วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 498

เยี่ยชิวไม่คาดคิดว่า ในขณะนี้ หลงจิ่วจะมีความคิดที่จะรับเขาเป็นลูกศิษย์

มันเป็นเพียง...

ภาพลวงตาอันโง่เขลา!

ไม่มีทางที่เยี่ยชิวจะกลายเป็นศิษย์ของหลงจิ่วได้ นอกเหนือจากข้อเท็จจริงที่ว่า มีความเป็นไปได้สูงที่เมืองต้องห้ามจะอยู่เบื้องหลังแผนการสังหารบิดาของเขา เยี่ยหวู่ซวง เขาไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้เพียงเพราะไป๋ยวี่จิงเป็นศิษย์ของหลงจิ่ว ถ้าเขาทำ เขาจะต้องเรียกไป๋ยวี่จิงว่าเป็นพี่ชายในอนาคต

หลงจิ่วพูดเสียงดังว่า “ในสมัยโบราณ อู๋ซานกุ้ยรู้สึกโกรธและต่อสู้เพื่อคนรักของเขา ตอนนี้เรามีเยี่ยชิวที่มาจากแดนไกลเพื่อท้าทายตระกูลไป๋”

“เยี่ยชิว ฉันรู้ว่าคุณมาที่นี่เพื่อไป๋ปิง”

“ตราบใดที่คุณตกลงที่จะเป็นศิษย์ของฉัน ฉันไม่เพียงไว้ชีวิตคุณเท่านั้น แต่ฉันจะจัดการให้ไป๋ปิงแต่งงานกับคุณเป็นการส่วนตัวด้วย”

“บางทีคุณอาจกังวลว่าคุณจะเข้ากับยวี่จิงได้อย่างไรหลังจากมาเป็นลูกศิษย์ของฉัน ไม่ต้องกังวล ฉันจะเป็นคนไกล่เกลี่ยระหว่างคุณสองคนเป็นการส่วนตัว จนกว่าคุณทั้งสองจะกลายเป็นเพื่อนกัน ว่าไงล่ะ?”

หลงจิ่วชื่นชมเยี่ยชิว

ในฐานะนักศิลปะการต่อสู้ เขาหวังว่าจะมีลูกศิษย์ที่สามารถสืบทอดเสื้อคลุมของเขาได้ แม้ว่าไป๋ยวี่จิงจะเป็นลูกศิษย์ของเขา แต่เขาไม่มีความสนใจในศิลปะการต่อสู้ ซึ่งทำให้ หลงจิ่ว รู้สึกเสียใจจนกระทั่งเขาได้พบกับเยี่ยชิว

เยี่ยชิว เมื่ออายุยังน้อยสามารถต่อสู้กับนักสู้ที่แข็งแกร่งห้าอันดับแรกในอันดับมังกรได้ นี่แสดงให้เห็นว่า เขามีความสามารถพิเศษในด้านศิลปะการต่อสู้ด้วยการฝึกฝนเพียงเล็กน้อย เมื่อให้เวลา เขาจะกลายเป็นปรมาจารย์ที่ไม่ธรรมดาอย่างไม่ต้องสงสัย

ดังนั้นหลงจิ่วจึงมีความคิดที่จะรับเขาเป็นลูกศิษย์ของเขา

เยี่ยชิวขมวดคิ้วและไม่รีบเร่งที่จะตอบสนอง

อมตะชางเหม่ยแนะนำ “เด็กดื้อ อย่าลังเลอีก แค่เห็นด้วยอย่างรวดเร็ว ด้วยวิธีนี้ ไม่เพียงแต่คุณจะมีชีวิตอยู่ได้ แต่คุณยังสามารถอยู่กับไป๋ปิงได้อีกด้วย ยิ่งไปกว่านั้น คุณจะได้รับการสนับสนุนที่ทรงพลังในอนาคต ด้วยการคุ้มครองของเมืองต้องห้าม จะไม่มีใครกล้าแตะต้องคุณ”

