ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 513

พ่อบ้านกาวเพ่งมองหนานหว่านเยียน ไม่รู้ว่านางรู้ได้ยังไงว่าเขาวางยาพิษเสิ่นอี่ว์ แต่เขารู้ นางฉลาดหลักแหลม

เด็กรับใช้ที่เขาจัดเตรียมให้เข้าไปในเรือนของนาง ล้วนถูกคนนางจับตามอง เขาเปลี่ยนท่าทางที่ซื่อตรงนอบน้อมนั่นทันที หัวเราะอย่างเย็นชาเสียงหนึ่ง ในตาซ่อนไปด้วยความกระหายเลือด

“ใช่ ข้าคิดจะฆ่าองครักษ์เสิ่น แต่เรื่องนี้ ไม่เกี่ยวอะไรกับพระชายารองหยุนสักนิด”

เสิ่นอี่ว์รีบเบิกตาโพลงทันที “จะเป็นไปได้อย่างไร พ่อบ้านกาว ท่าน......”

แต่หลังจากนั้น เขาแสร้งทำเป็นตกใจจนเกินขีด เป็นลมหมดสติไป

ท่าทางที่ไม่สะทกสะท้านขณะตกอยู่ในวิกฤติของพ่อบ้านกาว รวมทั้งคำที่เขาพูดออกมา ทำให้ร่างกายของกู้โม่หานที่ซ่อนตัวอยู่ในที่ลับในห้องสั่นสะท้าน

เขาตกใจจนหยุดหายใจด้วยความไม่อยากจะเชื่อ ในดวงตาคมสวย มีความรู้สึกซับซ้อนมากมายผสมปนเปกัน

อย่างแรกคือหยุนอี่ว์โหรว แล้วมาเป็นพ่อบ้านกาว จวนของเขา กลายเป็นสถานที่ที่ไม่สงบให้คนเลวนานาชนิดมารุกล้ำตั้งแต่เมื่อไหร่?

เสิ่นอี่ว์แสร้งแสดงได้ดีมาก หนานหว่านเยียนแอบคิด แต่บนใบหน้ากลับเย็นชาเคร่งขรึมเป็นที่สุด มองดูพ่อบ้านกาว

พ่อบ้านที่ซ่อนตัวมานานกว่าสิบปี คนผู้นี้ไม่ว่าจะเป็นความสุขุมหรือนิสัยบุคลิก ล้วนหนักแน่นมั่นคงเป็นอย่างมาก

“พ่อบ้านกาว เรื่องมาถึงตรงนี้ เจ้ายังจะปกป้องหยุนอี่ว์โหรวอีกหรือ?”

“ความสัมพันธ์นับสิบกว่าปีของเจ้ากับองครักษ์เสิ่น มีอะไรให้จำเป็นต้องฆ่าเขา? แต่หยุนอี่ว์โหรวไม่เหมือนกัน นางทำเรื่องชั่วมากมาย ถูกเสิ่นอี่ว์พบเข้าแล้ว ดังนั้นนางจึงจำเป็นต้องฆ่าคนปิดปาก และท่าน ก็กลับช่วยนางก่อกรรมทำชั่ว พูดเช่นนี้ถึงจะถูกสินะ?”

พ่อบ้านกาวหัวเราะเสียงดังขึ้นอย่างกะทันหัน สายตาเพ่งมองหนานหว่านเยียนติดๆ

ไม่พูดไม่ได้ว่า ผู้หญิงที่ฉลาดปราดเปรียวเช่นหนานหว่านเยียนนี้ ทำให้เขาชื่นชมเป็นที่สุด

แม้จะไม่มีหลักฐาน ก็สามารถเดาต้นสายปลายเหตุของเรื่องได้อย่างถูกต้องโดยแท้จริง

แต่น่าเสียดาย ยังคาดเดาน้อยไปจุดหนึ่ง

“แต่ว่า” หัวข้อสนทนาของเขาเปลี่ยนไป สายตาค่อยๆมองไปทางหนานหว่านเยียน “ตอนนี้พระชายาก็รู้ความจริงแล้ว เช่นนั้นข้าน้อยก็ทำได้เพียงแค่ส่งท่านไป แล้วค่อยส่งเสิ่นอี่ว์ไปแล้วล่ะพ่ะย่ะค่ะ!”

พูดพลาง แววตาของพ่อบ้านกาวก็เปลี่ยนไปอย่างฉับพลัน ล้วงมีดสั้นที่เปล่งประกายเย็นยะเยือกออกมาจากในหน้าอกทันที พุ่งไปข้างหน้าก้าวหนึ่ง เล็งแทงไปที่หัวใจของหนานหว่านเยียนอย่างแม่นยำ

สีหน้าของหนานหว่านเยียนขรึมขึ้นทันที เพิ่งคิดจะหยิบหน้าไม้ที่โม่หวิ่นหมิงมอบให้นางไว้เพื่อเตรียมต่อกรออกมา

ทันใดนั้น เอวของนางก็กระชับ ตกเข้าไปสู่อ้อมอกอันแข็งแรงและกว้างใหญ่อย่างมั่นคง กลิ่นโม่เซียงโชยเข้าจมูกของนาง

ทันทีจากนั้น นางก็เห็นพ่อบ้านกาวถูกกู้โม่หานถีบเข้าที่ยอดอก

พ่อบ้านกาวกระอักเลือดออกมากมาย โซเซถอยหลังไปสองสามก้าว คุกเข่าลงบนพื้นอย่างไม่มั่นคง

น้ำเสียงทุ้มต่ำและกังวลแฝงไปด้วยความแหบพร่าเล็กน้อยดังขึ้นข้างหูของนาง

“ได้รับบาดเจ็บหรือไม่?”