ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 658

มันไม่สมเหตุสมผลเลย! เป็นไปไม่ได้ที่แคว้นซีเหย่จะเลียนแบบแคว้นต้าเซี่ย แต่งตั้งลูกสาวคนโตเป็นจักรพรรดินีคนต่อไป

ทุกคนคิดว่ากู้โม่หานควรก้าวขึ้นบันไดได้อย่างราบรื่น แต่ไม่นึกว่า กู้โม่หานจะทำลายมันด้วยมือตัวเอง

พลังอันแข็งแกร่งเป็นเหมือนพายุเย็นยะเยือกที่น่าสะพรึงกลัว พัดพาพลังชั่วร้ายสูงเสียดฟ้าตลบอบอวลไปทั่วทั้งตำหนักใหญ่

“ข้าบอกแล้วว่า เรื่องวังหลังไม่ต้องให้พวกท่านยื่นมือเข้ามาแทรกแซง หากงานราชการของพวกท่านไม่ยุ่งพอ ไม่เหนื่อยพอ บอกข้าสิ ข้าจะจัดการให้พวกท่านเอง ต่อไปหากใครกล้าพูดเรื่องวังหลังของข้าอีก ข้าจะลงโทษให้หนัก ทุกท่านอย่าทำอะไรที่ข้าไม่ชอบ!”

หากชีวิตนี้ตามหาหนานหว่านเยียนไม่พบ เขาจะไม่แต่งงานใหม่อีก

สำหรับราชบัลลังก์นั้น เขาสามารถส่งต่อให้กับหลินเอ๋อร์ได้ในอนาคต หรือไม่ก็พี่น้องคนอื่นๆ และลูกหลานของพวกเขา

แผ่นดินย่อมมีความสำคัญ แต่สำหรับเขาแล้ว หากไม่มีหนานหว่านเยียนอยู่ด้วย มันก็เงียบเหงาจืดชืด

กัวซื่อเฉิงพูดไม่ออกกับคำพูดของกู้โม่หาน พลางหุบปากอย่างรู้งาน

ถึงอย่างไรฮ่องเต้ก็ยังทรงพระเยาว์ ฮองเฮาเหนียงเหนียงเพิ่งจากไป เป็นเรื่องปกติที่จะไม่อยากแต่งตั้งผู้อื่นขึ้นเป็นพระมเหสี ต่อไปภายหน้าผู้หญิงจำนวนมากจะโผเข้าหาเขา ต้องมีสักวันที่ควบคุมไม่ได้

กัวซื่อเฉิงก็หุบปากเช่นกัน ไม่มีใครกล้าทัดทานต่อหน้ากู้โม่หานอีก และยิ่งไม่กล้าพูดอีกเรื่องนี้อีกแม้แต่ครึ่งคำ

เกี๊ยวน้อยหันกลับมามองเขาอย่างสงบนิ่ง เขาไม่พูดอะไร เพียงลูบศีรษะนางเพื่อปลอบประโลม

สาวน้อยทำแก้มป่อง นางพอจะรู้ว่าทำไมพ่อเฮงซวยถึงไม่อยากรับชายา แต่เขาใส่ใจท่านแม่ถึงขนาดนี้ ท่านแม่ก็อยู่ตรงหน้าเขา เขาจะจำนางไม่ได้ได้อย่างไร

คิ้วของหนานหว่านเยียนขมวดแน่นยิ่งขึ้น ดวงตามืดสลัวจับจ้องที่กู้โม่หานซึ่งอยู่ในตำแหน่งสูง จิตใจล่องลอย ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

หยุนเหิงที่อยู่ข้างกายนางหวาดกลัวตัวสั่นอย่างไม่ทราบสาเหตุ

“ฝ่าบาท...ท่านรู้สึกไหมว่า ฮ่องเต้ไม่อยากรับชายาเพราะฮองเฮาเหนียงเหนียง?”

ในเมื่อฮ่องเต้นั้นยืนกรานปฏิเสธที่จะรับชายา และไม่ยอมให้หยุนอี่ว์โหรวขึ้นเป็นฮองเฮา เห็นได้ชัดว่าทำเพื่อพี่สาวเทวดา

เขามองไปที่หนานหว่านเยียนที่ปลอมตัวอยู่ข้างกาย อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายด้วยความหวาดกลัว

ไม่คิดเลยว่าฮ่องเต้จะยึดติดกับพี่สาวเทวดามากขนาดนี้ ตอนนี้นางอยู่เคียงข้างเขา ทำหน้าที่เป็นสาวใช้คนสนิท!

เรื่องนี้หากถูกฮ่องเต้จับได้และเปิดโปง เขาต้องรับผิดชอบเองทั้งหมดแน่นอน…

หนานหว่านเยียนเหลือบมองเขา “โหรวเฟยเหนียงเหนียงไม่ใช่ชายาหรอกหรือ?”

กัวซื่อเฉิงยังมองไปที่กู้โม่เฟิงด้วยความลำบากใจ ลองถามหยั่งเชิงดูว่า “เฉิงอ๋อง ท่าน...แน่ใจหรือ?”

กู้โม่เฟิงเบิกตากว้างอย่างเคร่งขรึม พลางตบหน้าอกตัวเองอย่างแรง “แน่นอน! ตอนนี้ข้าไม่ใช่เด็กๆ แล้ว ถ้ายังไม่หาพระชายาสักคนล่ะก็ จะไม่เป็นที่ขบขันของผู้คนหรอกหรือ?”

เขาไม่ต้องการเรื่องความรักมากนัก คบกับหนานชิงชิงมาห้าปีแล้ว ใครจะไปรู้ว่านี่จะเป็นจุดจบ…

“ข้าแค่ต้องการหาผู้หญิงที่เชื่อฟัง ถ้าพวกท่านเข้าใจแล้ว ก็รีบพาคนมาให้ดูที่จวนของข้าโดยเร็วที่สุด”

พูดจบ เขาก็หันหลังไปแกล้งหลินเอ๋อร์อย่างอ่อนโยน “ถูกไหม หลินเอ๋อร์?”

หลินเอ๋อร์คว้าช้อนไม้ด้วยมือข้างหนึ่ง มืออีกข้างหนึ่งตบโต๊ะ หัวเราะเบิกบาน

เขากะพริบดวงตาโตอย่างไร้เดียงสา พูดกับกู้โม่เฟิงว่า “แม่ แม่!”

เจ้าหนูน้อยน่ารักเช่นนี้ทำให้ทุกคนใจละลายในทันที บรรยากาศก็ผ่อนคลายลงกว่าเมื่อครู่มาก

มีเพียงหยุนอี่ว์โหรว ริมฝีปากแดงของนางขมุบขมิบ มองกู้โม่เฟิงด้วยสายตาคลุมเครือ ราวกับมีกระแสน้ำอันเชี่ยวกราก เห็นได้ชัดว่าไม่ค่อยยินดี…