ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 801

กู้โม่หานยกคิ้ว เหมือนจะคาดคิดไม่ถึงว่าราชทูตแห่งแคว้นต้าเซี่ยจะมาถึงเช้าขนาดนี้

แต่สีหน้าของเขายังคงเหมือนปกติ พยักหน้าและยักคิ้วสั่งเสิ่นอี่ว์ว่า “รู้แล้ว ให้กรมพิธีการจัดเตรียมทุกอย่างไว้อย่างดี จำไว้ห้ามเฉื่อยเนือยเลย”

“ขอรับ!” เสิ่นอี่ว์ตอบกลับและหันหลังออกไปจัดเตรียม

กู้โม่หานมองไปที่เฉินกงกงและคนอื่นๆ ที่คุกเข่าอยู่หน้าตำหนักหยูซิน เหมือนนึกอะไรสักอย่างขึ้นมาได้กะทันหันและบอกว่า “ข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน เดี๋ยวรอฮองเฮาตื่นมาแล้ว พวกเจ้าก็เอาเสื้อให้เซียงอวี้ ให้นางปรนนิบัติฮองเฮาเปลี่ยนเสื้อผ้า”

“อย่าลืมบอกฮองเฮาว่าวันนี้นางจำเป็นต้องเข้าร่วมการประชุมเช้าในวันนี้”

เขาจะให้ทุกคนรู้ว่าฮองเฮาของเขากลับมาแล้ว

เฉินกงกงเข้าใจเลยทันทีและพยักหน้ากล่าวอย่างเคร่งขรึม “ข้าน้อยรับทราบ น้อมส่งเสด็จฝ่าพระบาท!”

เขามองดูกู้โม่หานจากไป จากนั้นวิ่งไปหาเซียงอวี้สองพี่น้องอย่างดีอกดีใจ

ส่วนข้างในตำหนักหยูซินนั้น

ถูกกู้โม่หานทำซะขนาดนั้น ตอนนี้หนานหว่านเยียนง่วงซะที่ไหน

นางเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกตัวมาคลุม แต่ก็มิอาจปิดบังรอยที่เต็มไปทั้งตัว

ดูตัวเองผ่านกระจกทองแดงด้วยความหงุดหงิด หนานหว่านเยียนนวดเอวที่กำลังปวดอยู่และเรียกผ่านประตูอย่างไร้เรี่ยวแรง “เฟิงยาง เซียงอวี้”

พอได้ยินเสียง เซียงอวี้กับเฟิงยางที่รออยู่ข้างนอกตลอดเวลาผลักประตูเดินเข้ามา

“ฮองเฮาเหนียงเหนียง”

เมื่อสองคนเห็นรูปลักษณ์เช่นนี้ของหนานหว่านเยียนต่างคนต่างอ้ำอึ้งไม่หยุด ส่วนปฏิกิริยาของทั้งสองยิ่งแตกต่างกันไปใหญ่

เซียงอวี้หน้าแดงเลยทันที หันหน้ากลับไปแอบบ่นเบาๆ “ไม่ ไม่นึกเลยว่า...ฮ่องเต้ก็ไม่ควบคุมตัวเองบ้างเลย”

แต่การที่ฮองเฮาเหนียงเหนียงกับฮ่องเต้นอนด้วยกัน นั่นก็แสดงว่าอันที่จริงแล้วในใจเหนียงเหนียงยังมีช่องว่างสำหรับฮ่องเต้ใช่หรือเปล่า?

ถ้าเป็นอย่างนี้จริงก็ดีแล้ว ต่อไปนี้คงต้องดีขึ้นเรื่อยๆ

หนานหว่านเยียนจะไม่รู้เซียงอวี้คิดอะไรอยู่ได้ที่ไหน แต่ตอนนี้นางก็ไม่มีแรงไปโต้แย้ง “ข้าจะอาบน้ำ”

“เพคะ!” เซียงอวี้สองตาสว่างขึ้นมาและลากหนานหว่านเยียนไปห้องย่อยอย่างหน้าบานเป็นกระด้ง เฟิงยางเม้มปากและตามอยู่ข้างหลัง คิ้วที่ขมวดอยู่เต็มไปด้วยความเยือกเย็น

นางจ้องมองแผ่นหลังของหนานหว่านเยียน รอยกัดสีแดงปรากฏวับวาบน่าสะดุดใจราวกับรอยแผลเป็น

ต้องกัดแรงขนาดไหนถึงมีรอยนี้เช่นนี้ได้ กู้โม่หานคนนี้เหี้ยมโหดกับจวิ้นจู่เกินไปแล้ว!

ทั้งๆ ที่จวิ้นจู่กำลังตั้งท้องอยู่เขายังกล้ารังแกจวิ้นจู่ถึงขนาดนี้เลย!

