ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 917

นิ้วมือของหนานหว่านเยียนกุมไปกุมมา นอกจากเขาแล้วนางนึกไม่ออกแล้วว่ายังมีใครอีก

ทุกคนจ้อกแจ้กจอแจ “เป็น เป็นไปได้ยังไง!? จินหลิงกับหลานหลิงโผล่อยู่ในแผนที่ได้ยังไง! ใครเป็นคนวาดเหรอ?”

“ก็ใช่น่ะสิ ต้องรู้นะว่าคูเมืองสองแห่งนี้เป็นพรมแดนของแคว้นต้าเซี่ย ลักษณะภูมิประเทศสำคัญและอันตรายมากเลย เป็นจุดที่ป้องกันง่ายแต่โจมตียากสุด ได้ถูกคนของแคว้นเทียนเซิ่งแย่งไปตั้งนานแล้ว!”

“ถึงแม้ว่าในแผนที่ใหม่จะวาดอย่างนี้ก็ตาม แต่ไม่มีโฉนดของคูเมือง นี่ก็ดีใจไปเปล่าๆ แล้วไม่ใช่เหรอ?!”

กงกงรีบกล่าวว่า “โฉนด? มีโฉนด!”

เขารีบส่งสิ่งของที่เหมือนเป็นจดหมายสองชุดซึ่งอยู่ในกล่องให้จักรพรรดินี “จักรพรรดินี คนนั้นบอกว่าในนี้ได้ใส่โฉนดไว้ ข้าน้อยตื่นเต้นจนลืมไปแล้ว เชิญท่านตรวจดู”

จักรพรรดินีใกล้จะไม่สามารถยับยั้งความตื่นเต้นในใจแล้ว รีบเปิดจดหมายออกมา

“ใช่แล้ว” จักรพรรดินีก็เคร่งไม่ออกแล้ว ดีใจมากกับสิ่งที่ดีเกินคาด ตาเริ่มแดงขึ้นมา ยื่นมือคอยสัมผัสโฉนดที่อยู่ในมือ “นี่คือโฉนดของจินหลิงกับหลานหลิง จากนี้ไป จินหลิงกับหลานหลิงก็ได้กลับคืนมาแคว้นต้าเซี่ยแล้ว!”

เป็นเรื่องจริงๆ ด้วย!

จินหลิงกับหลานหลิงกลับคืนมาแล้วจริงๆ!

วินาทีนั้นทุกคนตื่นเต้นดีใจใหญ่เลย และยังมีขุนนางไม่น้อยที่ตื่นเต้นจนกระโดดขึ้นมาและกอดด้วยกันร้องไห้กลางงาน

ผ่านไปยี่สิบปีแล้ว แต่จินหลิงกับหลานหลิงยังสามารถกลับคืนมาได้อีก!

องค์ชายเหล่านั้นก็รู้สึกมหัศจรรย์มากเช่นกัน แม้จะมีความสุข แต่ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่รู้สึกประหลาดใจและสงสัยในเวลาเดียวกัน

หวยซื่ออ๋องลู่ยวนหลีอดพูดไม่ได้ว่า “ตอนนั้นพวกตีนแมวของแคว้นเทียนเซิ่งเหล่านั้นเก็บจินหลิงกับหลานหลิงเข้าไปในกระเป๋า ตอนนี้แคว้นเทียนเซิ่งกับแคว้นซีเหย่เกิดสงคราม ได้ข่าวว่าคูเมืองสองแห่งนี้ได้ถูกแคว้นซีเหย่ยึดครองแล้ว”

“นึกไม่ถึงเลยว่าตอนนี้แคว้นซีเหย่กลับยอมมอบจินหลิงกับหลานหลิงมาให้ด้วยตัวเองอย่างง่ายดาย ทำไมอ่ะ เขาอยากทำอะไร!?”

