ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 919

หนานหว่านเยียนขมวดคิ้วอยากจะพูดอะไรสักอย่าง จักรพรรดินีก็มองแรงกงแจ๋ลั่วฉู่อย่างเยือกเย็นแวบหนึ่ง “ข้าบอกแล้ว ไม่ว่าใครก็ห้ามพูดถึงหนูหว่าน ทำไมเจ้ายังถามคำถามโง่เขลาแบบนี้ออกมาได้อีก?”

กงแจ๋ลั่วฉู่ติดคอทันที สีหน้าดูแย่ลง

หนานหว่านเยียนเม้มปากและไม่ได้พูดอะไรอีก

ทุกคนก็ไม่กล้าพูดอะไรมากอีกแล้ว จักรพรรดินีเสนอเอาเมืองแลกเมือง พวกเขาก็คิดว่าได้

ถึงอย่างไรถ้ากู้โม่หานตกลงแล้ว จินหลิงกับหลานหลิงซึ่งเป็นคูเมืองที่มีความหมายต่อยุทธศาสตร์อย่างมากสองแห่งก็สามารถกลับคืนมาแคว้นต้าเซี่ยแล้ว

ตอนนี้ดูอากัปกริยาของกู้โม่หานแล้ว แคว้นซีเหย่ฝั่งนั้นน่าจะมีโอกาสปรึกษาได้

ถึงอย่างถ้าอยากกอบกู้องค์หญิงแห่งหนึ่งแคว้นและยังเป็นรัชทายาทแห่งแคว้นต้าเซี่ยกลับไปเป็นฮองเฮา เอาคูเมืองสองแห่งเป็นสินสอดแล้วจะทำไม?

กงกงที่ส่งของขวัญรีบตอบกลับทันที “ข้าน้อยเข้าใจแล้ว”

จักรพรรดินีว่า “เอากระดาษและพู่กันมา!”

เฉียนซีรีบนำพู่กันและหมึกมาให้ทันที จักรพรรดินีเขียนหนังสือตรงโต๊ะเลย ยอมนำคูเมืองของแคว้นต้าเซี่ยสองแห่งแลกจินหลิงกับหลานหลิง ก็ไม่เอาเปรียบแคว้นซีเหย่ จากนั้นเอาจดหมายให้เฉียนซีและสั่งไว้ว่า “ส่งจดหมายนี้ไปที่แคว้นซีเหย่ภายในสองวันทันที!”

“เจ้าค่ะ! จักรพรรดินี” เฉียนซีตอบกลับ จากนั้นรีบออกไปจากตำหนักหนิงปี้ดำเนินงานแล้ว

สถานการณ์มาถึงจุดที่แก้ไขไม่ได้แล้ว ทุกคนก็เริ่มตื่นมาจากความตื่นเต้นและกลับไปนั่งที่ของตัวเองอย่างมีระเบียบ

ถึงแม้ว่าวันนี้จักรพรรดินีไม่ได้ตอบตกลงกับคำเรียกร้องของกู้โม่หาน แต่ทุกคนดูออกได้ว่าตอนนี้เห็นจินหลิงกับหลานหลิงได้มาอย่างง่ายดายแล้ว จักรพรรดินียังคงอารมณ์ดีมาก

จักรพรรดินีนั่งอยู่บนบัลลังก์มังกร ปลายคิ้วแสดงอารมณ์ดีใจออกมา พูดกับทุกคนว่า“วันนี้คืองานฉลองวันเกิดของข้า กว่าจะได้รวมตัวกันกับพวกเจ้าด้วยกัน ทุกคนกินดีดื่มดี ไม่เมาไม่กลับ!”

ทุกคนล้วนตอบตกลง “ขอรับ จักรพรรดินี!”

สีหน้าของกงแจ๋ลั่วฉู่ดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ สายตาอันเย็นชากวาดมองไปที่หนานหว่านเยียนกับจักรพรรดินี จากนั้นไปดื่มเหล้ากับขุนนางอื่นๆ

โม่เหยียนจ้องมองหนานหว่านเยียน ในที่สุดก็คอยไม่ถึงคำตอบกลับประโยคเดียวจากนาง ฝีปากบางเม้มเป็นเส้นตรงหนึ่งเส้น เงยหัวดื่มเหล้าแก้วหนึ่ง

ตั้งแต่วินาทีที่กงกงเอาของขวัญออกมา เขาก็ไม่เห็นความประทับใจแม้แต่นิดเดียวบนใบหน้านางเลย

หรือว่านางเกลียดขนาดนี้เลยหรือ?

