วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 373

ฉินซูหายเป็นปกติในสองวันต่อมา ดังนั้นเธอจึงไปเดินเล่นในสวนสาธารณะเล็ก ๆ ด้านล่างของโรงพยาบาล

อย่างไรก็ตาม เธอมีความรู้สึกแปลก ๆ อยู่เสมอ ราวกับว่ามีดวงตาอยู่ในความมืด จ้องมองมาที่เธอทุกย่างก้าว

ความรู้สึกนี้จะไม่ชัดเจนเมื่ออยู่ในหอผู้ป่วย แต่จะรู้สึกมากเป็นพิเศษเมื่ออยู่ข้างนอก

ถ้าเป็นเมื่อก่อน เธอจะไม่อ่อนไหวขนาดนี้ แต่เธอเจอกับเรื่องราวมามากมายในช่วงนี้ ทักษะการระมัดระวังของเธอก็สูงขึ้นมาก

เธอถูกฉู่หลินเฉินลอบฆ่า และหานเหมิงก็มาช่วยเธอโดยบังเอิญ ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยสงสัย...

แม้ว่าวันนั้นเธอตั้งใจจะไปดูกล้องวงจรปิดเพราะตรวจสอบสิ่งที่หานเหมิงพูด แต่หานเหมิงสำหรับเธอนั้น...เป็นตัวละครที่ซับซ้อนไม่ธรรมดาเสมอมา

ฉินซูไม่ได้อยู่ในสวนสาธารณะนานนัก เธอกลับไปที่ห้องคนไข้ และถามเกี่ยวกับค่ารักษาพยาบาลระหว่างทางระหว่างทาง

เคาท์เตอร์เก็บเงินได้รับคำสั่งเอาไว้แล้ว และพูดว่า "คุณหนูรองได้สั่งเอาไว้แล้วค่ะ บอกว่าคุณฉินคือเพื่อนของเธอ ค่าใช้จ่ายทั้งหมดในโรงพยาบาลนี้ฟรีค่ะ"

แต่ฉินซูยังคงยืนกราน อีกฝ่ายจึงได้แต่นำรายการรักษาออกมา

ค่าใช้จ่ายกลับไม่ได้สูงนัก ไม่เกินสองหมื่นหยวน

ฉินซูจำตัวเลขนี้ไว้ เธอไม่ได้พูดอะไร แล้วเดินขึ้นชั้นบนหลังจากกล่าวขอบคุณแล้ว

คืนนั้นเธอเก็บของออกจากโรงพยาบาล

เธอทิ้งการ์ดที่มีจำนวนเงินสองหมื่นสามพันเอาไว้บนเตียง และนามบัตรที่หานเหมิงให้ไว้กับเธอ พร้อมกับข้อความที่เขียนไว้ว่า【ขอบคุณคุณหานที่ช่วยชีวิตฉันเอาไว้ ต่อจากนี้เราคงจะไม่เจอกันอีก】

ฉินซูออกมาแล้ว

หลังจากที่หานเหมิงได้รับผลการตรวจดีเอ็นเอแล้ว เธอได้รับรายงานจากลูกน้องของเธอ

“ปล่อยเธอไปแบบนี้ไม่ได้แล้ว ส่งคนไปติดตามที่อยู่ของเธอ!” หานเหมิงสั่งโดยไม่ลังเล

เธอมีสีหน้าที่ตื่นเต้น กำผลตรวจในมือเอาไว้แน่น ดวงตาของเธอร้อนผ่าว

แต่มันทั้งหมดถูกซ่อนไว้ด้วยรอยยิ้มอันอบอุ่นของเขา

"เธอใส่ชุดแต่งงานนี้แล้วสวยจริง ๆ" เขาชม

หานเหมิงยิ้ม แต่ดวงตาไม่ยิ้มไปด้วย

"จริงสิ ช่วงนี้พ่อของฉันมีเรื่องนิดหน่อย อาจจะมาวันงานแต่งงานไม่ได้"

เมื่อถอดชุดแต่งงาน หานเหมิงก็พูดขึ้นทันที

หานโม่หยางที่กำลังรัดเข็มขัดก็ชะงักไปเล็กน้อย เขาถาม "มีเรื่องอะไรเหรอ? มีอะไรให้ฉันช่วยไหม?"

เมื่อเห็นรอยยิ้มที่ไม่ได้ยิ้มจริง ๆ ของหานเหมิง เขาก็รู้ตัวและไม่พูดอะไร เขาพูดขึ้นอย่างเก้อเขิน "ฉันคงประเมินตัวเองสูงไป พ่อตาเป็นเจ้านายของตระกูลหานดั้งเดิม คงไม่ต้องการความช่วยเหลืออะไรจากฉัน"

หานเหมิงเม้มริมฝีปาก "แค่คุณมีความตั้งใจที่ช่วยแค่นี้ก็พอแล้ว แต่ไม่ต้องกังวลไปหรอก จัดงานเสร็จแล้วค่อยว่ากัน"