วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 259

ความหวังเดียวของฉู่หยุนซีในตอนนี้คือคุณย่า แค่คุณย่าพูดไม่กี่คำก็สามารถช่วยเธอได้

สุดท้ายแล้วพี่ชายของเธอก็เชื่อฟังคุณย่ามากที่สุด

ดังนั้นถึงแม้ว่างานปักจะน่าเบื่อสำหรับเธอ แต่เธอก็ตัดสินใจพาคุณย่าไปร่วมงาน

เพื่อให้คุณย่าประทับใจ

คุณย่าชอบงานปักเป็นพิเศษ ด้วยเหตุนี้ เธอจึงเข้าร่วมสมาคมเย็บปักถักร้อย ครั้งนี้เธอจะไปร่วมงานเลี้ยงแลกเปลี่ยนที่จัดโดยนายกสมาคม

ในอีกสองวันข้างหน้า ฉู่หยุนซีคอยอยู่กับคุณย่าเพื่อเตรียมตัวไปเข้าร่วมงาน

พฤติกรรมของเธอทำให้ซ่งจิ่นหรงเปลี่ยนไปเล็กน้อย

ดังนั้นในคืนก่อนงานเลี้ยงแลกเปลี่ยน ฉู่หยุนซีแทบรอไม่ไหวที่จะประจบคุณย่า

“คุณย่าคะ พี่ลงโทษหนูมาหลายวันแล้ว และมีหลายสิ่งในบริษัทที่หนูต้องทำ ทุกคนตั้งตารอให้หนูกลับไปจัดการกับมันเร็ว ๆ คุณย่าจะช่วยพูดกับพี่..."

ซงจิ่นหรงมองเธออย่างครุ่นคิด พลางถามอย่างสงสัยว่า "อืม ทำไมย่าจะไม่รู้ว่าหลานดังมากในบริษัท"

ฉู่หยุนซียิ้มอย่างเศร้าสร้อย “ยังไงหนูก็เป็นผู้จัดการทั่วไปของซิงโหยวเอ็นเตอร์เทนเม้นท์มานานแล้ว หนูก็ต้องรักษาภาพลักษณ์ของหนูไว้”

"นั่นเป็นเพราะว่าหลานนามสกุลฉู่" ซ่งจิ่นหรงพูดอย่างเฉียบขาดด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ

ใบหน้าของฉู่หยุนซีถอดสีลงทันที และหลังจากนั้นไม่นาน เธอพูดอย่างเศร้าโศก "ซิงโหยวเอ็นเตอร์เทนเม้นท์เป็นหนึ่งในอุตสาหกรรมที่สำคัญที่สุดของตระกูลฉู่ เราคงไม่สามารถให้คนนอกดูแลไปตลอดได้ใช่ไหมคะ?"

ซ่งจิ่นหรงขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ "เรื่องนี้ให้พี่ชายของหลานพิจารณาเอง หลานรีบนอนเถอะ พรุ่งนี้เราต้องไปบ้านตระกูลหัวแต่เช้า"

เมื่อพูดแบบนี้ ฉู่หยุนซีก็รู้ตัวว่าเธอยังไม่ได้รับความโปรดปรานจากคุณย่า

เธอสวมชุดกี่เพ้าปักสีดำพร้อมต่างหูทองและไข่มุก ใบหน้าของเธอในวัยห้าสิบปีได้รับการดูแลอย่างดี ดูดีและสง่างาม

ขณะที่พูดคุยกับซ่งจิ่นหรง ดวงตาของเธอหันไปเจอเข้ากับฉู่หยุนซี เธอแปลกใจเล็กน้อย "นี่คือ..."

"หลานสาวของฉันเอง ชื่อหยุนซี ฉันพาเธอมาเปิดหูเปิดตา และปลูกฝังความสนใจในด้านงานปักน่ะ" ซ่งจิ่นหรงพูด

ฉู่หยุนซีพูดขึ้นอย่างว่าง่าย "คุณย่าหัว ได้ยินว่าฝีมืองานปักของคุณสุดยอดมาก ๆ วันนี้ฉันเลยจะมาเรียนรู้สักหน่อยน่ะค่ะ"

"คุณฉู่หยุนซีมีความสนใจเรื่องงานปัก ฉันก็เต็มใจที่จะทำทุกอย่างเลยค่ะ" คุณนายหัวพยักหน้า หันกลับมามองซ่งจิ่นหรงแล้วพูดว่า “พี่หรง เราไม่ได้เจอกันนานแล้ว อย่ายืนคุยกันเลยค่ะ ไป ไปนั่งคุยกันดีกว่านะคะ”

“จริงสิ ไปนั่งแล้วค่อย ๆ คุยกันดีกว่า”

เมื่อเห็นดังนี้ ฉู่หยุนซีมองไปรอบ ๆ และพูดว่า “คุณย่าคะหนูอยากเดินดูรอบ ๆ หน่อยค่ะ”