ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 448

สีหน้าของหยุนอี่ว์โหรวซีดลง "ท่านอ๋อง โหรวเอ๋อร์ไม่เอาจดหมายหย่า! โหรวเอ๋อร์จะไม่มีวันทิ้งท่านไป..."

เมื่อกู้โม่หานเห็นแบบนี้ ก็ไม่ได้พูดอะไรอีกต่อไปและจากไปโดยได้ไม่หันกลับ หยุนอี่ว์โหรว อยากไล่ตาม แต่พอถึงประตูก็หยุด

ร่างสูงของผู้ชายค่อยๆ หายไปในรอยแยกของประตู หยุนอี่ว์โหรวไม่สามารถยืนต่อไปได้อีก และพิงทับหลังล้มลงกับพื้น

น้ำตาไหลอาบหน้า แต่นางทุบทับหลังประตูด้วยมือทั้งสองอย่างไม่เต็มใจ โกรธแค้นและเลือดไหลหยด

"ทำไม!ทำไม!"

ทำไมนางพยายามนานขนาดนี้ ยังถึงไม่สามารถทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างนางกับกู้โม่หานกลับคืนดี!

ทำไมหนานหว่านเยียนไม่ได้ทำอะไร แต่กลับเข้าใกล้กู้โม่หานมากขึ้นเรื่อย ๆ !

หยุนอี่ว์โหรวทุบตีอย่างบ้าคลั่ง แผลตามหน้าอกก็แตกจริงๆ ความเจ็บปวดทำให้นางหายใจไม่ออก น้ำตายังคงไหลออกมาเรื่อย ๆ

เข่าของนางยังคงสั่นเทิ้ม ต้นตอของโรคยังอยู่ และตอนนี้ยิ่งแย่ลงไปอีก

หมอประจำจวนบอกว่าถ้านางยังทำแบบนี้กับขานางอีก อาจจะกลายเป็นคนพิการที่ต้องนอนอยู่บนเตียงและไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ในชีวิตนี้ก็ได้

พอคิดถึงที่นี่ หยุนอี่ว์โหรวก็ยิ่งไม่เต็มใจมากขึ้น ดวงตาของนางกลายเป็นสีแดงเลือด ความเกลียดชังและความโกรธซ่อนอยู่ในดวงตาของนาง

“หนานหว่านเยียน เจ้าเป็นคนทำให้ข้าต้องเป็นแบบนี้!”

นางและกู้โม่หานพบกันตั้งแต่ยังเด็กอยู่ และเขาจำผู้มีบุญเจ้าผิดไป นางผู้เป็นเหมือนแหน คว้าโอกาสนี้หนักขนาดนี้ และใช้เวลาสิบปีในการวางแผนทุกอย่างเพื่อที่จะได้เป็นพระชายาอี้แต่กลับถูกหนานหว่านเยียนเข้ามาขัดขวางตีฝันให้สลาย!

นางจะไม่ยอมแพ้หรอก นางจะต้องเป็นผู้หญิงของกู้โม่หานให้ได้ และให้กู้โม่หานทำดีต่อนางอย่างเหมือนเมื่อก่อน!

ถึงแม้จะไม่ได้จริง ๆ แต่นางก็จะไม่มีวันที่จะปล่อยให้หนานหว่านเยียนและกู้โม่หานอยู่ด้วยกันไป หนานหว่านเยียนจะได้รับความรักชอบจากเทพสงครามได้อย่างไร?

หนานหว่านเยียนไม่คู่ควรเลย!

...

เมื่อเวลาเดียวกัน ในเรือนเซียงหลิน

หนานหว่านเยียนกลับถึงเรือน เจ้าตัวน้อยหลับสนิทแล้ว นางจูบหน้าผากของเด็กน้อยทั้งสอง อาบน้ำเสด็จก็นอนลง

ฉากเมื่อคืนนี้ยังคงอยู่ในสมองของนาง หนานหว่านเยียนรู้สึกรำคาญใจมาก เลยใช้เวลานานถึงจะเผลอหลับไป

เมื่อตื่นขึ้นก็สว่างแล้ว และเด็กน้อยทั้งสองก็ไม่ได้อยู่เคียงข้างอยู่แล้ว

เซียงอวี้เข้ามารับใช้ "พระชายา"

หนานหว่านเหยียนยืดเอวแล้วพูดว่า "เกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยไปไหนละ"

เซียงอวี้ตอบตามจริงว่า: "เสี่ยวจวิ้นจู่ทั้งสองไปเรียนแล้ว วันนี้เป็นวิชาของโม่เซียนเซิง"

โม่เซียนเซิง?

