วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 57

ปฏิกิริยาของราชามังกรเร็วที่สุด ในตอนที่เห็นว่าผู้อาวุโสเฉินพุ่งไปยังเยี่ยชิวนั้น ก็ก้าวออกไปอย่างรวดเร็ว ดักทางของผู้อาวุโสเฉินไว้

“ไสหัวไป!” ผู้อาวุโสเฉินใช้หมัดกระแทกออกไป

ราชามังกรก็ปล่อยหมัดเพื่อโจมตี

ตูม!

หมัดทั้งสองชนเข้าด้วยกัน จนเกิดเสียงระเบิดอย่างรุนแรง

ทันใดนั้น ราชามังกรก็รู้สึกได้ว่าพลังมหาศาลโจมตีลงมารุนแรงไปทั่วทั้งร่างกาย ทำให้เขาถอยหลังไปอย่างควบคุมไม่ได้

ครืด ครืด ครืด!

ราชามังกรถอยหลังไปเจ็ดถึงแปดก้าว ร่างกายก็ยังยืนไม่มั่นคง

ที่น่ากลัวก็คือ ทุกก้าวที่เขาถอยนั้น พื้นที่ที่เขาเหยียบล้วนแต่แยกออกจากกัน

พลั่ก!

สุดท้าย ราชามังกรต้องใช้เข่ายันไว้กับพื้น ถึงจะสามารถทำให้ร่างกายที่ถอยหลังมั่นคงได้ มุมปากมีเลือดไหลซึมออกมา มองผู้อาวุโสเฉินด้วยความตกใจ แล้วถาม：“นายเป็นใครกันแน่?”

หลังจากที่ราชามังกรถูกพิษจากแมลง ถึงแม้ว่าความสามารถจะลดลง แต่ยังไงซะเขาก็เคยเป็นถึงผู้มีฝีมือของสำนักเสือ ส่วนของพลังนั้นยังมีอยู่

แต่พลังของหมัดของผู้อาวุโสเฉินเมื่อครู่นั้น แข็งแกร่งกว่าผู้มีฝีมือของสำนักเสือเสียอีก

ด้วยเหตุนี้ราชามังกรเลยคิดว่า ผู้อาวุโสคนนี้ไม่ใช่ผู้อาวุโสที่ไร้ชื่อเสียงเรียงนามเป็นแน่

“คนที่ใกล้ตาย ไม่คู่ควรที่จะได้รู้ชื่อของฉัน รอฉันฆ่าหมอนั่นได้ก่อน รายต่อไปก็คือนาย”

ฟึบ——

ผู้อาวุโสเฉินพุ่งไปทางเยี่ยชิวอีกครั้ง

“รีบถอยไป” จ้าวอวิ๋นผลักเยี่ยชิวออก แล้วลุกขึ้นมา

ครั้งนี้จ้าวอวิ๋นไม่ติดกับอีกแล้ว เขาไม่ได้เลือกที่จะปะทะกับผู้อาวุโสเฉิน เพราะพลังของผู้อาวุโสเฉินแข็งแกร่งเกินไป ถ้าเลือกปะทะล่ะก็ แค่กระบวนท่าหนึ่งท่าของผู้อาวุโสเฉินเขาก็คงรับไม่ไหว

จ้าวอวิ๋นก้าวสั้นและเร็ว เพื่อหลบหมัดของผู้อาวุโสเฉิน หลังจากนั้นก็อ้อมไปโจมตีผู้อาวุโสเฉินอย่างต่อเนื่อง

แน่นอนว่า ท่าโจมตีพวกนี้นั้นอ่อนมาก จ้าวอวิ๋นกำลังหาโอกาสที่จะโจมตีผู้อาวุโสเฉินให้ถึงแก่ชีวิต

แต่เขาก็ยังคงประเมินพลังของคู่ต่อสู้ต่ำไปอยู่ดี

“เหอะ ความสามารถแค่นี้เองเหรอ” ผู้อาวุโสเฉินสบถเหอะ ทันใดนั้นก็เปลี่ยนหมัดเป็นกรงเล็บ แล้วฟาดออกไป

ฉัวะ——

จ้าวอวิ๋นถูกโจมตีทันที

ในขณะที่ทุกคนกำลังเพ่งมองนั้น เสื้อผ้าตรงหน้าอกของจ้าวอวิ๋นก็ขาดวิ่นไปแล้ว รอยกรงเล็บยาวสิบนิ้ว ตั้งแต่ไหล่ของเขาลากยาวไปจนถึงท้อง เปียกโชกไปด้วยเลือด ทำให้คนที่พบเห็นตกใจ

“นายคือเฉินเทียนเจิ้ง ราชากรงเล็บอินทรีย์?” ราชามังกรพูดออกมาด้วยความตกใจ แต่ก็ยังไม่แน่ใจ

ผู้อาวุโสเฉินหัวเราะ：“คิดไม่ถึงจริงๆว่าคนต่ำต้อยอย่างนาย จะมีความรู้อยู่บ้าง”

เป็นเขาจริงๆ!

ราชามังกรครุ่นคิดในใจ

เฉินเทียนเจิ้งมีชื่อเสียงเมื่อสามสิบปีก่อน เคยติดอันดับสูงในสำนักเสืออยู่หลายครั้ง และทุกครั้งก็สูงขึ้นเรื่อยๆ ที่สูงที่สุดก็คือติดอันดับสองในสำนักเสือ

เพราะว่าเขาถนัดในการใช้พลังกรงเล็บอินทรีย์มากที่สุด ดังนั้น คนในเมืองเจียงหูเลยตั้งชื่อให้เขาว่า ราชากรงเล็บอินทรีย์

เก้าปีก่อน เฉินเทียนเจิ้งโจมตีสำนักเสือ แต่พ่ายแพ้ให้กับพระอาจารย์สำนักอู่ตานซาน ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ก็เก็บตัวไม่ออกมาให้ใครเห็นหน้าอีกเลย

ไม่ว่ายังไงราชามังกรก็นึกไม่ถึง ว่าเฉินเทียนเจิ้งจะอาศัยอยู่กับตระกูลเซียว เป็นทาสรับใช้ให้กับเซียวชิงตี้

ทำยังไงดี?

