วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 504

เทพทหารอยู่ที่นี่

เทพทหารยังคงแต่งกายเหมือนเช่นเคย สวมชุดทหาร นั่งอยู่บนรถเข็น และมีผ้าห่มคลุมเข่าอยู่

รปภผลักเขาแล้วค่อยๆ เข้ามาจากด้านนอก

“เมืองต้องห้ามของพวกนายยิ่งใหญ่มาก แม้กระทั่งบอดี้การ์ดของผู้นำสูงสุดก็ยังฆ่า ทำแบบนี้เพราะอยากท้าทายผู้นำสูงสุดใช่ไหม?”

เสียงของเทพทหารเบามาก ทันทีที่เปิดปากก็พูดไปมั่วซั่ว

หลงชีคลายกำปั้นของเขาและมองดูเทพทหารด้วยสายตาเย็นชา "พวกนายวังซาตานก็จะผสมโรงกับเรื่องนี้ด้วยงั้นเหรอ?"

เทพทหารพูดเสียงเรียบ "เรื่องตลกวุ่นวายนี้ควรจบลงได้แล้ว"

เรื่องตลกวุ่นวายเหรอ?

จบ?

หลงชีเข้าใจจุดประสงค์การมาเยือนของเทพเจ้าสงครามทันที จากนั้นก็พูดอย่างเย็นชาว่า "พูดง่ายแต่ทำยาก น้องเก้าของฉันถูกฆ่าตาย แค่นายบอกว่าจบก็คือจบงั้นเหรอ นายกำลังรังแกพวกเราชาวเมืองต้องห้ามงั้นเหรอ?"

“แล้วนายต้องการอะไร” เทพทหารถาม

“ฉันต้องการให้พวกนั้นตาย” หลงชีชี้ไปที่เยี่ยหวู่ตี้, เยี่ยชิว, อมตะชางเหม่ยและปรมาจารย์ตู้เอ้อร์ จากนั้นพูดว่า

“น้องเก้าของฉันจะตายฟรีไม่ได้”

“รอจนฆ่าเยี่ยหวู่ตี้และพวกคนที่สร้างปัญหาได้แล้ว เรื่องนี้ก็จะจบลง”

เทพทหารกล่าวว่า "ฉันมาที่นี่เพื่อหยุดนายไม่ให้ฆ่าคน"

"คนไร้ประโยชน์อย่างนาย ต้องการจะหยุดยั้งฉัน นายเป็นใครงั้นเหรอ?" หลงชี พูดเหยียดหยาม "แม้ว่านายจะเรียกคนจากวังซาตานมาให้หมด วันนี้ก็หยุดฉันให้ฆ่าคนไม่ได้"

เทพทหารพูดอย่างสงบ "พวกคนเหล่านี้ นายจะฆ่าไม่ได้"

"ชางเหม่ยเป็นพระอาจารย์ของสำนักภูเขาหู่ซาน และร่วมกับพระอาจารย์ของสำนักอู่ตานชานเป็นผู้นำของนิกายลัทธิเต๋า คุณธรรมและบารมีสูงส่ง นอกจากนี้ เขายังทำคุณประโยชน์มากมายให้กับประเทศตลอดหลายปีที่ผ่านมา และเป็นวีรบุรุษของประเทศ นายจะฆ่าคนเช่นเขาไม่ได้”

“ปรมาจารย์ตู้เอ้อร์ เป็นเจ้าอาวาสวัดเทียนหลงในต้าหลี่ หากนายกล้าแตะต้องเขา ระวังพระภิกษุคงเจี้ยนจะไม่ปล่อยนายไปแน่”

