ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 571

แม้เขาจะทำตามที่กู้โม่หานเอ่ยเมื่อครู่ แต่กู้โม่หลิงก็เป็นหูตาของเสด็จพ่อในตอนนี้ แล้ววันนี้กู้โม่หานปฏิเสธคำขออย่างเด็ดขาดเช่นนี้ รับปากได้ยากว่ากู้โม่หลิงจะไม่มีทางเล่นเล่ห์ลับหลังเขา

กู้โม่หานเห็นกู้โม่เฟิงกังวลดังนี้ ก็อดหัวเราะเบาๆ ไม่ได้

“เสด็จแม่ตรัสว่าเจ้าทำให้นางกังวลพระทัยที่สุด ทำการสะเพร่าเลินเล่อเช่นนี้ จะทำให้นางวางพระทัยได้อย่างไร”

“เจ้าเคยเห็นข้ากลัวใคร ต่อให้เสด็จพ่อ ข้าก็มิกลัว”

กู้โม่หานคิดถึงคำพูดของหยีเฟย หน้าตาอดเย็นชาขึ้นมาไม่ได้

เขาไม่เพียงไม่กลัวกู้จิ่งซานกับกู้โม่หลิง เขายังต้องการทวงความยุติธรรมให้ตนเอง และแก้แค้นให้เสด็จแม่

กู้โม่เฟิงเห็นกู้โม่หานมีความมั่นใจเต็มเปี่ยมเช่นนี้ ก็รู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย

เขายกมือขึ้นปาดเหงื่อ ตีกู้โม่หานทีหนึ่ง แล้วเปลี่ยนเรื่องคุย “หายากนะที่เจ้ากับข้าจะพูดคุยกันอย่างสบายใจเช่นนี้ได้ ทำไม ไม่ไปดื่มกับข้าสักหน่อยล่ะ”

“ไม่ไป” กู้โม่หานปัดมือกู้โม่เฟิงออกแสร้งทำเป็นรังเกียจ เดินไปตรงประตูค่ายเสินเชื่อ

“มันชื้นเหงื่อ เดี๋ยวเปื้อนเสื้อผ้าข้า มีกลิ่นติดกาย พอกลับจวนแล้ว พวกบุตรสาวจะรังเกียจข้าเอาได้”

กู้โม่เฟิงขมวดคิ้ว ดมกลิ่นบนร่างกายของเขา “ไม่มีกลิ่นนะ”

จากนั้น เขาถึงรู้ได้ว่าถูกกู้โม่หานหยอกเอิน จึงรีบไล่ตามไป “กู้โม่หาน! เจ้าสัพยอกข้าอีกแล้วนะ!”

กู้โม่หานยิ้มฟังเสียงด่ากู้โม่เฟิงข้างหลัง ฝีเท้าช้าลงเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว

“หลินเอ๋อร์ของเจ้า ช่วงนี้เป็นอย่างไรบ้าง”

กู้โม่เฟิงผงะทันที ราวกับไม่คาดคิดว่ากู้โม่หานจะเอ่ยถามถึงบุตรชายของเขา

“จะเป็นอย่างไรได้ ข้าเป็นทั้งพ่อทั้งแม่ วันนี้กลับไป ยังไม่รู้ว่าเขาจะร้องไห้หรือไม่”

ที่จริงเขารู้อยู่แก่ใจ หลังหนานชิงชิงถูกส่งไปวัดชิงอัน หลินเอ๋อร์ก็ขาดความรักจากมารดา

แต่เขาก็เข้าใจ หนานชิงชิงสมควรได้รับกรรม เพียงแต่บุตรชายต้องทุกข์ทรมาน สูญเสียมารดาไป ตั้งแต่อายุยังน้อย

ความอวดดีแทบจะเอ่อล้นออกมา กู้โม่เฟิงนึกถึงชาญฉลาดของเกี๊ยวน้อยกับซาลาเปาน้อย ก็อดรู้สึกอิจฉาไม่ได้

เหตุใดชีวิตของกู้โม่หานถึงดีเช่นนี้ มีภรรยาเก่งกาจ และยังมีบุตรีทั้งสองที่น่ารักน่าเอ็นดู

“อย่ามาอวดดีต่อหน้าข้า วันหน้าข้าจะแต่งสตรีแปดเก้าสิบคน คลอดบุตรีออกมา ถึงตอนนั้นข้าจะรอดูว่าเจ้าจะยังอวดดีได้อย่างไร!”

คิ้วกู้โม่หานโก่งเล็กน้อย สองพี่น้องหยอกล้อกันและกัน อารมณ์ขุ่นมัวที่จวนก่อนหน้านี้ดีขึ้นไม่น้อย

หลังแยกจากกับกู้โม่เฟิง กู้โม่หานขึ้นหลังม้า กลับจวนทันที

ดวงตาสีดำสนิทของเขาเต็มไปด้วยความแน่วแน่ ทั้งมีความคลุมเครือเล็กน้อย

เรื่องแต่ละเรื่องกำลังจัดการ ตอนนี้เขา ควรจะไปเจอหนานหว่านเยียน ที่ตะโกนใส่เสด็จแม่ว่าอยากหย่ากับเขาแล้ว...

(1) กินองุ่นไม่ถึงแล้วเที่ยวพูดว่าองุ่นนั้นเปรี้ยว เปรียบเทียบ สิ่งที่ตัวเองไม่มีหรือไม่สามารถมีได้แล้วเที่ยวพูดว่าสิ่งนั้นไม่ดี