ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 802

กู้โม่หานเห็นนางไม่ได้ไม่พอใจ ในใจยิ่งดีใจเข้าไปใหญ่ จับมือหนานหว่านเยียนไว้แน่นๆ และเดินไปยังตำหนักใหญ่ทีละก้าวๆ

ในเวลาเดียวกัน เสียงฝูงชนดังลั่นทั่วตำหนักใหญ่ตั้งแต่เช้า

เหล่าขุนนางยืนอยู่ตามที่ของตัวเอง คนทั้งสองข้างพูดคุยกันดังจ้อกแจ้กจอแจกันไม่หยุด

ทุกคนล้วนโจษจันกันคุยเรื่องเกี่ยวกับจุดมุ่งหมายของราชทูตแคว้นต้าเซี่ยที่มาแคว้นซีเหย่ แต่สิ่งที่ทุกคนอยากรู้ที่สุดคือคนนำหน้าในวันนี้ตกลงเป็นคนอะไรของแคว้นต้าเซี่ยกันแน่

ข้างๆ กู้โม่หานกำลังกอดอกเงียบฟังคนรอบข้างอภิปรายอย่างดุเดือดและขมวดคิ้วครุ่นคิดอยู่

เขาเหม่อลอยดูบัลลังก์มังกรอันว่างเปล่า ในเวลาเดียวกันก็มักจะดูไปทางประตูอยู่บ่อยๆ รอการมาของกู้โม่หาน

เสด็จไทเฮานั่งอยู่ในตำหนักตั้งนานแล้ว พักสายตาครุ่นคิดไม่หยุด เหมือนไม่ถูกรบกวนจากความเจี๊ยวจ้าวเหล่านี้เลย

ส่วนท่ามกลางแถวเหล่าขุนนางฝ่ายบุ๋นนั้นเห็นเงาอันคุ้นเคยของคนหนึ่งอย่างพบเห็นน้อย--หนานฉีซาน

ถึงแม้ในวันนี้หนานฉีซานจะมีตำแหน่งที่ไม่ค่อยมีงานทำ แต่สถานการณ์อย่างราชไมตรีระหว่างสองแคว้นที่ยิ่งใหญ่และกวดขันเช่นนี้ยังไงเขาก็ต้องเข้าร่วม

“ฮ่องเต้ ฮองเฮาเหนียงเหนียงเสด็จมาถึง--”

ทันใดนั้น เฉินกงกงประกาศอยู่ตรงประตูอย่างเสียงดัง ทุกคนล้วนกลั้นลมหายใจทันทีไม่กล้าพูดมั่วอีก คุกเข่าลงให้กับคนที่มาอย่างเคารพนอบน้อม “ถวายบังคมฮ่องเต้ ถวายบังคมฮองเฮาเหนียงเหนียง!”

“ฝ่าบาททรงพระเจริญหมื่นปีหมื่นปีหมื่นหมื่นปี! ฮองเฮาทรงพระเจริญพันปีพันปีพันพันปี!”

ถึงแม้หนานหว่านเยียนยังไม่ได้จัดงานรับการแต่งตั้งใหม่ แต่เหล่าขุนนางรู้อยู่แก่ใจตั้งนานแล้วว่ากู้โม่หานตัดสินใจอย่างแน่วแน่แล้วจะให้หนานหว่านเยียนเป็นฮองเฮาของเขา

ก็มีคนอยากคัดค้านฮ่องเต้แหละ แต่ล้วนถูกฮ่องเต้หาเรื่องไม่เว้นสักคนเลย ในที่สุดก็ต้องรับความจริงนี้เงียบๆ

หนานหว่านเยียนกับกู้โม่หานจับมือเดินมาด้วยกัน หน้าตาสองคนเหมาะสมกัน ส่วนพลังในตัวยี่งแสดงออกด้วยธรรมชาติ ทำให้ทุกคนดูจนตาทึ่งกันหมด

ไม่เคยนึกเลยว่าหนานหว่านเยียนที่สวมเสื้อยศเข้าเฝ้าจะมีพลังมากเช่นนี้

เดินมานั่งลงข้างบัลลังก์มังกร กู้โม่หานจัดเบาะนุ่มให้หนานหว่านเยียนอย่างใส่ใจและบอกให้นางนั่งลง จากนั้นบอกเหล่าขุนนางว่า “ไม่ต้องพิธีรีตอง โปรดปรับตัวสูงขึ้น”

“ขอบพระคุณฮ่องเต้!”

