วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 499

เยี่ยชิวไม่ลังเลอีกต่อไป เขารู้ว่าวิธีเดียวที่จะแก้ไขวิกฤตได้คือการฆ่าหลงจิ่ว

ขณะนี้หลงจิ่วถูกสายฟ้ากลืนกิน ทำให้เป็นเวลาที่เหมาะสมที่สุดสำหรับเยี่ยชิวในการโจมตี

“โห่!”

ร่างกายของเยี่ยชิวกลายเป็นภาพเบลอในขณะที่เขารีบเร่งไปข้างหน้า ยกดาบจักรพรรดิชื่อเซียวและใช้วิชาดาบอักษรหญ้า

“ตายซะ!”

บูม!

คมดาบเฉือนไปทางหลงจิ่ว

หลงจิ่วซึ่งล้อมรอบด้วยสายฟ้า จู่ๆก็เห็นดาบของจักรพรรดิลงมา ทำให้ร่างกายของเขาเหงื่อออก ขณะที่เขารู้สึกถึงอันตรายร้ายแรง

อย่างไรก็ตาม เขาไม่มีเวลาที่จะหลบเลี่ยง หลงจิ่วรีบหันหลังกลับและใช้หลังของเขาเพื่อสกัดกั้นการโจมตีของดาบจักรพรรดิชื่อเซียว

เยี่ยชิวเยาะเย้ย ชื่อเซียวเป็นดาบของจักรพรรดิที่มีความคมอย่างไม่มีใครเทียบได้ การกระทำของหลงจิ่ว คือการแสวงหาความตายอย่างไม่ต้องสงสัย

คมดาบผ่าเข้าไปในหลังของหลงจิ่ว

“บูม!”

หลงจิ่วถูกส่งให้ปลิว

ปรมาจารยร์ตู้เอ้อร์เห็นการเคลื่อนไหวดาบของเยี่ยชิว ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกใจ “วิชาดาบอักษรหญ้าเหรอ? โยมเยี่ยรู้วิชาดาบอักษรหญ้าจริงๆเหรอ?”

“ก่อนที่จะมา อาจารย์บอกฉันว่า ฉันจะพบกับใครบางคนที่ถูกลิขิตมา”

“เป็นไปได้ไหมว่าคนที่อาจารย์ของฉันพูดถึงคือ โยมเยี่ย?”

ปรมาจารยร์ตู้เอ้อร์มองไปที่เยี่ยชิว ราวกับจ้องมองลึกลงไปในเหว

หลังจากใช้วิชาดาบอักษรหญ้า เยี่ยชิวรู้สึกราวกับว่ากำลังทั้งหมดของเขาถูกระบายออกจากร่างกาย เขาแทบจะยืนไม่ไหว

เมื่อมองขึ้นไป เขาเห็นหลงจิ่วนอนอยู่บนพื้นโดยไม่เคลื่อนไหว

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเยี่ยชิว

“ฉันคิดว่าผู้คนในเมืองต้องห้ามน่ากลัวมาก แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาไม่มีอะไรพิเศษ……” เยี่ยชิวยังพูดไม่จบ เมื่อเปลือกตาของเขากระตุก เขาเห็นร่างกายของหลงจิ่วเคลื่อนไหวเล็กน้อย

ไม่ตายเหรอ?

รอยยิ้มบนใบหน้าของเยี่ยชิวแข็งทื่อทันที

จากนั้น เขาก็เห็นหลงจิ่วยืนขึ้นจากพื้นดิน เสื้อคลุมของเขาขาดรุ่งริ่งและฉีกขาดด้วยสายฟ้า มีบาดแผลจากดาบยาวบนหลังของเขาและมีเลือดหยดลงมา

“แคะ แคะ”

หลงจิ่วไอสองครั้ง พ่นเลือดออกมาเต็มปาก จากนั้นจึงฉีกเสื้อผ้าส่วนบนของเขาออก

ทันใดนั้น ชุดเกราะผ้าไหมสีทองบางๆ ก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาของทุกคน

ม่านตาของเยี่ยชิวหดตัว และเพียงในขณะนี้เท่านั้นที่เขาเข้าใจว่าทำไมดาบจักรพรรดิที่คมกริบจึงไม่ฆ่าหลงจิ่ว ปรากฏว่าชายชราคนนี้เตรียมพร้อมแล้ว

“ชื่อเซียว เป็นหนึ่งในดาบที่มีชื่อเสียงสิบอันดับแรกและคมจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะฉันที่สวมชุดเกราะผ้าไหมสีทอง ฉันคงพ่ายแพ้ไปก่อนหน้านี้และถูกสังหารด้วยดาบของคุณ”

หลงจิ่วเยาะเย้ยที่เยี่ยชิว “เมื่อกี้ฉันประมาทคุณ ไม่ทันระวัง แต่ต่อจากนี้ไป คุณจะไม่มีโอกาส”

