ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 845

ทุกคนหันมองไปตามเสียง

เห็นเพียงหนานหว่านเยียนสวมกระโปรงสีแดง ผมยาวมัดสูง ปักปิ่นปักผมหงส์สีทอง ดูสูงส่งและหรูหรา คิ้วและดวงตาของนางเย็นชาราวกับน้ำแข็ง ทุกท่วงท่าการเคลื่อนไหวของนางแสดงให้เห็นถึงความสง่างามและความยิ่งใหญ่ที่รัชทายาทควรมี

เมื่อทุกคนเห็นนาง ต่างก็โค้งคำนับด้วยความเคารพและตื่นเต้น “คารวะองค์หญิงใหญ่หมิงหวง!”

ที่มุมหนึ่ง ชายคนหนึ่งที่เฝ้าดูสถานการณ์อยู่เมื่อครู่ ดวงตาได้สว่างไสวขึ้น เดินเข้าไปหานางทันที

หนานหว่านเยียนมาจากห้องตำหนักบรรทมของจักรพรรดินี เพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้นในห้องโถง แต่ไม่คิดว่าจะได้เห็นเกี๊ยวน้อยกำลัง “สั่งสอน” คนอื่นอย่างยิ่งใหญ่

แถมยังเป็นชายหนุ่มเต็มตัวร่างสูงใหญ่อีกด้วย

นางขมวดคิ้ว แต่บังเอิญสบเข้ากับดวงตาสีเข้มและลุ่มลึกของโม่เหยียน นางตกตะลึง ความรู้สึกแปลกประหลาดอย่างอธิบายไม่ได้เกิดขึ้นในใจของนาง บอกไม่ได้ว่าทำไม

แค่รู้สึกว่าสายตาของเขาช่างคุ้นเคย ไม่รู้ว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

หนานหว่านเยียนครุ่นคิดเรื่องนี้อยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็เบนสายตามองไปที่เกี๊ยวน้อย พลางกล่าวเสียงหนักแน่น “ยังไม่มานี่อีก?”

โม่เหยียนจ้องมองหนานหว่านเยียนอยู่ครู่หนึ่ง ในดวงตาสีดำขลับเหมือนมีเปลวไฟริบหรี่อยู่ เกลียวคลื่นในดวงตาของเขาปั่นป่วน แต่พยายามควบคุมเอาไว้

นิ้วมือขาวข้อต่อชัดเจนกำแน่น โม่เหยียนกลืนน้ำลายด้วยความตื่นเต้น คำพูดนับพันติดอยู่ในลำคอ แปรเปลี่ยนเป็นเสียงถอนหายใจเงียบๆ

ในที่สุดเขาก็สามารถเห็นนางอย่างชัดเจนแล้ว...

ในที่นี้ เย่เชียนเฟิงและเฉิงซูหย่วนดูดีใจเมื่อเห็นหนานหว่านเยียนมา แต่เห็นได้ชัดว่าไม่สมควรพูดแทรก

ขณะที่เกี๊ยวน้อยกำลังฟังคำตำหนิของหนานหว่านเยียน นางเม้มปากด้วยความคับข้องใจ วางแส้ลงและจ้องมองโม่เหยียน ก่อนจะกลับไปยืนข้างหนานหว่านเยียน “ท่านแม่ ข้าไม่ได้ตั้งใจ น่าวน่าวไม่เชื่อฟัง”

น่าวน่าวต้องได้รับบทเรียนอย่างแน่นอน จะมีพ่อหลายคนก็ได้ แต่มีเป็นพัน นั้นรับไม่ได้อย่างแรง!

สำหรับโม่เหยียน เป็นเพราะจู่ๆ เขาก็ทำให้นางนึกถึงใครบางคนอย่างไม่ทราบสาเหตุ คนที่ทำให้นางรู้สึกโกรธและไม่พอใจ คนที่ไม่มีทางปรากฏตัวที่นี่เด็ดขาด…

ในขณะนี้ น่าวน่าวก้าวขาสั้นๆ อย่างมีความสุข เดินไปทางหนานหว่านเยียน พลางตะโกนเสียงใสไพเราะ “ท่านแม่!”

หนานหว่านเยียนเห็นเจ้าเด็กน้อยที่ชอบหาเรื่องใส่ตัวทุกวัน “น่าวน่าว เจ้าก่อเรื่องอีกแล้วใช่ไหม?!”

