ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 508

เมื่อเห็นว่าสถานการณ์ไม่ดี หนานหว่านเยียนออกแรงหมดทั้งตัวจริงๆ ประจวบเหมาะกับที่กู้โม่หานกำลังสับสนกระวนกระวายใจ นางจึงได้ผลักเขาออกไป ตบเขาไปฉาดหนึ่งอย่างรุนแรง

“กู้โม่หาน! ไอ้คนสารเลว!”

บนใบหน้าอันสง่างามของชายหนุ่มปรากฏรอยฝ่ามือสีแดงขึ้นในพริบตา แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่มีความรู้สึกเจ็บปวด ราวกับสัตว์ร้ายเช่นนั้นเพ่งมองไปยังหนานหว่านเยียน

แต่เมื่อมองไปยังดวงตาอันสดใสที่เต็มไปด้วยความโกรธ ลูกกระเดือกของเขาก็เคลื่อนไหวอย่างอดไม่ได้ ตระหนักได้ว่าตัวเองทำเกินไปหน่อยแล้ว

อย่างไรซะการเข้าใจผิดระหว่างพวกเขาก็เพิ่งจะคลี่คลาย อย่างไรซะ ก็เป็นเพียงแค่เขาเท่านั้นที่มีความคิดสับสนกระวนกระวาย

“ขอโทษ เป็นข้าตื่นตระหนกเกินไป”

บนใบหน้าของหนานหว่านเยียนเป็นความโมโหอย่างไร้ที่เปรียบ นางคว้าจับคอเสื้อของตัวเอง มองดูเขา “ไสหัวออกไป”

กู้โม่หานยังไม่มีการเคลื่อนไหวใด ฉับพลันนั้นหน้าประตูก็มีเสียงเคาะประตูอย่างรีบร้อนดังขึ้น

“ท่านอ๋อง พระชายา องครักษ์เสิ่นทางนั้นมีความผิดปกติเพคะ!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของหนานหว่านเยียนก็เปลี่ยนไปทันที สองสามวันมานี้นางได้ปรุงยาให้เสิ่นอี่ว์ตามปริมาณยาที่ได้ศึกษาออกมาก่อนหน้านี้ ให้เซียงเหลียนต้มให้เสร็จสรรพและส่งไปให้เสิ่นอี่ว์กิน

นับเวลา เขาก็น่าจะต้องฟื้นแล้ว

นางมองไปทางกู้โม่หาน เขาก็กำลังมองดูนางอยู่เช่นกัน อยากจะพูดแต่ก็หยุดไว้ เห็นได้ชัดว่าสนใจสถานการณ์ของเสิ่นอี่ว์เป็นอย่างมาก

หนานหว่านเยียนกำหมัดไว้แน่น ฝืนระงับอารมณ์ไว้ ตอบรับไปทางหน้าประตู “รู้แล้ว พวกข้าจะไปเดี๋ยวนี้!”

นางอ้อมกู้โม่หานไป จัดเสื้อผ้าให้ดีแล้วเดินออกไป

สายตาของกู้โม่หานหม่นหมองลงเล็กน้อย แต่ก็รีบตามนางไปอย่างรวดเร็ว

หากว่าเสิ่นอี่ว์สามารถฟื้นได้ เช่นนั้นเขาก็จะสามารถหาเบาะแสของฆาตกรที่อยู่เบื้องหลังได้แล้ว บางที......ยังอาจจะรู้ความจริงได้อีกด้วย

ทั้งสองคนมาถึงเรือนซีเฟิง หนานหว่านเยียนเดินตรงเข้าไปในห้อง และปิดประตูทันที กล่าวต่อกู้โม่หานที่อยู่หน้าประตูอย่างเย็นยะเยือกว่า “ท่านรออยู่ด้านนอก”

ตอนนี้นางไม่มีกระจิตกระใจคิดเล็กคิดน้อยกับกู้โม่หาน เพราะทันทีที่เสิ่นอี่ว์ฟื้น ก็จะสามารถนำพาความจริงมาได้

“อืม” กู้โม่หานยืนอยู่หน้าประตู เขามองดูประตูห้องปิดลง ความคิดความรู้สึกแปรปรวน “เจ้าต้องการอะไร ตะโกนเรียกข้าได้ทันที”

หนานหว่านเยียนไม่สนใจเขา เดินไปทางเสิ่นอี่ว์

เสิ่นอี่ว์นอนอยู่บนเตียง หนังตากระตุกอย่างรวดเร็วสองสามครั้ง นิ้วมือก็เคลื่อนไหวมากขึ้นกว่าก่อนหน้านี้แล้ว

ดูท่า ยาของนางได้ผลแล้วจริงๆ

หนานหว่านเยียนมีสีหน้าดีใจ อารมณ์ก็ดีขึ้นไม่น้อย รีบส่งเขาเข้าไปในห้วงเวลา

นางให้เสิ่นอี่ว์กินยาเพื่อฟื้นฟูการทำงานของเส้นประสาทก่อน จากนั้นจึงเชื่อมต่อเครื่องออกซิเจนไฮเปอร์บาริกเข้าสู่การฝึกฝนการทำงาน

รอจนเสร็จสิ้นไปหนึ่งรายการ นางก็ล้วงเข็มเงินออกมาอีก จุดเทียนเพื่อรมควัน หาจุดฝังเข็มกระตุ้นเส้นประสาทของเสิ่นอี่ว์สองสามจุดแล้วแทงเข้าไป.......

