วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 243

ฉินซูตอบรับ จากนั้นก็ถือกระเป๋าออกจากบ้าน

จางอี้เฟยเห็นว่ายังเช้าขนาดมาก แต่เธอก็จะออกไปแล้ว เลยรีบพูดขึ้น “คุณไปหาบ้านเหรอ? ฉันไปเป็นเพื่อนนะ”

ฉินซูส่ายศีรษะ “ฉันมีธุระที่มหาวิทยาลัยต้องไปจัดการ”

“ผมได้ยินมานานแล้วว่าทิวทัศน์ของมหาวิทยาลัยการแพทย์ไห่เฉิงมันดี เลยจะได้ไปดูสักหน่อย!”

พูดแล้วเขาก็ยื่นมือออกไปคว้ากุญแจรถจะตามฉินซูออกไปด้วยกัน

ถังโม่ลงมาจากชั้นบนและร้องทักเขา “อี้เฟย วันนี้แม่ไม่ไปบริษัท ลูกไปส่งเวินหลีหน่อยนะ”

“แม่ครับ เวินหลีก็ขับรถเป็น แม่ให้รถเธอขับก็ได้!”

จางอี้เฟยพูดเสร็จสับโดยไม่หันหน้ากลับไปดูแล้วเดินออกไปเลย

ถังโม่ขมวดคิ้วเล็กน้อย และหันกลับไปที่ห้องด้วยความโกรธ

เมื่อหันหลังกลับก็เห็นว่าเวินหลียืนอยู่ที่ทางเดิน เห็นได้ชัดว่าเธอได้ยินสิ่งที่พวกเขาพูดเมื่อสักครู่

เธอพูดอย่างน่าเอ็นดู “ไม่เป็นไรค่ะอาจารย์ ที่นี่อยู่ใกล้กับรถไฟใต้ดิน ฉันนั่งรถไฟใต้ดินไปได้ค่ะ”

ถังโม่เบ้ปากลง “เธอเป็นลูกศิษย์ของฉัน จะให้เธอไปเบียดอยู่ที่รถไฟใต้ดินได้ไงกัน นี่ ฉันกุญแจรถ ขับรถฉันไปนะ!”

“ขอบคุณค่ะอาจารย์” เวินหลีถือกุญแจรถด้วยมือทั้งสองข้างด้วยรอยยิ้มแสนหวาน

ถังโม่ส่ายศีรษะและหมุนตัวเดินกลับห้องไป

เมื่อเธอจากไป รอยยิ้มบนใบหน้าของเวินหลีค่อย ๆ จางลง

ณ คณะแพทย์ศาสตร์มหาวิทยาลัยการแพทย์ไห่เฉิง

สำนักงานผู้อำนวยการมหาวิทยาลัย

“ฉินซูเธอมาดูเอง ในฐานะนักศึกษาของมหาวิทยาลัยการแพทย์ไห่เฉิง สร้างเรื่องใหญ่ขนาดนี้ ชื่อเสียงมหาวิทยาลัยก็ได้รับความเสียหายอย่างหนักก็เพราะเธอ!”

จะเป็นใครถ้าไม่ใช่ตระกูลฉู่?

ในเมื่อตระกูลฉู่เป็นผู้ถือหุ้นของมหาวิทยาลัย เธอจะไปต่อสู้ได้ยังไง?

เธอก็ไม่อยากเสียเวลาพูดมาก ทำได้เพียงข่มความโกรธไว้ในท้อง และไปดำเนินการตามขั้นตอนลาออกจากมหาวิทยาลัย

ฉินซูออกมาจากภายในห้องสำนักงาน สวี่เหวินซูยังคงโต้เถียงกับผู้อำนวยการหลิวด้านใน เพราะอยากช่วยฉินซูรักษาสถานะการเป็นนักศึกษา อย่างน้อยการทำแบบนี้ ก็ยังมีโอกาสสำเร็จการศึกษา

เธอไม่ปรารถนาที่จะให้นักศึกษาที่มีพรสวรรค์ขนาดนี้ ถูกกลบฝังอยู่ใต้ดิน ไม่ให้แสดงความสามารถออกมาจริง ๆ

จางอี้เฟยเข้ามาทักและถาม “เป็นไงบ้าง? มหาวิทยาลัยจะยกเลิกคุณสมบัติการจบการศึกษาของคุณจริง ๆ เหรอ?”

ฉินซูเงยหน้าขึ้นและเหลือบมองเขา ใช้น้ำเสียงตลกขบขัน ฝืนดึงริมฝีปาก “มันโหดร้ายกว่านั้นอีก ฉันโดนไล่ออกจากสถานะการเป็นนักศึกษา”

“เป็นแบบนี้ได้ไง?!” จางอี้เฟยประหลาดใจ พูดอย่างโกรธเคือง “นี่มันมากเกินไป ผมจะไปถามให้รู้เรื่อง...”