วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 58

หลินจิงจื้อถูกเฉินเทียนเจิ้งตบจนลงไปนอนกับพื้น มุมปากมีเลือดไหลออกมา ถึงขนาดว่าตกอยู่ในที่นั่งลำบาก

ฉากนี้ ทำให้แขกเหรื่อต่างก็ตกใจ

ตั้งแต่ที่หลินจิงจื้อมาที่เจียงโจว ใช้ความสามารถที่เกินคน ทำให้บริษัทมีมูลค่าถึงหมื่นล้านภายในระยะเวลาไม่กี่ปี

ทว่า เทียบกับความสามารถแล้ว ทุกคนต่างก็ให้ความสำคัญกับรูปลักษณ์ของเธอมากกว่า

ผู้หญิงคนนี้สวยหยาดเยิ้ม ไม่มีผู้ชายคนไหนที่สามารถต้านเสน่ห์ของเธอได้

ว่ากันว่า ตั้งแต่ที่หลินจิงจื้อมาถึงที่เจียงโจว บรรดาคุณนายที่ร่ำรวยของเมืองเจียงโจวต่างก็กังวลจนไม่ได้นอนหลับดีสักคืน กลัวว่าผู้ชายตระกูลตนเองจะถูกหลินจิงจื้อแย่งไป

ความจริงพิสูจน์แล้ว ที่พวกเขากังวลนั้นล้วนแต่สำคัญทั้งสิ้น

ตั้งแต่ที่หลินจิงจื้อมาที่เจียงโจว ผู้ชายอย่างน้อยพันกว่าคนตามจีบเธอ ในจำนวนนั้นส่วนมากจะมาจากบุคคลที่มีตำแหน่งสูงและมีอำนาจมากในสังคมของเจียงโจว และหนึ่งในนั้นมีบางคนที่แสดงท่าทีชัดเจน บอกว่าหลินจิงจื้อสามารถทำให้หย่าร้างกับภรรยาในบ้านได้ แถมยังมีความสามารถทำให้ตนเองเอาเงินทั้งหมดที่มีไปปนเปรอหลินจิงจื้ออีกด้วย

ถึงแม้ว่าจะเป็นเช่นนี้ แต่ก็ไม่เคยมีใครได้ครอบครองหลินจิงจื้อ ไม่เพียงแต่ไม่ได้ครอบครอง ถึงขนาดว่าแม้แต่มือก็ยังไม่เคยได้สัมผัสด้วยซ้ำ

หลินจิงจื้อเจ้าเล่ห์อย่างมาก หยิบยืมทรัพยากรของบรรดาบุคคลที่มีตำแหน่งสูงและมีอำนาจมาก มาพัฒนาบริษัทของตัวเอง แถมยังไม่ให้ใครเอาเปรียบเธออีก ช่างเป็นหญิงสาวที่ฉลาดหลักแหลมพร้อมไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมจริงๆ

แต่ถึงแม้ว่าจะเป็นเช่นนี้ ผู้ชายเหล่านั้นก็เต็มใจที่จะเป็นสุนัขรับใช้ให้เธอ

เวลานี้ เห็นว่าหลินจิงจื้อถูกเฉินเทียนเจิ้งตบหน้า ผู้ชายในสถานที่นี้ต่างก็อดสงสารไม่ได้

ถ้าไม่ใช่เพราะเกรงกลัวเซียวชิงตี้และสู้เฉินเทียนเจิ้งไม่ได้ พวกเขาคงจะออกโรงปกป้องสาวสวยในฐานะวีรบุรุษอย่างแน่นอน

“แม่งเอ้ย ขอแช่งให้ไอ้แก่นั่นไม่ตายดี”

ผู้ชายกลุ่มหนึ่งแอบสาปแช่งในใจ

ส่วนบรรดาผู้หญิงที่อยู่ในที่นี้ หลังจากที่เห็นหลินจิงจื้อถูกตบหน้าแล้ว แต่ละคนต่างก็ดีใจในสถานการณ์ที่เลวร้ายของคนอื่น

“อุ๊ยตาย คิดไม่ถึงว่าหลินจิงจื้อจะมีวันนี้กับเขาด้วย!”

“วันๆรู้จักแต่หลอกล่อผู้ชาย สมควรแล้วที่โดนตบ!”

“สะใจจริงๆ! คืนนี้ฉันจะดื่มเพิ่มอีกสองแก้วให้กับฝ่ามือที่ฟาดลงไปที่หน้าเธอ!”

คนเหล่านี้ไม่ได้สังเกต ว่าเยี่ยชิวที่ก้มหน้าอยู่นั้น ดวงตาเขาในเวลานี้แผดเผาไปด้วยความโกรธ กำหมัดไว้แน่น

และในเวลานี้ เฉียนเยี่ยนหรูกระโดดออกมาจากด้านหลังเซียวชิงตี้ พุ่งไปทางหลินจิงจื้อ

ถ้าถามว่า ทั้งชีวิตนี้ของเฉียนเยี่ยนหรูเกลียดใครที่สุด แน่นอนว่าเป็นหลินจิงจื้อ

ในใจเฉียนเยี่ยนหรู หลินจิงจื้อคือผู้หญิงอสรพิษที่ไม่ควรได้รับการให้อภัยมากที่สุด เธอต้องการฆ่าหลินจิงจื้ออยู่หลายครั้ง แต่ทุกครั้งล้วนจบลงด้วยการพ่ายแพ้ ไม่เพียงเท่านี้ ในทางกลับกันก็ถูกหลินจิงจื้อทำให้อับอายอีกด้วย

