ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 576

ค่ำคืนนี้ แสงจันทร์กระจ่างนวลตา

เช้าวันต่อมา หนานหว่านเยียนตื่นขึ้นมาพร้อมกับขยี้ดวงตาง่วงงุน แต่กลับรู้สึกหนักที่เอว ซึ่งทำให้นางหายใจไม่ออก

นางขมวดคิ้ว หันศีรษะไปชนกับนัยน์ตาคู่หนึ่งที่กำลังเร่าร้อน

ใบหน้าหล่อเหลาของกู้โม่หานเพริศแพร้วจนแทบลืมหายใจ ทำให้หนานหว่านเยียนชะงักไปชั่วขณะ

แต่ทันใดนั้น ความทรงจำบางส่วนจากเมื่อคืนก็ไหลเข้ามาในสมอง นางกระโจนออกจากอ้อมกอดของกู้โม่หานทันที ใบหน้าสวยเริ่มฉุนเฉียว “กู้โม่หาน!”

เมื่อนั่งขึ้นมา หนานหว่านเยียนก็เห็นว่าเสื้อผ้าของเขาไม่เรียบร้อย หูของนางเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที ก้มลงมองตนเอง ซึ่งสวมเสื้อผ้าไม่เรียบร้อยเช่นกัน

ทันใดนั้น ดวงตาหนานหว่านเยียนเบิกกว้าง รีบเอามือปิดตนเอง “เจ้า เจ้ามันสารเลว เมื่อคืนเจ้าทำอะไรลงไป!”

เห็นได้ชัดว่ายังพัวพันกับหยุนอี่ว์โหรวไม่กระจ่าง ตอนนี้กลับกล้าทำเรื่องพวกนี้กับนางอย่างไร้ยางอาย

ต่ำช้าสารเลวเกินไปแล้ว!

คาดไม่ถึงว่า กู้โม่หานจะไม่ตื่นตระหนกแม้แต่น้อย

เขาลุกขึ้นนั่งอย่างไม่รีบไม่ร้อน ผมยาวสยายลู่ลงบนมือ หน้าอกเผยอออกวับๆ แวมๆ เผยให้เห็นลายเส้นกล้ามเนื้อที่แข็งแรงดูดี

เขาปรือนัยน์ตาหงส์ จ้องมองหนานหว่านเยียนที่เกรี้ยวกราดตาไม่กะพริบ รอยยิ้มปรากฏขึ้นในดวงตาโดยไม่รู้ตัว

“เมื่อคืนเจ้าเมาสุราอาละวาด ลากข้ามาที่เรือนเจ้า แล้วทำเรื่องไม่ดีไม่งามกับข้ามากมาย ไม่รับผิดชอบก็ช่างเถอะ แต่เจ้ายังคิดจะย้อนเล่นงานแทนได้อย่างไร หืม?”

ระ เรื่องไม่ดีไม่งาม...

ดวงตาหนานหว่านเยียนพลันขดเกร็ง นึกถึงเรื่องเมื่อคืนอย่างละเอียด น่าเสียดายที่หลังนางเมามายแล้วภาพก็ตัดไปเลย แต่ แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรกู้โม่หานอย่างนั้นเถอะ!

“ข้ารู้ว่าข้าคออ่อน แต่เมื่อคืนข้าไม่ได้ดื่มเยอะขนาดนั้น ทั้งเจ้าก็เป็นชายชาตรีผู้หนึ่ง หากข้าคิดจะทำอะไรอย่างนั้นกับเจ้า เจ้าจะไม่ขัดขืนตีข้าให้สลบไปเลยหรืออย่างไร”

อีกทั้งเมื่อคืนนางยังกำชับอวี๋เฟิง ให้เขาจัดการตามสถานการณ์ แต่นางกลับถูกกู้โม่หานพากลับเรือนเซียงหลิน...

