ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 447

ถ้ากู้โม่หานอุ้มนางกลับ จะมีหลายคนสามารถเห็นได้อยู่ระหว่างทาง

แล้วนางจะได้เงยหน้าอ้าปากขึ้นมา ประกาศนางได้รับความโปรดปรานรักใคร่อีกครั้งแล้ว!

กู้โม่หานขมวดคิ้ว ได้เห็นเย็นชาฉายผ่านดวงตาของเขา

เขาขยับกายไปด้านข้างอย่างไม่อย่างจับต้องไม่ได้ และพูดด้วยเสียงไม่สูงไม่ต่ำว่า "บาดแผลของข้ายังไม่หายดี อุ้มไม่ไหว ให้จับองครักษ์อุ้มนางกลับละกัน"

องครักษ์?

รอยยิ้มบนใบหน้าของหยุนอี่ว์โหรวนิ่งและยืนตัวตรงทันที

"นี่คงจะไม่เป็นไปตามกฎ ไม่เป็นไรถ้าท่านอ๋องไม่สบาย และเรือนจู๋หลานก็อยู่ไม่ไกล โหรวเอ๋อร์ทนสักหน่อยก็จะถึงแล้ว"

นางกัดริมฝีปากล่างอย่างไม่เต็มใจ รู้สึกแค้นอยู่ในใจ

กู้โม่หานรู้สึกไม่สบายจริงหรือแค่ว่าไม่อยากอุ้มตัวนาง?

"ไปกันเถอะ" กู้โม่หานปล่อยมือแล้วเดินไปข้างหน้าโดยหันหลังให้นาง

ตามนั้น ทั้งสองก็มาถึงเรือนจู๋หลาน

ขาของหยุนอี่ว์โหรวเจ็บจริง และนางต้องคุกเข่าทั้งคืนจริงๆ มิฉะนั้นหวางหมัวมัวก็จะไม่เชื่อนางมากขนาดนี้

นางเพิ่งเข้าไปในห้อง ก็เอนกายลงข้างโต๊ะอย่างหมิ่นเหม่และรินชาให้กู้โม่หาน "ท่านอ๋อง ท่านดื่มชาด้วยสิ"

กู้โม่หานรับถ้วยชามา แต่ก็ไม่ได้ดื่ม ดวงตาสีเข้มของเขามองที่หยุนอี่ว์โหรวที่อยู่ต่อหน้าเขา "เข่าของเจ้า เคยให้หมอประจำจวนดูแล้วหรือยัง"

ท่านอ๋องเป็นห่วงนางหรือ?

หยุนอี่ว์โหรวทั้งพยายามไม่ให้ตัวเองดีใจมากเกินไป ทั้งส่ายหัวอย่างอ่อนแรง

“ยังไม่ทันดูเลย แต่ว่าโหรวเอ๋อร์ไม่เป็นไร ถ้าจะให้เสด็จแม่ตื่นไว ๆ ถึงจะให้โหรวเอ๋อร์ต้องคุกเข่าลงอธิษฐานขอพรเป็นเวลาสามวันสามคืน ถึงหัวเข่าจะเสียฟกซ้ำเท่าไร นางก็รู้สึกมีสุขด้วย"

ขณะที่นางพูด นางก็เริ่มสะดุดอีกครั้ง

กู้โม่หานขมวดคิ้ว "ถ้าเจ้าไม่สบายใจจริงๆ ก็ไปนอนพักเถอะ ข้าเห็นว่าช่วงนี้เจ้าพักฟื้นในจวน และก็ไม่มีใครอยู่ข้าง ๆ รู้สึกเหงาเกินไปหรือเปล่า"

ทันใดนั้น หยุนอี่ว์โหรวก็นิ่งตกตะลึง

นางเชื่อไม่ได้เลยว่า กู้โม่หานจะใส่ใจนางมากขนาดนี้ นางไม่ได้รับความสนใจจากเขามานานแสนนานแล้ว

