วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 31

ฉินซูโทรศัพท์หาฉู่หลินเฉิน เขาสั่งให้เธอรออยู่ที่บ้าน

หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมงเขาก็กลับมา

ฉินซูเปลี่ยนเสื้อผ้า ใส่รองเท้าส้นสูง ปล่อยผมยาวสลวยไว้ด้านหลัง

สายตาของเขามองไปที่ใบหน้าไร้เครื่องสำอางของเธอ คิ้วของเขาขมวดขึ้น ทำไมไม่แต่งหน้า?

ฉินซูกล่าวว่า “ฉันไม่คุ้นเคยกับการแต่งหน้า”

ยิ่งไปกว่านั้น เธอแต่งไม่เป็น

สีหน้าของฉู่หลินเฉินไม่พอใจ เธอจึงพูดขึ้น “งั้นฉัน…”

“ไม่ต้องแล้ว ขึ้นรถ”

เขาดูเหมือนจะไม่ค่อยมีความอดทนมากนัก ทันทีที่ฉินซูขึ้นรถ เขาก็ออกคำสั่งกับเว่ยเหอทันที

“ออกรถ”

หลานเยว่

ภายในห้องส่วนตัวที่หรูหรา บรรยากาศอบอุ่น เสียงพูดคุยและเสียงเพลงผสานกันไป

ฉินซูและฉู่หลินเฉินเพิ่งจะเข้ามาที่ประตู ร่างหนึ่งก็โผเข้ามาหา ผิวปากพูดโอ้อวด “พี่สะใภ้ของพวกเรามาแล้ว!”

จากนั้นก็ยื่นมือเข้าไปหาฉินซูก่อน “สวัสดีครับพี่สะใภ้ ผมคือสีเหลย น้องชายที่น่ารักของพี่เฉิน ทุกคนเรียกผมว่าเหลยจึ!”

“สวัสดี”

ฉินซูมองไปที่ชายหนุ่มตรงหน้า

ผมสั้น ต่างหูสีเงิน เสื้อยืดสีแดงสไตล์ฮิปฮอป กางเกงขาสั้นสีขาว รองเท้ากีฬา ดวงตาทรงลูกพีช ไฝสีน้ำตาลที่หางตา มุมปากโค้งสวยเมื่อรอยยิ้มเผยขึ้นมา

คนไม่กี่คนที่อยู่ภายในห้องส่วนตัวต่างก็จับจ้องมาทางนี้ สายตามองไปยังฉินซูอย่างสุภาพและมีมารยาท

ฉินซูเพียงชำเลืองมองดูคร่าว ๆ คนเหล่านี้อายุใกล้เคียงกับฉู่หลินเฉิน นิสัยท่าทางไม่ธรรมดา สันนิษฐานว่าฐานะก็ไม่ธรรมดาเช่นเดียวกัน

สีเหลยแนะนำกับเธออย่างอบอุ่น “พี่สะใภ้ พวกเราต่างก็เป็นพี่น้องที่ดีที่สุด เฉินหยุนจื้อ สวี่โจวหาน เฮ่อเฟ่ย ซินยวี่… และผม สีเหลย!”

พูดจบ รอยยิ้มสดใสก็ปรากฏขึ้น

ฉินซูยิ้มอย่างสุขุม “สวัสดีทุกคน”

“พี่เฉินไม่อยากพาพี่สะใภ้ออกมา ต้องให้พวกเราเตรียมของขวัญมากมาย เขาคนนี้ช่างเย็นชาและใจดำจริง ๆ ถ้าหลังจากนี้พี่โดนเขารังแก พี่บอกพวกเราเหล่าพี่น้องได้เลยไม่ต้องเกรงใจ!”

เหลยจึพูดขยายความเกินจริง แลกมากับสายตาที่เยือกเย็นของฉู่หลินเฉิน

“ทำไมฉันรู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาพี่สะใภ้ เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน”

ฉินซูมองไปยังคนที่พูด ดูแล้วเป็นคนที่อายุน้อยที่สุด ใบหน้าสวยสดงดงาม เกลี้ยงเกลาดั่งหยก

เพราะคำพูดของอีกฝ่าย เธอจึงตั้งใจนึกคิดทบทวนความจำ และมั่นใจว่าไม่ใช่คนที่เธอรู้จักอย่างแน่นอน

“ซินสวี่ นายนี่นะ ปกติก็ดูเป็นคนประพฤติตัวดี จริงใจขี้อาย คิดไม่ถึงเลยว่ากับผู้หญิงของพี่เฉินก็ยังกล้าจะแหย่ เสียสติไปแล้วจริง ๆ โหดร้ายยิ่งกว่าสัตว์แล้ว! ไม่เห็นเหรอว่าพี่เฉินของพวกเราก็นั่งอยู่ตรงนี้”

สีเหลยพูดโอเว่อร์เกินจริง

เขานั่งอยู่ข้างซินสวี่ จับไหล่แล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “นายกำลังจะบอกว่าพี่สะใภ้หน้าตาเหมือนคู่หมั้น ที่พลัดพรากจากกันไปหลายปีคนนั้นของนายน่ะเหรอ?”

ทุกคนต่างก็รู้จักนิสัยของสีเหลยดี รู้ว่าเขาพูดเล่น จึงไม่ได้ใส่ใจ

แต่ซินสวี่กลับมีคู่หมั้นที่หายสาบสูญไปนานหลายปีจริง ๆ

เขายิ้มอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก จากนั้นยิ้มแก้วเหล้าขึ้นมา “พี่สะใภ้ ขอโทษด้วย ผมตาพร่ามัวไปเอง แก้วนี้ผมให้พี่ ขอให้พี่และพี่เฉินมีความสุขกับการแต่งงาน!

“ใช่ พวกเรามาดื่มให้พี่สะใภ้และพี่เฉินกันเถอะ!” สีเหลยเอะอะขึ้นมาพร้อมกับรินเหล้าให้กับทั้งคู่

ฉินซูเกาศรีษะทำตัวไม่ถูก ขยับเข้าไปใกล้ฉู่หลินเฉินแล้วกระซิบพูดว่า “ทำยังไงดี? ฉันดื่มเหล้าไม่เป็น”