ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 920

องครักษ์กล่าวว่า “จักรพรรดินี ซื่อจือสองท่านเชิญชวนท่านกับเหล่าขุนนางไปสระดอกบัว บอกว่ามีของขวัญจะถวายให้ท่าน”

อันอันน่าวน่าวมีของขวัญอีกเหรอ?

เมื่อทุกคนได้ยินแล้วต่างตกตะลึงกันใหญ่เลย และพึ่งจะสังเกตได้ว่าซื่อจือสองท่านหายตัวไปแล้ว และจวิ้นจู่ก็หายไปแล้วคนหนึ่ง

โม่เหยียนกวาดมองรอบงานไม่เห็นเด็กๆ ดวงตากะพริบขึ้นมา เฉิงซูหย่วนปิดพัดพับ สองตามีความขรึมโดยที่ไม่มีใครได้สังเกตเห็นเลย

แม้จักรพรรดินี ยังตกใจมากเลย ไม่นึกเลยว่าบัวลอยน้อยสองตัวนั้นปกติดูดื้อมาก แต่กลับมีใจละเอียดเช่นนี้

แต่ให้ไปทะเลสาบบัวเวลานี้ก็คงอยากถวายพวกดอกบัวอะไรเหล่านั้นให้นางมั้ง

จักรพรรดินียิ้มตาหยีดูไปยังหนานหว่านเยียน ในคำพูดเต็มไปด้วยความดีใจ “หนูหว่าน นึกไม่ถึงเลยว่าอันอันกับน่าวน่าวจะมีใจเช่นนี้เนาะ”

หนานหว่านเยียนก็รู้สึกตกใจเช่นกัน “หว่านเยียนก็ไม่เคยสังเกต เจ้าเด็กน้อยสองคนนี้ได้ถามว่าจะถวายของขวัญอะไรให้ท่านดีตั้งนานแล้ว สองวันก่อนก็ไม่ได้วุ่นวายอีกแล้ว หว่านเยียนยังคิดว่าพวกเขาไม่คิดแล้ว ไม่นึกเลยว่าจริงๆ แล้วคือมีเรื่องดีกำลังแอบรออยู่”

ทุกคนยิ้มพูดตาม จักรพรรดินียืนขึ้นดูทุกคน “อย่างนี้แล้วทุกคนก็ไปทะเลสาบบัวกับท่าน ดูของขวัญที่ซื่อจือสองท่านได้เตรียมไว้เถอะ!”

ทุกคนลุกขึ้นมา เห็นจักรพรรดินีจับมือหนานหว่านเยียนเดินออกไปตำหนักหนิงปี้ เกี๊ยวน้อยคอยตามอยู่ข้างๆ ด้านหลังคือองค์หญิงหงหลิงกับเหล่าสนมชายของหนานหว่านเยียน

ทุกคนเดินมาถึงประตูปุบ ฝนดอกไม้สีชมพูเต็มฟ้าตกกระฉูดลงมาราวกับน้ำตก

สายลมโชยผ่าน ม่านสีชมพูปกคลุมท้องฟ้าไว้อย่างมีพลัง สะท้อนเข้าไปในสายตาของทุกคนราวกับในฝัน…

ขณะนี้ตะวันรอนก่อนฟ้ามืดใกล้จบลงแล้ว ตะวันยอแสงในท้องฟ้าสีชมพูกับสีม่วงปกคลุมราตรีอันยาวไกลที่กำลังจะอุปโลกน์ กลีบดอกไม้แพรวพราวที่ปลิดปลิวเหมือนกำลังประดับด้วยแสงดาว

ไม่เพียงมีอยู่แค่หน้าประตูตำหนักหนิงปี้ ทุกคนมองไปข้างหน้าจนกระทั่งตลอดทางที่ไปสระดอกบัวล้วนเต็มไปด้วยฝนดอกไม้อันมีพลัง

“ว้าว นี่มันสวยเกินไปแล้ว!”

“สวยจริงๆ เลย!”

ไม่รู้ว่าเป็นผู้หญิงคนไหนที่ส่งเสียงตะลึงออกมา ในตาเต็มไปด้วยฟองสีชมพู

สีหน้าของพวกผู้ชายไม่ค่อยเท่าไหร่ ผู้หญิงทุกคนต่างถูกภาพอันอ่อนหวานเฉิดฉันนี้สัมผัสโดนใจ แม้แต่จักรพรรดินียังไม่มีสมาธิเล็กน้อย ดูกลีบดอกไม้อันเหมือนฝันนี้ตกลงมาอย่างตะลึง

ส่วนหนานหว่านเยียนยิ่งตกใจกว่าคนไหนอีก ดูกลีบดอกไม้ที่ปลิดปลิวในท้องฟ้า อาจเป็นเพราะวันนี้กู้โม่หานถูกพูดถึงหลายรอบ เมื่อนางเห็นฝนดอกไม้นี้กลับจู่ๆ ก็นึกถึงเมื่อก่อนตอนอยู่ในแคว้นซีเหย่