แต่ยังดีที่ในที่สุดพวกนางจะได้ไปจากที่บ้าๆ แบบนี้แล้ว

ท่ามกลางห้องย่อย หนานหว่านเยียนขดตัวอยู่ในอ่างอาบน้ำอย่างเหนื่อยล้า เซียงอวี้ที่อยู่ด้านหลังเช็ดไหล่ให้นางอย่างรีบร้อน ทุกครั้งที่เห็นรอยแห่งความคลุมเครือเหล่านั้นก็อดหน้าแดงไม่ไว้

เฟิงยางดูเซียงอวี้แวบหนึ่งและอยู่ๆ ก็เปิดปากพูดอยู่ข้างหนานหว่านเยียนอย่างนอบน้อมว่า “จวิ้นจู่ ราชทูตแห่งแคว้นต้าเซี่ยมาถึงแล้ว วันนี้ท่านต้องเข้าร่วม”

อีกความหมายของคำพูดนี้ก็คือวันนี้หนานหว่านเยียนไม่เพียงเป็นแค่ฮองเฮาแห่งแคว้นซีเหย่ และยังเป็นจักรพรรดินีแห่งแคว้นต้าเซี่ยในอนาคต

ให้ราชทูตแห่งแคว้นต้าเซี่ยทุกคนเห็นจวิ้นจู่ นี่คือจุดมุ่งหมายที่แท้จริง

“พวกเขาเข้าวังแล้วเหรอ?” เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ความหงุดหงิดและความโมโหในหัวหนานหว่านเยียนมลายหายไปโดยทันที ในสายตาเปล่งความตื่นเต้นกับความเอิกเกริกและยิ้มออกมาเลย

หนานหว่านเยียนเห็นเสื้อผ้าและมงกุฎหงส์ที่อยู่ตรงหน้าไม่เพียงแค่หรูหราแค่นั้นเอง จะพูดว่าคือฟุ่มเฟือยเกินไปก็ว่าได้

เห็นความตั้งใจของกู้โม่หานได้

หนานหว่านเยียนไม่ได้พูดอะไรมาก ครั้งนี้นางเปลี่ยนเสื้อยศเข้าเฝ้าด้วยการปรนนิบัติของเซียงอวี้ไว้อย่างดีและเตรียมเข้าประชุมเช้านี้

เซียงอวี้รู้สึกว่าวันนี้หนานหว่านเยียนสวยงามสุดๆ ทำเอาดอกไม้ที่กำลังเบิกบานยามฤดูร้อนล้วนสูญเสียสีสัน

นางประคองหนานหว่านเยียนเดินไปยังตำหนักใหญ่ ตอนออกจากตำหนักหนานหว่านเยียนให้เฟิงยางไปดูแลเกี๊ยวน้อยให้ดี เฟิงยางเข้าใจโดยปริยายและตอบรับ

ส่วนเซียงอวี้ไม่ได้คิดอะไร ในขณะที่เดินทางไปนางก็เห็นกู้โม่หานที่กำลังยืนเอามือไขว้หลังอยู่ไม่ไกล

“เหนียงเหนียง ฮ่องเต้อยู่ข้างหน้า!”

หนานหว่านเยียนเห็นอยู่แล้ว ขณะนี้กู้โม่หานได้เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว พอสวมเสื้อยศเข้าเฝ้าขึ้นไป ไม่มีความตามอารมณ์และความอิสระเหมือนปกติ แต่ทำให้ใบหน้าหล่อเหลาอันสดชื่นและเย็นชานั้นเพิ่มความเข้มงวดขึ้นมา

พอได้ยินเสียงจากด้านหลัง กู้โม่หานหันหลังไปดู ลูกตาดำหมึกเริ่มมีรอยยิ้มลอยขึ้นมา

หนานหว่านเยียนที่สวมเสื้อยศเข้าเฝ้าที่เขาเตรียมให้ในวันนี้ดูงดงามสดใสเป็นพิเศษ

เขาก้าวยาวเดินมายังหนานหว่านเยียน ส่วนเซียงอวี้ถอยหลังไปอย่างรู้เหตุการณ์และหันหลังแอบเอามือปิดปากหัวเราะ

“การประชุมเช้าในวันนี้อย่าให้คนอื่นเห็นเป็นเรื่องตลกล่ะ” กู้โม่หานจับมือหนานหว่านเยียนขึ้นมาอย่างสมเหตุสมผล

หนานหว่านเยียนก็ไม่ได้ดิ้นรน ถึงแม้ว่าเมื่อคืนจะไม่ได้เต็มใจ แต่ไหนๆ เรื่องแบบนั้นก็ได้ทำไปแล้ว นางก็ไม่มีหน้าไปบอกว่าจับมือทำให้นางรู้สึกไม่สบายใจ อย่างนั้นมันก็ดัดจริตเกินไปแล้ว

อีกอย่าง ถนนสายนี้ก็ไม่ไกลแล้ว…