“คุณกลัวความตายมากเหรอ?” เยี่ยชิวสามารถมองเห็นโลกภายในของอมตะชางเหม่ย ได้เพียงแค่ชำเลืองมองเพียงครั้งเดียว

“ไร้สาระ ฉันไม่กลัวความตาย ฉันทำทั้งหมดนี้เพื่อประโยชน์ของคุณเอง”

แม้ว่าอมตะชางเหม่ยจะปฏิเสธ แต่จริงๆแล้วเขาค่อนข้างกังวลอยู่ข้างใน

หากเยี่ยชิวไม่เห็นด้วยกับหลงจิ่ว การต่อสู้แบบความเป็นความตายจะตามมาอย่างแน่นอน ในกรณีนี้ ถ้าเยี่ยชิวเสียชีวิต ผู้อาวุโสเยี่ยก็จะฆ่าเขาเช่นกัน

ดังนั้นจึงเป็นการดีที่สุดที่จะให้เยี่ยชิวเห็นด้วยก่อน และรักษาชีวิตเขาไว้

ตราบใดที่เยี่ยชิวปลอดภัย เขาก็คงจะปลอดภัยเช่นกัน

ส่วนหลงจิ่วต้องการรับลูกศิษย์อย่างจริงใจหรือไม่ เยี่ยชิวต้องการเป็นลูกศิษย์ของเขาอย่างจริงใจหรือไม่ อมตะชางเหม่ย ไม่สนใจ

อมตะชางเหม่ยได้ตัดสินใจแล้ว หลังจากออกจากตระกูลไป๋ เขาจะกลับไปที่สำนักภูเขาหู่ซานทันที

สังคมนี้แย่เกินไป สถานที่ที่ปลอดภัยที่สุด ซ่อนตัวอยู่ในภูเขา ซึ่งเขาสามารถดูหญิงม่ายอาบน้ำและสนุกสนานไปกับตัวเองได้

“โยมเยี่ย!”

จู่ๆปรมาจารยร์ตู้เอ้อร์ก็พูดขึ้นโดยกระซิบว่า “เมืองต้องห้ามทำหน้าที่อย่างครอบงำ การเข้าร่วมอันดับของพวกเขาไม่ใช่การเคลื่อนไหวที่ชาญฉลาด”

“นี่คือเรื่องของเยี่ยชิว คุณก็แค่ลาหัวล้านเฒ่า อย่าเข้ามายุ่ง?" อมตะชางเหม่ยพูดอย่างโกรธๆ “ถ้าเขาไม่เป็นศิษย์เขาจะตาย รู้ไหม?”

“ฉันรู้” ปรมาจารยร์ตู้เอ้อร์ตอบ เปลี่ยนน้ำเสียง “แต่ผู้ชายควรรู้ว่าอะไรควรทำและไม่ควรทำอะไร……”

“หุบปาก!”

อมตะชางเหม่ยดุปรมาจารยร์ตู้เอ้อร์ “ถ้าคุณเบื่อที่จะใช้ชีวิต คุณก็สามารถจบมันเองได้ แต่อย่าทำร้ายเยี่ยชิว”

“เขายังเด็ก ยังไม่ได้แต่งงานหรือมีลูก มันไม่คุ้มเลยที่เขาจะต้องตายแบบนี้”

“เยี่ยชิว ฟังคำแนะนำของฉัน เห็นด้วยกับหลงจิ่วอย่างรวดเร็ว และช่วยชีวิตคุณไว้”

อมตะชางเหม่ยพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อโน้มน้าวเยี่ยชิว

เขากลัวว่าหลงจิ่วจะหมดความอดทนและลงมือต่อสู้กับเยี่ยชิว หากเป็นเช่นนั้นเขาก็จะทำเช่นกัน

ในขณะนี้ หลงจิ่วพูดอีกครั้ง

“ฉันเข้มงวดในการรับลูกศิษย์มาโดยตลอด หลายคนใฝ่ฝันที่จะเป็นลูกศิษย์ของฉัน แต่น่าเสียดายที่ฉันไม่เห็นว่าพวกเขาคู่ควร”