“มี มีหรือ?” น่าวน่าวเริ่มแสร้งทำเป็นซื่อบื้อ กะพริบตาปริบๆ อย่างใสซื่ จากนั้นเขาก็เอื้อมมือไปสะกิดโม่เหยียนและพูดว่า “เป็นไง แม่ของข้าสวยที่สุดในแคว้นต้าเซี่ยหรือเปล่า?”

โม่เหยียนยังคงเงียบ แต่สายตาจับจ้องหนานหว่านเยียนอย่างจริงจัง ริมฝีปากบางเม้มเป็นเส้นตรง

นางไม่เพียงเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในแคว้นต้าเซี่ยเท่านั้น แต่นางยังเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในโลกตลอดมา

ยิ่งไปกว่านั้น ดูเหมือนนางจะมีความเป็นผู้ใหญ่และสุขุมขึ้นมาก แตกต่างจากที่เคยร่าเริงสดใส สง่างาม ภูมิฐาน และดียิ่งกว่าเดิม…

“อย่ามาเล่นตลก” หนานหว่านเยียนนดึงน่าวน่าวที่ทำเป็นซื่อบื้อมาไว้ในอ้อมอก มองตำหนักใหญ่ที่มีผู้คนพลุกพล่าน พลางขมวดคิ้วแน่น “ พี่สาวของเจ้าบอกว่าเจ้าไม่เชื่อฟัง เจ้าก่อเรื่องราววุ่นวายหรือเปล่า?”

“รวมถึงเกี๊ยวน้อยด้วย เมื่อกี้นางเสียมารยาทกับท่าน ลงมือไม่รู้จักหนักเบา ทั้งหมดเป็นเพราะข้าเลินเล่อในการสั่งสอน ได้โปรดเห็นแก่หน้าข้า อย่าถือสาเด็กคนหนึ่งเลย”

นางพูดกับเขา แม้ว่าทุกประโยคจะไม่ได้พูดถึงเรื่องการเป็นพ่อของเด็กเลย แต่ในใจของโม่เหยียนก็สั่นไหวอย่างรุนแรง นิ้วมือเรียวยาวประสานเข้าหากันทันที

เขาสะกดอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน แล้วพูดอย่างสุขุม “องค์หญิงหมิงหวงพูดจริงจังเกินไปแล้ว สวี้หมิงซื่อจื่อเฉลียวฉลาดน่ารัก ทุ่มเทความคิดหาพ่อให้แม่ เป็นความกตัญญูที่ยิ่งใหญ่ การได้ซื้อของกินให้ซื่อจือ นับเป็นเกียรติสำหรับข้าน้อยแล้ว”

“จวิ้นจู่น่ารักมีชีวิตชีวา มีความคิด เป็นที่ชื่นชอบของผู้คน”

เกี๊ยวน้อยกลับถอนหายใจดูถูกเขา “คำลวงแสนหวานไพเราะ ท่านแม่อย่าได้หลงกลชายผู้นี้ เขาไม่ออมมือให้เด็กอย่างข้าเลย”

นางยอมรับว่า โม่เหยียนผู้นี้ดูคุ้นตา แต่นางไม่ต้องการให้เขามาเป็นพ่อของนาง!

หนานหว่านเยียนชำเลืองมองเกี๊ยวน้อยเป็นการตักเตือน เกี๊ยวน้อยเงียบไม่พูดอีก แต่ในใจไม่ยอมจำนน ชายแปลกหน้ามีสิทธิ์อะไรจะมาเป็นพ่อของนาง?

โม่เหยียนเห็นนางไม่พอใจ ก็อดเม้มปากแน่นไม่ได้ คิ้วรูปดาบขมวดแน่น

“จวิ้นจู่อายุยังน้อย แต่มีความสามารถขนาดนี้แล้ว เชื่อว่าเมื่อเวลาผ่านไป จวิ้นจู่จะกลายเป็น ‘เทพสงคราม’ แห่งแคว้นซีเหย่ กลายเป็นวีรสตรีรุ่นต่อไปอย่างแน่นอน

ได้ยินดังนั้น สีหน้าของเย่เชียนเฟิงและเฉิงซูหย่วนก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน มองไปทางหนานหว่านเยียนทันที

ส่วนเกี๊ยวน้อยก็กระทืบเท้าอย่างมีอารมณ์ “ห้ามท่านพูดถึงคนคนนั้น…”