝ่ายสดใสและเปล่งประกาย ราวกับว่าสามารถทำให้จิตสงบได้แม้สบตาเพียงแวบเดียว

เขายังสังเกตเห็นว่าขมับทั้งสองข้างของพระอาวุโสนั้นนูนสูง ซึ่งสะดุดตาอย่างยิ่ง

ยอดฝีมือวงใน!

เยี่ยชิวรู้สึกตกใจและรับรู้ได้ทันทีว่าพระรูปนี้ต้องไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน

"เจริญพรโยมเยี่ย อาตมาชื่อตู้ฟ่าน"

พระอาวุโสประสานสิบนิ้วเข้าหากันและโค้งคำนับเล็กน้อย ซึ่งแสดงถึงความเป็นพระภิกษุผู้บรรลุ

ตู้เอ้อร์?

เยี่ยชิวขมวดคิ้วเล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินชื่อนี้ เขาหันหลังไปและพบว่าอมตะชางเหม่ยเองก็ทำหน้าเคร่งขรึมและถามออกไป "คุณรู้จักเขา?"

"รู้จัก" อมตะชางเหม่ยกล่าวอย่างเคร่งขรึม "ตู้เอ้อร์เป็นเจ้าอาวาสวัดเทียนหลงในต้าหลี่และเป็นยอดฝีมือลำดับสี่ในอันดับมังกร"

ลำดับที่สี่?

อยู่ลำดับรองจากอมตะชางเหม่ย?

เยี่ยชิวถอนหายใจและกล่าวด้วยรอยยิ้ม "งั้นก็หมายความว่า เขามีความสามารถด้อยกว่าคุณใช่ไหม?"

"แน่นอนว่าตู้เอ้อร์มีความสามารถด้อยกว่าฉัน แต่...." อมตะชางเหม่ยแสดงสีหน้าแปลกไปเล็กน้อย

"ทำไมเหรอ หรือมีอะไรมากกว่านั้น?" เยี่ยชิวถาม

"ไม่มี ไม่มี" อมตะชางเหม่ยรีบปฏิเสธ

ถังเฟยกล่าวขึ้นมา "ตอนที่มีการแข่งขันอันดับมังกร อมตะชางเหม่ยได้เสนอให้ขอแข่งขันปัสสาวะกับปามาจารย์ตู้เอ้อร์ คนที่ปัสสาวะได้ไกลจะได้เป็นผู้ชนะ และในฐานะที่ปรมาจารย์ตู้เอ้อร์เป็นพระภิกษุที่มีชื่อเสียงและการกระทำเช่นนี้ผิดต่อวินัยสงฆ์ จึงได้ถอนตัวจากการแข่งขันและยอมแพ้ในที่สุด"

"หุบปาก!" อมตะชางเหม่ยจ้องถังเฟยตาเขม็งและกล่าวด้วยความโกรธ "ไม่พูดก็ไม่มีใครหาว่าเป็นใบ้หรอกนะ"

เยี่ยชิวหันไปมองอมตะชางเหม่ยและแอบด่าในใจ ตาแก่คนนี้ไร้ยางอายที่สุดเลย

การจัดอันดับมังกรถือเป็นการแข่งขันครั้งใหญ่ของนักศิลปะการต่อสู้ทุกคน แต่ตาแก่คนนี้กลับเสนอให้แข่งปัสสาวะ เขาคิดได้ยังไงกัน

ถังเฟยกล่าวออกไปอย่างตรงไปตรงมา "ตามบันทึกยอดฝีมือของวังซาตานแล้วนั้น ปรมาจารย์ตู้เอ้อร์ไม่เพียงเป็นพระภิกษุชั้นสูง เขายังเป็นยอดฝีมือทางด้านการต่อสู้อีกด้วย"

"อีกอย่างเมื่อหลายปีก่อนเขาได้ทำให้เซียวจิ่วได้รับบาดเจ็บครั้งหนึ่ง และถือเป็นยอดฝีมืออันดับมังกรเพียงคนเดียวที่ทำร้ายเซียวจิ่วได้"

หืม?

เยี่ยชิวรู้สึกตกใจ

พระอาวุโสคนนี้สามารถทำให้เซียวจิ่วได้รับบาดเจ็บได้ งั้นก็หมายความว่าความสามารถของเขาจะต้องเหนือกว่าเซียวจิ่ว?

ถ้าเป็นแบบนั้นละก็เรื่องนี้ต้องแย่แน่

ถังเฟยกล่าวอย่างตรงไปตรงมา "ที่ปรมาจารย์ตู้เอ้อร์สามารถทำร้ายเซียวจิ่วได้ก็เพราะเขามีทักษะวิชาอย่างหนึ่งที่ร้ายกาจมาก ส่วนเป็นอะไรนั้นเกรงว่าคงมีเพียงเซียวจิ่วคนเดียวเท่านั้นที่รู้ เซียวจิ่วเองก็ได้รับบาดเจ็บเพราะความประมาทของตัวเอง ความสามารถของเขาสู้เซียวจิ่วไม่ได้ แต่ก็น่าจะเทียบได้กับเฉาเทียนติ่ง"

