วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 330

เลือดของเขาไหลออกมารุนแรงเกินไป ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป จะกลายเป็นปัญหา

ฉินซูวางแผนว่าหลังจากไปถึงยอดเขาแล้ว จะเย็บแผลให้ฉู่หลินเฉิน

ในขณะเดียวกันกับที่รถนำเที่ยวจอดลงที่ยอดเขา เฮลิคอปเตอร์ลำหนึ่งก็ร่อนลงจอดอย่างมั่นคงเช่นเดียวกัน

เว่ยเหอลงมาจากเฮลิคอปเตอร์ก่อน เมื่อเห็นว่าฉินซูกับฉู่หลินเฉินอยู่ด้วยกันเขาก็แปลกใจจริง ๆ

แต่เขาไม่มีเวลาทักทายฉินซู ความสนใจของเขาถูกดึงไปที่บาดแผลบนร่างกายของฉู่หลินเฉิน สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที “คุณชายฉู่!”

ฉู่หลินเฉินลงจากรถด้วยการประคองของเว่ยเหอ เขาเอ่ยถาม “งานหมั้นเริ่มแล้ว?”

“ยังเหลือสี่สิบนาทีครับ ผมเอาเสื้อผ้ามาแล้ว”

“ไป” ฉู่หลินเฉินพ่นคำสั้น ๆ ธรรมดา ๆ ออกมาหนึ่งคำ

สีหน้าของเว่ยเหอเต็มไปด้วยการไม่เห็นด้วย เขาพูดอย่างลังเล “บาดแผลของคุณ ไม่งั้นไปโรงพยาบาลก่อน…”

“ทนได้” ฉู่หลินเฉินกัดฟันพูด

ฉินซูที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ได้ยินบทสนทนาของทั้งสองคน ฝืนฟังคร่าว ๆ

ฉู่หลินเฉินไม่สนใจบาดแผลบนร่างกายของเขา ยังจะไปเข้าร่วมงานหมั้นกับหวังอี้หลิน?

เธอรู้สึกอึดอัดภายในใจเล็กน้อยอย่างอธิบายไม่ถูก

เพียงแต่ว่าความรู้สึกแปลก ๆ นี้ ไม่นานก็ถูกโยนทิ้งไปด้านหลัง

เพียงแค่เหลือบมองผ้าพันแผลที่ชุ่มไปด้วยเลือดบนหน้าอกของฉู่หลินเฉิน เธอพูดเบา ๆ “ถ้าเลือดคุณยังไหลไม่หยุดแบบนี้ ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง คุณจะถูกส่งไปห้องฉุกเฉิน เพราะช็อกจากการเสียเลือดมากเกินไป”

ฉู่หลินเฉินหยุดฝีเท้าทันทีและหันไปมองเธอ

ในมือของฉินซูถือเข็มเย็บแผลอยู่ เธอกระตุกมุมปากและพูดขึ้น “ในฐานะนักศึกษาแพทย์ ฉันแนะนำให้คุณห้ามเลือดก่อน แล้วเย็บแผลให้เรียบร้อย”

“ใช้เวลาเท่าไหร่?” เขาถาม

“ประมาณ... สิบห้านาที”

เว่ยเหอรีบส่งสายตาขอความช่วยเหลือมาให้ฉินซู “คุณฉิน ขอร้องล่ะ…”

ฉินซูกัดฟัน “ต้องคืนโทรศัพท์มือถือให้ฉัน!”

“ขอบคุณคุณฉิน! ผมจะส่งคุณกลับมาด้วยตัวเองในภายหลัง!” เว่ยเหอซาบซึ้งจนน้ำตาไหลพราก

หลังจากขึ้นมาบนเฮลิคอปเตอร์แล้ว ฉินซูถึงจะตระหนักถึงปัญญา

เธอกลัวความสูง!

มองเห็นว่าเธออยู่ไกลจากพื้นดินเรื่อย ๆ ความรู้สึกเลื่อนลอยที่ฝ่าเท้า พุ่งทะลักไปที่หัวของเธอ เธอรู้สึกเวียนหัวตาลายขึ้นมาทันที อย่าพูดถึงเรื่องจะช่วยฉู่หลินเฉินจัดการบาดแผลเลย

เว่ยเหอไม่รู้สาเหตุ “คุณฉิน?”

แต่ทว่าฉู่หลินเฉินกลับสังเกตเห็นท่าทางที่แปลกประหลาดของเธอ เขายื่นมือออกไปทันที แล้วออกแรงดึงเธอมาตรงหน้าของตนเอง “อย่ามองลงไป!”

ในสมองของฉินซูว่างเปล่า ร่างอ่อนนิ่มถูกเขาดึงไป จึงถลาเข้าไปในอ้อมกอดของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ สายตาก็ถูกดึงกลับมาจากนอกหน้าต่าง ปะทะเข้าไปในรูม่านตาที่นิ่งลึกของเขา