สำหรับนางแล้วกู้โม่หานสามพยางค์นี้ก็คือเขตหวงห้าม ไม่ว่าจะเป็นใครที่พูดถึงหรือพูดถึงด้วยวิธีใด ล้วนทำให้นางรู้สึกไม่สบายใจ…

แต่ถ้าเขาจงใจจะเข้ามาในชีวิตของนางอีกครั้งให้ได้ล่ะ? เป็นไปได้ไงที่เขาจะยอมให้ผู้หญิงและลูกของเขาเรียกคนอื่นสามีและพ่อล่ะ?

อย่าแม้แต่คิดเลย

ทุกคนล้วนตกอยู่ท่ามกลางเสียงหัวเราะ มีแต่โม่เหยียนคนเดียวที่เหมือนหลุดออกจากนี้ ภาพรอบข้างล้วนเชื่องช้าลงมา

เกี๊ยวน้อยเห็นแล้วก็ให้คนส่งของกินไปให้เขา ทั้งอันอันกับน่าวน่าวเห็นพี่สาวทำแบบนี้ก็รีบวิ่งมาด้วยขาอันสั้นๆ โดยที่ไม่สนใจอะไรเลย ติดกับตัวโม่เหยียนราวกับหญ้าหางหมา

“คุณชายโม่เหยียน เมื่อกี้พวกหนูเห็นท่านเหมือนจะเสียใจนิดหน่อย”

“ไอ้โง่ ท่านแม่ไม่ชอบคนอื่นพูดถึงพ่อเฮงซวยที่สุดแล้ว วันนี้คนเหล่านี้พูดถึงชื่อของพ่อเฮงซวยอยู่ตลอด ท่านแม่ก็ต้องอารมณ์ไม่ดีอยู่แล้วน่ะสิ”

น่าวน่าวแอบดูหนานหว่านเยียนแวบหนึ่ง เห็นนางยังคงขมวดคิ้วอยู่ก็ขยับจมูกน้อยขึ้น

“ห้ามเป็นอย่างนั้นเลย วันนี้ท่านยายกว่าจะอารมณ์ดีขึ้นแล้ว พวกข้าห้ามให้ท่านแม่ไม่มีความสุขเลย”

“พอพูดถึงแล้ว ของขวัญที่พวกข้าเตรียมไว้ให้ท่านยายยังได้ให้เลยนิ ทีนี้เอามาใช้ง้อท่านแม่ให้มีอารมณ์ดีได้พอดีเลย!”

ของขวัญนี้ได้เตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว จะให้ใครก็เหมือนกันแหละ ตอนนี้ท่านยายถูกคนอื่นง้อจนมีความสุขแล้ว แต่ท่านแม่ของพวกเขายังไม่มีคนไปง้อเลย!

“ก็ใช่น่ะสิ” อันอันยัดขนมก้อนหนึ่งเข้าไป จากนั้นเอามือปิดปากแอบหัวเราะ “ของขวัญชิ้นนี้ ขอพวกข้า ต้องง้อให้หลายๆ คน มีความสุขได้เลย”

“เดี๋ยว พวกพี่สาวและท่านน้า ที่ อยู่ที่นี่ทุกคน ต้อง จิตใจเบิกบานแน่เลย!”

จากนั้นเขาก็เช็ดมือให้สะอาดและดึงแขนเสื้อของน่าวน่าว ทำเป็นลึกลับพูดเบาๆ ว่า “ไป พวกข้าไป ดูกัน!”

พูดจบพี่น้องสองคนก็ถือโอกาสตอนที่ไม่มีคนสังเกตเห็นค่อยๆ แอบย่องไปแล้ว สองคนนี้ตัวน้อยๆ อยู่แล้ว วิ่งก็เร็ว แทบจะจมหายไปท่ามกลางฝูงคนภายในแค่วินาทีเดียวเลย

ซาลาเปาน้อยตาแหลมมาก สังเกตเห็นการกระทำของเด็กน้อยสองคนพอดี กลัวว่าน้องชายสองคนจะหาย เห็นเกี๊ยวน้อยกับหนานหว่านเยียนกำลังคุยกันอยู่ นางกลัวว่าน้องชายสองคนจะทำเรื่องวุ่นวายจึงกัดฟันไว้และตามขึ้นไป

งานฉลองวันเกิดยังคงดำเนินการตามปกติ ไม่มีใครสังเกตความผิดปกตินี้เลย

ไม่นานก็มีองครักษ์คนหนึ่งวิ่งเข้าไปในตำหนักหนิงปี้อย่างเร่งรีบ พูดกับจักรพรรดินีอย่างเคารพนอบน้อมว่า “จักรพรรดินี เสี่ยวซื่อจือสองท่าน...”