ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 818

พ่อบ้านกาวและคนอื่นๆถูกขันทีในวังจัดการพาไปยังที่พักของทูต สถานที่นี้เป็นอิสระ ห่างไกลจากบรรดาคนในวังหลัง

พ่อบ้านกาวได้ยินเหล่าทูตต้าเซี่ยด้านข้างเอ่ยถามด้วยความคาดคั้นและความสงสัย ก็รู้สึกหงุดหงิดใจเป็นอย่างมาก

เดิมทีเขาคิดว่าการฟื้นฟูฐานะจวิ้นจู่ในวันนี้จะกระทำการเสร็จสิ้นได้อย่างรวดเร็ว แต่คิดไม่ถึงว่าหนานหว่านเยียนและหวงไท่เฟยจะพุ่งมาขวางกลางทาง ก่อกวนจนเรื่องราวยุ่งเหยิงไปหมด

แต่ในตอนนี้ สิ่งที่เขากังวลมากที่สุดก็ยังเป็นหยุนอี่ว์โหรว

ก็ไม่รู้ว่าตอนนี้จวิ้นจู่จะถูกไทเฮาปฏิบัติอย่างโหดร้ายหรือไม่ เกิดเรื่องใหญ่เช่นนี้ขึ้น นางจะต้องตื่นตระหนกมากเป็นแน่

เขาจำเป็นจะต้องรีบไปหารือเรื่องราวต่อจากนี้กับจวิ้นจู่ให้เร็วหน่อย วางแผนการให้ดีถึงจะได้

ทูตหลายคนเหล่านั้นไม่เข้าใจ พ่อบ้านกาวจึงไล่ทูตเหล่านั้นไปด้วยคำพูดสองสามคำ แล้วออกมาจากที่พักด้วยตัวเองคนเดียว หลังจากสอบถามที่อยู่ของหยุนอี่ว์โหรวกับนางกำนัลไม่กี่คนที่ผ่านไปแล้ว จึงเดินหน้าไปที่ตำหนักกูฝู

ทุกคนรู้ว่าตอนนี้พ่อบ้านเป็นทูตของแคว้นต้าเซี่ย และเข้าใจจุดประสงค์การมาของคนแคว้นต้าเซี่ยดี

เห็นเขาไปที่ตำหนักกูฝู ก็ไม่กล้าขัดขวาง คิดเพียงว่าเขาต้องการไปเยี่ยมจวิ้นจู่แคว้นต้าเซี่ยเท่านั้น

พ่อบ้านกาวจึงได้เดินไปที่ตำหนักกูฝูโดยไร้การกีดขวางใดๆ

ขณะที่เขาผลักประตูเข้าไป ก็เห็นเพียงหยุนอี่ว์โหรวนั่งอยู่ในห้องผู้เดียว มองดูพื้นด้วยแววตาเย็นชา สีหน้าซีดขาวเล็กน้อย ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

พ่อบ้านกาวขมวดคิ้ว รีบทำความเคารพนางอย่างนอบน้อม “ข้าน้อย คารวะจวิ้นจู่!”

“มาช่วยช้าไป ยังไงก็ขอให้จวิ้นจู่โปรดลงโทษด้วยพ่ะย่ะค่ะ!”

พวกเขาวางแผนกันมานานขนาดนั้น ก็เพียงเพื่อวันนี้ แต่เขากลับปล่อยให้หนานหว่านเยียนและคนอื่นมีโอกาสเข้าแทรกแซง จนแทบจะพาจวิ้นจู่กลับไปไม่ได้แล้ว

เมื่อได้ยินเสียงพ่อบ้านกาวอย่างกะทันหัน หยุนอี่ว์โหรวที่ยังคงจมอยู่กับการได้เห็นคนผู้นั้นเมื่อไม่นานมานี้ จึงสะดุ้งทันที

นางมองไปทางพ่อบ้านกาว ในตามีแววความตกใจแวบผ่าน แต่กลับรีบแสร้งแสดงสีหน้าอันตื่นตระหนกหวาดกลัวออกมา ท่าทางที่กำลังอยากจะร้องไห้ทำให้ผู้คนเกิดความสงสาร “พ่อบ้านกาว เจ้า ในที่สุดเจ้าก็มาแล้ว......”

หยุนอี่ว์โหรวเดินโซเซเข้าไปพยุงพ่อบ้านกาวให้ลุกขึ้น บนใบหน้าอันซีดขาวเต็มไปด้วยความกลัวและความกังวล ชำเลืองมองไปด้านนอกไม่หยุด เหมือนว่ากลัวใครอยู่เช่นนั้น

“สำหรับหนานหว่านเยียนนั่น แม้ว่ะยุ่งยากอยู่บ้าง แต่นางก็สร้างคลื่นใหญ่ไม่ได้ คนที่ไร้เหตุผล แม้ว่าจะแก้ตัวอย่างไร ก็ไม่สามารถพูดจากดำให้เป็นขาวได้ ท่านก็คือจวิ้นจู่แห่งแคว้นต้าเซี่ย เรื่องนี้ ไม่อาจจะปฏิเสธได้พ่ะย่ะค่ะ!”

ทั้งหมดเป็นเพราะก่อนหน้านี้องค์ชายรองและหวงไท่เฟยจำคนผิด จึงได้เกิดเหตุการณ์วันนี้ขึ้น

หากรู้ล่วงหน้า ขณะที่เขาอยู่ที่จวนอี้อ๋องก็ควรจะเปิดเผยความสัมพันธ์กับองค์ชายรองให้กระจ่าง เปิดเผยความจริงต่อทั่วหล้า ก็คงไม่ถึงขั้นทำให้เกิดเรื่องน่าขันวุ่นวายจนสะสางไม่ได้เช่นในตอนนี้

สิ้นสุดเสียง หยุนอี่ว์โหรวจึงได้วางใจลงเล็กน้อย นางผ่อนคลายความคิดลงแล้วนั่งลงอีกครั้ง ดวงตาทั้งสองข้างยังคงแดงและมีน้ำตา “เป็นเช่นนั้นก็ดี มีเจ้าอยู่ ข้าก็วางใจได้ไม่น้อยจริงๆ”

แต่ทันใดนั้นก็นึกอะไรขึ้นได้ หยุนอี่ว์โหรวเหลือบตาขึ้นด้วยความจริงจังอย่างไร้ที่เปรียบ นัยน์ตามีความสงสัยไม่เข้าใจเล็กน้อย

“ถูกแล้วพ่อบ้านกาว มีเรื่องหนึ่ง ข้าไม่ค่อยเข้าใจนัก เจ้าสามารถอธิบายกับข้าได้หรือไม่?”

พ่อบ้านกาวก้มคำนับ ด้วยความเคารพอย่างยิ่ง “จวิ้นจู่อยากถามอะไร ข้าน้อยสามารถบอกให้ท่านฟังได้ทั้งหมดพ่ะย่ะค่ะ”

หยุนอี่ว์โหรวกล่าว: “วันนี้ ในราชสำนักคำพูดนั้นที่เจ้าพูดหมายความว่าอะไร? อะไรที่เรียกว่าข้าได้สลับฐานะตัวตนกับหนานหว่านเยียนตอนวัยเยาว์.......”