ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 887

นางยังเด็กเกินไป เพียงแต่ได้เรียนรู้ทักษะบางอย่างจากการเรียนวรยุทธ์กับผู้อื่น แต่มิเคยได้ลงสนามรบจริงๆ จะสามารถฆ่าศัตรูและปกป้องตนเองได้เยี่ยงไร?!

อีกทั้ง นักฆ่าระลอกนี้ช่างเหี้ยมโหดดุร้าย เห็นได้ชัดว่ามิใช่ของธรรมดาง่ายๆ ทรงพลังอย่างเห็นได้ชัด!

ทหารชั้นยอดที่อยู่มิไกลก็ตกใจเสียจนหน้าซีดขาว“จวิ้นจู่ มิได้!”

เกี๊ยวน้อยปรับท่าทางของตน ใบหน้าซีดขาว แต่ดวงตากลับยังคงแน่วแน่“ข้าทำได้ พวกเจ้ามิต้องกังวลข้า! พวกข้าไปกำจัดพวกมันกัน!”

พวกนักฆ่ามองเห็นเกี๊ยวน้อย พริบตาสายตาพวกเขาก็เปลี่ยนไป พวกเขาทั้งหมดโจมตีมาทางเกี๊ยวน้อย ราวกับว่าเป้าหมายของพวกเขาเป็นนางแล้ว

เกี๊ยวน้อยยกมือแส้ใช้ท่าที่ถนัดที่สุดเพื่อโจมตีนักฆ่า แต่เป็นเพราะแรงมิเพียงพอ จึงมีคนคว้าแส้นางไว้และดึงนางอย่างแรง

นางตกใจอยากจะปล่อยมือ แต่เมื่อเหลือบไปเห็นนักฆ่าที่ใส่ชุดดำอยู่ด้านข้างอีกคน ก็ได้ตื่นตระหนกในทันที

ในรถม้า หนานหว่านเยียนและเด็กคนอื่นๆ เห็นฉากนี้ล้วนแทบอยากจะหยุดหายใจ“หนานจือ!”

โชคดีที่หนานหว่านเยียนคว้าคันธนูยิงไปโดนคนที่คว้าแส้ของเกี๊ยวน้อยไว้ได้อย่างแม่นยำ จึงทำให้เกี๊ยวน้อยรักษาสมดุลไว้ได้

“จับข้าไว้!”ในช่วงวิกฤตนี้ โม่เหยียนก้าวไปข้างหน้าเอาตัวบังดาบแทนเกี๊ยวน้อย และจับมือของเกี๊ยวน้อยไว้แทน

ดวงตาของเขาดุร้ายและอาฆาตแค้น ระหว่างคิ้วขมวดด้วยความโกรธเสียจนยากจะบรรยายได้ กล้าดียังไงมาแตะลูกของเขา!

เขาต่อสู้กับศัตรูด้วยมือข้างเดียวที่ถือดาบ ปกป้องนังหนูน้อยนี่กลับรถม้า

แต่นักฆ่าพวกนั้นพุ่งเข้ามาหาพวกเขาราวกับมิรักชีวิต อีกทั้งยังยิงลูกศรเป็นระยะๆ อีกทั้งล้วนมุ่งเป้าไปยังเกี๊ยวน้อย

สายตาของโม่เหยียนเย็นชา เจตนาฆ่าของเขาแข็งแกร่ง เกี๊ยวน้อยก็มิรู้ว่าเขาทำได้เยี่ยงไร ดาบยาวในมือหวัดไปหวัดมา แต่กลับทำให้ลูกศรมิโดนนางเลยสักดอก แต่นักฆ่ากลับนำดาบออกมาเพื่อจะฟันนางอย่างโหดร้าย

“โม่เหยียน!”เกี๊ยวน้อยร้องตกใจ พร้อมฟาดแส้ออกไป แต่มิโดน

โม่เหยียนสลัดเกี๊ยวน้อย โยนไปที่รถม้า“ระวัง อย่าล้มไป”

เกี๊ยวน้อยใช้ประโยชน์จากการงัด ตกลงไปบนรถม้าอย่างมั่นคง ทันใดนั้นแขนของโม่เหยียนก็รู้สึกเจ็บ ราวกับเขามิรู้สึก เตะเข้าไปที่ตัวของนักฆ่า คนนั้นบินไปอย่างไกล ชนเข้ากับต้นไม้และตายไป

ต่อจากนั้น เขากวาดตามองไปที่นักฆ่าที่อยู่หน้ารถม้าด้วยสายตาเย็นชาอย่างยิ่ง ราวกับกำลังมองดูซากศพ ทันใดนั้นเขาก็ยกดาบและพุ่งเข้าไป!