ดวงตากู้โม่หานเข้มเล็กน้อย จ้องมองนางอย่างร้อนแรง “เจ้าเสนอตัวเข้ามาเอง ข้าจะตีเจ้าให้สลบได้อย่างไร”

นางผงะทันที “เจ้า...”

กู้โม่หานเข้าประชิดหนานหว่านเยียนทันที หนานหว่านเยียนถูกเขาทำให้ตกใจ ถอยหลังออกไปโดยสัญชาตญาณ แต่เจ็บเอวมาก จึงล้มลงบนเตียง

นางกำลังลุกขึ้นมา ชายหนุ่มก็ยื่นมือ มาทายข้างตัวนาง กดนางกับเตียงเอาไว้

หัวใจหนานหว่านเยียนพลันเต้นไม่เป็นจังหวะ “กู้โม่หาน!”

เขาโค้งยิ้มเล็กน้อย น้ำเสียงเกียจคร้านแหบแห้งเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากบาง

“หว่านเยียน เมื่อคืนพวกข้า...กอดรักฟัดเหวี่ยง น่าเศร้ายิ่ง เมื่อคืนเจ้าทำร่องรอย บนกายข้าไว้มากมาย ตอนนี้เจ้าจำอะไรไม่ได้เลยจริงๆ รึ”

ลมหายใจของเขาร้อนผ่าว หนานหว่านเยียนรู้สึกผิดปกติไปทั้งร่าง ได้ยินแล้วอดไม่ได้ที่จะโต้แย้ง

“เจ้าหยุดพูดไร้สาระได้แล้ว คนเมามีทางเกิดอารมณ์ทางเพศ ข้าเป็นหมอ อย่ามาหลอกกันซะให้ยาก”

หากนางเมาจนเลอะเลือน อย่างมากสุดก็คือทำเรื่องโง่ๆ น่าขายหน้า และมีปฏิสัมพันธ์กันเล็กน้อย แต่ไม่มีทางดื่มสุราแล้วไปมีเพศสัมพันธ์แน่นอน

อีกทั้งเรื่องของเขากับหยุนอี่ว์โหรวยังไม่จบเลยนะ! และนางก็ไม่เชื่อว่า ตนเองไม่พอใจขนาดนั้น แล้วยังจะมีความสัมพันธ์ทางกายกับกู้โม่หานอีก

หากเกิดอะไรขึ้นระหว่างนางกับเขาจริงๆ นั้น จะต้องเป็นเพราะเขาตั้งใจอย่างแน่นอน!

กู้โม่หานคิดไม่ถึงว่าหนานหว่านเยียนจะหลอกยากขนาดนี้

สมแล้วที่เป็นสตรีของเขา

เขายกยิ้มมุมปากทันที มองนัยน์ตาของนาง “เมื่อคืนเจ้าเกือบทำอะไรกับข้าจริงๆ แต่ข้าหยุดเจ้าเอาไว้”

“ตอนนี้ข้าเสียใจที่ไม่ได้ทำมันลงไป ถึงอย่างไรพวกข้าก็เป็นสามีภรรยาถูกหลักทำนองคลองธรรม ต่อให้ข้าคล้อยตามเจ้า ก็เป็นเรื่องสมเหตุสมผล แต่ว่า...หากตอนนี้พระชายาอยากจะสานต่อเรื่องเมื่อคืนกับข้า ก็ไม่สาย”

เมื่อคืนเรื่องที่เขาอยากจะทำอะไรกับนาง ล้วนทำหมดแล้ว แต่อีกเพียงก้าวเดียวเขาก็ยังหยุดตนเองเอาไว้

ล่าสุดความสัมพันธ์พวกเขาไม่ดีนัก และเป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อที่สำคัญ เขาไม่อยากให้นางขุ่นเคือง ขัดแย้งกับนาง

รอเขาได้อำนาจมาแล้ว ก็จะมีเวลามาเอาชนะใจนาง

ตอนนี้เขาจงใจแกล้ง ทดสอบนาง และอยากรู้ว่าเมื่อผ่านเรื่องเมื่อคืนไปแล้ว ความสัมพันธ์ของเขากับหนานหว่านเยียน จะผ่อนลงบ้างหรือไม่

“ท่านแม่ ก่อนเข้านอน เสด็จย่ายังอ่านนิทานให้พวกข้าฟังด้วย!”