ขณะที่พูดอยู่ ลู่ยวนหลีอดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมองหนานหว่านเยียนแวบหนึ่งอย่างลึกซึ้ง สีหน้าซับซ้อนมาก

คำตอบ เหมือนจะเฉลยแล้ว…

สีหน้าดีใจของจักรพรรดินีแข็งชะงักงัน ดูไปยังหนานหว่านเยียนด้วยดวงตาอันดิ้นรน

ใบหน้าอันสวยงามประณีตของหนานหว่านเยียนไม่ได้มีการเปลี่ยนแปลงมากมาย แต่ในหัวนั้นรูปร่างของกู้โม่หานกลับยิ่งชัดเจนขึ้นมาเรื่อยๆ นางยากที่จะอธิบายความรู้สึกในเวลานี้ ความรู้สึกหลายอย่างผสมด้วยกันไม่รู้ว่าตกลงจะดีใจหรือเสียใจดี

ทีนี้ทุกคนต่างตอบสนองได้แล้วว่านี่ต้องเป็นของขวัญที่ฮ่องเต้แห่งแคว้นซีเหย่กู้โม่หานถวาย และยังใช้ชื่อขององค์หญิงหมิงหวงอีกด้วย

สงสัยฮ่องเต้แห่งแคว้นซีเหย่นั่นในที่สุดก็ลืมองค์หญิงหมิงหวงไม่ได้ ถือได้ว่ารักอย่างลึกซึ้งมากจริงๆ ไม่อย่างนั้นทำไมถึงยอมเสียคูเมืองให้คืนกลับมาล่ะ?

นี่ต้องเสียสละเท่าไหร่ไปเนี่ย!

เย่เชียนเฟิงกับเฉิงซูหย่วนจู่ๆ ก็มีความรู้สึกวิกฤตอย่างใหญ่หลวงขึ้นมา

เสียงปิติยินดีและเสียงร้องไชโยยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ หยุนเหิงฟังจนหัวใจตื่นเต้นมากเลย

ทุกคนต่างคิดว่าคือฮ่องเต้ใจป้ำใจกว้าง แต่ไม่รู้เลยว่าการตัดสินใจอันมโหฬารนี้มันเสี่ยงแค่ไหน

เพื่อฮองเฮาเหนียงเหนียง ฮ่องเต้คือจ่ายต้นทุนอย่างหนักเลยจริงๆ ความจริงใจนี้ฟ้าดินเป็นพยานได้ ไม่มีใครคนไหนเทียบได้เลย!

ยังไงตอนนั้นฮ่องเต้ยึดครองจินหลิงกับหลานหลิงมาไม่ใช่เรื่องง่ายเลย คูเมืองสองแห่งนี้สำหรับแคว้นซีเหย่แล้วยิ่งมีความหมายต่อยุทธศาสตร์อย่างยิ่งใหญ่ และอีกอย่างคือที่ดินอุดมสมบูรณ์ ยิ่งสามารถสร้างรายได้ให้กับแคว้นซีเหย่

แต่ถึงกระนั้นแล้วฮ่องเต้ก็ยังมอบให้โดยที่ไม่ลังเลเลยสักนิดเลย พอที่จะเห็นความจริงใจของฮ่องเต้ที่มีต่อฮองเฮาเหนียงเหนียง…

จักรพรรดินีเห็นเหล่าขุนนางโห่ร้องอย่างดีอกดีใจ ในใจยิ่งซับซ้อนมากขึ้น กล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “ทุกคนเงียบ!”

“วันนี้จินหลิงกับหลานหลิงได้กลับคืนมาอีกครั้งเป็นเรื่องที่ควรร่วมยินดีเฉลิมฉลองกันทั่วหล้าอยู่แล้ว แต่ข้าคิดว่าฮ่องเต้แห่งแคว้นซีเหย่ไม่มีทางมอบคูเมืองออกมาให้อย่างง่ายดายเช่นนี้เลย ไม่ต้องดีใจถึงขนาดนี้”

นางดูไปยังกงกง “คนที่ส่งของขวัญมาเมื่อกี้ได้ฝากคำพูดอะไรไว้ให้ไหม?”

เมื่อได้ยินแล้วทุกคนถึงสงบลงมานิดหน่อยและรีบดูไปยังกงกงคนนั้น

กงกงรีบพยักหน้าทันที “มีๆ คนนั้นบอกแล้วว่าฮ่องเต้แห่งแคว้นซีเหย่อยากใช้คูเมืองสองแห่งนี้แลกกับการขอเจอ...”

ขนาดที่พูดอยู่เขาก็หันไปมองหนานหว่านเยียนแวบหนึ่งอย่างลำบากใจ จากนั้นกัดฟันพูดต่อว่า “ขอเจอองค์หญิงหมิงหวงและเหล่าจวิ้นจู่กับซื่อจือครั้งหนึ่ง--”