ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 916

พวกเขายังคิดไม่จบเฉียนซีก็พูดต่อแล้วว่า “องค์หญิงหมิงหวงถวาย...”

นางขมวดคิ้วเหมือนไม่ค่อยเข้าใจของขวัญที่หนานหว่านเยียนถวาย หนานหว่านเยียนลุกขึ้นมายิ้มเดินไปข้างหน้าจักรพรรดินีเลย “ท่านน้า หว่านเยียนกับองค์หญิงหงหลิงคิดถึงเรื่องเดียวกันแล้ว”

“แต่หว่านเยียนไม่ได้หาเครื่องยาราคาแพงมา แต่คือทำยาที่สามารถช่วยท่านน้าระงับสงบประสาทและมีสุขภาพที่แข็งแรงได้ด้วยตัวเอง”

“อย่างเช่นตัวนี้” นางชี้ไปที่กล่องสวยหรูสีน้ำเงิน “นี่คือยาเม็ดหอมที่ทำจากกระดูกสันหลังมังกรไปป่นเป็นผง”

“กระดูกสันหลังมังกรคือยาสมุนไพรพิเศษของแคว้นต้าเซี่ย ทุกคนรู้อยู่แล้วว่ามันสามารถบรรเทาอาการใจสั่นและร้อนใน แต่ไม่รู้ว่าถ้านำกระดูกสันหลังมังกรไปป่นเป็นผงและผสมกับยาสมุนไพรตัวอื่นทำเป็นยาเม็ดหอมแล้วนำไปวางอยู่ในห้องนอน ผู้ที่สูบเข้าไปจะมีผลที่ดีกว่า”

“ส่วนข้างในกล่องสวยหรูสีแดงนั้นมีเครื่องยาที่คล้ายกับเขาละมั่งที่องค์หญิงหงหลิงถวายให้ท่าน แต่เครื่องยาตัวนี้หว่านเยียนได้ห่านเป็นชิ้นบางๆ และประกอบกับโสมแดงอันเสริมซึ่งกันและกัน สามารถเพิ่มฤทธิ์ยาได้ตั้งหลายเท่าเลย”

“ท่านน้าเป็นจักรพรรดิของแคว้น ทำงานเหน็ดเหนื่อยทั้งวันทั้งคืน หว่านเยียนหวังว่าได้ใช้ความสามารถของตนปกป้องท่านน้าไม่มีกลุ้ม ไม่มีทุกข์ ไม่มีโรค ไม่มีภัยเป็นร้อยปี”

ทุกการกระทำของหนานหว่านเยียนเต็มไปด้วยความนุ่มนวลและสันติภาพอันสง่าผ่าเผยเทียบเคียงกับลู่เซิงเซิง

แต่นางละเอียดรอบคอบมากกว่า และนางถนัดด้านการแพทย์ด้วย ยิ่งเป็นหมอเทพอัจฉริยะที่มีอยู่น้อยมากอีก เมื่อเครื่องยาอยู่ในมือนางมักจะเปลี่ยนสิ่งเน่าเสียกลายเป็นสิ่งที่วิเศษ!

ทุกคนต่างมองหนานหว่านเยียนด้วยความอึ้งทึ่งและความชื่นชม คนเหล่านั้นที่ชมเชยลู่เซิงเซิงในเมื่อกี้รีบพูดอะไรบางอย่างต่อ

“นึกไม่ถึงเลยว่าองค์หญิงหมิงหวงเพิ่งกลับมาแคว้นต้าเซี่ยได้สองปีกว่าเองก็ได้ศึกษาวิจัยเครื่องยาอันพิเศษของแคว้นต้าเซี่ยอย่างพร้อมเพรียงแล้ว!”

“เคยได้ยินมาตั้งนานแล้วว่าทักษะด้านการแพทย์ขององค์หญิงหมิงหวงบรรลุถึงขั้นสุดยอด พอวันนี้มาเจอแล้ว ชื่อเสียงที่ได้ยินมาสมคำร่ำลือเลยจริงๆ ด้วย!”