เมื่อเห็นกู้โม่หานกับหนานหว่านเยียนมาแล้ว กู้โม่เฟิงกับเสด็จไทเฮาในใจก็เป่าปากโล่งอกกันแล้ว

โดยเฉพาะเสด็จไทเฮาสบายใจเยอะเลยเมื่อเห็นหน้าหนานหว่านเยียนไม่ตื่นเต้นเลยในวันนี้

สงสัยเยียนเอ๋อร์ได้เอาคำพูดของนางฟังเข้าไปในใจแล้วจริงๆ ขอให้วันนี้อย่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเลย…

บัดดลนั้น เฉินกงกงลองดูกู้โม่หานแวบหนึ่ง “ฮ่องเต้ ถึงเวลาแล้ว ท่านดู--”

“เรียก” ใบหน้าอันหล่อเหลาของกู้โม่หานไม่มีการเปลี่ยนแปลงอะไรเลย

เฉินกงกงเรียกไปทางนอกตำหนักทันที “เรียกราชทูตแคว้นต้าเซี่ยเข้าเฝ้า!”

พูดจบ ใจที่เพิ่งนิ่งลงของทุกคนก็แอบเริ่มหุนหันพลันแล่นขึ้นมา

“หรือว่านี่ก็เป็นมรรยาทอย่างหนึ่งของแคว้นต้าเซี่ยหรือเปล่า?”

ทันใดนั้นแต่ละคนต่างมีความคิดที่แตกต่างกันออกไป

ส่วนกู้โม่เฟิงกับเสด็จไทเฮาก็งงเหมือนกัน ต่างมองไปที่กู้โม่หานด้วยกัน

กู้โม่หานจ้องมองร่างที่คุกเข่าไม่ลุกขึ้นสักทีนั้น ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกคุ้นเคยมาก

ในที่สุดเขาก็ได้เปิดปากถามด้วยเสียงเข้มและเยือกเย็นว่า “ทำไมราชทูตถึงไม่ลุกขึ้นมา?”

“เห็นพลังที่น่าเกรงขามของฝ่าบาทด้วยตาตัวเองรู้สึกสะเทือนใจเล็กน้อย อยู่ๆ ก็มีความรู้สึกหลายอย่างขึ้นมา ขอฮ่องเต้ให้อภัยในความเสียมารยาทของกระหม่อม...”

คนนำหน้าพูดแบบนี้และค้ำพื้นไว้ค่อยๆ ลุกขึ้นและรู้สึกกระเทือนใจ

นี่คงเป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่เขาคุกเข่าลงให้กับกู้โม่หาน

คุกเข่าครั้งนี้ก็ชดเชยบุญคุณความแค้นและความพัวพันทุกอย่างของเมื่อก่อนให้สลายไปในวันนี้เถอะ…

เมื่อเขาค่อยๆ ยืนขึ้นและเงยหน้าแสดงใบหน้าออกมาช้าๆ

กู้โม่เฟิงเห็นหน้าตาของคนนำหน้าก็ถอยหลังครึ่งก้าวอย่างไม่น่าเชื่อทันทีและพูดอย่างหน้าถอดสีว่า “เป็น เป็นเขาได้ยังไง?!”

ส่วนกู้โม่หานยิ่งหายใจเข้าลึกๆ อย่างวิตก คิ้วรูปดาบอันเย็นชานั้นขมวดอย่างแน่นขึ้นมาทันที ริมฝีปากบางขยับขึ้นมา “เป็นเจ้าได้ไง--”