ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 657

กู้โม่หานเกือบเห็นช่องโหว่ในตัวหนานหว่านเยียน แต่ไม่ได้สังเกตเห็นข้อบกพร่องใดๆ บนใบหน้าของนาง

คิ้วและดวงตาดูไม่เหมือนนางเลย

เขากระสับกระส่าย คิ้วและดวงตาชัดเจนราวกับภาพวาด หลังจากที่หยุนอี่ว์โหรว เรียกเขาอยู่นาน ทันใดนั้นเขาจึงได้สติกลับมา แล้วมองไปที่หยุนอี่ว์โหรวที่อยู่ข้างๆ

หยุนอี่ว์โหรวมองไปที่กู้โม่หาน ทันใดนั้นก็สบประสานเข้ากับดวงตาสีเข้มดั่งน้ำลึกเวียนวน

นางตกตะลึงไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกระซิบกู้โม่หานว่า “ฝ่าบาท เหล่าขุนนางชั้นผู้ใหญ่ยังคงรอให้ท่านร่วมรับประทานอาหารด้วยกัน”

ตอนนี้นางเพิ่งตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติระหว่างสองพ่อลูกที่อยู่ข้างกาย เหลือบมองไปทางหนานหว่านเยียนเหมือนไม่มีที่ยืน แม้ว่าจะจับตามองเป็นพิเศษ แต่ก็ไม่ได้สนใจมากนัก

แต่เมื่อครู่นางเห็นกู้โม่หานจับจ้องไปที่ผู้หญิงคนอื่นอย่างจริงจัง ซ้ำยังจับจ้องอย่างไม่วางตา จนถึงขั้นเหม่อลอย หัวใจจมดิ่งลงทันที

ตั้งแต่หนานหว่านเยียนตายไป ได้ข่าวว่ากู้โม่หานก็ไม่เข้าใกล้ผู้หญิง ตอนนี้ถูกผู้หญิงอื่นเบี่ยงเบนความสนใจ เป็นสถานการณ์ที่ไม่ชอบมาพากล

นิ้วเรียวยาวของกู้โม่หานเยือกเย็นไร้อุณหภูมิ มองไปยังเหล่าขุนนางชั้นผู้ใหญ่ในห้องโถง แต่ละคนกำลังรอเขาอยู่จริงๆ

กู้โม่หานขมวดคิ้ว พลางกล่าวกับเหล่าขุนนางชั้นผู้ใหญ่ในตำหนักใหญ่ที่ไม่กล้าแตะต้องตะเกียบด้วยน้ำเสียงเย็นชา “งานเลี้ยงในวังวันนี้ เป็นงานชมดอกไม้ที่จัดโดยเสด็จย่าทวด เป็นเพียงการขยายวังหลังให้ข้าเท่านั้น ซึ่งสอดคล้องกับพวกท่านบางคน”

ดวงตาที่เย็นชาและเฉียบคมของกู้โม่หานส่องประกายราวกับนกอินทรีโดดเดี่ยว กวาดล้างฝูงชนอย่างเย็นชา ขุนนางชั้นผู้ใหญ่หลายคนก้มหน้าลงอย่างท้อแท้ ไม่กล้าสบตากับกู้โม่หาน ไม่กล้าส่งเสียงใดๆ

กู้โม่หานเฝ้าดูปฏิกิริยาของเหล่าขุนนาง น้ำเสียงแผ่วเบายังคงเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากบางของเขา

“พวกท่านไม่ต้องรอแล้ว คืนนี้เสด็จย่าทวดไม่ออกงาน ผู้หญิงที่พวกท่านส่งเข้ามาในวัง ข้าให้คนส่งกลับไปหมดแล้ว”

“ข้ารู้ว่า พวกท่านกังวลในตัวข้าจริงๆ แต่วังหลังของข้าไม่ต้องการให้พวกท่านยื่นมือเข้ามาแทรกแซง จงอยู่ในกรอบกันหน่อยเถอะ”

