ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 870

เฟิงยางประหลาดใจ แต่ก็ชอบฟังชอบดู หญิงชราคนนี้ควรสอนบทเรียนให้ด้วยจริง ๆ!

นางเดินไปหาหญิงชราทันที "นายท่านหญิงเฉิงอวี้ ไปกันเถอะ คุกเข่านอกประตูพระราชวัง"

"องค์หญิง?" นายท่านหญิงเฉิงอวี้มองที่หนานหว่านเยียนอย่างตกใจ ชั่วขณะหนึ่งลืมไปว่ากำลังจะแกล้งร้องไห้ ใบหน้าของนางเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินและขาว น่าเกลียดยิ่งนัก

เดิมทีนางคิดว่า หนานหว่านเยียนเป็นลูกพลับที่จัดการง่าย ถึงอย่างไร นางก็ต้องยอมเสียหน้าให้

แต่นางไม่คาดคิดว่าหนานหว่านเยียนจะแข็งแกร่งถึงเพียงนี้ นางสามารถพูดออกมาดังๆ ทำให้นางซึ่งเป็นหญิงชราที่มีกระดูกและขาที่อ่อนแอต้องคุกเข่าลง!

แต่นางไม่จากไป นางกัดฟันและคุกเข่าลงต่อหน้าหนานหว่านเยียน "องค์หญิงหมิงหวง ท่านถึงกับใจร้ายขนาดนี้หรือ ได้เลย ข้าจะคุกเข่าลงให้ท่าน แต่ได้โปรดเห็นถึงหน้าของข้าด้วยเถอะ ปล่อยองค์หญิงหงเหมิงไป..."

หนานหว่านเยียนยังไม่ทันตอบ ทันใดนั้นเสียงต่ำและไม่แยแสก็ดังขึ้นจากประตูของห้องอักษร

"ได้ยินมาว่าตระกูลลู่มักจะชอบ 'โน้มน้าวผู้คนด้วยเหตุผล' เมื่อวานได้เห็น 'เหตุผล' ขององค์หญิงหงเหมิง ไม่คาดหวังว่าวันนี้จะได้เห็น 'เหตุผล' ของนายท่านหญิงเฉิงอวี้อีก! ดูเหมือนว่าคนสมัยก่อนจะพูดถูก ไม่หลอกข้า ไม่ใช่คนที่มีนิสัยใจคอเหมือนกัน จะไม่อยู่ในครอบครัวเดียวกัน”

เสียงนั้นเหมือนตกลงมาจากท้องฟ้า มีพลังทะลุทะลวงที่น่ากลัวมาก ทุกคนอดไม่ได้ที่จะมองไปที่ประตู

หนานหว่านเยียนเงยหน้าขึ้นอย่างประหลาดใจ พอดีที่พบกับสายตาสีเข้มและเย็นชาของโม่เหยียน เมื่อเห็นว่า โม่เหยียนยังพาอันอันกับน่าวน่าวมา นางขมวดคิ้วทันที ไม่พอใจเล็กน้อย

โม่เหยียนนี่ จะพาเด็ก ๆ มาที่ห้องอักษรได้อย่างไร?

ห้องอักษรเป็นสถานที่สำคัญ อันอันกับน่าวน่าวอยู่ในวัยนี้ยังไม่เข้าใจอะไรเลย และพวกเขาก็ส่งเสียงดังวุ่นวายที่สุด นางไม่เคยปล่อยให้เข้าใกล้ แต่เขากลับพาพวกเขามาที่นี่โดยไม่พูดอะไรสักคำ ดูเหมือนว่าได้เวลาที่ต้องสอนกฎระเบียบให้เขาแล้ว

เฟิงยางยังรู้สึกเหลือเชื่อเล็กน้อย แต่เห็นโม่เหยียนนำอันอันและน่าวน่าวเดินตรงไปที่ด้านข้างนายท่านหญิง ทำความเคารพหนานหว่านเยียนอย่างเคารพ

“โม่เหยียนขอถวายบังคับองค์หญิงแล้ว”

อันอันพูดอย่างเชื่อฟังว่า "ท่านแม่"

น่าวน่าวพูดอย่างตื่นเต้น "ท่านแม่!"

หนานหว่านเยียนมองดูเจ้าก้อนแป้งทั้งสอง หัวใจของนางอ่อนลงในทันใด นางไม่อยากพูดคำที่รุนแรง "กินข้าวเช้าหรือยัง"

“กินแล้ว!” เด็กนมน้อยทั้งสองพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง จากนั้นโม่เหยียนมองไปที่ นายท่านหญิงที่คุกเข่าอยู่กับพื้น จ้องมองด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตร

น้ำเสียงของเขาเย็นชายิ่งขึ้น "ข้าเป็นชายสนมขององค์หญิงหมิงหวง โม่เหยียน ขอรู้จักกับนายท่านหญิงเฉิงอวี้ด้วย"

“ไม่คาดคิดมาก่อนว่านายท่านหญิงจะคุกเข่าอ้อนวอนองค์หญิงให้ปล่อยนางไป เพื่อองค์หญิงหงเหมิง ขายหน้าของตัวเอง ถือตัวอาศัยเป็นผู้อาวุโส......กระหม่อมหมายความว่า นายท่านหญิง ท่านอายุมากแล้ว ร่างกายของเจ้าอาจรับไม่ไหวถ้าเจ้าคุกเข่าเช่นนี้”

