ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 819

“ที่เจ้าพูดเช่นนั้น เพราะตั้งใจโกหก เพื่อปูทางให้ข้าได้กลับแคว้นต้าเซี่ยสินะ? หากว่าเรื่องนี้ถูกคนเปิดโปงและจับจุดอ่อนได้ ต่อจากนั้นก็คงจะจัดการยากแล้ว”

ได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของพ่อบ้านกาวก็เคร่งขรึมขึ้น คุกเข่าไปทางหยุนอี่ว์โหรวด้วยความจริงจังหนักแน่น

“จวิ้นจู่ ทุกสิ่งที่ข้าน้อยพูดเป็นความจริงทุกประการ ไม่มีการโกหกแม้สักนิดพ่ะย่ะค่ะ!”

เห็นดังนั้น จิตใจของหยุนอี่ว์โหรวก็รู้สึกหนักอึ้งทันที ในตาเป็นความเย็นยะเยือกที่ไม่อาจหยั่งรู้ได้ฉายผ่าน บอกให้เขาลุกขึ้น “ไม่ใช่ว่าข้าไม่เชื่อเจ้า เพียงแค่ไม่รู้ว่ายังมีเรื่องการสลับตัวเกิดขึ้นด้วยจริงๆ เจ้าเล่ารายละเอียดที่ผ่านมาให้ข้าฟังหน่อยได้หรือไม่”

“พ่ะย่ะค่ะ” พ่อบ้านกาวรีบกล่าวอธิบาย “สาเหตุที่ฮองเฮาเหนียงเหนียงถูกหวงไท่เฟยเรียกว่าเป็นจวิ้นจู่แคว้นต้าเซี่ย ก็เพราะตอนนั้นท่านแม่ของ‘นาง’เสียชีวิตก่อนวัยอันควร และซึ่งก็คือองค์หญิงพระองค์โตของแคว้นต้าเซี่ย”

“ท่านไม่รู้ เดิมทีองค์หญิงพระองค์โตจะต้องอภิเษกสมรส แต่เพราะเกิดเรื่องเหล่านี้ขึ้น จึงได้ให้ไท่เฟยในตอนนี้ และก็คือจวิ้นจู่แคว้นต้าเซี่ยที่ไม่ได้มีเชื้อสายของเชื้อพระวงศ์ตอนนั้นอภิเษกสมรสแทน”

“และตอนนั้นแคว้นต้าเซี่ยก็เกิดความวุ่นวายอย่างรุนแรง องค์หญิงพระองค์โตนำพาองครักษ์ลับกลุ่มหนึ่งมาถึงแคว้นซีเหย่ รวมทั้งข้าน้อยด้วย ข้าน้อยซุ่มคุ้มกันองค์หญิงพระองค์โตอย่างลับๆมาตลอดทาง นอกจากคนที่องค์หญิงพระองค์โตเชื่อใจ ไม่เช่นนั้นก็ไม่มีผู้ใดรู้ฐานะตัวตนของข้าน้อย”

“หลังจากที่องค์หญิงพระองค์โตมาถึงแคว้นซีเหย่ ไม่นานก็ได้แต่งงานกับหนานฉีซาน และให้กำเนิดจวิ้นจู่ ทีแรกข้าน้อยคิดว่าองค์หญิงจะสามารถ.....แต่กลับคิดไม่ถึงว่าสุขภาพขององค์หญิงจะอ่อนแอ และทนไม่ไหวอย่างฉับพลัน......”

พูดถึงตรงนี้ พ่อบ้านกาวก็สะอื้นเล็กน้อยแล้ว

“จวิ้นจู่ ท่านยังจำ'เนี่ยพาน'ของประหลาดชิ้นนั้นที่ข้าน้อยให้ท่านได้หรือไม่ ซึ่งก็คือสิ่งของที่หวงไท่เฟยในตอนนี้ได้ประทานให้องค์หญิง ก่อนที่องค์หญิงจะป่วยและสิ้นพระชนม์จึงตั้งใจมอบหยกซื่อหลินและเนี่ยพานให้ข้าน้อย ให้ข้าน้อยเก็บรักษาให้จวิ้นจู่เป็นการชั่วคราว รอวันหน้าเมื่อมีโอกาส ก็เอาออกมาใช้”

“แต่ข้าน้อยคิดทบทวนแล้ว รู้สึกว่าไม่เหมาะสมมาก”

“หนานฉีซานเจ้าเล่ห์แผนการล้ำลึก มีความคิดมากมาย และไม่ได้เห็นความสำคัญของท่าน ท่านอยู่ในจวนเฉิงเซี่ยงไม่มีแม่ผู้ให้กำเนิด อนาคตไม่แน่ว่าจะพบกับอันตรายอะไรอีก จึงได้เอาหยกห้อยเอวและท่านไปสลับตัวตนกับ‘คนผู้นั้น’ แบบนี้ท่านก็จะมีแม่ และมีคนปกป้อง”

‘คนผู้นั้น’คนนี้ หยุนอี่ว์โหรวและพ่อบ้านกาวรู้ดีแก่ใจว่าเป็นใครกันแน่

ดวงตาอันล้ำลึกของหยุนอี่ว์โหรวตกตะลึงมากในพริบตา จากนั้น ก็มองพ่อบ้านกาวด้วยความหมายอื่นที่ลึกซึ้ง

นางคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าที่พ่อบ้านกาวพูดมาจะเป็นความจริงทั้งหมด และไม่ได้ตั้งใจทำเพื่อปูทางให้นางกลับแคว้นต้าเซี่ย

แต่สิ่งที่เขาพูด......