เยี่ยชิวรู้สึกตึงเครียดเล็กน้อย

ที่เมื่อคืนสามารถกำจัดเฉาเทียนติ่งลงได้ ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะความสามารถของอมตะชางเหม่ย แต่ตอนนี้อมตะชางเหม่ยกลับประสบกับการถูกแว้งกัดและไม่สามารถในใช้กำลังภายในได้ ทำให้ไม่สามารถช่วยอะไรเขาได้และเขาเองต้องเผชิญกับทุกสิ่งเพียงลำพัง

ถังเฟยกลับรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย "ปรมาจารย์ตู้เอ้อร์เป็นพระที่มีจิตใจเมตตากรุณา และหลายปีมานี้ก็ศึกษาธรรมะปฏิบัติธรรมอยู่ในวัดเทียนหลงมาโดยตลอด แต่ทำไมวันนี้กลับจู่ๆ มาปรากฏตัวขึ้นที่เมืองหลวงได้?"

"เพราะถูกไป๋ยวี่จิงเชิญมาแน่ๆ" เยี่ยชิวกล่าว

ขณะนี้เอง ปรมาจารย์ตู้เอ้อร์ก็กล่าวขึ้นมา

"โยมชางเหม่ย ไม่เจอกันนานเลยนะ สบายดีไหม" ปรมาจารย์ตู้เอ้อร์กล่าวด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตร

"ไม่เจอกันหลายปี วันนี้จู่ๆ อาตมากลับมีแรงบันดาลใจในการเขียนบทกวีให้โยมได้อ่าน"

อมตะชางเหม่ยกล่าว "สไตล์ของปรมาจารย์ไม่ธรรมดา เหมือนเทพเจ้าที่ถูกลดระดับ หากต้องการถามว่าใครคือเทพเจ้าบนท้องฟ้า สาวกของเอ้อร์หลางคือสุนัขสวรรค์คำราม"

เยี่ยชิวแอบด่าในใจและชี้ไปที่ปรมาจารย์ตู้เอ้อร์พร้อมกับกล่าวออกไป "อาจารย์ อาจารย์คิดว่าผมจะยอมให้จับอย่างนั้นเหรอ? อาจารย์ลองดูว่าข้างหลังอาจารย์คือใคร?"

ข้างหลังมีใคร?

ตู้เอ้อร์รู้สึกตกใจ

เขาเป็นถึงยอดฝีมือระดับสูง ซึ่งคนทั่วไปไม่มีทางเข้าใกล้เขาโดยไม่รู้สึกอะไรได้ หากข้างหลังมีคนจริงๆ ละก็ เช่นนั้นจะต้องเป็นยอดฝีมือระดับสูงด้วยเช่นกัน

ปรมาจารย์ตู้เอ้อร์หันไปมองทันที

และขณะนี้เอง เยี่ยชิวก็พุ่งเข้าไปราวกับสายฟ้าพร้อมกับยกดาบฟันไปที่กลางศีรษะของไป๋ยวี่จิง

ปรมาจารย์ตู้เอ้อร์หันไปมองก็เห็นว่าไม่มีใครและจากนั้นก็ดึงสติได้ทันที

"แย่แล้ว ติดกับเข้าแล้ว!" ปรมาจารย์ตู้เอ้อร์หน้าถอดสีพร้อมกับรีบหันกลับมา

ขณะนี้เอง ดาบที่อยู่ในมือของเยี่ยชิวก็กำลังเข้าใกล้ศีรษะของไป๋ยวี่จิงระยะเพียงสิบเซนติเมตรเท่านั้น

"ไป๋ยวี่จิง ไปตายซะ!" เยี่ยชิวทำหน้าเกรี้ยวกราด

ระยะห่างของเขาและปรมาจารย์ตู้เอ้อร์ห่างกันสิบเมตร ต่อให้ปรมาจารย์ตู้เอ้อร์จะเป็นยอดฝีมือระดับสูงก็ไม่สามารถเข้ามาช่วยไป๋ยวี่จิงได้ทัน

และในช่วงวิกฤตินี้เอง

"หยุดเดี๋ยวนี้!" ปรมาจารย์ตู้เอ้อร์ตะโกนเสียงดัง เสียงของเขาเหมือนเสียงฟ้าร้องที่ได้ยินแล้วรู้สึกบาดลึกไปถึงหัวใจ

"ระวัง!" อมตะชางเหม่ยรีบเตือน

เยี่ยชิวยังไม่ทันรับมือได้ทันก็ถูกคลื่นเสียงโจมตีเข้าที่แขนข้างขวาจนทำให้ดาบในมือกระเด็นลอยออกไปและจากนั้นร่างกายของเขาก็ถอยหลังไปหลายก้าวก่อนจะหยุดลง เมื่อก้มลงมองก็จุดชีพจรปากเสือมีเลือดไหลออกมา

เสียงตะคอกที่ดังขึ้นมานี้น่าสะพรึงกลัวอย่างมาก

ใบหน้าของเยี่ยชิวตึงเครียดขึ้นมาพร้อมกับมองไปที่ปรมาจารย์ตู้เอ้อร์และถามออกไป "เมื่อสักครู่อาจารย์ใช้ทักษะวิชาเสือคำราม?"