แววตาของหนานหว่านเยียนสั่นไหว ก็คือคนที่เจ้าตัวน้อยทั้งสองได้พูดถึงหรือเปล่า?

ช่วงสองวันที่ผ่านมานางยุ่งมากจนไม่ได้สนใจเกี่ยวกับเด็กหญิงน้อยทั้งสองเลย

วันนี้ก็พอมีเวลาว่าง ก็ต้องไปดูเจ้าตัวน้อย และไปดูโม่เซียนเซิงที่พวกเขาได้พูดถึง...

ในห้องสำหรับการเรียนของเกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อย

ระหว่างคิ้วมีความสง่างามที่ไม่สามารถเข้าไปยุ่งได้

ที่นิ้วโป้งมือขวา เขาได้สวมแหวนปานจื่อหยกอยู่ ซึ่งส่องความแวววาวออก มีลวดลายมังกรขดที่เห็นไม่ชัดสลักอยู่

คนธรรมดาเมื่อเห็นอาจคิดว่ามันเป็นเพียงแค่ของถูกไร้ค่า แต่คนที่เข้าใจจะรู้ทันทีว่ามันมีค่าเหลือล้น

เขาพูดเบา ๆ ราวกับน้ำใสไหลริน และสื่อถึงความยินดีด้วย “ข้าตั้งหน้าตั้งตารอมาตั้งนาน ก็จะได้เจอหน้านางแล้วจริง ๆ”

โม่หวิ่นหมิงเม้มริมฝีปากเล็กน้อย "เป็นความผิดของข้า ถ้าไม่ใช่เพราะขาเท้าของข้าไม่สะดวก เซียนเซิงจะได้เจอหน้ากับพระชายากันมานานแล้ว"

สีหน้าของโม่หลีดูหม่นหมอง "เจ้าไม่ต้องโทษตัวเอง ข้าจะยืนยันความปลอดภัยของนางเองและพานางกลับบ้าน จะได้วางใจกว่าข้อมูลที่ได้รับจากกระดาษ"

โม่หวิ่นหมิงตอบรับ "ใช่ครับ"

โม่หลีหันกลับมามองที่โม่หวิ่นหมิง "ระหว่างทางที่ข้ามาที่นี่ ได้ยินมาว่าราชสำนักซีเหย่มีได้เกิดเรื่องอยู่มากมาย เพียงแค่อ๋องอี้ก็ถูกลอบสังหารมาสองครั้ง และก็มีครั้งหนึ่งเขาหวิดจะไม่รอด รางวงศ์ซีเหย่จะมีการเปลี่ยนแปลงหรือเปล่า”

ดวงตาของโม่หวิ่นหมิงเย็นชาเล็กน้อย

“ท่านพูดถูก ก่อนและหลังการเปิดเผยตัวตนของเสี่ยวจวิ้นจู่ ต่างมีการลอบสังหารอยู่เรื่อยๆ ถ้าไม่ใช่เพราะถูกกดดันแบบนี้ คงจะไม่รีบร้อนขนาดนั้นที่มาลอบทำ ก่อนที่กู้โม่หานที่ได้กลายเป็นได้การแต่งตั้งเป็นมงกุฎราชกุมารอย่างเป็นทางการ คงจะไม่มีวันสงบเลย"

ใบหน้าของโม่หลีไม่ได้สื่ออารมณ์ แต่มีเจตนาสังหารที่กระหายเลือดซ่อนอยู่ในดวงตาสีดำลึกของเขา

"ถ้าเป็นเช่นนั้น ก่อนที่เราจะจากไป เราสามารถช่วยพวกเขาทำให้แคว้นซีเย่ปั่นป่วนและกระสับกระส่ายได้"

แคว้นซีเย่เป็นหนี้ต่อหนานหว่านเยียนเยอะเกินไป และเป็นหนี้ต่อพวกเขายิ่งเยอะขึ้นอีก!

หนี้เลือด ต้องชำระด้วยเลือดเช่นกัน——