วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 260

"ไปเถอะ" ซ่งจิ่นหรงต้องการคุยกับหญิงสาวเป็นการส่วนตัว อยากถามถึงสารทุกข์สุขดิบของเธอ

คุณนายหัวกวักมือเรียก จากนั้นก็มีหญิงสาวท้องป่องคนหนึ่งเดินเข้ามา

"แม่ เรียกฉันหรือคะ"

"ยุ่นเหยียน พาหยุนซีไปเดินดูรอบ ๆ นะ เธอสนใจเรื่องงานปักมาก ถ้ามีอะไรไม่เข้าใจ ก็ให้เธอถามลูกได้"

"ได้ค่ะ" สวี่ยุ่นเหยียนพยักหน้า พาฉู่หยุนซีเดินไปอีกทางหนึ่ง

หลังจากที่ซ่งจิ่นหรงนั่งลง สายตาของเธอก็มองออกไปไกล ๆ และบังเอิญไปหยุดอยู่ที่ลายปักที่เพิ่งวางใหม่ตรงกลางของลานแสดง

"รอบนี้ภรรยาตระกูลซินก็มาไม่ได้เหรอ?" ถึงแม้ว่าเธอกำลังถาม แต่เธอก็เหมือนจะรู้คำตอบอยู่แล้ว รู้สึกถึงความเสียดายได้จากน้ำเสียงของเธอ

คุณนายหัวถอนหายใจเบา ๆ มองดูงานปักตรงกลางที่ทำให้งานอื่น ๆ ดูจืดไปได้ เธอพูดด้วยความงุนงง "ใช่ ร่างกายเธอไม่สะดวก ครอบครัวสามีก็ดูแลเธออย่างใกล้ชิด ตั้งแต่ที่ส่งต่องานสมาคมให้กับฉัน ก็ไม่ได้กลับมาที่ไห่เฉิงแล้ว"

ผู้หญิงธรรมดาคนนั้น มีทักษะการเย็บปักถักร้อยที่ยอดเยี่ยม ก่อตั้งสมาคมเย็บปักถักร้อยตั้งแต่อายุยังน้อย แต่ในที่สุดมันก็ถูกส่งมอบให้กับเธอ

คำพูดของคุณนายหัวทำให้ซ่งจิ่นหรงมีใบหน้าเศร้า

เธอยังต้องการให้คน ๆ นั้นสอนเทคนิคการปักให้เธอมากขึ้น

จากนั้นทั้งสองได้พูดคุยกันในประเด็นอื่น

“ฉันได้ยินมาว่าคราวนี้ลูกสะใภ้ของเธอท้องลูกแฝด ยินดีด้วยนะ เธอจะได้เป็นคุณย่าแล้ว!” ซ่งจิ่นหรงพูดขึ้น

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ดวงตาของคุณนายหัวก็มีความสุขขึ้นมา แต่กลับมีความกังวลที่ดูคลุมเครือเล็กน้อย

"มีลูกแฝดถึงจะดี แต่ก็เสียงมาก ยุ่นเหยียนท้องตอนอายุเท่านี้ก็เสี่ยงมากแล้ว แถมก่อนหน้านี้ก็ยัง...เฮ้อ เมื่อสองวันก่อนเธอออกจากบ้านก็ลื่นล้มจนเลือดออก ทำให้พวกเราตกใจซะจนไม่กล้าให้เธอออกไปไหนมาไหนตามใจ"

ถัดจากพวกเขา มีเด็กผู้หญิงอายุราว ๆ ฉินซูสวมชุดกระโปรงสีแดงสด

ฉู่หยุนซีเหลือบมองคุณย่าและคุณนายหัวอย่างอัตโนมัติ เห็นทั้งสองคนกำลังคุยกับคนอื่น ๆ ไม่ได้สังเกตคนตรงประตู

ดวงตาของเธอเคร่งขรึม เธอพูดกับสวี่ยุ่นเหยียนที่อยู่ข้าง ๆ เธอ "พี่ยุ่นเหนียนคะ ขอบคุณที่เดินเป็นเพื่อนฉันทั้ง ๆ ที่ท้องโตขนาดนี้ พี่ไปดื่มน้ำเถอะนะคะ ฉันเดินดูคนเดียวได้ค่ะ"

สวี่ยุ่นเหยียนท้องได้ห้าเกือบหกเดือนแล้ว เธอเหนื่อยจริง ๆ เธอพยักหน้าและเดินไปอีกทางหนึ่ง และไม่ได้สังเกตคนที่อยู่ตรงประตู

หลังจากที่ส่งเธอเดินไป ฉู่หยุนสีก็ยกริบฝีปากและเดินไปหาทั้งสามคนด้วยท่าทางสบาย ๆ

"กระเป๋าใบนั้น ที่มีความเกี่ยวข้องกับตัวตนของเธอ อย่าหยิบออกมาในที่สาธารณะเลยดีกว่า เอาไว้เราไปคุยกับคุณนายหัวเป็นการส่วนตัวดีกว่านะ" ถังโม่กระซิบกับฉินซู

ฉินซูพยักหน้า เธอเดินเข้าไปข้างในงาน แต่ก็มีรองเท้าส้นสูงคู่หนึ่งขวางทางเอาไว้