ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 514

หนานหว่านเยียนเงยหน้าขึ้นมอง มองไปทางกู้โม่หานที่กอดนางแน่นในอ้อมแขน แววตาสั่นไหว

“ข้าไม่เป็นไร”

“ดี” กู้โม่หานพาหนานหว่านเยียนลงมายังพื้นอย่างมั่นคง เขาสังเกตดูหนานหว่านเยียนเป็นอย่างแรก เมื่อมั่นใจว่านางไม่ได้เป็นอะไร เขาจึงมองไปทางพ่อบ้านกาว

แม้ว่าก่อนหน้านี้เขาจะเคยสงสัยพ่อบ้านกาว แต่เขาก็ยากที่จะเชื่อว่า พ่อบ้านกาวจะเป็นหนอนบ่อนไส้จริงๆ

พวกเขาอยู่ด้วยกันมากว่าสิบปี มีสัมพันธ์ภาพต่อกันมานาน เสด็จพ่อก็ยังไม่สนิทเท่ากับพ่อบ้านกาว เขาป่วยแล้ว บาดเจ็บแล้ว ก็เป็นพ่อบ้านกาวที่ดูแลเขาด้วยตัวเอง หาหมอหลวงมา ตอนที่เขาเสียใจเพราะเรื่องของเสด็จแม่ พ่อบ้านกาวก็เอ่ยปากปลอบใจ

ทำไมพ่อบ้านกาวถึงทรยศเขาอย่างฉับพลันได้?

และพ่อบ้านกาวกับเสิ่นอี่ว์ก็รู้จักมักจี่กันมาหลายปี เป็นปัญหามาถึงวันนี้ก็เพราะเห็นเสิ่นอี่ว์ขัดตา คิดต้องการจะฆ่าเขาปิดปาก

นั่นเป็นเรื่องที่น่าขันที่สุดในโลกโดยแท้จริง!

เขามองไปทางพ่อบ้านกาวที่สีหน้าซีดขาวโดยไม่กะพริบตา น้ำเสียงเต็มไปด้วยความสงสัยและไม่เข้าใจ ซึ่งซ่อนเร้นไปด้วยความผิดหวังยิ่งกว่า

“ข้ายังจำตอนที่พบเจ้าเป็นครั้งแรกได้ เจ้าเป็นคนมีเมตตาใจดีมีไมตรีจิต ยิ่งกว่านั้นคือซื่อสัตย์ภักดี ฐานะที่เป็นพ่อบ้านในจวนของข้า ช่วยดูแลจัดการปัญหาทุกอย่างให้ข้าได้เป็นอย่างดี”

“ตลอดเวลาที่ผ่านมา ข้าคิดไปเองว่าไม่เคยปฏิบัติอย่างไม่เป็นธรรมกับเจ้า เสิ่นอี่ว์ก็ให้ความเคารพต่อเจ้าเป็นที่สุด ไม่เคยมองว่าเจ้าเป็นคนรับใช้มาก่อน แต่ทำไมเจ้าถึงได้ทำต่อเสิ่นอี่ว์ จนกระทั่งลงมือสังหารพระชายาได้! พ่อบ้านกาว เพราะอะไรกันแน่? บอกข้ามา!”

พ่อบ้านกาวมองกู้โม่หานด้วยความประหลาดใจ

แล้วเขาก็มองไปยังหนานหว่านเยียนที่สงบนิ่งอีกครั้ง ในเวลานี้ เขายังมีอะไรที่ไม่เข้าใจอีก

หนานหว่านเยียนใช้ประโยชน์เรื่องการฟื้นของเสิ่นอี่ว์มาจัดการเขา ล่อให้เขามาฆ่าคน เปิดโปงโฉมหน้าที่แท้จริงของเขาทุกอย่าง และกู้โม่หานก็เป็นบรรดาผู้ชมที่ซ่อนตัวอยู่

ช่างเป็นแผนการที่ดี!

