ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 915

ดวงตาอันมืดดำลึกซึ้งของเขาส่งแสงมืดออกมาแวบหนึ่ง คุกเข่าลงขอบคุณอย่างแข็งกร้าวแบบเย่อหยิ่ง

“ขอบคุณที่จักรพรรดินียกย่องให้เกียรติ ข้าน้อยต้องไม่ทำให้จักรพรรดินีผิดหวังแน่นอน!”

จักรพรรดินีดูเขาและพูดย่างจริงจังว่า “แค่เจ้าปฏิบัติได้ดี อนาคตต้องได้รางวัลแน่นอน ลุกขึ้นเถอะ!”

โม่เหยียนกล่าว “ขอรับ จักรพรรดินี”

และเรื่องวุ่นวายเรื่องนี้ก็ถือว่าจบลงนัดที่นี่แล้ว

งานเลี้ยงวันเกิดเริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ ใจของทุกคนก็ไม่อยู่กับโม่เหยียนอีกและไปจับจ้องอยู่ตรงงานเลี้ยงวันเกิด

ภายในตำหนักหนิงปี้เป็นภาพบรรยากาศสังสรรค์อันครึกครื้น ทุกคนรวมตัวกันดื่มเหล้าและสนุกสนานอย่างครื้นเครง

แต่จักรพรรดินีที่นั่งอยู่บนที่นั่งสูงนั้นกลับมีความโศกเศร้าแสดงออกในดวงตาอันมิอาจลบออกได้

หนานหว่านเยียนรู้ว่าจักรพรรดินีกำลังปวดหัวเรื่องอะไรอยู่แต่ไม่มีแผนที่ดีเลย องค์หญิงหงหลิงอยู่ข้างๆ เงียบผิดปกติ

มีแต่โม่เหยียนคนเดียวที่ดื่มเหล้าไปด้วยและดูหยุนเหิงที่อยู่ในมุมห้องด้วยสายตาสว่างไปด้วย

หยุนเหิงพยักหน้ากับเขาโดยที่ไม่เปลี่ยนสีหน้าและไม่ส่งเสียงออกมา จากนั้นก็ออกไปแล้ว

กงแจ๋ลั่วฉู่ภายนอกดูกำลังคบค้าสมาคมกับคนรอบข้าง อันที่จริงแล้วในดวงตาอันคิดลึกซึ้งและละเอียดรอบคอบนั้นได้เก็บปฏิกิริยาของทุกคนที่อยู่ในงานหมดตั้งนานแล้ว

เห็นจักรพรรดินีอารมณ์ไม่ดี เขากลับรู้สึกครึ้มใจและเอาหลังพิงเก้าอี้ สายตาส่งความรู้สึกแอบดีใจและพึงพอใจ

ทันใดนั้น เฉียนซีหยิบรายชื่อถวายของขวัญหนึ่งม้วนยาวๆ เดินขึ้นมา

นางเอียงหัวดูจักรพรรดินี เห็นจักรพรรดินีพยักหน้าแล้วจึงกระแอมและตะโกนว่า “ทุกท่านรอนานแล้ว วันนี้ข้าน้อยจะมาบอกรายชื่อถวายของขวัญวันเกิด!”

“อันดับแรกคือขุนนางสามท่านจากภาคตะวันตกถวายมรกตกะหล่ำปลีหนึ่งคู่ หอยสังข์สามกล่อง...”

เหล่าขุนนางเดินมาข้างหน้าและตอบกลับ “ขอให้จักรพรรดินีอายุยืนยาว!”

มุมปากของจักรพรรดินียิ้มอ่อนๆ และให้พวกเขาถอยไปได้ เฉียนซีพูดต่อ “กงแจ๋ลั่วฉู่ถวายไข่มุกวิเศษเรืองแสงหนึ่งคู่ เครื่องติ่งทองสัมฤทธิ์สีเคลือบหนึ่งตัว...”

เมื่อได้ยินชื่อนี้ จักรพรรดินีกับเย่เชียนเฟิงต่างหยีตาดูกงแจ๋ลั่วฉู่ที่เดินมาข้างหน้าพร้อมกัน

ใบหน้าของกงแจ๋ลั่วฉู่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม มีแสงเฉียบคมซ่อนอยู่ในส่วนลึกของสายตา

เขาเผชิญหน้าจักรพรรดินีและกล่าวอย่างเคารพนอบน้อม “กระหม่อมขอให้จักรพรรดินีสามารถลืมอดีตได้ในเร็ววัน ไม่ให้เรื่องวุ่นวายในอดีตขัดขวางกีดกั้นมือกับเท้าอีก ได้แสดงทักษะและความพิเศษในอนาคต!”