วันนี้เซียวชิงตี้อยู่ที่นี่ เธอค่อนข้างจะมั่นใจมาก พอเห็นว่าเฉินเทียนเจิ้งตบเธอจนล้มลงไปที่พื้น เฉียนเยี่ยนหรูเห็นว่ามีโอกาสเลยโผล่มา

พอเห็นว่าเฉียนเยี่ยนหรูพุ่งเข้ามาราวกับคนบ้า เฉินเทียนเจิ้งก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย ถอยไปด้านข้าง

หลังจากที่เฉียนเยี่ยนหรูพุ่งมาตรงหน้าหลินจิงจื้อ จู่ๆก็หยุดนิ่งสักพัก แล้วยกเท้าเหยียบไปที่หน้าผากของหลินจิงจื้ออย่างรุนแรง

เธอสวมรองเท้าส้นสูงส้นเข็มเจ็ดเซนติเมตร ถ้าออกแรงเหยียบจนจมล่ะก็ หลินจิงจื้อคงตายอย่างแน่นอนโดยไม่ต้องสงสัย

“นังสารเลว ตายไปซะเถอะ!”

ทันใดนั้น จังหวะที่รองเท้าห่างจากหน้าผากของหลินจิงจื้อเพียงแค่สองเซนติเมตร รอยยิ้มดีใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเฉียนเยี่ยนหรู ราวกับได้เห็นสถานการณ์ที่หลินจิงจื้อถูกเหยียบตายล่วงหน้า

และในเวลานี้——

จู่ๆเฉียนเยี่ยนหรูก็รู้สึกได้ว่า ร่างกายของตนเองเหมือนว่าถูกยกให้ห่างจากพื้น อีกทั้งรองเท้าก็ห่างจากหลินจิงจื้อไกลขึ้นเรื่อยๆ

เกิดอะไรขึ้น?

เฉียนเยี่ยนหรูรีบก้มหน้า ก็พบว่า เธอถูกคนคว้าไหล่แล้วยกขึ้นกลางอากาศ

และคนที่ยกขึ้นนั้น ก็คือหมอคนที่เคยตบเธอที่โรงพยาบาล

มุมปากของเฉินเทียนเจิ้งมีเลือดไหลซึมออกมา สีหน้าซีดเผือด มือขวาสั่นไม่หยุด

ทันใดนั้น ทุกคนในที่นี้ก็ตกตะลึง

ไม่มีใครคาดคิด คนที่แม้แต่ราชามังกรกับจ้าวอวิ๋นไม่สามารถต่อกรได้ กลับถูกเยี่ยชิวต่อยลอยออกไปด้วยหมัดเดียว

“ตกลงนี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

“ทำไมจู่ๆฝีมือการต่อสู้ของพ่อหนุ่มนี่ถึงเก่งกาจได้ขนาดนี้?”

“เดิมทีนึกว่าเป็นแค่คนอ่อนแอ ใครจะคิดว่าซ่อนความสามารถไว้ขนาดนี้!”

“มองพลาดแล้ว มองพลาดแล้ว”

คำวิจารณ์ดังทั่วทุกทิศ

เฉินเทียนเจิ้งไม่สนใจอาการบาดเจ็บของตัวเอง สายตาทั้งสองข้างจ้องไปที่เยี่ยชิวอย่างเอาเป็นเอาตาย จนถึงตอนนี้เขาไม่อยากจะเชื่อ ว่าตัวเองจะถูกคนหนุ่มอายุน้อยโจมตีจนได้รับบาดเจ็บ

เมื่อครู่เขาคิดว่าจะบดขยี้หมัดของเยี่ยชิวให้แตกละเอียด แต่จู่ๆก็พบว่าหมัดของเยี่ยชิวนั้น มีพลังเพิ่มขึ้นอย่างมหาศาลจนน่าประหลาด ราวกับคลื่นลูกใหญ่ ทำเอาเขาตัวลอย

ทันใดนั้น เฉินเทียนเจิ้งก็มีความรู้สึกว่า เยี่ยชิวก็เหมือนกับเสือดุร้ายตัวหนึ่งที่พอมีพลังระเบิดออกมา ก็ไม่สามารถมีใครต้านได้

ส่วนไป๋ปิง ราชามังกร จ้าวอวิ๋นและคนอื่นๆ ต่างก็มองเยี่ยชิวด้วยความตกตะลึง ยากที่จะเชื่อ

จนถึงเวลานี้ เซียวชิงตี้ก็เริ่มสังเกตเยี่ยชิวอย่างละเอียด

เยี่ยชิวไม่ได้สนใจคนรอบข้าง เขาพยุงหลินจิงจื้อขึ้นมาด้วยความอ่อนโยน ให้นั่งบนรถเข็น หลังจากนั้นก็เหลือบมองรอยฝ่ามือบนใบหน้าของเธอ พูดด้วยความรู้สึกผิด：“พี่หลิน ขอโทษนะ เป็นเพราะผมไม่ดีเอง”

หลินจิงจื้อยิ้มเล็กน้อย แล้วพูด：“ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาขอโทษ ทำเรื่องที่นายควรทำเถอะ”

เยี่ยชิวเข้าใจความหมายที่เธอสื่อ แล้วพยักหน้าเล็กน้อย หมุนตัวไปเผชิญหน้ากับเฝิงโย่วหลิง ใช้นิ้วเรียกเขา แล้วพูด：“มานี่ เช็ดเสื้อผ้าฉันให้สะอาดซะ”