พระภิกษุคงเจี้ยน

พอได้ยินชื่อนี้ ดวงตาของหลงชีก็เริ่มเคร่งขรึมขึ้น

ครั้งหนึ่งเขาได้ยินพี่ชายคนโต หลงอี พูดว่าพระภิกษุคงเจี้ยนเป็นพระภิกษุผู้มีชื่อเสียงและพบตัวได้ยากมาก ท่านมีชีวิตอยู่มานานกว่าร้อยปีและบรรลุจุดสูงสุดของการฝึกฝน หากท่านไม่อุทิศตนเพื่อพระพุทธ พระภิกษุคงเจี้ยนคงจะต้องติดหนึ่งในห้าของสำนักเทพแน่

แม้ว่าชาวพุทธมักจะพูดว่าความเกลียดชัง มีแต่จะทําให้เกิดความเกลียดชังไม่สิ้นสุด แต่ถ้าเขาฆ่าปรมาจารย์ตู้เอ้อร์แล้ว พระภิกษุคงเจี้ยนคงจะไม่มีวันนั่งเฉยๆ แน่

เพราะอย่างไรสะ ปรมาจารย์ตู้เอ้อร์ก็เป็นลูกศิษย์เพียงคนเดียวของพระภิกษุคงเจี้ยน

“ชาวพุทธมักจะอยู่ห่างจากโลกและความขัดแย้ง ซึ่งไม่ได้คุกคามพวกเราชาวเมืองต้องห้ามมากนัก การจะปล่อยเขาไป ก็ไม่ใช่เรื่องที่จะทำไม่ได้ แต่กับชางเหม่ย…”

หลงชีหันหัวและมองไปที่อมตะชางเหม่ย

อมตะชางเหม่ยนอนหมดสติอยู่ที่พื้น ใบหน้าของเขาซีดเผือด และมุมปากก็มีเลือดออก

ดูก็รู้ทันทีว่า ชีวิตของชางเหม่ยนั้นอยู่ได้อีกไม่นาน

“ได้ ฉันไม่ฆ่าตู้เอ้อร์กับชางเหม่ยก็ได้ แต่เขาต้องตาย” หลงชีชี้ไปที่เยี่ยหวู่ตี้

หลงปาชี้ไปที่เยี่ยชิว แล้วพูดว่า "ไอ้เด็กคนนี้ก็ต้องตายเหมือนกัน ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้ ล้วนเกิดจากเขาทั้งนั้น และเขาต้องจ่ายค่าตอบแทน"

เทพทหารกล่าวอย่างเคร่งขรึม "เยี่ยชิวเป็นทหารของพวกเราวังซาตาน มียศพันเอกอาวุโส เขาผ่านชีวิตและความตายมาแล้วหลายครั้ง อีกทั้งยังได้ช่วยเหลือประเทศชาติอย่างยิ่งใหญ่ เขาเป็นถึงขุนนางคุณูปการชั้นหนึ่ง"

อะไรนะ?

พวกแขกที่มาต่างก็พากันตกใจ

“เยี่ยชิวดูเหมือนว่าเขาจะอายุเพียงยี่สิบเท่านั้น แต่เป็นถึงยศพันเอกอาวุโส นี่มันเรื่องจริงเหรอ?”

“เทพทหารไม่มีทางหลอกลวงพวกเราอย่างแน่นอน นี่ต้องเป็นเรื่องจริง”

“น่ากลัวเกินไปแลว้ ตามความเร็วการเลื่อนตำแหน่งของเยี่ยชิว เกรงว่าเขาอายุไม่ถึงสามสิบก็ได้เป็นระดับนายพลแล้ว”

“ไม่ได้ยินสิ่งที่เทพทหารพูดเหรอ? เยี่ยชิวยังเป็นขุนนางคุณูปการชั้นหนึ่งอีก ในยุคเหอผิงนั้น การที่ได้เป็นถึงขุนนางคุณูปการชั้นหนึ่งนั้นยากแสนยาก ดูแล้วเยี่ยชิวคนนี้จะต้องเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายให้ประเทศชาตินับครั้งไม่ถ้วนแน่”

"..."

