วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 492

“ไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าโยมเยี่ยอายุไม่เยอะแต่สายตาช่างดีเหลือเกิน”

ปรมาจารย์ตู้เออร์ยิ้มกล่าวว่า “ใช่แล้ว พลังสิงห์คำรามที่ฉันเพิ่งใช้ไปเป็นท่าไม้ตายหนึ่งในเจ็ดสิบสองท่าของพระพุทธศาสนา”

พลังสิงห์คำรามเป็นหนึ่งในทักษะที่หายากและส่งต่อเฉพาะในพระพุทธศาสนา ทักษะนี้ใช้กำลังภายในออกสู่ตานเถียนในร่างกายมนุษย์ มีพลังยิ่งใหญ่

เยี่ยชิวเกือบจะฆ่าไป๋ยวี่จิงได้แล้ว แต่ไม่คาดคิดในช่วงเวลาวิกฤต เขาไม่เพียงแต่ถูกปรมาจารย์ตู้เออร์ใช้เสียงคํารามของสิงโตจนถอยหลังเท่านั้น และยังถูกทำร้ายตรงจุดเหอกู่อีกด้วย

ต้องรู้ว่า ปรมาจารย์ตู้เออร์อยู่ห่างจากเยี่ยชิวตั้งสิบเมตร

หัวใจของเยี่ยชิวจมลง

พระเฒ่าองค์นี้ใช้เพียงพลังสิงห์คํารามอยู่ก็มีพลังอย่างยิ่งเท่านี้ ถ้าฉันลงมือสุดกําลัง ฉันจะต้านทานไหวไหม?

ปรมาจารย์ตู้เออร์กล่าวว่า “กางฟูของโยมเยี่ยนั้นดี ถ้าให้เวลานายอีกสิบปี ฉันอาจไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนายได้ ถ้าไม่ใช่เพราะฉันเคยได้รับความโปรดปรานจากนายพลเฒ่าไป๋ วันนี้ฉันไม่อยากต่อสู้กับนายจริงๆ”

ไป๋หยวี่จิงพูดข้างๆ ว่า “อาจารย์ใหญ่ อย่าพูดเรื่องไร้สาระกับเขาแล้ว จับเขาไว้”

เยี่ยชิวเหลือบมองไป๋ยวี่จิงอย่างเย็นชา จากนั้นมองไปที่ปรมาจารย์ตู้เออร์และพูดว่า “อาจารย์ใหญ่ ลงมือเลย!”

ในขณะนี้ ไม่จําเป็นต้องพูดอะไรมากเกินไป มีเพียงแต่ต่อสู้

“ความกล้าหาญของโยมเยี่ยนั้นน่ายกย่อง ถ้าอย่างนั้น ฉันก็ไม่เกรงใจแล้ว”

ปรมาจารย์ตู้เออร์ห้านิ้วกลางไว้ และรวบรวมพลังภายในไปที่ฝ่ามือ

ทันใดนั้น ใบไม้ที่ร่วงหล่นบนพื้นก็ถูกดูดขึ้นมา

ปรมาจารย์ตู้เออร์ หนีบใบไม้ด้วยสองนิ้วแล้วโยนออกเบา ๆ

“ชิ่ว!”

ใบไม้แตกออกจากอากาศ เหมือนใบมีดที่แหลมคมแล้วคํารามอย่างรวดเร็วในบนอากาศและไปยังเยี่ยชิว

เยี่ยชิวดูเคร่งขรึม

เขามองออกว่ากลอุบายที่ปรมาจารย์ตู้เออร์ใช้เป็นท่าไม้ตายหนึ่งในเจ็ดสิบสองเฉพาะพระพุทธศาสนาดรรชนีเด็ดบุปผา

ปรมาจารย์ตเติมพลังภายในไปที่ใบไม้ผ่านโดยนิ้วมือ ทำให้ใบไม้คมเหมือนใบมีดในทันที

ในเวลาที่กระพริบตา ใบไม้ได้บินไปตรงหน้าเยี่ยชิว

เยี่ยชิวชกออกไปเลยทันที

"ตึ้ง!"

หมัดมือชกไปที่ใบไม้ ทําให้เกิดเสียงกระแทกแบบโลหะ

ใบไม้แตกเป็นจุณ ในนั้นทันที

เยี่ยชิวยืนนิ่งอยู่กับที่

เมื่อเห็นฉากนี้ถังเฟยก็หัวเราะ “เยี่ยชิวต้านทานการโจมตีของปรมาจารย์ตู้เอไดไว้เเล้ว”

“เยี่ยมมากเลย! ดูเหมือนว่าปรมาจารย์ตู้เออร์อยากจะจับเยี่ยชิวไว้ ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องง่าย!”หลงเย่พูดอย่างตื่นเต้น

เมื่อเทียบกับความตื่นเต้นของทั้งสองแล้ว หน้าอมตะชางเหม่ยดูอย่างขรึม

“พวกนายดูถูกตู้เออร์ไป ท่าเมื่อกี๊ ทำให้ไอ้เด็กเปรตนี้ได้รับความบาดเจ็บไปแล้ว”

เยี่ยชิวได้รับความบาดเจ็บ?