"ท่านอ๋อง..." น้ำตาของหยุนอี่ว์โหรวรออยู่ในดวงตาของนางเสียแล้ว "โหรวเอ๋อร์รู้สึกเหงาหงอยจริงๆ ถ้าท่านอ๋องสามารถอยู่กับ ... "

ก่อนที่นางจะพูดจบ กู้โม่หานก็ขัดจังหวะนา "เจ้าเหงา ก็เลยได้ติดต่อคุยกับเพื่อนพี่น้องข้างนอกหรือ"

“ท่านอ๋อง ท่านรู้จักนิสัยใจคอของโหรวเอ๋อร์ แม้ว่าโหรวเอ๋อร์จะถูกรังแกตั้งแต่ยังเด็ก แต่ก็เป็นคนใจดีอยู่เสมอ ไม่เช่นนั้น ตอนเด็กโหรวเอ๋อร์จะช่วยท่านซึ่งเป็นคนแปลกหน้าอยู่ได้อย่างไร"

กู้โม่หานทำขนตาลงครึ่งหนึ่ง "เจ้าช่วยข้าไว้ ดังนั้นข้าก็รู้สึกขอบคุณเจ้ามาก ช่วงนี้เจ้าก็พักผ่อนในเรือนและอย่าออกมาก่อเรื่องอีกต่อไปแล้ว"

หยุนอี่ว์โหรวเบิกตากว้างอย่างตกใจสยดสยอง แล้วน้ำตาไหลออกมาทันที "ท่านอ๋อง ท่านไม่อยากเห็นหน้าโหรวเอ๋อร์อีกหรือ? โหรวเอ๋อร์ควรทำอย่างไร ท่านถึงจะอยากเห็นหน้าโหรวเอ๋อร์อีกครั้ง"

กู้โม่หานตอบอย่างไร้อารมณ์ความรู้สึกว่า "เจ้าไม่ต้องทำอะไร จดหมายหย่าที่ข้าสัญญากับเจ้าก่อนหน้านี้ยังนับได้อยู่ ตราบใดที่เจ้าต้องการ สามารถมาหาข้าได้ทุกเมื่อ"

“นอกจากนี้ ข้าก็ยังให้เงินบำนาญแก่เจ้าด้วย ซึ่งเพียงพอสำหรับเจ้าที่จะแต่งงานและเลี้ยงลูกอีกครั้ง เพื่อเจ้าจะได้อยู่อย่างสุขสบายไปตลอดชีวิต ก็ถือว่า...ตอบแทนบุญเจ้าที่เจ้าช่วยชีวิตของข้าอีกครั้ง"

เขาแอบรู้สึกว่าการคาดเดาของหนานหว่านเยียนนั้นคงไม่ผิดเลย

เรื่องที่เด็กหญิงตัวน้อยทั้งสองถูกเปิดเผยอาจจะทำโดยหยุนอี่ว์โหรวและหนานชิงชิงก็ได้

แม้ว่านางจะปฏิเสธเด็ดขาดและดวงตาก็ไร้เดียงสามาก แต่อย่างไม่ทราบเหตุผลว่า เขาจับได้ถึงความตื่นตระหนกและความรู้สึกผิดของนางได้

คนที่อยู่ข้างหน้าเขาไม่เหมือนเมื่อก่อนเลย เขาไม่เข้าใจว่าทำไมตอนที่นางยังเด็กอยู่ หยุนอี่ว์โหรวถึงได้เสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยเขาซึ่งเป็นคนแปลกหน้าอยู่ดี ช่างใจดีซะงั้น

แต่เมื่อโตขึ้นแล้ว เมื่อได้มาสัมผัสจริง ๆ กลับพบว่านางเต็มไปด้วยเล่ห์เพทุบาย พยายามหาทุกวิถีทางก่อความชั่ว?

นี่ ยังเป็นผู้หญิงใจดีที่ตอนนั้นได้ช่วยชีวิตเขาไว้ และทำให้เขาสัญญาว่าจะดูแลนางไปตลอดชีวิตจริงหรือ...