วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 292

ฉินซูเอียงศีรษะ “คงจะตาบอดมั้ง”

หวังอี้หลินเข้าไปในสถานีตำรวจ อาศัยความสัมพันธ์กับฉู่หลินเฉิน พาเซียวหย่งออกมาโดยไร้อุปสรรค และไม่เสียแรงใด ๆ

หลังจากเข้าไปนั่งในรถพี่เลี้ยงก็ลดกระจกลงทั้งหมดและปิดม่าน

หวังอี้หลินถามด้วยใบหน้าเยือกเย็น “พวกฉินซูไปอยู่กับหยูหร่านได้ไง?”

“ใครจะไปรู้ล่ะ? จู่ ๆ ก็มาเคาะประตูบอกว่าจะทำความสะอาดห้องพักแขก แล้วก็อาศัยจังหวะที่ฉันไม่ระวังพุ่งเข้าไป หยุดแล้วก็หยุดไม่อยู่!”

เซียวหย่งทุบเก้าอี้ด้วยความแค้นเคืองและถอนหายใจ “น่าเสียดาย สาวน้อยสุดสวยคนนั้นรูปร่างดี ทั้งฉ่ำทั้งนุ่มนิ่ม เนื้อถึงปากแล้วยังบินหนีไปได้!”

หวังอี้หลินมองเขาที่ตอนนี้ยังคิดถึงเรื่องนั้นอยู่แล้วโกรธจัดจริง ๆ

ไม่ควรหาทำกับคน ๆ นี้เลย!

“ตอนนายอยู่ที่สถานีตำรวจ นายไม่ได้เปิดเผยความลับฉันต่อหน้าพวกเขาใช่ไหม?”

“ไม่อยู่แล้ว ยังไงซะถึงจะพูดเรื่องเธอออกมา มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรอยู่ดี ฉันยังหวังว่าเธอพาฉันออกไป ซึ่งมันก็เป็นการทำที่ถูกแล้วไม่ใช่เหรอ?” เซียวหย่งพูดด้วยรอยยิ้ม

หวังอี้หลินพ่นลม “นายก็ยังมีสมองอยู่บ้างหนิ”

เธอสงบลงครู่หนึ่งและเอ่ยขึ้น “ในเมื่อนายทำเรื่องนี้ไม่สำเร็จ งั้นนายก็อย่าอยู่ที่ไห่เฉิง รีบหลบหนีไปก่อน”

“ใครบอกว่าฉันทำไม่สำเร็จ?” เซียวหย่งหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง “ฉันถ่ายรูปตามที่เธอสั่งหมดแล้ว…”

ดวงตาของหวังอี้หลินเป็นประกายทันที

…

ช่วงเวลานี้ ฉินซูทุกข์ทรมานจากอาการอาเจียนและท้องเสีย อันเนื่องมาจากปฏิกิริยาของการตั้งครรภ์ จนทำให้ร่างกายเธออ่อนเพลียเป็นอย่างยิ่ง

โชคดีที่งานในห้องทดลองไม่หนักมาก อีกทั้งที่ทำก็เป็นโครงการวิจัยที่ตัวเธอเองคุ้นเคย ซึ่งอยู่ในขอบเขตความสามารถที่เธอรับได้

เป็นเรื่องยากที่จะจินตนาการว่าหากในตอนนั้น เธอติดตามศาสตราจารย์สมิธไปต่างประเทศ เธอคงทนต่อสภาพงานที่เข้มข้นของที่นั่นไม่ไหวอย่างแน่นอน

ผ่านการทำงานไปอีกหนึ่งวัน

ฉินซูรับสายของหยูหร่านที่นัดเธอกับจางอี้เฟยไปทานอาหาร

ฉินซูพยักหน้าและกำลังจะเดินไป

หานโม่หยางพูด “ได้ยินว่าการวิจัยโครงการของพวกเธอ เป็นไปอย่างราบรื่นมาก ฉันมองคนไม่ผิดจริง ๆ”

“ขอบคุณที่ประธานหานเห็นคุณค่า” ฉินซูพูดอย่างเกรงอกเกรงใจ ขณะที่กำลังจะเดินไป ก็ไม่คาดคิดว่าจะถูกเขารั้งไว้อีก

หานโม่หยางกล่าว “วันที่ 18 มีงานประมูล ฉันหวังว่าถึงตอนนั้น เธอจะเข้าร่วมกับฉันในฐานะผู้ชี้แนะเทคโนโลยี”

ฉินซูหยุดฝีเท้าเล็กน้อย “นี่เป็นส่วนหนึ่งของงานไหมคะ?”

หานโม่หยางคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เป็นสิ”

ในเมื่อเป็นงาน ดังนั้นจึงไม่มีทางปฏิเสธได้

ฉินซูพยักหน้า “ตกลงค่ะ ฉันจะไป”

พูดจบเธอก็เดินไปหาจางอี้เฟย “ไปกันเถอะ”