ทันใดนั้น ความชื่นชมและแรงสังหารในใจของเขามีต่อหนานหว่านเยียนก็แข็งแกร่งขึ้น

เขาชื่นชมความรอบคอบในการวางแผนของหนานหว่านเยียน แต่เกลียด ที่มีคนเช่นนี้มาขวางทางคุณหนูน้อย อนาคตหากว่าคุณหนูน้อยต้องการทำให้บรรลุตามความปรารถนา เกรงว่า ก็คงจะยากยิ่ง

พ่อบ้านกาวมองไปทางกู้โม่หาน เห็นดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดใจ ในที่สุดก็เม้มปาก

คนไม่ใช่ต้นไม้ใบหญ้า ที่จะไร้ความรู้สึก หลายปีขนาดนี้ เขาและกู้โม่หานก็มีความสัมพันธ์ของนายและบ่าวจริงๆ ด้วยเหตุนี้ เขาจึงไม่เคยทำเรื่องที่จะทำร้ายกู้โม่หานมาก่อน

แต่สาบานให้ตายเขาก็จะไม่ขายคุณหนูน้อย ดังนั้น จึงทำได้เพียงทำผิดต่อกู้โม่หานแล้ว

แม้ว่าในใจของพ่อบ้านกาวจะเจ็บปวด ก็ยังต้องแสร้งทำสีหน้าท่าทางอันกระหายเลือดออกมา มองดูกู้โม่หานโดยไร้ความหวาดกลัวใดๆ

“หากว่าเจ้ายังดื้อรั้นดึงดัน เช่นนั้นพวกเราก็ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว”

พูดพลาง นางก็หยิบหน้าไม้ออกมาจากหน้าอก แต่หยกห้อยเอวที่โม่หลีมอบให้ยัยตัวเล็กทั้งสองก็ตกออกมาด้วยแล้ว

หนานหว่านเยียนรีบเก็บหยกห้อยเอวที่ยัยตัวเล็กทั้งสองจะให้นางใส่ไว้ให้ได้ก่อนหน้านี้ขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เล็งหน้าไม้ไปที่พ่อบ้านกาวอย่างแม่นยำ “ข้าให้โอกาสเจ้าอีกครั้ง พูดมาว่าคนที่อยู่เบื้องหลังเป็นใคร! ไม่เช่นนั้น เจ้าก็ไปตายแทนเจ้านายของเจ้าซะเถอะ!”

หลังจากที่พ่อบ้านกาวเห็นหยกห้อยเอวของนางแล้ว ทั้งคนกลับตะลึงอย่างรุนแรง ตื่นเต้นขึ้นมาอย่างฉับพลัน

“สิ่งนี้คือ......”

เขาเพ่งมองหยกห้อยเอวในมือของหนานหว่านเยียนด้วยความเหลือเชื่อ ไม่ผิดแน่ นี่คือหยกห้อยเอวของคุณหนูน้อย!

แต่เขาจำได้อย่างชัดเจน วันนั้นที่ฮูหยินเกิดเรื่อง เขาได้เอาหยกห้อยเอวชิ้นนี้วางไว้บนตัวของคุณหนูน้อยที่ยังเยาว์วัยอยู่ จากนั้นก็สับเปลี่ยนตัวตน ทั้งคนพร้อมทั้งสิ่งของ หลังจากนั้น เขาถึงได้มาเป็นพ่อบ้านที่จวนอี้อ๋อง แอบเฝ้าดูการเติบโตของคุณหนูน้อย

แต่หยกห้อยเอวที่คุณหนูน้อยเก็บไว้ ที่เป็นสิ่งของสำหรับเชื้อพระวงศ์เพียงเท่านั้น ทำไมถึงได้อยู่ที่หนานหว่านเยียนในตอนนี้ด้วยเช่นกันได้? !

หรือว่า? หรือว่า!

เป็นเขาที่จำคุณหนูน้อยผิดไป......