ตอนนี้ที่ประตู เขาได้ยินหญิงชราบอกให้ปล่อยคนออกไป และรู้ทันทีว่าในใจของนางกำลังคิดอะไรอยู่

นางแค่ต้องการรั้งหว่านเยียนไว้เพื่อไม่ให้ หว่านเยียนต้องเสียหน้าที และสุดท้ายนางก็ต้องปล่อย ลู่เจียวเจียว ไป

ดูเหมือนว่าแคว้นต้าเซี่ยนี้ก็ไม่ค่อยสงบนัก

นายท่านหญิงเฉิงอวี้สำลักกับคำพูดของโม่เหยียน ใบหน้าชราของนางแดงก่ำทันทีด้วยความโกรธ และนางจ้องมองที่โม่เหยียนอย่างดุเดือด "นี่... เจ้าเป็นแค่สนมชาย เจ้าสมควรที่จะมาสั่งสอนข้าด้วยหรือ!"

ขณะที่นางพูด นางก็รีบมองไปที่หนานหว่านเยียน และพูดด้วยน้ำเสียงที่เศร้าโศกมาก "องค์หญิง หรือว่าท่านก็คิดด้วยว่าข้าถือตัวอาศัยเป็นผู้อาวุโสด้วยหรือ และข้าก็ได้คุกเข่าลงให้ท่านแล้ว แค่นี้ยังจริงใจไม่พออีกหรือ ท่านจะคิดแบบนั้นได้อย่างไร ทำให้ข้าน้อยใจมาก!"

อันอันและน่าวน่าวยังเด็กและไม่มีแผนใด ๆ พวกเขารู้สึกว่าหญิงชราไม่อยากทำให้ท่านแม่รู้สึกสบายดี ดังนั้นพวกเขาจึงควรทำตัวให้ดีและพยายามทำให้หญิงชราประทับใจ หญิงชรามีความสุขก็จะไม่ไปสร้างความเดือดร้อนให้กับท่านแม่

ด้วยความช่วยเหลือของโม่เหยียน เด็กน้อยทั้งสองจึงขยับเก้าอี้ได้อย่างราบรื่น แต่ว่า นายท่านหญิงเฉิงอวี้เหมือนก้อนหิน ไม่ยอมลุกขึ้น กัดฟัน สีหน้าดูน่าเกลียดจนดูเหมือนก้นหม้อ

นางคุกเข่าลงแล้ว จะไม่ให้คนอื่นเห็นว่าหนานหว่านเยียนทำให้นางผู้เป็นหญิงชราลำบาก และไม่ทำให้ชื่อเสียงของหนานหว่านเยียนแย่ลงได้อย่างไร นางจะหยุดได้อย่างไร ถ้างั้นนางคุกเข่าก็ไม่มีประโยชน์อะไรแล้วไม่ใช่หรือ?!

เมื่อเห็นเช่นนี้ อันอันขมวดคิ้วอย่างลำบากใจ และทันใดนั้นก็นึกถึงอะไร เดินไปข้างหลังนายท่านหญิงเฉิงอวี้ กางแขนคู่หนึ่งที่เหมือนข้อต่อดอกบัวออก และบีบไหล่ของนางอย่างระมัดระวัง และทุบหลังนาง

“ถ้าท่านย่าไม่ยอมลุก งั้นหนูจะช่วยนวดให้ได้พักผ่อน ผ่อนคลาย”

เขาพูดช้าๆ และชัดเจน เมื่อเห็นเช่นนี้ น่าวน่าวก็วิ่งไปและนวดขาให้ นายท่านหญิงเฉิงอวี้อย่างมีความสุข "ท่านย่า สบายดีไหม"

“เมื่อก่อนหนูเคยช่วยท่านแม่ ท่านแม่บอกว่าสบายมาก!”

จู่ๆ ใบหน้าของนายท่านหญิงเฉิงอวี้ก็เต็มไปด้วยความอับอาย และนางก็รู้สึกหวาดกลัวเช่นกัน

ให้ซื่อจือช่วยนวดขาและหลัง แม้ว่าฝีมือจะไม่ดีนัก แต่นี่เป็นข้อห้ามที่ยิ่งใหญ่ หากมีคนเห็นนางจะอธิบายได้อย่างไร คนอื่นจะคิดว่าตระกูลลู่เป็นคนนอกกฎหมายอย่างแน่นอน!

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ นายท่านหญิงเฉิงอวี้ก็รู้สึกตื่นตระหนกและรีบพูดว่า "ไม่ต้องรบกวนเสี่ยวซื่อจือทั้งสอง ข้าจะไปเดี๋ยวนี้ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้!"

อันอันกับน่าวน่าวผงะไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ยิ้มอย่างสดใสเหมือนกับดอกไม้บาน "ถ้างั้น พวกหนูส่งท่านหน่อย?"

"โอ้ ไม่รบกวนแล้ว!" วันนี้ นายท่านหญิงเฉิงอวี้ใบหน้าแก่ขายไปหมดอย่างน่าละอายใจ นางกล้าดียังไงมายุ่งกับเด็กทั้งสองนี้ ไร้ยางอายจริงๆ ...