“จักรพรรดินี ท่านสามารถสั่งสอนอบรมองค์หญิงสองท่านที่กตัญญูเช่นนี้คือสุดยอดเลยจริงๆ และยิ่งเป็นโชคลาภของแคว้นต้าเซี่ยของพวกกระหม่อมด้วย!”

กงแจ๋ลั่วฉู่มองหนานหว่านเยียนแวบหนึ่งและส่งเสียงไม่พอใจ

ไม่มีทุกข์ ไม่มีภัยเป็นร้อยปี ก็ไม่แน่นะ!

“โรค” ที่บ้านเมืองแตกขาดครอบครัวแตกแยกไม่มีหมอเทพคนไหนที่สามารถรักษาได้เลยนะ!

เสียงชมเชยของคนอื่นๆ ดังขึ้นเรื่อยๆ เด็กน้อยสี่ตัวล้วนดีใจจนแย่เลย ต่างปรบมือให้กับหนานหว่านเยียนกับลู่เซิงเซิง

ส่วนโม่เหยียนไม่ต้องพูดถึงอยู่แล้ว แม้ว่าวันนี้ไม่ได้ไปนั่งด้วยกันกับหนานหว่านเยียน แต่แค่เห็นนางมีความสุขเขาก็รู้สึกปลื้มปิติยินดีแล้ว

เขายกคิ้วดูไปยังทางที่หยุนเหิงออกไปเมื่อกี้ในใจแอบพูดขึ้นมา

ลองนับเวลาดูสิ่งนั้นน่าจะใกล้ถึงแล้วมั้ง…

จักรพรรดินียิ่งยิ้มจนหุบปากไม่ได้เลย คิ้วตาของนางในที่สุดก็คลายออกเล็กน้อย ดูไปที่สองคนอย่างรักใคร่

“ถึงแม้ว่าหนูหว่านไม่ได้เติบโตอยู่ข้างข้า แต่ข้าชอบความละเอียดรอบคอบและเอาใจใส่ของนางที่สุดแล้ว วันเกิดครั้งนี้สามารถได้น้ำใจนี้ของเจ้าท่านพึงพอใจมาก”

“หงหลิงอยู่ข้างข้าตั้งแต่เด็ก ข้าก็รู้ว่าเจ้านิสัยอ่อนโยนถ่อมตัวและสุภาพ เป็นคนน่ารักกตัญญูมาตลอด วันข้างหน้าเจ้ากับหมิงหวงสองคนคอยประคับประคองซึ่งกันและกันข้าก็สบายใจทุกอย่างแล้ว”

“เจ้าค่ะ ท่านแม่/ท่านน้า” หนานหว่านเยียนกับลู่เซิงเซิงตอบตกลงเสียงเดียวกัน

การถวายของขวัญขององค์หญิงสองท่านนี้เพิ่มความอบอุ่นชื่นใจให้บรรยากาศอันกลัดกลุ้มนี้ ทุกคนต่างคิดว่าการถวายของขวัญจบสิ้นลงตรงนี้แล้ว เพราะยังไงของขวัญของรัชทายาทก็ได้ถวายเรียบร้อยแล้ว ขนาดเฉียนซียังกะว่าจะเก็บรายชื่อถวายของขวัญเรียบร้อยแล้วลงไป

แต่ทันใดนั้น กงกงคนหนึ่งอยู่ๆ ก็รีบเดินเข้ามาตำหนักหนิงปี้อย่างลุกลี้ลุกลนและพูดดังๆ ด้วยความหืดหอบว่า “จักรพรรดินี องค์หญิงหมิงหวงท่าน ท่านยังมีของขวัญใหญ่ชิ้นหนึ่งยังไม่ได้ถวายเลย!”

“ของขวัญชิ้นใหญ่นี้คือเมื่อกี้อยู่ๆ ก็มีคนส่งมาให้จึงไม่ทันเขียนเข้าไปในรายชื่อถวายของขวัญ แต่ของขวัญได้มาถึงแล้ว!”

หนานหว่านเยียนยังมีของขวัญชิ้นใหญ่จะถวายให้อีกเหรอ?!

ทุกคนมองหน้ากันอย่างไม่น่าเชื่อ สีหน้าดูแปลกมาก

งานฉลองวันเกิดหนึ่งงาน ถวายของขวัญสองชิ้น?