ดวงตากู้โม่หานเป็นประกาย หนานหว่านเยียนก็ยิ้มอย่างสดใส “พวกเจ้านี่นะ ชอบฟังแต่นิทาน เสด็จย่าสุขภาพไม่ดี ให้นางพักผ่อนน้อยไม่ได้”

เกี๊ยวน้อยกับซาลาเปาน้อยพยักหน้าทันที

เกี๊ยวน้อยเอ่ยว่า “พวกข้าไม่ได้รบกวนการพักผ่อนเสด็จย่า!”

“แค่ให้เสด็จย่าเล่านิทานที่สั้นมากๆ จากนั้นก็ให้เสด็จย่าเข้านอนเลยนะ!”

หนานหว่านเยียนพลันรู้สึกทั้งจนปัญญาและเอ็นดู “ดี พวกเจ้าล้วนเป็นเด็กดีของแม่”

กู้โม่หานเห็นหนานหว่านเยียนอ่อนโยนต่อเด็กทั้งสองคนเช่นนี้ ก็นึกถึงท่าทางเย็นชาห่างเหินต่อเขาเมื่อครู่ พลันรู้สึกเจ็บแปลบในใจ

แต่เขาไม่ได้แสดงออกต่อหน้าเด็กๆ เลยแม้แต่น้อย เขาย่อตัวลงตรงหน้าสองที่น้อง ช่วยเกี๊ยวน้อยจัดกระโปรงที่ยุ่งเหยิงอย่างใส่ใจ แล้วช่วยซาลาเปาน้อยทัดผมที่บังตาไว้หลังหู

“พวกเจ้ากินอาหารเช้าแล้วหรือยัง”

เกี๊ยวน้อยกับซาลาเปาน้อยมองกู้โม่หานตรงหน้า ต่างพอใจมาก

ถึงอย่างไรตอนนี้หนานหว่านเยียนก็สบายดี ท่านพ่อต้องดูแลท่านแม่เป็นอย่างดีอย่างแน่นอน อีกทั้งตอนเย็นที่พวกนางอยู่กับเสด็จย่า เสด็จย่าก็เล่าเรื่องน่าอายของท่านพ่อตอนเด็กมากมายให้พวกนางฟัง

สองคนพี่น้องไม่เพียงเข้าใจกู้โม่หานมากขึ้น ยังค้นพบว่า เขาตอนเด็กก็ไม่ต่างไปจากพวกนาง ชอบสร้างเรื่อง และติดท่านแม่ของตนเองแจมากเหมือนกัน

โดยเฉพาะความกตัญญู

สองคนพี่น้องประทับใจเขามากขึ้นไม่น้อย

เกี๊ยวน้อยยิ้มให้เขา เผยให้เห็นฟันเขี้ยวสองซี่ น่ารักน่าชังมาก

“อื้อ หวางหมัวมัวทำของกินให้ข้ากับซาลาเปาน้อยเยอะแยะเลย! มีทั้งเกี๊ยว ปลาตุ๋น และก็ขนมกับหมั่นโถวเล็กเต็มเลย!”

ซาลาเปาน้อยยิ้มอย่างอ่อนโยนสงวนกิริยา “หวางหมัวมัวบอกว่า มื้อเช้าเมื่อก่อนท่านพ่อชอบกินของพวกนี้ ข้ากับพี่สาวก็คิดว่าอร่อยมากเพคะ”

หนานหว่านเยียนเห็นท่าทีของสองคนพี่น้องที่มีต่อกู้โม่หานดีขึ้นเรื่อยๆ หัวใจพลันขดเกร็ง...