วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 331

ภาพของฉู่หลินเฉินที่สละชีวิตช่วยเธอ และตกจากสะพานในวันนั้น ฉายแวบขึ้นมาในหัวของฉินซู

เธอเบือนหน้าหนีทันที แต่เมื่อมองเห็นชั้นอากาศด้านนอกหน้าต่าง สองขาก็อ่อนแรงอย่างห้ามไม่อยู่ เธอเลยปิดตาแน่นไม่กล้ามองไป

เมื่อเห็นแบบนี้ สายตาของฉู่หลินเฉินก็เคลื่อนไหวเล็กน้อย เขาอดทนต่อความเจ็บปวดที่บาดแผล แล้วออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “เว่ยเหอ ดึงม่านหน้าต่างลง”

ในตอนนี้เว่ยเหอราวกับจะรับรู้แล้วว่าฉินซูกลัวความสูง เขาดึงม่านทั้งสองข้างลงทันที ที่นั่งแถวหลังของเฮลิคอปเตอร์กลายเป็นที่ว่างที่ปิดอย่างมิดชิด

“ลืมตาได้แล้ว” น้ำเสียงที่ฉู่หลินเฉินถูกควบคุมให้เอื้อนเอ่ยออกมาดังขึ้นเบา ๆ

ฉินซูส่ายศีรษะ “ฉัน…”

“ไม่เป็นไรแล้ว” เขาพูดเสียงเรียบ แต่ทว่าในน้ำเสียงกลับมีพละกำลังที่จับต้องไม่ได้

เธอสองจิตสองใจเล็กน้อย จากนั้นก็ค่อย ๆ ลืมตาด้วยความลังเล

หน้าต่างถูกปิดบังด้วยม่าน ทำให้มองไม่เห็นด้านนอก อีกทั้งกระจกข้างหน้าคนขับก็มีพนักพิงสงของเก้าอี้ขวางกั้นอยู่เช่นกัน

ขอเพียงแต่มองไม่เห็นความสูงเป็นร้อยฟุตด้านนอก มันก็ไม่น่ากลัวขนาดนั้นแล้ว

ราวกับเธอกำลังอยู่ในกล่องหนึ่งใบ ที่จู่ ๆ ก็รู้สึกปลอดภัยขึ้นมา

“คุณฉิน สามารถช่วยคุณชายฉู่จัดการบาดแผลตอนนี้ได้ไหมครับ?” เว่ยเหอเอ่ยถาม

ฉินซูถอนหายใจเบา ๆ สีหน้าค่อย ๆ กลับมานิ่งเฉยและเอ่ยขึ้น “ค่ะ”

“ไม่มียาชา จะให้ฉันเย็บแผลสดเลยไหม?” เธอหันไปหาฉู่หลินเฉินเพื่อขอความเห็นของเขา

“ไม่มียาชา?” เว่ยเหอพูดอย่างตื่นตระหนก เขาเสนอความเห็นด้วยความกังวลใจ “คุณชายฉู่ครับ หรือว่าเราจะไปโรงพยาบาล…”

ฉู่หลินเฉินไม่แม้แต่จะเหลือบมองเขา มุมปากกระชับแน่นและเอ่ยขึ้น “ลงมือเถอะ”

ฉินซูถอนหายใจกับความตรงไปตรงมาของเขา และไม่ได้เขินอาย เธอถอดเสื้อท่อนบนของเขาทันที จากนั้นเริ่มจัดการบาดแผล

เมื่อไม่มีเสื้อปกปิด ตอนนี้เธอก็มองเห็นได้ชัดขึ้น หลังจากเช็ดรอยคราบเลือดส่วนเกินออกไปแล้ว บาดแผลที่เปิดออก มีเค้าลางสีขาว ๆ หากไม่จัดการก็จะทำให้เนื้อเยื่อที่บาดแผลตาย

เขาเหนื่อยมากจริง ๆ การเดินทางไปต่างจังหวัดครั้งนี้ เขาไม่ได้คาดคิดว่าจะมีคนมาซุ่มโจมตีระหว่างทางกลับของเขา เขาใช้เวลาหนึ่งวันกับอีกหนึ่งคืนกว่าจะสลัดคนเหล่านั้นไปได้

การพบเจอฉินซูเป็นเหตุบังเอิญเสียจริง

ฉู่หลินเฉินเพียงแค่เข้าสู่สภาวะงีบหลับ แต่เขานอนไม่หลับเลยแม้แต่นิด การรับรู้ถึงการสัมผัสบนร่างกายของเขามันชัดเจนมาก

ปลายนิ้วที่เย็นเล็กน้อยของฉินซู กวาดผ่านไปทั่วผิวหนังและกล้ามเนื้อของเขา รู้สึกถึงความปวดเสียดของเข็มและด้ายที่ทะลุเข้ามา ตลอดจนความเจ็บปวดเล็กน้อยที่เธอฆ่าเชื้อและล้างทำความสะอาดบาดแผลอื่น ๆ ให้เขา...

ความประณีตและพิถีพิถันมีผลต่อเส้นประสาทของเขา

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ ในช่วงที่ฉู่หลินเฉินแทบจะรู้สึกชาและกำลังจะผล็อยหลับไป

น้ำเสียงที่เยือกเย็นของฉินซูก็ดังขึ้น “เสร็จแล้ว”

เธออยู่ในท่วงท่าที่ต้องประคองให้นั่งยอง ๆ มาโดยตลอด มันทำให้เหนื่อยล้ามาก หลังจากที่เช็ดเหงื่อบบริเวณหน้าผาก และเตรียมจะนั่งกลับลงไปที่ตำแหน่งด้านข้าง

คาดไม่ถึงว่าสองขาของเธอจะอ่อนแรงลงกระทันหันและล้มลงไปด้านหน้า