วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 333

เมื่อเห็นว่าเธอปรากฏตัวแค่คนเดียว ราวกับเป็นการยืนยันการคาดเดาเมื่อสักครู่ บรรดาแขก มีหลายคนที่เตรียมตัวจะออกจากงาน

ในเวลานี้เอง เฮลิคอปเตอร์คอปเตอร์ลำหนึ่งบินมาจากที่ไกล ๆ เข้ามาใกล้เรื่อย ๆ ท่ามกลางแสงอาทิตย์ในยามเย็น

เนื่องจากม่านทั้งสองด้านของเฮลิคอปเตอร์ถูกดึงลงมา ทำให้มองสถานการณ์ภายในได้ไม่ชัดเจน สีหน้าของฝูงชนบนดาดฟ้าก็ดูอธิบายไม่ถูก

จนกระทั่งเฮลิคอปเตอร์ลงจอดบนยอดสุดของเรือสำราญ และประตูที่ถูกเปิดออก ชายหนุ่มที่สวมชุดสูทสั่งตัดราคาแพงหูฉี่ไม่มีอะไรเทียบได้เดินลงมา

“คุณชายฉู่นี่!” ใครคนหนึ่งพูดอย่างประหลาดใจ

เมื่อหวังอี้หลินเห็นฉู่หลินเฉินปรากฏกายขึ้น ก้อนหินที่หนังอึ้งอยู่ภายในใจก็ตกลงไปทันที

เขามาแล้ว!

เธออยากที่จะเดินเข้าไปหาอย่างตื่นเต้น ทว่าสายตาที่เฉียบแหลมก็มองเห็นอย่างคลุมเครือ ว่าในเฮลิคอปเตอร์ยังมีผู้หญิงอีกคนหนึ่ง อีกทั้งเธอยังรู้สึกคุ้นเคยเล็กน้อยด้วย!

ฉินซูนั่งอยู่ภายในเฮลิคอปเตอร์ เธอรู้สึกถึงสายตานั้นที่กำลังจ้องมองมาอย่างมีคำถาม แต่เธอก็ไม่ได้ปรากฏตัวออกไป

นี่คืองานหมั้นของหวังอี้หลินกับฉู่หลินเฉิน มันไม่เหมาะสมที่เธอจะปรากฏตัวอยู่ที่นี่

“นายไปส่งเธอกลับด้วย และต้องมั่นใจในความปลอดภัยของเธอ” เว่ยเหอพูดกับนักบินเฮลิคอปเตอร์

พูดจบเขาก็หันมาหาฉินซู “คุณฉิน ขอบคุณคุณมากที่ช่วยคุณชายฉู่ โทรศัพท์มือถือของคุณ คุณชายฉู่จะรีบส่งกลับไปให้โดยเร็วที่สุดครับ”

“อืม” ฉินซูตอบรับและมองเว่ยเหอเดินลงไป

ฉู่หลินเฉินบาดเจ็บ เขาจำเป็นต้องดูแลอย่างใกล้ชิด

ในที่สุดฉินซูก็เหลือบมองแผ่นหลังตรงของฉู่หลินเฉิน จากนั้นก็เก็บสายตากลับมา “เราไปกันเถอะ”

เฮลิคอปเตอร์ค่อย ๆ บินขึ้นสู่ท้องฟ้า เสียงที่คึกคักจากด้านล่างลอยขึ้นมา งานเลี้ยงได้เริ่มแล้ว

ฉินซูลูบท้องของเธอ กระตุกมุมปากเบา ๆ

ในที่สุดหวังอี้หลินกับฉู่หลินเฉินก็ได้แต่งงานกัน

เฮลิคอปเตอร์ส่งฉินซูกลับมาที่ยอดเขา ผ่านไปสักพัก ในที่สุดกลุ่มนักปีนเขาสามคนก็มาถึง

เพียงแต่ว่า หยูหร่านถูกจางอี้เฟยแบกขึ้นหลังมา

แต่ตอนนี้ก็เขินอายที่จะพูดออกไปอีกครั้ง

“ไม่ได้บาดเจ็บถึงกระถูก แต่เป็นกล้ามเนื้อขัดยอก” ฉินซูวินิจฉัยออกมา หลังจากตรวจสอบดูข้อเท้าของหยูหร่าน

เธอหยิบสเปรย์ออกมาจากกระเป๋า แล้วพ่นออกไปบริเวณข้อเท้าที่บวมแดงของหยูหร่าน และใช้ทักษะในการนวดคลึง

จางอี้เฟยกับเวินหลีก็เข้ามาสมทบ

“โชคดีที่ไม่ได้บาดเจ็บหนัก” เวินหลีถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“ทั้งหมดต้องขอบคุณคุณชายจาง ตั้งแต่ที่ฉันเท้าแพลงก็แบกฉันขึ้นเขามาตลอดทางเลย” หยูหร่านพูดด้วยรอยยิ้ม และพูดอย่างจริงจังกับจางอี้เฟย “คุณชายจาง ขอบคุณมากนะคะ”

รอยยิ้มของหยูหร่านงดงามประดุจดอกบัวที่ผุดขึ้นเหนือน้ำ ยามที่ดวงตาอ่อนโยนมองมา ราวกับกระแสคลื่นซัดที่ส่งผลต่ออารมณ์ของผู้คนอย่างชัดเจน

จางอี้เฟยยังรู้สึกเก้อเขินเล็กน้อยที่ถูกเธอมอง เขายิ้มแล้วพูด “เอ่อ ไม่เป็นไรเลย”

เวินหลีที่มองดูฉากนี้รู้สึกเจ็บปวดภายในใจอย่างไม่สามารถอธิบายได้