ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 876

เกี๊ยวน้อยตบหลังมือของเจ้าซาลาเปาน้อยเบาๆ สองสามครั้ง เพื่อที่จะทำให้นางไม่รู้สึกกังวล และยังคงรักษาท่าทีไว้ในสถานการณ์ที่คุมเชิงกันกับโม่เหยียน

นางต้องดูให้ดีว่าโม่เหยียนผู้นี้ดีต่อพวกนางอย่างแท้จริงหรือจงใจเล่นละครอยู่ตรงนี้เพื่อให้ได้รับความประทับใจจากท่านแม่ของนางความเป็น

โม่เหยียนพลันมีสีหน้ามืดครึ้มขึ้นมา ความเป็นปฏิปักษ์ที่ไม่สามารถควบคุมได้ปรากฏขึ้นในแววตาของเขา ความสัมพันธ์ของพวกเขามันมาถึงระดับนี้แล้วหรือ

โม่เหยียนมองเย่เชียนเฟิงด้วยสายตาเย็นชา ระงับความโกรธที่แทบจะควบคุมไม่ได้ในใจของเขา แล้วมองไปที่เจ้าเกี๊ยวน้อย “จวิ้นจู่อยากทานอะไร โม่เหยียนล้วนจะทำสุดความสามารถ”

ขณะที่พูดเขาก็ก้มลงไปมองเด็กน้อยที่ยังรู้อิโหน่อิเหน่ทั้งสองที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา แล้วพูดเสียงเบาว่า “สวี้เซิงซื่อจือ สวี้หมิงซื่อจือ พวกเจ้ามานั่งอยู่ข้างๆ ข้าก่อน รอสักเดี๋ยวแล้วข้าค่อยเล่นกับพวกเจ้าดีหรือไม่?”

อันอันมองไปที่เจ้าเกี๊ยวน้อยแล้วก็มองไปที่โม่เหยียนอีกครั้ง เข้าใจว่าพี่สาวจงใจที่จะทดสอบโม่เหยียน ดังนั้นจึงยองให้เขากอดแล้วนั่งลงข้างๆ อย่างว่าง่าย

น่าวน่าวกลับปฏิเสธ “ข้าต้องการที่จะช่วยเหลือคุณชายโม่เหยียน!”

“คุณชายโม่เหยียนไปที่ไหน ข้าก็จะไปที่นั่น แล้วข้าก็ยังสามารถช่วพี่สาวแกะก้างปลาได้ด้วย”

เกี๊ยวน้อยกระทืบเท้าในทันที “น่าวน่าว!”

ทำไมน้องชายโง่เง่าของนางถึงได้ชอบโม่เหยียนขนาดนี้?

เย่เชียนเฟิงเฝ้ามองดูทุกการกระทำของโม่เหยียน ทว่าไม่ได้พูดอะไร

โม่เหยียนไม่ได้รู้สึกโกรธ เขาลูบหัวของน่าวน่าว แล้วนำมือเล็กๆ มาประสานไว้ที่คอของตนอีกครั้ง “เอาละ สวี้หมิงซื่อจือจะรออยู่ข้าที่นี่”

“ซื่อจือเก่งกาจเช่นนี้ โม่เหยียนสอนเพียงครั้งเดียว ท่านต้องทำได้อย่างแน่นอน”

คำพูดนี้ทำให้น่าวน่าวหัวเราะร่า เกาะอยู่บนตัวของโม่เหยียน ทั้งยังไม่ลืมที่จะถลาเข้าไปหาเกี๊ยวน้อยที่ทำหน้าตาบูดบึ้ง

เจ้าเกี๊ยวน้อยมองไปที่น้องชายของตน แล้วยอมปล่อยเขาไปในที่สุด

โม่เหยียนถูกน่าวน่าวเกาะอยู่บนตัว แกะก้างปลาอย่างระมัดระวังและรวดเร็ว เพื่อเกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อย

บางครั้งเมื่อพบการก่อกวนของน่าวน่าว เขาก็ไม่รีบร้อนสามารถเกลี้ยกล่อมน่าวน่าวให้เชื่อฟังและรออยู่ที่นั้นอย่างเงียบๆ ได้เป็นเวลานาน

เย่เชียนเฟิงขมวดคิ้ว ความรู้สึกวิกฤตในใจของเขาก็รุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ

สุดท้ายโม่เหยียนก็แกะก้างปลาทั้งหมดออกมาอย่างรวดเร็ว แล่วค่อยๆหั่นเนื้อปลาเป็นชิ้นเล็กๆ ใส่ลงในชามทั้งสี่ใบแล้วส่งให้กับเด็กๆ ทั้งสี่คน

“เอาล่ะ รีบทานเจ้านี่รองท้องเถอะ”

เมื่อน่าวน่าวและอันอันเห็นว่ายังมีส่วนแบ่งของตน ก็อดไม่ได้ที่จะยิ่งดีใจ “ดีจัง”

เกี๊ยวน้องมองปลาที่เต็มไปหมด แล้วมองไปที่โม่เหยียนด้วยสายตาที่ยากจะเชื่อ ปากก็ทำเป็นไม่สบอารมณ์แล้วหันน้าหนีไป

น่าวน่าวเบ้ปากหน้ามุ่ยทันทีและพูดกับเกี๊ยวน้อยว่า "ข้าไม่ได้ลำเอียง! ท่านอาเชียนเฟิงดีมาก แต่คุณชายโม่เหยียนดีกว่า!"

“ข้าล้วนชอบทั้งสิ้น แต่ว่าพี่หญิง เมื่อครู่ข้าเห็นว่าท่านอายนะ!”

“เห็นได้ชัดว่าชอบคุณชายโม่เหยียน ทำไมต้องอดทนที่จะไม่พูดออกมาล่ะ?”

น่าวน่าวนั้นไร้เดียงสา คิดอย่างไรก็พูดออกมาเช่นนั้น สะกิดเรื่องในใจของเกี๊ยวน้อยซึ่งทำให้นางโกรธเล็กน้อยจากความอับอาย

นางยอมรับว่าเมื่อครู่นี้ นางรู้สึกว่าแท้จริงแล้วโม่เหยียนเป็นคนดีทีเดียว แต่นางแค่ไม่ยอมพูดออกมา

เกี๊ยวน้อย เริ่มดุขึ้นทันที ท่าทางกําลังจะตรงไปจับน่าวน่าว "ลู่หรง! เจ้ามานี่!"

น่าวน่าวกลัวขึ้นมาทันทีจนไม่กล้าแยกเขี้ยวยิงฟันอีก แล้วไปซ่อนตัวอยู่ข้างหลังโม่เหยียนแทน "คุณชายโม่เหยียน! วิ่ง พี่หญิงกำลังจะกินคน!"

ซาลาเปาน้อยรีบวิ่งตามไป “พี่หญิง!”

อันอันเห็นว่ามีความคึกคักและสามารถร่วมสนุกได้ ก็รีบแสร้งทําเป็นกลัวเช่นเดียวกัน "ราชาปีศาจ มาเลย!"

ทันใดนั้นภายในลานก็กลายเป็นไก่บินสุนัขโดด ทว่าส่วนลึกในแววตาของโม่เหยียนกลับเผยรอยยิ้มที่พึงใจ

ความโหวกเหวกโวยวายเช่นนี้ก็เป็นอีกวันที่ผ่อนคลาย เป็นความรู้ที่ราวกับครอบครัว...