ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 846

เฟิงยางยืนอยู่ข้างกายหนานหว่านเยียน รู้สึกได้อย่างชัดเจนว่ามีอากาศเย็นในกายเพิ่มขึ้น นางขมวดคิ้วทันที ได้ยินเสียงเรียกอันเย็นชาของหนานหว่านเยียน โดยไม่มีอารมณ์ใดๆ แฝงอยู่ในนั้น

“ขอบคุณท่านมากที่ไม่ถือสาพวกเขา แล้วยังชมเชยพวกเขาอีก”

โม่เหยียนมองเกี๊ยวน้อยที่กำลังโกรธ ท่าทางเย็นชาของหนานหว่านเยียนเห็นได้ชัดว่ามีอดีตที่ฝังใจ มือของเขากำแน่น เจ็บปวดหัวใจ ความเสียใจและเจ็บปวดอย่างสุดซึ้งแฝงอยู่ในส่วนลึกของแววตา แต่ก็ข่มความรู้สึกทั้งหมดไว้

“ข้าน้อยเลินเล่อเอง องค์หญิงและจวิ้นจู่ได้โปรดลงโทษ”

“ไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่ต้องถูกลงโทษ” หนานหว่านเยียนไม่มองโม่เหยียนอีก แต่มองไปทางน่าวน่าวอย่างเคร่งขรึม “น่าวน่าว วันนี้ข้าจะไม่สั่งสอนพี่สาวของเจ้า นางทำเพื่อรักษาความสงบเรียบร้อย เจ้าไม่เชื่อฟัง ดึงดันจะหาคนมามากมาย”

“เจ้าสร้างปัญหาให้กับทุกคนมากเพียงใด เพียงเพื่อจะหาพ่อของตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นผู้สมัครที่เจ้าเลือก หรือผู้รับผิดชอบในการคัดเลือก เจ้าคิดว่าทำเกินไปหรือไม่ แม่ต้องตำหนิเจ้าอย่างหนักหรือไม่?”

เกี๊ยวน้อยจ้องเขม็งใส่โม่เหยียนอย่างเย็นชา จากนั้นก็เห็นน่าวน่าวถูกตำหนิ เขากอดอก ถอนหายใจแรงอย่างเย็นชา!

บอกให้เขาฟังก็ไม่ฟัง ท่านแม่ไม่ได้ต้องการผู้ชายเลย!

น่าวน่าวกลับกอดหนานหว่านเยียนไว้ คลอเคลียในอ้อมอกของนาง

เขามองนาง กัดริมฝีปากอย่างคับข้องใจ ใบหน้าน้อยราวกับหยกเจียระไนแฝงความน่าสงสารเอาไว้ เสียงใสกระเง้ากระงอด “ท่านแม่ ข้ารู้สึกผิดแล้ว!”

“แต่ว่า แต่ว่า ข้าแค่อยากให้ท่านแม่เลือกสิ่งที่ดีที่สุด พวกท่านพี่เคยเห็นพ่อหมดแล้ว มีเพียงข้ากับพี่ชายที่ไม่เคยพบมาก่อน พวกข้าต้องการตามหาพ่อ หากมีปัญหาใดๆ น่าวน่าวยินดีถูกตีก้น”

เขายังคงทำตัวกระเง้ากระงอดกับหนานหว่านเยียน ความโกรธของหนานหว่านเยียนส่วนใหญ่บรรเทาลงแล้ว แต่นางยังไม่ได้ได้พูดอะไร เสียงหัวเราะที่ร่าเริงและกล้าหาญก็ดังขึ้น

“น่าวน่าวยังเด็ก เป็นเรื่องปกติที่จะเล่นสนุกและก่อเรื่องวุ่นวาย เช่นเดียวกับพี่สี่ของเจ้าเมื่อตอนที่เขายังเด็ก น้องหญิงอย่าโกรธเลย พี่ใหญ่จับตาดูการเลือกสามีในวันนี้อยู่ตลอด ไม่มีปัญหาใดๆ เกิดขึ้นแน่นอน”

เมื่อฝูงชนมองไปรอบๆ ก็เห็นชายคนหนึ่งอายุราวๆ 25-26 กำลังก้าวเข้ามาหาพวกเขา ใบหน้าของเขาหล่อเหลา โครงร่างกำยำ แต่มีกระติกเหล้าผูกไว้ที่เอว ดูดุดันและอิสระเป็นพิเศษ

หนานหว่านเยียนมองคนที่เข้ามา รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้า “เสด็จพี่”

เกี๊ยวน้อยและน่าวน่าวก็ยิ้มอย่างเบิกบานเช่นกัน “ท่านลุง”

ทุกคนพากันโค้งคำนับเขา “คารวะหมินเฉิงอ๋อง!”