ชายผู้นี้จิตใจโหดเหี้ยม ถ้าหยุดเขาไม่ได้ล่ะก็ เยี่ยชิวตายแน่ ส่วนฉันกับจ้าวอวิ๋นนั้นเกรงว่าจะตกอยู่ในอันตรายมากกว่า

ราชามังกรรีบครุ่นคิดแผนรับมืออย่างรวดเร็ว

แต่ในเวลานี้ เฉินเทียนเจิ้งนั้นพุ่งไปทางเยี่ยชิวอีกแล้ว มือซ้ายกางกรงเล็บอินทรีย์ มุ่งตรงไปจับที่คอหอยของเยี่ยชิว

เยี่ยชิวรีบถอยหลังอย่างรวดเร็ว

ทว่าทั้งหมดนี้ ในสายตาของเฉินเทียนเจิ้ง เป็นแค่เรื่องเล็กๆ

“พ่อหนุ่ม เป็นเกียรติของนายแล้วล่ะ ที่ได้ตายด้วยน้ำมือฉัน” เฉินเทียนเจิ้งดันมือให้เข้าใกล้ขึ้น ห่างจากคอหอยของเยี่ยชิวเพียงแค่สามนิ้ว

ความตาย ห่างจากเยี่ยชิวเพียงแค่ก้าวเดียว

และในเวลานี้ ——

“ปัง!”

จู่ๆก็มีเสียงปืนดังขึ้น กระสุนพุ่งผ่านอากาศมา ยิงไปที่เฉินเทียนเจิ้ง

ทันใดนั้น รปภ.หลายสิบคนของสุ่ยจิงกงก็ทยอยวิ่งเข้ามาในโถงงานเลี้ยง ล้อมรอบคนที่อยู่บริเวณที่หลินจิงจื้อและเยี่ยชิวยืนอยู่

บรรยากาศตึงเครียดขึ้นมาทันตาเห็น

บรรดาแขกเหรื่อทยอยกันถอยหลัง หลบให้ห่าง เพราะกลัวว่าจะถูกลูกหลง

เฝิงโย่วหลิงสูดหายใจเข้าลึกๆ กดอารมณ์โมโหไว้ แล้วพูด：“คุณหนูหลิน เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเธอ เธออย่าเข้ามายุ่ง”

หลินจิงจื้อชี้ไปที่เยี่ยชิว แล้วพูดกับเฝิงโย่วหลิง：“เรื่องของเขา ก็คือเรื่องของฉัน”

พอได้ยินประโยคนี้ สายตาที่เฝิงโย่วหลิงมองเยี่ยชิว ก็เต็มไปด้วยความอิจฉาริษยา

เป็นแค่หมอธรรมดาๆ มีสิทธิ์อะไรได้รับความชื่นชอบจากหญิงสาวสองคนที่สวยขนาดนี้?

มีสิทธิ์อะไร?

เป็นเพราะไอ้สวะนี่คนเดียว ถ้าไม่ใช่เพราะมัน หลินจิงจื้อจะมาลั่นไกปืน มาหักหน้าฉันที่นี่เหรอ?

พอคิดถึงตรงนี้ เฝิงโย่วหลิงก็โยนความโมโหทั้งหมดไปที่เยี่ยชิว

ปัก!

จู่ๆเฝิงโย่วหลิงก็ลงมือ ตบไปที่เยี่ยชิว แต่ทว่าเยี่ยชิวนั้นระมัดระวังตัวไว้ดี เอียงตัวไปด้านข้าง เพื่อหลบเลี่ยงฝ่ามือของเฝิงโย่วหลิง

“ถุย!” เฝิงโย่วหลิงถุยเสมหะไปที่ตัวของเยี่ยชิว แล้วด่าทอ：“คนจนอย่างแก กล้ามาแย่งผู้หญิงกับคุณชายเซียว ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง!”

พอมองเสมหะที่อยู่บนเสื้อผ้า สายตาของเยี่ยชิวก็เย็นชาขึ้นมาทันที เพราะเสื้อผ้าชุดนี้ คือชุดที่แม่เขาซื้อให้ อีกอย่างราคาแพงมากอีกด้วย

“เช็ดเสื้อผ้าฉันให้สะอาดซะ” เยี่ยชิวเงยหน้าขึ้น พูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

แต่ในเวลานี้ มีเงาเงาหนึ่งเฉียดผ่าน ต่อมาก็ได้ยินเสียง“พลั่ก” หญิงสาวอายุน้อยที่อยู่ด้านหลังหลินจิงจื้อกระเด็นลอยออกไป

ขณะที่เยี่ยชิวหันกลับมา ก็เห็นว่าผู้อาวุโสเฉินยืนอยู่ตรงหน้าหลินจิงจื้อ

“สารเลว กล้าลั่นไกใส่ฉัน รนหาที่ตายเองนะ” ฝ่ามือของผู้อาวุโสเฉินฟาดลงไปที่ใบหน้าของหลินจิงจื้อ

เพี๊ยะ!

หลินจิงจื้อถูกตบจนล้มลงกับพื้น มุมปากมีเลือกไหลออกมา

พอเห็นฉากนี้ ดวงตาของเยี่ยชิวก็แดงก่ำ กำหมัดไว้แน่น