ไป๋ยวี่จิงรู้สึกเหมือนในหัวของเธอมีแต่เสียงพึมพำ เต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

“เยี่ยชิวได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นพันเอกอาวุโสตอนไหน ทำไมฉันไม่ได้ยินข่าวเกี่ยวกับเรื่องนี้เลยสักนิด?”

“อีกอย่างยังขุนนางคุณูปการชั้นหนึ่งอีก นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

ไม่ต้องพูดถึงเขา แม้แต่นายพลไป๋ก็ไม่เคยกล้าถามเรื่องของผู้เฒ่าถังเลย

คิดว่าผู้มีอำนาจมีไว้เพื่อการแสดงจริงๆ หรือ?

ถ้าย้อนไปในอดีต ชายชราถังก็อาจเป็นจักรพรรดิของประเทศ ถ้าเขาเข้าไปยุ่งเรื่องส่วนตัวของครอบครัวจักรพรรดิ นั่นไม่ได้แปลว่ารนหาที่ตายเหรอ?

"เขาเป็นแค่คู่หมั้น และยังไม่ได้แต่งงาน ดังนั้นเขาจึงไม่ถือว่าเป็นหลานเขยของชายชราถัง"

หลงชีกล่าวว่า "ปัญหาในวันนี้ล้วนเกิดจากเด็กคนนี้ ซึ่งนั่นแสดงให้เห็นว่าเขาไม่ใช่คนจิตใจดี ถ้าฉันฆ่าเขา บางทีชายชราถังอาจจะต้องขอบคุณฉัน"

"ถ้าชายชราถังไม่พอใจ งั้นฉันก็สัญญาได้เลยว่าฉันจะหาหลานเขยที่น่าพอใจให้กับชราถังเอง จนกว่าเขาจะพอใจ"

หลงชีเปลี่ยนเรื่อง "วันนี้เยี่ยหวู่ตี้ก็ต้องตายเหมือนกัน"

“เขาละเลยและเมินเฉยต่อศักดิ์ศรีของพวกเราเมืองต้องห้าม ฆ่าน้องเก้าของฉัน ช่างหยิ่งผยองและโอหังยิ่งนัก ถ้าฉันไม่ฆ่าเขา วิญญาณของน้องเก้าในสวรรค์คงจะอยู่ไม่สุขแน่”

“ ถ้าฉันไม่ฆ่าเขา เกียรติของเมืองต้องห้ามของพวกเราจะอยู่ที่ไหน?”

“ ถ้าฉันไม่ฆ่าเขา คงยากที่จะลบความเกลียดชังที่อยู่ในใจฉันได้!”

เทพทหารพูดอย่างเคร่งขรึม "ถ้าเป็นแบบนี้ ก็ไม่มีต้องพูดอะไรแล้ว?"

“ยังจะมีอะไรให้พูดอีก? วันนี้เยี่ยหวู่ตี้และไอ้เด็กคนนั้นต้องตาย!” หลงชีตั้งใจแน่วแน่

เทพทหารต้องการปกป้อง หลงชีต้องการฆ่า ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมกัน

ทันใดนั้นบรรยากาศก็เริ่มตึงเครียด

หลังจากมึนงงไปครึ่งนาที

จู่ๆ เทพทหารก็ปล่อยแผ่รังสีขนาดใหญ่ออกมา ราวกับเสือที่ตื่นขึ้นมาจากการหลับใหล จากนั้นก็พูดว่า

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ ฉันก็จะพูดตรงไปตรงมา และฝากคำพูดไว้ ณ ที่แห่งนี้”

“ไม่ว่าจะเป็น เยี่ยชิว เยี่ยหวู่ตี้ หรือใครก็ตาม วันนี้นายฆ่าใครไม่ได้สักคน”

“ถ้านายกล้าแตะต้องพวกเขา ฉันจะทำลายเมืองต้องห้ามของนาย”