วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 385

มุมปากของเขาปิดแน่นสนิท พูดออกมาอย่างเชื่องช้า “อัตราการแพร่เชื้อของไวรัสชนิดนี้สูงมาก ผมกลัวว่า…”

ฉินซูรับรู้ความทุกข์ใจจากความรู้สึกผิดของเขา เธอยิ้มอย่างไม่คิดว่าเป็นเช่นนั้น “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันบอกแล้วว่าฉันสามารถรักษาได้”

เธอเปลี่ยนมาพูดเรื่องร่างกายของเขาแทน “สองวันมานี้คุณก็ฟื้นฟูร่างกายได้ดีมากไม่ใช่เหรอคะ? อาการหายใจลำบากก็เบาลงกว่าเมื่อก่อนเยอะใช่ไหม? ความถี่ของการไอเป็นเลือดก็น้อยลงมากเลย”

ชายหนุ่มเงียบกริบ ต่อมาก็พยักหน้า “ใช่ครับ ผมเชื่อว่าคุณมีความสามารถที่จะรักษาให้หายได้จริง ๆ”

เมื่อได้เห็นกับตาว่าร่างกายของตัวเองนั้นดีขึ้นทุกวันภายใต้การรักษาของฉินซู เขายังมีเหตุผลอะไรที่จะต้องสงสัยเธออีก?

เพียงแต่มีคำกล่าวไว้ว่า หมอรักษาคนอื่นได้ แต่รักษาตัวเองไม่ได้

เขากังวลว่าเธอช่วยเขาแล้วตัวเองกลับล้มตาย ถึงตอนนั้นใครจะมาช่วยเธอ?

“คุณใส่ใจสถานการณ์ของตัวเองเยอะ ๆ ด้วยนะ ตอนนี้ผมสามารถพ่นยาเองได้แล้ว คุณไม่ต้องมาเสียพลังกับผมเยอะ” ชายหนุ่มรหัส 183 พูด

ฉินซูรู้ว่าเขาเป็นห่วงตนเอง สีหน้าเธออบอุ่นลง เธอพยักหน้า “ค่ะ”

ผลตรวจออกมาอย่างรวดเร็ว การตรวจสอบยืนยันว่าฉินซูติดเชื้อไวรัส

เมื่อได้รับผลนี้ ฉินซูในฐานะบุคคลที่เกี่ยวข้องไม่ได้ประหลาดใจมากนัก

ตอนที่ตัดสินใจกักตัวอยู่กับ 183 เธอก็ได้เตรียมพร้อมสำหรับเรื่องที่เลวร้ายที่สุดแล้ว

แต่แพทย์ พยาบาล เพื่อนร่วมงานของเธอต่างก็เป็นห่วงสถานการณ์ของเธออย่างมาก

“ไวรัสตัวนี้เพียงแค่เราตรวจพบได้เร็ว รักษาได้เร็ว ผลกระทบก็จะไม่หนักหนา สิ่งที่ฉันกลัวที่สุดคือการแพร่กระจายของไวรัสออกไป ดังนั้นจะต้องกักตัวดี ๆ ฉันจะหายป่วยในเร็ววัน และจะกลับไปที่ทำงาน”

ฉินซูปลอบโยนเพื่อร่วมงานด้วยอาการไม่สะทกสะท้าน

ตอนนี้ทั้งเธอและ 183 ต่างก็เป็นผู้ติดเชื้อทั้งคู่ ดังนั้นทั้งสองจึงสวมชุดคลุมปฏิบัติการ ไปยังแผนกรังสีวิทยาเพื่อเอกซเรย์ตับและไต

ไวรัสตัวนี้ส่วนใหญ่เป็นอันตรายต่อตับและไตของผู้ติดเชื้อ ดังนั้นการตรวจนี้จึงจำเป็นอย่างยิ่ง

ผ่านไปนานก็ไม่มีเสียงตอบรับ ในที่สุดเขาก็มั่นใจแล้วว่าหม่ามี๊ไม่ได้อยู่ในห้อง

เด็กน้องจากไปด้วยความผิดหวัง

“เวยเวย ทำไมหนูถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ?” บังเอิญพบกับพยาบาลทิฟฟานี่ที่ทางเดิน

เด็กน้อยก้าวไปข้างหน้าทันทีด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย “คุณน้าทิฟฟานี่ฮะ ผมอยากเจอหม่ามี๊ หม่ามี๊ไปไหนฮะ?”

รอยยิ้มบนใบหน้าของทิฟฟานี่หยุดชะงัก จากนั้นเธอก็คุกเข่าลง พูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “หม่ามี๊ไม่ยอมเจอหนูก็เพราะกลัวว่าจะแพร่เชื้อไปติดหนู หนูไม่ต้องกังวลนะจ๊ะ ฝีมือทางการแพทย์ของเธอยอดเยี่ยมมากเลย เธอจะต้องรักษาตัวเองให้หายได้อย่างแน่นอน และพวกเราก็เชื่อมั่นในตัวเธอ เรารอเธอกลับมาดีไหมจ๊ะ?”

สิ่งที่คุณน้าทิฟฟานี่พูดนั้นก็เป็นเรื่องจริง แต่เมื่อเขาคิดว่าหม่ามี๊ป่วย ภายในใจก็เจ็บปวดอย่างมาก

“ผมเป็นห่วงหม่ามี๊มากเลยฮะ” ศีรษะของเด็กน้อยลู่ลง และพูดด้วยน้ำเสียงหดหู่

“เราอดทนรอกันอีกหน่อยนะ เอ๋?” ทิฟฟานี่พูด เธอเห็นอะไรบางอย่าง จับมือของเด็กน้อยขึ้นมา “ไปเล่นอะไรมา ทำไมมือของหนูถึงเลอะแบบนี้จ๊ะ? มา เดี๋ยวน้าจะพาไปล้างนะ”