วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 649

“หยุด!”

เสียงตะโกนอันเย็นชาดังขึ้น

เยี่ยชิวเหลือบมองมันด้วยหางตา เห็นชายสูงอายุในชุดสูทจงซาน ตัวอ้วนเล็กน้อยกำลังเดินมาหา

ตัวตนที่ไม่ธรรมดา

แม้ว่าเยี่ยชิวเพียงเหลือบมองเขา แต่เขาก็สามารถบอกได้ว่าชายชราคนนี้เป็นปรมาจารย์

อย่างไรก็ตาม เยี่ยชิว ไม่หยุด

“เพี๊ยะ!”

ตบลงบนใบหน้าของซุนหวู่อย่างแรง

การตบของเยี่ยชิวนั้นทรงพลัง ทำให้ฟันหน้าของซุนหวู่ล้มไปสองซี่ ทำให้กระอักเลือดออกมาเต็มปาก

ไป๋โถวเวิงโกรธมาก “เจ้าหนู คุณมีความกล้าทีเดียว! ฉันบอกคุณให้หยุด แต่คุณยังกล้าโจมตี คุณคิดว่าฉันไม่มีตัวตนเหรอ?”

จากนั้นการจ้องมองของเยี่ยชิวก็เปลี่ยนไปที่ไป๋โถวเวิง แสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องในขณะที่เขาถามว่า “คุณเพิ่งพูดเหรอ? ฉันไม่ได้ยินอะไรเลย”

“ฮึ่ม หากจะเพิกเฉยต่อคำพูดของฉันแบบนั้น ฉันเห็นว่าคุณกำลังพยายามหาความตาย”

ไป๋โถวเวิงมองเยี่ยชิว ขู่ด้วยเจตนาฆ่าที่รุนแรง

เยี่ยชิวยิ้มอย่างเมินเฉย “ผู้อาวุโส เมื่อคุณเข้าสู่วัยชรา คุณควรอยู่บ้านและมีความสุขกับการเกษียณอายุ การมีส่วนร่วมในความรุนแรงของโลกแห่งการต่อสู้เช่นนี้ เป็นการดีกว่าที่จะไม่เข้าไปยุ่ง มิฉะนั้น ถ้าคุณเสียชีวิตโดยไม่ตั้งใจ จะเป็นการสูญเสียครั้งใหญ่”

“หนุ่มน้อย ให้ฉันแนะนำคุณ มีบางคนที่คุณไม่สามารถยั่วยุได้ เมื่อคุณทำ คุณจะต้องชดใช้ด้วยชีวิตของคุณ” ไป๋โถวเวิงขู่ด้วยน้ำเสียงเข้มแข็ง

เยี่ยชิวหัวเราะเบาๆ “ในโลกนี้ ไม่มีใครที่ฉันไม่สามารถยั่วยุได้”

“ฉันอยากเห็นความสามารถของคุณ กล้าที่จะอวดต่อหน้าฉัน”

ไป๋โถวเวิงพูดพร้อมกับพับแขนเสื้อขึ้นราวกับว่าเขากำลังจะเคลื่อนไหว

“ผู้อาวุโสหวง เดี๋ยวก่อน”

ซุนหวู่หยุดไป๋โถวเวิงอย่างรวดเร็ว แล้วพูดกับเยี่ยชิวว่า “ตอนนี้คุณกระแทกแรงมาก ฉันสูญเสียฟันหน้าไปสองซี่ แต่ฉันไม่ถือ ถ้าคุณเข้าร่วมแก๊งชิงหลังของเรา”

“ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ จะถูกลืม”

“เฉาชุนเหมยและเฉียนหรงไม่ต้องคืนเงินที่ติดค้างฉันอยู่”

“ตราบใดที่คุณติดตามฉันอย่างซื่อสัตย์ ฉันสามารถรับประกันชีวิตแห่งความเจริญรุ่งเรืองและความมั่งคั่งไม่รู้จบสำหรับคุณ ว่ายังไงล่ะ?”

เยี่ยชิวพบว่ามันค่อนข้างน่าขบขัน แม้ว่าเขาจะตบซุนหวู่แบบนั้น แต่เขาก็ยังต้องการรับสมัครเยี่ยชิว ต้องยอมรับว่าผู้ชายคนนี้มีความอดทนพอสมควร

น่าเสียดายที่ เยี่ยชิวไม่มีความตั้งใจที่จะเข้าร่วมแก๊งชิงหลัง

“วัดของคุณเล็กเกินไปที่จะรองรับพระใหญ่องค์นี้” เยี่ยชิวกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ใบหน้าของซุนหวู่มืดลง “คุณไม่เต็มใจที่จะเข้าร่วมแก๊งชิงหลังของเราเหรอ?”