จักรพรรดินีก็ตะลึงไปสักพักเช่นกัน ยกคิ้วถามหนานหว่านเยียนว่า “หนูหว่าน เจ้ายังมีของจะถวายให้ข้าอีกเหรอ?”

ดูออกได้ว่าหนานหว่านเยียนงงงันมากและส่ายหัว “หว่านเยียนเตรียมแค่สิ่งเหล่านี้ กงกงจำผิดแล้วหรือเปล่า?”

คูเมืองที่แคว้นต้าเซี่ยสูญเสียไปสองแห่งคือสิ่งที่แทงอยู่ในใจนางมาตลอด ถ้าเกิดว่า…

“รีบเปิดออกมา!”

“ขอรับ!” กงกงให้คนรีบเปิดภาพม้วนออกมา เมื่อรูปที่อยู่บนภาพค่อยๆ ปรากฏออกมาทีละนิดทีละน้อย ทุกคนต่างเริ่มหาจุดที่แตกต่างกันขึ้นมา

“นี่คือหุบเขาจ้างกู่ นี่คืออำเภอซานส่วย ตรงนั้นคืออู้ไห่ นั่นคือ...ก็ไม่มีอะไรต่างกันเลยนิ ทำไมถึงเป็นภาพอาณาเขตแบบใหม่ได้ล่ะ?”

“กระหม่อมว่านี่คงเป็นเล่นพิเรนทร์ จากคนบางคนที่มีเจตนาชั่วร้ายอยากจะถือโอกาสทำให้องค์หญิงหมิงหวงเสียหน้ามั้ง?”

ทุกคนดูกันไป อยู่ๆ ก็รู้สึกผิดหวังขึ้นมา ถึงอย่างไรแผนที่ดูแล้วก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษเลย

หยุนเหิงยืนอยู่ตรงมุมห้องโกรธจะตายอยู่แล้ว ไอ้โง่เขลาไม่มีตาเหล่านี้ นี่ยังไม่เห็นอีกเหรอ?!

ฮ่องเต้เอาใจใส่เพื่อของขวัญชิ้นนี้ตั้งมากมายเลยนะ!

“ไม่ ไม่ใช่...” สายตาของจักรพรรดินีดีมาก จู่ๆ นางก็ชี้ไปจุดที่ติดกับแคว้นเทียนเซิ่งที่อยู่มุมขวาบนของแผนที่และรีบเดินเข้าไปอย่างตื่นเต้น “มีจินหลิงกับหลานหลิงเพิ่มเข้ามา!”

“มีจินหลิงกับหลานหลิง!?” ทันใดนั้นทุกคนเหมือนบ้าไปแล้ว ต่างแย่งกันขึ้นมาดู

เมื่อพวกเขาเห็นบนแผนที่นั้นได้วาดการจัดเรียงองค์ประกอบภูมิประเทศของจินหลิงกับหลานหลิงก็เสียงดังและวุ่นวายขึ้นอย่างสุดขีด

ยี่สิบปีแล้ว ประชาชนแคว้นต้าเซี่ยทุกคนต่างรอคอยการกลับคืนมาของจินหลิงกับหลานหลิง แม้กระทั่งในฝันยังคอยว่าในแผนที่ใหม่จะมีคูเมืองสองแห่งนี้ แต่นึกไม่ถึงเลยว่าจะเห็นฉากนี้ในวันนี้จริงๆ จะให้พวกเขาไม่ตื่นเต้นได้ยังไงล่ะ?!

ดวงตาของกงแจ๋ลั่วฉู่สั่นแรงขึ้นมาเช่นกัน รู้สึกมหัศจรรย์สุดๆ สายตาเยือกเย็นขึ้นมาทันทีและกุมนิ้วไว้อย่างแน่น

ส่วนหนานหว่านเยียนยิ่งสะเทือนใจเข้าไปใหญ่ หัวใจที่สงบก็เต้นอย่างว้าวุ่นขึ้นมา!

ใครมีความสามารถที่ใช้คูเมืองเป็นของขวัญ? และยังได้ถวายด้วยชื่อของนางอีกด้วย นั่นก็มีแค่--