เฉิงซูหย่วนและเย่เชียนเฟิงก็ทักทายเขาด้วยความเคารพเช่นกัน

หมินเฉิงอ๋อง องค์ชายใหญ่แห่งแคว้นต้าเซี่ยนามว่าลู่อู๋เจียง

ดวงตาของโม่เหยียนมืดลง มองลู่อู๋เจียงอย่างมีความหมาย เขาเป็นผู้ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ รู้ว่าลู่อู๋เจียงไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน

เมื่อมีการสั่งสอนจากเขา ไม่น่าแปลกใจเลยที่เด็กหญิงตัวน้อยจะก้าวหน้าอย่างมากในศิลปะการต่อสู้ของนาง

“ไม่ต้องมากพิธี” ลู่อู๋เจียงยิ้มอย่างสดใส พลางเดินเข้าไปหาเกี๊ยวน้อย บีบใบหน้าของนางอย่างแรง “ศิลปะการต่อสู้ของเจ้าพัฒนาขึ้นมาก แต่เมื่อครู่เจ้ายังไม่ชำนาญเคล็ดวิชามังกรไล่ตามจันทร์ ลุงจะฝึกให้เจ้าในภายหลัง”

เกี๊ยวน้อยยิ้มกว้างทันที “ขอบคุณท่านลุง!”

ลู่อู๋เจียงมองไปที่เย่เชียนเฟิงด้วยความชื่นชม “เอาล่ะ งั้นก็เก็บพวกเขาไว้ก่อน”

จากก้นบึ้งของหัวใจ เขายังหวังว่าเย่เชียนเฟิงจะมาเป็นน้องเขยของเขาได้ ผู้ชายคนนี้ใจเย็นและเอาใจใส่หว่านเยียน ในแง่ของดนตรี หมากล้อม คัดลายมือ และวาดภาพ เขาไม่ได้ด้อยกว่าเฉิงซูหย่วน ในแง่ของศิลปะการต่อสู้ เขาเก่งกาจกว่าเฉิงซูหย่วน แต่ไม่ฉลาดในการพูดจา

เย่เชียนเฟิงผ่อนคลายมือที่กำแน่นเล็กน้อย เผยรอยยิ้มที่คิ้วและหางตา ประสานมือพูดว่า “นับว่าเป็นเกียรติอย่างยิ่งสำหรับข้าน้อยที่ได้รับความโปรดปรานจากองค์หญิงใหญ่”

ทันทีที่เขาพูดจบ เฉิงซูหย่วนก็เสือกตัวเข้ามาเบียดเขาออกไป เข้ามาใกล้หนานหว่านเยียนอย่างกระตือรือร้น “ซูหย่วนรู้ว่า องค์หญิงใหญ่หมิงหวงชอบซูหย่วน”

“ซูหย่วนได้เตรียมเพลงใหม่มาหนึ่งเพลง แต่งขึ้นสำหรับองค์หญิงโดยเฉพาะ พอตกกลางคืน ซูหย่วนจะบรรเลงให้องค์หญิงฟัง เพื่อขับกล่อมองค์หญิงให้หลับดีไหมพ่ะย่ะค่ะ?”

หนานหว่านเยียนขนลุกซู่ในทันที รู้สึกเสียใจที่ตอบตกลงกับท่านน้า นางควรเลือกเย่เชียนเฟิงเท่านั้น การเลือกเฉิงซูหย่วนก็เหมือนหาเรื่องใส่ตัว

เป้าหมายของเขาคือการได้เป็นลูกเขย ต่อไปหากต้องการกำจัดเขา เกรงว่าจะต้องออกแรงมากขึ้น นางฝืนยิ้มกล่าวว่า “อย่าใจร้อน กลับไปค่อยหาโอกาสฟังก็ได้”

รอยยิ้มของเฉิงซูหย่วนดูเกินจริง ฉีกจนเกือบถึงใบหูอยู่แล้ว “ขอรับ ซูหย่วนตามใจองค์หญิง”

เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่คุ้นเคยของเฉิงซูหย่วนและหนานหว่านเยียน ใบหน้าหล่อเหลาของโม่เหยียนก็แทบจะอดกลั้นไว้ไม่อยู่ ความโกรธปะทุขึ้นในดวงตาอย่างรุนแรง

ในช่วงที่เขาไม่อยู่ นางไม่เพียงแต่มี “สนมน้อยใหญ่” มากมายอยู่เคียงข้าง นางยังยินดีเลือกสองคนเข้าวังหลัง ตอนนี้ถึงขั้นอนุญาตให้ชายอื่นร้องเพลงให้นางฟัง ขับกล่อมนางให้หลับด้วยแล้วหรือ?!

เส้นสติสัมปชัญญะในหัวของโม่เหยียนขาดผึงลงในทันใด…