ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 687

หนานหว่านเยียนรู้สึกเจ็บแปลบอยู่ในใจ แต่ไม่ได้แสดงออกมาทางสีหน้า เพียงแค่ยืนเงียบๆ เชื่อฟังและสุภาพ

ข้างหลังนาง เฟิงยางก็โค้งคำนับอย่างเชื่อฟังเช่นกัน

ไทเฮายกพระหัตถ์ขึ้นและโบกมือให้หนานเหยียนลุกขึ้น “ข้าได้ยินมาว่า เมื่อวานที่งานเลี้ยงในวัง เจ้าได้ช่วยซื่อจือไว้?”

หนานหว่านเยียนยืนตัวตรง ทูลความตามจริง

“หม่อมฉันทนเห็นซื่อจือเจ็บปวดเช่นนั้นไม่ได้ จึงได้เข้าช่วยเหลือ นับว่าเป็นเกียรติแก่หม่อมฉันที่สามารถช่วยชีวิตซื่อจือไว้ได้”

เดินทางสายกลาง ท่าทีของไทเฮาที่มีต่อหนานหว่านเยียนนั้นถือว่าผ่อนคลาย นางตอบรับด้วยความเห็นชอบ

จากนั้น สายตาของนางได้จับจ้องไปที่หนานหว่านเยียน ค่อยๆ เอ่ยปากถามอีกครั้งว่า “จงเป็นคนซื่อตรง ทักษะทางการแพทย์นี้ของเจ้านี้ ได้เรียนรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

หนานหว่านเยียนไม่ได้ยินความสงสัยหรือเคร่งขรึมในน้ำเสียงของไทเฮา จึงผ่อนคลายลง แล้วพูดคุยเป็นเพื่อนเหล่าไท่ไท่

“ทูลไทเฮา ตระกูลของหม่อมฉันฝึกฝนวิชาแพทย์มาหลายชั่วอายุคน ทักษะทางการแพทย์ของหม่อมฉันก็เรียนรู้มาจากพ่อและปู่เช่นกัน”

ไทเฮาพยักหน้าเบาๆ ฟังเสียงที่ไป๋จื่อพูด รวมถึงความเฉยเมยในสายตาของไป๋จื่อ ทำให้นางนึกถึงหนานหว่านเยียนขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ

ไม่รู้ว่ากำลังบ่นพึมพำหรือกระซิบบอกใคร นางตบหัวเข่าตัวเองแล้วพูดว่า “เหมือน เหมือนทีเดียว…”

ตั้งแต่หนานหว่านเยียนจากไป นางไม่ได้มีความรู้สึกดีเป็นพิเศษกับสตรีที่เข้ามาในวังอย่างไม่หยุดหย่อน ไม่เกิดความโปรดปรานผู้ใด

แต่นางแนะนำคนจากวังหลังให้กู้โม่หานซ้ำแล้วซ้ำอีก เพื่อให้กู้โม่หานพิจารณา ตอนนี้เมื่อได้เห็นไป๋จื่อ ก็ดูเหมือนว่านางจะเข้าใจสาเหตุที่กู้โม่หานเก็บไป๋จื่อไว้โดยเพิกเฉยต่อคำทัดทาน

มันคล้ายกับเยียนเอ๋อร์ในปีนั้น ที่ทำให้นางรู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก แม้ว่าจะไม่ชอบ แต่ก็ไม่รังเกียจเช่นกัน

คิดได้ดังนั้นนางก็ถอนหายใจ “ไป๋จื่อ เจ้ารู้ไหมว่าเหตุใดข้าถึงเรียกเจ้ามาที่นี่?”

“หม่อมฉันโง่เขลา ไทเฮาได้โปรดแจ้งให้ทราบเถิด”

ไทเฮามองหนานหว่านเยียนอย่างลึกซึ้ง “เจ้าเป็นคู่หมั้นของแม่ทัพน้อยหยุนใช่ไหม?”

เฟิงยางขมวดคิ้ว มองไปที่หนานหว่านเยียนด้วยความกังวล แต่หนานหว่านเยียนกลับพยักหน้าเหมือนปกติ “เพคะ”

สีหน้าของไทเฮายิ่งเคร่งขรึมขึ้น “เจ้าเป็นภรรยาของขุนนาง ฮ่องเต้พาเจ้าเข้ามาในวัง มันผิดประเพณี เขาเป็นโอรสแห่งสวรรค์ เป็นฮ่องเต้ ทั่วราชสำนักและทั่วโลกมีสายตานับไม่ถ้วนจับจ้องมาที่เขา รอดูเขาทำผิดพลาด”

ความปรารถนาสูงสุดของข้าในชีวิตนี้ คือการได้เห็นฮ่องเต้เป็นกษัตริย์ที่ชาญฉลาด นำพาแคว้นซีเหย่ให้สงบสุข ชายแดนมีเสถียรภาพ รุ่งเรืองสงบสุข ดังนั้นข้าจะไม่มีวันปล่อยให้เขาทำผิดพลาด เจ้าเข้าใจไหม?”

นางไม่เข้าใจ ในใจของกู้โม่หาน นางสำคัญขนาดนั้นจริงหรือ สำคัญจนทุกคนรู้สึกว่าการปรากฏตัวของ “ไป๋จื่อ” จะต้องมาแทน “หนานหว่านเยียน” อย่างนั้นหรือ?

ไม่ใช่ว่ากู้โม่หานเปลี่ยนใจแล้วหรือ?

นางจ้องมองใบหน้าที่ผอมซูบซีดของไทเฮา แล้วพูดอย่างใจเย็น

“หม่อมฉันเข้าใจ หม่อมฉันไม่เคยคิดหวังอะไร ไทเฮาตั้งใจมาพูดกับหม่อมฉันมากมายเพียงนี้ น่าจะมีเรื่องอะไรที่ต้องการให้หม่อมฉันทำใช่ไหม?”

ไทเฮามองหนานหว่านเยียนด้วยความประหลาดใจ ราวกับว่าไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าท่าทีของนางจะเด็ดขาดขนาดนี้

หากเป็นผู้หญิงทั่วไป ได้ยินคำพูดเหล่านี้ต้องไม่สบายใจแน่ ท้ายที่สุดแล้ว ใครบ้างที่จะยอมเพิกเฉยต่อความโปรดปรานของโอรสแห่งสวรรค์?

“ถูกต้อง ที่ข้าตามเจ้ามา เพราะมีเรื่องอยากขอความช่วยเหลือจากเจ้า ทุกวันนี้เจ้าเป็นคนเดียวในวังนี้ที่สามารถเข้าใกล้ฮ่องเต้ได้ ข้าต้องการให้เจ้าชักนำให้ฮ่องเต้ตกหลุมรักคนอื่น ช่วยเขาคลี่คลายปมในใจโดยเร็ว

หนานหว่านเยียนตกตะลึงเล็กน้อย “ท่านหมายความว่า จะให้หม่อมฉันช่วยเป็นแม่สื่อให้กับฮ่องเต้งั้นหรือ?”

แนะนำผู้หญิงให้กู้โม่หาน เขาจะไม่บีบคอนางตายหรอกหรือ…