คำพูดนี้ดูเหมือนไม่มีปัญหาอะไรเลย แต่ทุกคนรู้ดีว่าวันนี้เป็นวันอะไร นี่คือปัญหาที่อยู่ในใจจักรพรรดินีมาตั้งยี่สิบปี!

กงแจ๋ลั่วฉู่กลับพูดมันออกมาอย่างโจ่งแจ้ง ไม่ต้องสงสัยเลยว่านี่คือกำลังโรยเกลือที่แผลของจักรพรรดินี!

หนานหว่านเยียนกับเย่เชียนเฟิงขมวดคิ้วขึ้นมาอย่างแน่นทันที โม่เหยียนกลับหยีตาลงมามองดูกงแจ๋ลั่วฉู่ไปสักพัก

และสายตาของจักรพรรดินีก็เปลี่ยนแล้วอย่างแน่นอน นางส่องไปที่กงแจ๋ลั่วฉู่และฝืนตอบกลับว่า “ลำบากกงแจ๋ลั่วฉู่เข้ามาเมืองหลวงครั้งนี้จริงๆ รองานฉลองวันเกิดจบสิ้นลงก็รักษาเวลารีบเดินชมเมืองเถอะ”

“เพราะยังไงอีกสองวันเจ้าก็ต้องกลับไปศักดินาของเจ้าอีกแล้ว”

“ส่วนยาเม็ดตับแกะอึ่งโน้ยนี้ลูกก็ได้ไปเชื้อเชิญหมอเทพที่อยู่สันโดษมาตั้งหลายปีถึงสำนักด้วยความจริงใจตั้งหลายครั้งทำให้ สามารถรักษาตับกับดวงตาและดูแลรักษาสุขภาพให้ท่าน”

ทุกคนต่างรู้สึกซาบซึ้งใจ และมีหลายคนพูดออกมาเลยว่า “องค์หญิงหงหลิงกตัญญูจริงๆ รู้ว่าจักรพรรดินีไม่สบาย นึกไม่ถึงเลยว่าจะไปขอเครื่องยาอันล้ำค่าอย่างเสียแรง!”

“ไม่แปลกเลยที่จักรพรรดินีจะรักใคร่องค์หญิงหงหลิงเช่นนี้ ถ้ากระหม่อมมีลูกสาวที่รู้ใจแบบนี้คนหนึ่งต้องคอยป้องนางไว้ในอุ้งมืออีกหลายเท่าแน่นอน”

“ก็ใช่น่ะสิ ยาสองตัวนี้ไม่ใช่หาได้ง่ายๆ เลยนะ รู้สึกถึงใจอันกตัญญูของนางได้เลย!”

แม้แต่จักรพรรดินียังพยักหน้าอย่างดีอกดีใจและยิ้มซะใหญ่เลย “ขอบคุณความตั้งใจของหงหลิงนะ ลำบากเจ้าแล้วที่ใช้เวลามากมายเพื่อข้า ข้าดีใจมากเลย”

แคว้นต้าเซี่ยไม่ขาดเครื่องยา แต่ของเยอะไม่เท่ากับหามาได้ง่าย ถ้าอยากได้ก็ต้องใช้เวลามากมาย

ลู่เซิงเซิงฟังแล้วสีหน้ากลับไม่ได้ลำพองใจ นางยิ้มจนตาโก่งอย่างนุ่มนวล

“แค่เสด็จแม่มีความสุขและมีสุขภาพดีลูกก็ดีใจมากแล้ว สามารถช่วยเหลือเสด็จแม่ได้ก็เป็นเกียรติของลูกเช่นกัน”

ลู่เซิงเซิงอ่อนโยนสุภาพเรียบร้อย รูปร่างลักษณะสง่างดงาม นี่ถึงจะเป็นหน้าตาขององค์หญิง!

เยี่ยมจริงๆ เลย!

เด็กน้อยสี่คนอยู่ๆ ก็มองลู่เซิงเซิงและลองดูหนานหว่านเยียนอีก ต่างรู้สึกอึ้งขึ้นมา

ถ้าพวกเขาจำไม่ผิด ของขวัญที่ท่านแม่ถวายเหมือนจะคล้ายๆ กันเลย

นี่มันบังเอิญมากเลยจริงๆ แต่ท่านแม่ได้เริ่มเตรียมมาตั้งนานแล้วนะ…