ส่งลูกสาวตัวเองเข้าวัง ยังจะมีจุดประสงค์อะไรอีกล่ะ แค่ต้องการทำให้อาชีพการงานของตัวเองราบรื่นขึ้น เลื่อนตำแหน่งอย่างรวดเร็วเท่านั้นเอง

แต่เขาไม่จำเป็นต้องใช้ประโยชน์จากลูกสาวของขุนนางเพื่อถ่วงดุลอำนาจในราชสำนัก หรือพึ่งพาสตรีเพื่อสร้างเสถียรภาพภายในแคว้น

เชือดไก่ให้ลิงดูในวันนี้ พรุ่งนี้เจียงไท่ฟู่จะถูกสอบสวนอย่างเข้มงวดเช่นกัน คนเหล่านี้ควรหยุดเช่นกัน อย่างน้อยในระยะสั้นๆ จะไม่มีใครมีความคิดเช่นนี้เกิดขึ้นมาอีก

หยุนอี่ว์โหรวมองไปที่กู้โม่หานด้วยความรักอย่างลึกซึ้ง สายตาอ่อนโยนและปลอบประโลม หัวใจดวงนั้นยังมีความรักถือกำเนิดขึ้นเรื่อยๆ

ในตำหนักใหญ่ ขุนนางหลายคนก้มหน้าลง หลบสายตาตลอดเวลา พลางแลกเปลี่ยนสายตาซึ่งกันและกัน

ความตั้งใจของกู้โม่หาน ได้บอกทุกคนอย่างชัดเจน หากยังส่งคนไปที่วังหลังของเขาอีก จะต้องรับผลที่ตามมาเอง

แต่ถึงอย่างนั้น ก็ยังมีบางคนลุกขึ้นยืนอย่างลังเล

บุคคลนี้คือกัวซื่อเฉิงที่เข้าร่วมกองกำลังของกู้โม่หานมาเป็นรุ่นแรกๆ

เขาเงยหน้าขึ้นมองกู้โม่หาน พลางเกลี้ยกล่อมอย่างกล้าหาญ “ฝ่าบาท โปรดอภัยที่ข้าพูดจาขวานผ่าซาก ประเทศไม่อาจขาดผู้ปกครองแม้เพียงหนึ่งวัน วังทั้งหกก็ไม่อาจขาดเจ้าของ ท่านไม่ยอมรับคนใหม่ ยังไม่มีผู้เหมาะสมเป็นไท่จื่อ ไม่มีผู้สืบทอด เหล่าขุนนางก็ยังเป็นห่วงท่านอยู่”

“แม้ว่าปัจจุบันท่านมีโหรวเฟยเหนียงเหนียงอยู่ข้างกาย แต่ภูมิหลังของเหนียงเหนียงเป็นเพียงญาติห่างๆ ของจวนแม่ทัพ สถานะต่ำต้อย ไม่สามารถรับตำแหน่งมเหสีได้ ข้าหวังว่าฝ่าบาทจะแต่งตั้งเจ้าของวังหลังโดยเร็วที่สุด ส่วนนางสนม หากท่านไม่ต้องการก็ไม่ต้องยอมรับ”

ความจริงกัวซื่อเฉิงก็เข้าใจว่า หลังจากการตายของหนานหว่านเยียน ไม่มีใครเทียบนางได้อีกเลย

แต่สาเหตุพื้นฐานที่ทำให้เขาเกลี้ยกล่อมกู้โม่หานหลังการคัดเลือกชายา นั้นไม่ใช่เพื่อแทรกแซงกิจธุระในวังหลังของเขา แต่เป็นเพราะกู้โม่หานยังไม่มีรัชทายาทสืบทอดบัลลังก์

เป็นไปไม่ได้ที่จะแต่งตั้งสตรีผู้มีภูมิหลังต่ำต้อยอย่างหยุนอี่ว์โหรวขึ้นเป็นไท่จื่อ…