วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 3

หลินเมิ่งฟานโดนตบ

ฉินชูที่อยู่ด้านหน้าเขาในตอนนี้ เคยเป็นคนที่น่ารักน่าเอ็นดู อ่อนโยน จงรักภักดี และพึงพอใจในศักดิ์ศรีทั้งหมดของเขาตลอดมา

ฝ่ามือที่ตบลงบนใบหน้าเขาทำให้ศักดิ์ศรีทั้งหมดสลายหายไปในพริบตา

“ฉินซู”

หลินเมิ่งฟานโกรธ เนื่องจากความละอายและขุ่นเคือง เขาต้องการที่จะเอาคืนเธอ

ดวงตาที่แหลมคมจ้องมองไปที่คอของเธอ

เขากระชากคอเสื้อเธอ

บริเวณกระดูกไหปลาร้าเล็ก ๆ ของเธอปรากฏร่องรอยต่าง ๆ

ถางเสี่ยวหรูที่โดนตบรู้สึกคับแค้นใจ เมื่อเห็นร่องรอยนั้นก็ยิ้มเยาะและพูดจาถากถางขึ้นมา “เมิ่งฟาน ดูเหมือนว่าแฟนสาวคนนี้ของเธอที่ยึดมั่นถือมั่นในคุณธรรมนักหนาก็ร้ายไม่เบานะ!”

หลินเมิ่งฟานหน้าซีด

“ฉินซู เกิดอะไรขึ้น?!”

ฉินซูหัวเราะเยาะ “เหอะ นายคิดว่าไงล่ะ?”

เธอมาหาเขาเพื่อให้เขาช่วยปลอบประโลม แต่กลับมาพบเจอสถานการณ์ที่ตัวเองโดนสวมเขา

ในตอนนี้ ไม่จำเป็นจะต้องอธิบายเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนวานให้เขาฟังแล้ว

ฉินซูปัดมือเขาออก ค่อย ๆ จัดแต่งคอเสื้อให้เข้าที่ เผยน้ำเสียงแข็งกระด้างเสียดสีออกมา “นายมีอะไรกันลับหลังฉันได้ ฉันก็สามารถสวมเขาให้นายได้เหมือนกัน!”

“ทำไมเธอถึงได้ไร้ยางอายขนาดนี้? อยู่ต่อหน้าฉันกลับทำตัวไร้เดียงสา”

ฉินซูเม้มปากแน่น ตัวสั่นเล็กน้อย

เธอคิดไม่ถึงว่าคน ๆ หนึ่งจะหน้าด้านได้ถึงระดับนี้!

ผู้ชายห่วย ๆ แบบนี้ ไม่รู้ว่าจะทนคบต่อไปเพื่ออะไร

“หลินเมิ่งฟาน ฉันต้องการเลิกกับนาย!”

ฉินซูตะโกนประโยคนี้ออกมาดังลั่น หน้าอกของเธอกระเพื่อมขึ้นลงอย่างรุนแรงด้วยความโกรธ

สีหน้าจริงจังของหลินเมิ่งฟานที่ต้องการจะพูดอะไรบางอย่างออกมา ถูกถางเสี่ยวหรูรั้งเอาไว้

ถางเสี่ยวหรูพูดเชิงหยอกล้อว่า “หลังจากนี้ต่างคนต่างอยู่ จะไปมีอะไรกับใครก็ได้ คงไม่มีปัญหาอีกแล้วสินะ”

ได้ยินเช่นนั้นหลินเมิ่งฟานพยายามดิ้นรนต่อสู้อยู่พักหนึ่ง ก่อนจะพยักหน้า

หลังจากฉินซูควบคุมอารมณ์ให้เย็นลงได้ ก็พูดออกมาด้วยแววตาดุดัน “ในเมื่อเราเลิกกันแล้ว เงิน 120,000 หยวนที่นายยืมฉันไปซื้อบ้าน อย่าลืมคืนฉันด้วยล่ะ!”

หลินเมิ่งฟานตกตะลึง

เงินจำนวนนั้นเขาไปเอาจำนองซื้อบ้านแล้ว จะให้อ้วกเอาออกมาคืนเหรอ?

เขาเพิ่งจะทำงานได้ 2 ปี เงิน 120,000 หยวนสำหรับเขานั้นไม่ใช่เงินจำนวนน้อย ๆ

หลินเมิ่งฟานปฏิเสธที่จะยอมรับมัน “นั่นมันเธอสมัครใจที่จะให้ฉันเอง!”

เหอะ สมัครใจให้เองอย่างนั้นเหรอ?

“ถ้านายไม่พูดว่าจะเอาเงินไปซื้อบ้านเพื่อไว้อยู่ด้วยกันตอนแต่งงาน ฉันจะให้นายไหม?”

เธอเป็นเพียงนักเรียนยากจนคนหนึ่ง เงินจำนวนนั้นมาจากการทำงานพาร์ทไทม์อย่างยากลำบากรวมถึงเข้าร่วมการแข่งขันวิชาการ มันไม่ง่ายเลยที่จะเก็บสะสมเงินขึ้นมาทีละเล็กละน้อย

คนห่วย ๆ แบบเขาไม่สมควรมาดูถูกมัน

ฉินซูพูดอย่างเย็นชา “นายเลือกที่จะไม่คืนก็ได้ ถ้าอย่างนั้นเรื่องการสำเร็จการศึกษาของนาย”

สีหน้าของหลินเมิ่งฟานเปลี่ยนไปอย่างฉับพลัน

หากเรื่องนั้นถูกเปิดเผยออกมา อนาคตของเขา…

เขามองไปที่ฉินซูด้วยความขุ่นใจ ในที่สุดก็กัดฟันพูดออกมา “ฉันจะคืนให้เธอ!”