ในคืนนั้นหิ่งห้อยโบยบินเต็มท้องฟ้า ปกคลุมนางไว้ข้างในด้วยแสงอ่อนเล็กๆ น้อยๆ

หนูน้อยสองคนมองนางอย่างตื่นเต้น ส่วนกู้โม่หานนั่งอยู่ในศาลา นิ้วมืออันเรียวยาวลูบสายขิม เสียงขิมอันไพเราะนุ่มนวลเพราะพริ้ง

ทุกอย่างเหมือนตกอยู่ในฝัน บรรยากาศพร่าเลือนคลุมเครือเหมือนกับตอนนี้เลย เหมือนนางในตอนนั้นจะตกหลุมรักอีกนิดหนึ่งแล้ว

ไม่มีผู้หญิงคนไหนไม่ชอบหวานซึ้ง หวานซึ้งที่ใส่ใจยิ่งให้คนโหยหา

เกี๊ยวน้อยก็อึ้งเหมือนกัน นึกไม่ถึงเลยว่าน้องชายสองคนจะเตรียมของขวัญแบบนี้ ไม่ภาพนี้เหมือนตอนนั้นที่อยู่ในวังแคว้นซีเหย่มากเลยจริงๆ…

นางแอบดูโม่เหยียนแวบหนึ่ง จากนั้นก็อดไม่ได้ที่จะบ่นพึมพำ

ไอ้น้องชายดื้อ ทำไมคิดคล้ายๆ กับท่านพ่อเลย

จักรพรรดินีอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา “หนูหว่าน ดูไม่ออกเลยนะ อันอันกับน่าวน่าวลูกระยำน้อยสองคนนั่นจะเข้าใจความคิดของหญิงสาวมากเช่นนี้เลยเนาะ ข้าชอบมากเลย ไม่ได้เห็นภาพสวยพร่างพรายดั่งฝันเช่นนนี้มานานมากๆ แล้ว”

สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนทันที ต่างมองหน้ากันอย่างตกใจวุ่นวายและรีบมองไปยังทะเลสาบบัว

ควรรู้ว่ามีแต่เด็กไม่กี่คนที่อยู่ในงาน และเด็กขององค์หญิงหมิงหวงมีเยอะที่สุด ขณะนี้อานผิงจวิ้นจู่อย่างตามอยู่ข้างองค์หญิงอยู่ แต่วิ้นจู่และซื่อจือท่านอื่นๆ ไม่มีใครอยู่ที่นี่เลย หรือว่า…

หนานหว่านเยียนก็คิดแบบนี้เหมือนกัน หน้าซีดลงทันที อยากจะพุ่งเข้าไปในทะเลสาบบัวโดยที่ไม่คิดอะไรเลย แต่กลับถูกเย่เชียนเฟิงห้ามไว้ทันที “องค์หญิง ไม่ได้!”

องค์หญิงเป็นราชทายาท ยังมีขุนนางคอยดูอยู่ จะลงน้ำได้ยังไง เขาพูดเสียงเคร่งว่า “รีบลงไปช่วยคนสิ!”

เขายังพูดไม่ทันจบก็ได้ยินเสียง “ต๋อม” มีคนกระโดดลงไปแล้ว !

มีคนตะโกนอย่างตกใจ “นั่นคือคุณชายโม่เหยียนเหรอ?”

“คือเขานั่นเอง แม่ทัพติ้งหย่วนเร็วมากเลย แค่เวลาพูดแป็บเดียวก็ลงไปช่วยคนแล้ว!”

หนานหว่านเยียนรีบหันไปดูทะเลสาบ นิ้วมือเรียวกุมไว้อย่างแน่นจนซีดลง หวังว่าลูกๆ กับโม่เหยียนจะปลอดภัยไม่ได้รับความสูญเสีย

เย่เชียนเฟิงขมวดคิ้วแน่น ริมฝีปากบางก็เม้มไว้อย่างแน่นเช่นกัน ถ้ารู้ก่อนเขาก็จะกระโดดลงไปแล้ว…

จักรพรรดินีกับเหล่าองค์ชายต่างดูไปที่ทะเลสาบบัว สีหน้าเป็นห่วงมาก องครักษ์ที่ว่ายน้ำเป็นลงไปเรื่อยๆ ราวกับโยนเกี๊ยวลงไปต้ม แต่ไม่มีคนถูกช่วยขึ้นมาสักที

ใจของทุกคนต่างแขวนไว้อย่างสูง มีแต่หน้าของสองคนที่ขาวซีด คนหนึ่งคือเกี๊ยวน้อย ส่วนอีกคนก็คือหยุนเหิง

โดยเฉพาะหยุนเหิงเหงื่อเย็นเปียกทั่วหลังเลย ดวงตาแสดงความตื่นเต้นและความเป็นห่วงซึ่งไม่สามารถควบคุมได้เลย

แย่แล้ว นายท่านกลัวน้ำนิ! ใครกระโดดก็ได้ แต่นายท่านกระโดดลงไปคือฆ่าตัวตายชัดๆ เลย…