นัยน์ตาของหยุนอี่ว์โหรวมีแววความดุดันแวบผ่านโดยสังเกตไม่ได้

ฮูหยินเฉิงเซี่ยงเคยพูดเรื่องน่าขันกับนางมาก่อน

ได้ยินมาว่าตอนที่นางยังเด็ก มีคนต้องการแอบสลับตัวนางและหนานหว่านเยียน แต่ทุกคนล้วนประเมินความรักของฮูหยินเฉิงเซี่ยงที่มีต่อนางต่ำเกินไป ไม่ถึงหนึ่งวันก็ถูกฮูหยินเฉิงเซี่ยงพบเห็นและระแคะระคายเข้า จึงด่าทอสาปแช่งและเปลี่ยนตัวกลับมา

ในเวลานั้นบนตัวของหนานหว่านเยียนมีหยกห้อยเอวอยู่ชิ้นหนึ่ง ฮูหยินเฉิงเซี่ยงเห็นเงินจึงตาลุกวาว เห็นว่าหยกห้อยเอวชิ้นนี้มีราคาไม่น้อย ก็ฉวยติดมือมาด้วย มอบให้นาง ดังนั้นนางจึงได้พกหยกห้อยเอวนั่นติดตัวมาตลอด ทำให้คนอื่นคิดว่าเป็นของของนาง

สิ้นเสียง หยุนอี่ว์โหรวก็เผยรอยยิ้มอันบิดเบี้ยวที่ยากจะสังเกตเห็นได้ออกมาทันที

แต่บนใบหน้าของนางยังคงเป็นท่าทางที่น่าสงสาร กล่าวสะอึกสะอื้นกับพ่อบ้านกาวว่า “ขอบใจเจ้ามาก พ่อบ้านกาว หากไม่ใช่เพราะเจ้า ข้าก็ไม่รู้จริงๆว่าควรจะทำเช่นไร”

“ช่วงเวลาที่อยู่ในวังนี้ ข้าใช้ชีวิตเหมือนเดินอยู่บนเส้นด้าย ตื่นกลัวหวาดผวา ทั้งยังถูกหนานหว่านเยียนนั่นจ้องเล่นงาน ข้าไม่กล้าคิด หากว่าหนานหว่านเยียนและไท่เฟยเปลี่ยนหมาแมวมาเป็นองค์ชาย หนานหว่านเยียนกลายเป็นจวิ้นจู่ ทำให้จุดจบของข้า......”

ระหว่างนั้นนางเหลือบมองพ่อบ้านกาว พบว่าสีหน้าของเขาหวั่นไหวเล็กน้อย จึงร้องไห้ระบายความทุกข์มากขึ้นกว่าเดิมทันที “ทุกคนล้วนบอกว่า ต้องการตัดหายนะในภายภาคหน้า ตอนนี้ข้ากลัวว่าตัวเองจะสู้หนานหว่านเยียนผู้หญิงเจ้าความคิดเจ้าแผนการผู้นั้นไม่ได้ ยิ่งกว่านั้นเบื้องหลังของนางยังมีไท่เฟยเหนียงเหนียงอีก ดังนั้นพ่อบ้านกาว ข้าขอร้องเจ้าจากใจจริง ช่วยข้าฆ่านางซะเถอะ!”

“เพียงแค่นางตาย ช่วงเวลาที่ข้าถูกดูหมิ่นนี้ ก็จะได้ระบายความแค้นแล้ว ที่สำคัญที่สุดคือ ฐานะของพวกข้า ก็จะไม่ถูกคนสงสัยอีกต่อไป หากว่าดวงวิญญาณท่านแม่ของข้าอยู่บนสวรรค์ ก็จะต้องซาบซึ้งในการปกป้องเจ้านายของพ่อบ้านกาวเป็นแน่......”

“ฆ่าหนานหว่านเยียน?” พ่อบ้านกาวตกใจ เหมือนจะเหนือความคาดหมายเล็กน้อย

หยุนอี่ว์โหรวขมวดคิ้วอย่างรุนแรง ร้องไห้และกล่าวขึ้นอีกครั้งอย่างอดไม่ได้ “ข้ารู้ว่าท่านมีความกังวลมากมาย แต่ข้าก็ไม่อยากทำเช่นนี้นี่ เพราะคนเหล่านั้น เพราะหนานหว่านเยียนกดขี่ข่มเหงคนจนเกินไป แต่ละคนล้วนอยากจะบีบคั้นให้ข้าตาย!”

“พูดถึงที่สุด หากตอนนั้นเจ้าไม่สลับตัวข้าและหนานหว่านเยียน ข้าก็อยู่ข้างกายท่านแม่ของข้าตลอด บางที ก็อาจจะไม่ลำบากเช่นนี้!”

“อีกอย่างพ่อบ้านกาว เมื่อครู่เจ้ายังพูดอยู่ตลอดว่าจะยอมบุกน้ำลุยไฟเพื่อข้า หรือว่าตอนนี้ เจ้าต้องการจะกลับคำแล้วหรือ?”