ถังเฟยและหลงเย่มองไปที่เยี่ยชิวและเห็นเยี่ยชิวสีหน้าปกติ ยืนอยู่ที่เดิมอย่างนิ่ง

“ผู้อาวุโสดูผิดรึเปล่า เยี่ยชิวดูไม่เจ็บเลย…...”

ก่อนที่หลงเย่จะพูดจบ เขาเห็นเยี่ยชิวถอยออกไปจากที่เดิม

หนึ่งก้าว สองก้าว สามก้าว

ขรึ่ก!

รองเท้าหนังใต้เท้าของเยี่ชิวถูกับพื้น ส่งเสียงที่แสบหู ถอยออกไปแล้วสามก้าวและยังถอยอยู่อีก

สี่ห้าว ห้าก้าว

หกก้าว

เจ็ดก้าว

......

สิบก้าว!

เยี่ยชิวถอยหลังไปตั้งสิบก้าวก่อนที่เขาจะตั้งตัวได้นิ่ง จากนั้นอ้าปากไว้มีเลือดฟุ่งออกมาเต็มปาก

ปรมาจารย์ตู้เออร์ส่ายหัวและถอนหายใจ“น่าเสียดายที่โยมเยี่ยยังหนุ่มเกินไป และทักษะของนายยังอยู่อ่อนกว่าฉันมากเกินไป…...”

“อาจารย์ เยี่ยชิวเป็นคนเจ้าเล่ห์และเลห์เหลี่ยม อย่าพูดเรื่องไร้สาระกับเขาเลย รีบจับเขาโดยเร็ว”

ไป๋ยวี่จิงส่งเสียงและขัดจังหวะปรมาจารย์ตู้เออร์

ลาเฒ่าหัวล้านตัวนี้เก่งกังฟูมาก แต่พูดมากไปหน่อย

นี่มันเมื่อไหร่แล้วยังพูดเรื่องไร้สาระอยู่ บ้า!

ไป๋ยวี่จิงถึงกับสงสัยว่าปรมาจารย์ตู้เออร์อยู่ในวัดเทียนหลงมาเป็นเวลานานเกินเหรอ ไม่มีใครคุยกับเขา เห็นใคนคนหนึ่งก็พูดไม่หยุดปาก

“อืม ในเมื่อท่านไป๋สั่งแล้ว ฉันก็จะลงมือในเดี๋ยวนี้”

ปรมาจารย์ตู้เออร์ยิ้มแล้วพูดกับเยี่ยชิวว่า "โยมเยี่ยนายเป็นคู่ต่อสู้ฉันไม่ได้ ไม่งั้นนายให้อมตะชางเหม่ยช่วยนายอีกแรงละกัน"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ทั้งหมดก็ตกใจ

“ปรมาจาร์ตู้เออร์อยากทําอะไร”

“ยังทําอะไรได้อีก เห็นได้ชัดว่าเขาอยากท้าทายอมตะชางเหม่ย”

“ท่าทางของปรมาจารย์ตู้เออร์ไม่ฉลาด เขาอยู่ในอันดับที่สี่ในสำนักมังกร แต่อมตะชางเหม่ยยู่ในอันดับที่สามในรสำนักมังกร เขามาท้าทายอมตะชางเหม่ยในตอนนี้ นี่มันหาความทรมานให้กับตนเองเหรอ? ถ้าเพิ่มเยี่ยชิวเข้าไปอีกอัน ฉันเกรงว่าปรมาจารย์ตู้เออร์จะรอดกลับมายาก

“ฉันไม่คิดอย่างนั้น ปรมาจารย์ตู้เออร์ไม่ใช่คนประมาท เขากล้าท้าทายอมนะชางเหม่ย แสดงว่าเขามั่นใจที่จะเอาชนะได้”

“คอยดูไว้เลย การต่อสู้ครั้งนี้ต้องน่าตื่นเต้นมากแน่ๆ”

“…...”

ขณะที่ทุกคนกําลังคุยกันอย่างมัน อมตะชางเหม่ยก้าวเท้าใหญ่ออกไป ชี้ไปที่ปรมาจารย์ตู้เออร์และตะโกนว่า "ลาเฒ่าหัวโล้น นายหมายความว่าไง”

“นาวอยากจะท้าทายฉัน?”

“นายอยากตายเหรอ?”

“ในสายตาของฉัน นายเป็นแค่เศษขยะ แม้ว่าให้เวลานายอีกร้อยปี นายก็เป็นคู่ต่อสู้ของฉันไม่ได้”

“ไม่ใช่ว่าฉันขี้โม้ ภายในสามสิบท่า ฉันสามารถตีนายจนนายไปฟันทั่วพื้น นายเชื่อไหม?”

ปรมาจารย์ตู้เออร์ยิ้มและพูดว่า “ถ้าอย่างนี้ เพื่อนลัทธิเต๋าตกลงที่จะสู้กับฉันเเล้วเหรอ？”

“ใช่แล้ว ฉันเห็นด้วยแล้ว แต่ในชีวิตนี้ฉันทำอะไรก็เปิดเผยบริสุทธิ์ ไม่เคยรังแกน้อยด้วยมาก เพราะฉะนั้น.….. เยี่ยชิว นายนำก่อน!”