นิ้วมืออันเรียวยาวบีบและค่อยๆหมุนเข็มเงิน ทุกครั้งที่แทงลงไปล้วนระมัดระวังเป็นที่สุด

เหงื่อเม็ดเล็กละเอียดผุดเต็มหน้าผากของหนานหว่านเยียน นางช่วยรักษาให้เสิ่นอี่ว์ด้วยความรับผิดชอบและความละเอียดรอบคอบ ในดวงตาที่ชัดเจนเฉียบคมเปี่ยมล้นด้วยความจริงจัง

จนกระทั่งฝังเข็มเสร็จสิ้น หนานหว่านเยียนจึงให้เสิ่นอี่ว์กินซุปยาที่ปรุงขึ้นเป็นพิเศษอีกครั้ง แล้วพาเขาออกจากห้วงเวลาอย่างระมัดระวัง

พูดจบ สีหน้าของเสิ่นอี่ว์ก็เคร่งขรึมลงทันที ในดวงตาเต็มไปด้วยความเดือดดาลและความเจ็บปวดเกลียดแค้นหลังถูกทรยศหักหลัง

ใบหน้าอันโหดเหี้ยมของพ่อบ้านกาว แรงสังหารอันดุเดือด ราวกับว่าอยู่ตรงหน้า

เสิ่นอี่ว์เม้มริมฝีปาก ยากที่จะพูดออกมาได้ “เป็น พ่อบ้านกาว และพระชายารองหยุน......”

เป็นการสมรู้ร่วมคิดดังคาด นางว่าแล้วว่าเรื่องนี้ทำคนเดียวไม่ได้ โดยเฉพาะหยุนอี่ว์โหรว นางจะต้องเป็นหนึ่งในคนที่ทำร้ายเสิ่นอี่ว์เป็นแน่!

หนานหว่านเยียนก็สงสัยพ่อบ้านกาวอยู่เช่นกัน แต่เมื่อได้ยินกับหูตัวเอง ก็ยังรู้สึกตกใจมากอย่างอดไม่ได้ สีหน้าเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดขึ้นมา

“ตอนนั้นสถานการณ์เป็นอย่างไร ทำไมพ่อบ้านกาวและหยุนอี่ว์โหรวถึงได้ต้องการจะสังหารเจ้าอย่างกะทันหันได้? เจ้าสืบพบเรื่องที่สำคัญอะไรงั้นหรือ?”

สีหน้าของเสิ่นอี่ว์ไม่น่าดูเป็นอย่างมาก ตอบด้วยความอ่อนแอสุดๆ

“ใช่พ่ะย่ะค่ะ พระชายาพูดถูก ตอนนั้นข้าน้อยสืบได้ว่า คนที่ประโคมข่าวต่อภายนอกว่าเสี่ยวจวิ้นจู่.......เสี่ยวจวิ้นจู่เป็นลูกชู้ก็คือพระชายารองหยุน นางเอาจดหมายไปให้ขอทานในเมืองผู้หนึ่ง ขอทานผู้นั้นรับสารภาพหมดแล้ว อีกทั้ง ตอนนั้นข้าน้อยก็ยังตรวจสอบพบอีกเรื่องหนึ่งด้วยพ่ะย่ะค่ะ เกี่ยวกับท่านและท่านอ๋อง.......”

หนานหว่านเยียนคาดเดาเรื่องนี้ไว้เช่นกัน ไม่เช่นนั้นฐานะตัวตนของยัยตัวเล็กทั้งสองคงจะไม่ถูกเปิดเผย จะต้องมีคนในจวนเผยแพร่ออกไปเป็นแน่

เป็นดังคาด เกี่ยวข้องกับหยุนอี่ว์โหรวอย่างหนีไม่พ้นเป็นแน่

นางกำหมัดแน่น ระงับความโกรธในใจ “เจ้ายังตรวจสอบพบอะไรอีก?”

เสิ่นอี่ว์มองดูหนานหว่านเยียน ในดวงตาเต็มไปด้วยความละอายใจ “ปีนั้น คนที่ช่วยท่านอ๋องก็ไม่ได้เป็นพระชายารองหยุน แต่เป็นท่าน”

“พระชายา ท่านสิพ่ะย่ะค่ะถึงจะเป็นผู้ที่มีบุญคุณช่วยชีวิตท่านอ๋องไว้—“