“เยี่ยชิว เป็นเกียรติของคุณ ที่ฉันสนใจคุณ”

“ถ้าคุณเต็มใจที่จะเป็นลูกศิษย์ของฉัน ฉันจะทดสอบความภักดีของคุณที่มีต่อฉันก่อน”

“เยี่ยชิว คุณตัดสินใจอะไรไปแล้ว?” หลงจิ่วถามเสียงดัง

“ฉันได้ตัดสินใจแล้ว ฉันจะไม่เป็นศิษย์ของคุณ”

ใบหน้าของหลงจิ่วมืดลงเล็กน้อย กำลังจะพูด แต่เขาได้ยินเยี่ยชิวพูดต่อ “หลงจิ่ว จงมองดูตัวเองให้ดีๆก่อนที่คุณจะวิพากษ์วิจารณ์ผู้อื่น ด้วยรูปร่างหน้าตาของคุณ คุณคิดว่าคุณสมควรที่จะเป็นอาจารย์ของฉันหรือไม่? ถ้ามีคนไม่รู้ พวกเขาจะคิดว่าคุณเป็นคนป่าที่เพิ่งออกมาจากป่าดึกดำบรรพ์”

“อยากตายสินะ” หลงจิ่วโกรธจัดและเข้าหาเยี่ยชิวด้วยสีหน้าอาฆาตแค้น

เยี่ยชิวกำลังจะลงมือ แต่เขาเห็นอมตะชางเหม่ยเคลื่อนไหวครั้งแรก “เจ้าเด็กดื้อ ขอเหมือนเมื่อวานเลย”

หลังจากพูดสิ่งนี้ อมตะชางเหม่ยก็หยิบเครื่องรางสายฟ้ากว่าร้อยตัวออกจากแขนเสื้อของเขาแล้วโยนพวกมันขึ้นไปในอากาศ

“บูม!”

สายฟ้าฟาดลงมากลืนหลงจิ่ว

แขกก็กลัวและถอยกลับไป

จากนั้น อมตะชางเหม่ยก็ปรากฏตัวขึ้นในอากาศ กัดนิ้วชี้ขวาและนิ้วกลาง แล้วชี้พวกเขาเหมือนดาบ วาดสัญลักษณ์ในอากาศ

“วิญญาณแห่งสวรรค์ วิญญาณแห่งโลก ผู้อยู่อาศัยของกลุ่มดาวกระบวยใต้และเจ็ดดวงดาว ผู้ที่ต่อต้านฉันจะตาย ผู้ที่ติดตามฉันจะมีชีวิตอยู่ ฟ้าร้องอันลึกซึ้งเก้าสวรรค์ เชื่อฟังคำสั่งของฉันอย่างรวดเร็ว!”

ในไม่ช้า สายเลือดสองสายก็ยิงออกมาจากสองนิ้วของอมตะชางเหม่ย ไหลเวียนอยู่ในอากาศ และในที่สุดก็ก่อตัวเป็นตัวอักษร “สายฟ้า” ขนาดใหญ่

ทันใดนั้นท้องฟ้าก็มืดลง

สามวินาทีต่อมา

ด้วยเสียงดัง “ปัง” สายฟ้าหนาห้าลูกหนาเท่ากับถังน้ำ ตกลงมาจากห้าทิศทางของตะวันออก ใต้ ตะวันตก และเหนือ ล้วนกระทบกับหลงจิ่ว

หลังจากเสร็จสิ้นทั้งหมดนี้ อมตะชางเหม่ยก็พ่นเลือดออกจากปากของเขาและตกลงมาจากท้องฟ้า

เยี่ยชิวรีบวิ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วเพื่อจับร่างของอมตะชางเหม่ย แต่เขาถูกอมตะชางเหม่ยผลักออกไป

“ชักดาบออกมาเร็ว ฆ่าหลงจิ่วซะ!”