หนานหว่านเยียนรีบคว้ามือของเกี๊ยวน้อยไว้ และดึงนางเข้ามาในรถม้า“เจ้าบ้าไปแล้วหรือ นั่งดีๆเดี๋ยวนี้!”

แต่จู่ๆ เกี๊ยวน้อยก็ตาแดง คว้าแส้ไว้แน่น“ท่านแม่ ดูเหมือนว่าโม่เหยียนจะบาดเจ็บ เขา เมื่อครู่เขาปกป้องข้า ตอนที่สลัดข้ามา ดูเหมือนแขนจะหักแล้ว!”

“อะไรนะ?!”สีหน้าของหนานหว่านเยียนเปลี่ยนไป มองดูออกไปจากรถม้า เห็นเพียงครึ่งร่างของโม่เหยียน ซาลาเปาน้อยก็ขมวดคิ้ว อันอันและน่าวน่าวก็อดมิได้ที่จะตื่นตระหนก น้ำตาไหลอาบใบหน้า“คุณชายโม่เหยียน......”

อย่างรวดเร็ว ฉากตรงหน้าก็ถูกควบคุมได้ ทหารชั้นยอดส่วนหนึ่งไล่ตามพวกนักฆ่าที่ซุ่มอยู่ อีกส่วนก็มาล้อมรอบรถม้าไว้ อัยการศึก

เฟิงยางและหยุนเหิงก็บุกทะลวงพวกชายชุดดำนั่นเช่นกัน และก็ได้รีบเข้ามาหาหนานหว่านเยียนและคนอื่นๆ เห็นเพียงซากศพเต็มพื้น สีหน้าสยดสยอง

บัดนี้ เขาทำได้เพียงมอบทุกอย่างให้หนานหว่านเยียน

ยังไงเสียฝีมือการแพทย์ของฮองเฮาเหนียงเหนียงก็สูงส่ง ต้องมิเกิดปัญหาเป็นแน่!

แต่เมื่อหนานหว่านเยียนยกเสื้อของโม่เหยียนขึ้นเพื่อทำความสะอาดบาดแผลกลับต้องขมวดคิ้วมุ่น ดวงตาเต็มไปด้วยความสงสัย บาดแผลนี่มิลึก และก็มิได้มีพิษ ทำไมถึงได้หมดสติไป

นางยื่นมือไปตรวจชีพจรของโม่เหยียน จู่ๆ สีหน้าก็ตื่นตระหนก ดวงตาเต็มไปด้วยความประหลาดใจและความมิเชื่อ

บาดแผลเขาทำไมหนักเช่นนี้?! นี่มิใช่บาดแผลจากนักฆ่าเมื่อครู่เป็นแน่!

หนานหว่านเยียนจ้องมองโม่เหยียนด้วยความมิเชื่อ สุดท้ายก็มิได้เอ่ยสิ่งใด โรยยาผงห้ามเลือดและยาต้านการติดเชื้อลงบนบาดแผลของเขา

เมื่อก่อนได้เคยแอบดูตำราแพทย์ ดังนั้นเกี๊ยวน้อยรู้ หนานหว่านเยียนทำขั้นตอนนี้เสร็จ ต่อไปก็น่าจะต้องพันแปลแล้ว

นางรีบมองไปรอบๆ เพื่อหาสิ่งของที่สามารถใช้พันแผลได้ สุดท้ายนางหันไปเห็นสายรัดข้อมือด้านขวาของโม่เหยียน

เกี๊ยวน้อยแกะสายรัดข้อมือออกอย่างแคล่วคล่อง ขณะที่กำลังจะส่งไปให้หนานหว่านเยียน กลับเห็นแผลเป็นขนาดใหญ่ที่น่าหวาดกลัวทางข้อมือด้านขวาของโม่เหยียน

แผลเป็นนั่นลึกมาก ทั้งยังเป็นแผลที่ซับซ้อนมากและยาวขึ้นแขนไปเรื่อยๆ นางเคยเห็นรอยแผลที่เหมือนกันนี้อยู่บนลำตัวของคนผู้หนึ่ง!

ทันใดนั้นสีหน้าของเกี๊ยวน้อยก็เปลี่ยนไป น้ำตาที่เปียกชื้นไหลพราก“พ่อ......”