“อย่างไรก็ตาม เป็นเวลาหลายสิบปีแล้วตั้งแต่ฉันได้รับบาดเจ็บครั้งสุดท้าย คุณควรรู้สึกภูมิใจที่สามารถทำให้ฉันบาดเจ็บได้”

หลงจิ่วกล่าวก่อนจะรีบวิ่งไปหาเยี่ยชิวราวกับสายฟ้า

ก่อนที่บุคคลนั้นจะมาถึง เจตนาฆ่าก็มาถึงก่อน

เยี่ยชิวรู้สึกถึงเจตนาฆ่าที่รุนแรงพุ่งเข้าหาเขา เหมือนกับมีดคมๆ ที่ขูดใบหน้า ทำให้เกิดความเจ็บปวดอย่างรุนแรง

“โยมเยี่ย ถอยออกไปเร็วๆ ฉันจะบล็อกเขาเพื่อคุณ”

ปรมาจารยร์ตู้เอ้อร์ตะโกน โดยใช้สิงโตคำรามของนิกายพุทธเพื่อสกัดกั้นหลงจิ่ว

บูม!

หมัดของหลงจิ่วทำลายคลื่นเสียงและพุ่งเข้าหาเยี่ยชิวต่อไป

ปรมาจารยร์ตู้เอ้อร์ ยกมือขึ้นและชี้ไปในอากาศ

“ชู่ว!”

ใช้เพลงดาบหกกระบวนท่า และพลังงานดาบอันแหลมคมได้ทำลายมงกุฎหยกบนหัวของหลงจิ่ว

หลงจิ่วหยุดเดิน จ้องมองไปที่ปรมาจารยร์ตู้เอ้อร์ เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่น่ากลัว “เจ้าลาหัวล้าน ในเมื่อคุณอยากตาย จะให้ความปรารถนาของคุณ”

หลงจิ่วยอมแพ้เยี่ยชิว และตรงไปหาปรมาจารยร์ตู้เอ้อร์

“คุณยังเด็กอยู่ และมีอีกหลายสิ่งที่คุณยังไม่ได้ทำ เช่น...…ตามหาพ่อของคุณ เยี่ยหวู่ซวง”

หัวใจของเยี่ยชิวสั่นไหว ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความไม่เชื่อในขณะที่เขามองไปที่อมตะชางเหม่ย

ชายชราคนนี้รู้ได้อย่างไรว่าพ่อของฉันคือเยี่ยหวู่ซวง?

“ระวัง! ระวัง!” อมตะชางเหม่ยตบไหล่ของเยี่ยชิว และรีบวิ่งออกไป ปลดปล่อยสายฟ้าทั้งห้าด้วยความมุ่งมั่น

ในไม่ช้า สายฟ้าห้าลูกที่หนาเท่ากับถังน้ำก็ตกลงมา กลืนหลงจิ่ว

เยี่ยชิวรีบรับประทานยารักษา หมุนเวียนพลังทั้งหมดของเขา และใช้วิชาดาบอักษรหญ้าอีกครั้ง

“แคร็ก!”

เสียงดาบสั่นสะเทือนสวรรค์

หลังจากการจู่โจมครั้งนี้ หลงจิ่วก็ถูกส่งกระเด็นไป

อมตะชางเหม่ยล้มหมดสติลงบนพื้น

ความแข็งแกร่งภายในของเยี่ยชิวหมดลงอย่างสิ้นเชิง เขาคุกเข่าข้างหนึ่งโดยใช้ดาบพยุงร่างกาย ตัวสั่นไปทั้งตัว

หลังจากนั้นครึ่งนาที

หลงจิ่วคลานขึ้นมาจากพื้นดิน ชุดเกราะผ้าไหมสีทองของเขาถูกดาบของจักรพรรดิฉีกเป็นชิ้นๆ เผยให้เห็นกระดูกสีขาวที่เย็นยะเยือกบนไหล่ เขาเต็มไปด้วยเลือด ได้รับบาดเจ็บสาหัส

เขายังไม่ตายเหรอ?

ปีศาจ!

ความสิ้นหวังเติมเต็มหัวใจของเยี่ยชิว

“พวกคุณทั้งสามคนสูญเสียความสามารถในการต่อสู้ไปแล้ว ตอนนี้เตรียมตัวตายได้เลย” หลงจิ่วลุกขึ้นจากพื้น กำหมัดแน่น แล้วเดินไปหาเยี่ยชิวก่อน

“ไอ้สารเลว ในที่สุดคุณก็จะต้องตาย” ไป๋ยวี่จิงมีรอยยิ้มบนใบหน้า

ขณะที่หลงจิ่วกำลังจะไปถึงเยี่ยชิว ทันใดนั้นก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น

“คุณลองลงมือกับเขาสิ!”