“คุณไม่เข้าใจคำพูดของมนุษย์หรือว่าคุณหูหนวก?” เยี่ยชิว กล่าวว่า “ตราบใดที่ฉันเต็มใจ ฉันสามารถทำให้แก๊งชิงหลัง ของคุณหายไปในซูหางได้ตลอดเวลา”

“ฮ่าๆๆ...…”

ซุนหวู่ระเบิดเสียงหัวเราะ

“ผู้อาวุโสหวง ฉันได้ยินไม่ผิดใช่มั้ย? เขาบอกว่าเขาสามารถทำให้แก๊งชิงหลังของเราหายไปได้ทุกเมื่อ ฮ่าฮ่าฮ่า นี่มันตลกจริงๆ”

เสียงหัวเราะของซุนหวู่หยุดกะทันหัน จากนั้นเขาก็พูดอย่างเย็นชา “เจ้าหนู ดูเหมือนว่าคุณจะไม่รู้ว่าแก๊งชิงหลังของเราน่ากลัวแค่ไหน”

“ถ้าอย่างนั้น ให้ฉันแสดงให้คุณดูตอนนี้เลย”

“ผู้อาวุโสหวง ลงมือเลย!”

ไป๋โถวเวิงมีความขุ่นเคืองต่อเยี่ยชิวมานานแล้ว และเมื่อได้ยินคำพูดของซุนหวู่ เขาก็เยาะเย้ยเยี่ยชิวว่า “เจ้าหนู เมื่อคุณมาถึงยมโลก ถ้ายมทูตถามว่าคุณถูกฆ่าหรือไม่ บอกพวกเขาว่าคนที่ฆ่าคุณชื่อ หวงเหล่าเสีย”

หวงเหล่าเสีย!

เมื่อได้ยินชื่อนี้ ใบหน้าของเฉียนเว่ยตงก็เปลี่ยนไปอย่างมาก โดยพูดว่า “แย่แล้ว!”

“เกิดอะไรขึ้น?” ผู้อาวุโสเฉียนถามอย่างเร่งรีบ

เฉียนเว่ยตงกล่าวว่า “หวงเหล่าเสีย เป็นผู้เชี่ยวชาญชั้นนำของแก๊งชิงหลัง ซึ่งมีทักษะอย่างมาก กว่าทศวรรษที่แล้วในระหว่างการโต้เถียงเรื่องดินแดนกับแก๊งขวาน ทำให้หลายสิบคนได้รับบาดเจ็บ”

“คืนนั้น หวงเหล่าเสียออกไปหาทางแก้แค้น”

ใบหน้าของผู้อาวุโสเฉียนเปลี่ยนไปทันที

เฉียนตัวตัวไม่ได้สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงในท่าทางของผู้อาวุโสเฉียน และพูดต่อ “คุณจางยังกล่าวอีกว่า เยี่ยชิวดำรงตำแหน่งระดับสูงในวังซาตาน เช่นเดียวกับพันเอก”

หัวใจของปรมาจารย์เฉียนสั่นไหว

เยี่ยชิวมาจากวังซาตาน?

แล้วมียศเป็นพันเอกด้วยเหรอ?

เป็นไปได้ยังไง!

วังซาตานคือทีมกองกำลังพิเศษที่ลึกลับที่สุดในประเทศจีน ว่ากันว่า ทุกคนในนั้นมีทักษะพิเศษและเป็นราชาแห่งทหารอย่างแท้จริง

เยี่ยชิวยังเด็กมาก เขาเข้าร่วมวังซาตาน และได้รับยศพันเอกได้อย่างไร?

เมื่อผู้อาวุโสเฉียนพิจารณาทักษะทางการแพทย์ของเยี่ยชิวและตัวตนของเขาในหลงเหมินเพิ่มเติม ทันใดนั้นเขาก็ตระหนักได้ว่า หลานชายของเขาพิเศษเกินไป

หัวใจของผู้อาวุโสเฉียนก็เต็มไปด้วยความกังวล

ตลอดประวัติศาสตร์ ผู้ที่มีความพิเศษเกินไปมักมีอายุสั้น เช่น กานโลว โฮ่วชวี่ปิ้ง เฉาชง หวังปั๋ว

หลานชายของเขาจะมีอายุยืนยาวได้หรือไม่?

“จิ้งหลาน เยี่ยชิวมีชื่ออื่นไหม?” จู่ๆ ผู้อาวุโสเฉียนก็ถามขึ้น

ชื่ออื่นหรือที่เรียกว่านามแฝง

ในสมัยโบราณ ไม่เหมาะสมที่จะเรียกผู้ชายด้วยชื่อจริง ดังนั้น นอกจากชื่อจริงแล้ว พ่อแม่หรือพี่เลี้ยงยังใช้นามแฝงที่มีความหมาย เช่น ข่งชิว จื้อจ้งหนี หลี่ไป๋ หลี่ไท่ไป๋

ด้วยการเปลี่ยนแปลงในสังคม คนยุคใหม่จึงไม่ค่อยใช้ชื่อทแฝงอีกต่อไป

อย่างไรก็ตาม ด้วยจำนวนประชากรมากกว่าหนึ่งพันล้านคนในประเทศจีน การเกิดขึ้นของชื่อและนามสกุลที่เหมือนกันจึงสูงเกินไป ดังนั้นจึงมีการเรียกร้องให้มีการฟื้นฟูระบบการตั้งชื่อแฝง

เฉียนจิ้งหลานส่ายหัว “เขาไม่มี”

“ในกรณีนี้ ฉันจะตั้งชื่อแฝงให้กับเยี่ยชิว!” ผู้อาวุโสเฉียน ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ฉังเซิง เป็นอย่างไรบ้าง?”