ฉินซูหันหลังเดินจากไป

ในตอนนี้เธอแค่อยากจะรีบออกจากห้องทำงานที่น่ารังเกียจนี้ไปให้เร็วที่สุด ยิ่งห่างจากผู้ชายห่วย ๆ คนนั้นได้ไกลเท่าไหร่ก็ยิ่งดี!

ฉินซูก้มศีรษและก้าวเดินอย่างเร่งรีบ

เธอเพิ่งจะเดินมาถึงหน้าประตูทางเข้า ศีรษะของเธอก็ปะทะเข้ากับหน้าอกที่แข็งแกร่ง

“ขอโทษค่ะ”

เธอกล่าวขอโทษโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา แล้วรีบเดินจากไปอย่างรวดเร็ว

“คุณชายฉู่ คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” ผู้ช่วยที่อยู่ด้านข้างถามด้วยความเป็นห่วง

…

ทันทีที่หวังอี้หลินกลับถึงบ้านก็แทบจะรอไม่ไหวที่จะบอกพ่อแม่ของเธอ ว่าเธอกำลังจะแต่งงานกับตระกูลที่ร่ำรวย กลายเป็นภรรยาของทายาทตระกูลฉู่

แต่เธอไม่ได้บอก ว่าเธอสวมรวยเป็น…

ในตอนแรกหวังเจิ้นฮวาและภรรยาไม่เชื่อ เรื่องดี ๆ ที่ยิ่งใหญ่แบบนี้จะเกิดขึ้นกับครอบครัวของเขาได้อย่างไร

ตระกูลที่ร่ำรวยเป็นอันดับหนึ่งอย่างตระกูลฉู่ ฉู่หลินเฉิน ทายาทของพวกเขาเป็นคนแบบไหน จะแต่งงานกับลูกสาวของพวกเขาจริงหรือ?

จนกระทั่งเว่ยเหอโทรศัพท์มา

“นี่คือผู้ช่วยส่วนตัวของคุณชายฉู่!” หวังอี้หลินอธิบายให้พ่อแม่ของเธอฟังอย่างภาคภูมิใจ จากนั้นกดรับสาย แล้วกดแฮนด์ฟรี

หวังเจิ้นฮวาและภรรยาไม่กล้าแม้แต่จะหายใจออกมา พวกเขาเงี่ยหูฟังอย่างตื่นเต้น

“คุณอี้หลิน คุณชายบอกว่าคุณท่านอยากจะพบคุณในวันพรุ่งนี้ หวังว่าคุณจะสามารถเตรียมพร้อมล่วงหน้าได้”

หวังอี้หลินพยักหน้าอย่างรีบร้อน “ตกลง! ฉันจะเตรียมตัวอย่างดี”

เว่ยเหอเผลอยิ้มออกมา “เสื้อผ้าและสิ่งของอื่น ๆ จะถูกส่งไปให้คุณ คุณเพียงแค่ต้องนำโทเคนมาก็พอแล้ว”

“โทเคน?” หวังอี้หลินตกใจ

เว่ยเหออธิบาย “สร้อยคอที่คุณชายมอบให้คุณเมื่อคืนวานก็คือ โทเคนเป็นสัญลักษณ์ที่ทายาทตระกูลฉู่มอบให้แก่ภรรยา”

หวังอี้หลินลุกลี้ลุกลน เธอไม่มีสร้อยคอเลย!

“ถ้าเกิดว่าไม่มี… จะเป็นอย่างไร?”

น้ำเสียงของเว่ยเหอเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน “ไม่มี?”

หวังอี้หลินตระหนักได้ว่าตนเองพูดอะไรผิดไป จึงรีบแก้ไขคำพูด “ฉันหมายถึง ในกรณีที่หาไม่เจอ”

“ถ้าหากทำหาย คุณท่านจะไม่ยอมรับฐานะของคุณอย่างแน่นอน หรือว่าคุณจะทำสร้อยคอ...”

“ไม่!” หวังอี้หลินปฏิเสธอย่างรวดเร็ว

“ฉันแค่เพิ่งกลับมาจากการอบรม สัมภาระก็เยอะมาก เลยไม่แน่ใจว่าเอาไปวางไว้ที่ไหน… จริงสิ เมื่อคืนวานนี้มันมืดมาก ฉันไม่ทันสังเกตลักษณะของสร้อยคอ จึงจำมันได้ไม่ชัดเจน ผู้ช่วยเว่ยคุณ”

“ตกลง อีกสักครู่ผมจะส่งรูปถ่ายไปให้คุณ”

หลังจากวางสาย เว่ยเหอก็ได้ส่งรูปถ่ายสร้อยคอไปให้หวังอี้หลิน ในใจคิดว่าทำไมผู้หญิงคนนี้ดูแปลก ๆ