ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 925

สายตาของโม่เหยียนตกใจขึ้นมาระลอกหนึ่ง จ้องเขม็งไปที่หนานหว่านเยียนที่โกรธจนถึงขีดสุดตรงหน้า

นางเม้มปากแน่นแล้วจ้องไปที่เขาอย่างไม่กระพริบตา นัยน์ตาที่ซื่อตรงและเคร่งขรึมนั้นปรากฏความแค้นและจิตสังหารขึ้นมาอย่างไม่มีสิ้นสุด ใบหน้ารูปงามที่ขาวนวลและดูฉลาดนั้นน่ากลัวอย่างเยือกเย็น ราวกับจะระเบิดออกได้ทุกเมื่อ

นางกัดริมฝีปากไว้อย่างแรง ทุกตัวอักษรล้วนแฝงไปด้วยความโหดเหี้ยมว่า

"กู้โม่หาน ข้าคิดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะกล้าปลอมตัวเป็นคนที่ไม่รู้จักแล้วมาอยู่ที่ข้างกายข้า คิดว่าข้าไม่กล้าฆ่าเจ้าจริงๆงั้นรึ?!"

"พูดมา เจ้าปลอมตัวอย่างไร?ใบหน้านี้ของเจ้ามันเกิดอะไรขึ้น?!"

เขาเอาชีวิตของคนที่นางสนิทที่สุดไป มีสิทธิ์อะไรที่จะยังปรากฏตัวมาอย่างจองหอง ตามอำเภอใจไม่เกรงกลัวผู้ใดเช่นนี้!

อีกเพียงแค่นิ้วเดียว ปลายแหลมของเข็มก็จะปักเขาที่หัวใจของโม่เหยียนแล้ว

โม่เหยียนมองดวงตาที่แดงฉานของนาง คำพูดที่คับแค้น ที่หน้าอกก็ราวกับถูกเข็มเงินในมือของหนานหว่านเยียนแท่งทะลุเป็นพันเป็นหมื่นครั้งแล้ว ความเจ็บปวดก็ปกคลุมความลนลานเอาไว้จนสิ้น

สมแล้วที่เป็นนาง ฉลาดเช่นนี้ เขาทำถึงขั้นนี้แล้ว นางยังสามารถเดาออกมาได้

แต่ในตอนนี้ ไม่ใช่เวลาที่เขาเหมาะจะเปิดเผยตัว หากเผยตัวในตอนนี้ล่ะก็ เขาจะต้องถูกนางตัดหางปล่อยวัดเป็นแน่ พวกเขายังมีความเข้าใจผิดหลายอย่างที่ยังไม่ได้ขจัดออกไป อุปสรรคก็ยังมีอยู่มากมาย ไม่มีโอกาสที่จะได้กลับคืนมากมายเท่าไรนัก เขาไม่มีทางที่จะยอมรับเป็นแน่

"เหตุใดองค์หญิงหมิงหวงจึงคิดเช่นนี้เล่า?"

เขาจ้องหนานหว่านเยียนไม่วางตา ราวกับไม่กลัวเข็มเงินในมือของนางเลยแม้แต่น้อย น้ำเสียงอ่อนนุ่ม "ฮ่องเต้ของแคว้นซีเหย่หรือก็คือกู้โม่หาน เยี่ยงสิ่งของไร้ข้าอย่างข้าน้อย กลับเหมือนเขางั้นรึขอรับ?"

หนานหว่านเยียนเห็นท่าทีที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรของโม่เหยียน กระทั่งโม่เหยียนที่ไม่เข้าใจแล้ว ก็อดหัวเราะเสียงเย็นออกมาไม่ได้ สายตาที่แฝงไฟเพลิงไว้นั้นคมกริบทั้งโกรธแค้น

"เจ้ามิต้องเสแสร้ง ข้าดูออก"

"เจ้ากลัวน้ำ ปฏิบัติต่อเด็กๆอย่างดี รายละเอียดหลายอย่างแสดงให้เห็นแล้วว่าเจ้าคือกู้โม่หาน นี่ไม่มีผิดพลาดแน่นอน!"

สายตาของหนานหว่านเยียนสั่นสะท้านทีหนึ่ง อดไม่ได้ที่จะถอยหลังไปนิดหนึ่ง นางไม่เห็นความลนลานใดๆเลยจากในตาของโม่เหยียน เพียงความผิดหวังเล็กน้อย ราวกับเขามิได้โกหกจริงๆ

หรือว่าเป็นนางที่เข้าใจผิดไปอีกแล้วงั้นหรือ ใต้ล่านี้จะมีผู้ที่เหมือนกันเช่นนี้จริงหรือ?

หนานหว่านเยียนไม่อาจลดความสงสัยที่มีต่อโม่เหยียนลงได้ ยังไม่ได้ได้เอ่ยต่อ ก็ได้ยินโม่เหยียนเอ่ยปากอย่างแข็งกร้าวว่า

"องค์หญิง มิทราบว่าข้อน้อยทำสิ่งใดผิดไปหรือไม่ ท่านต้องการลงโทษข้าน้อยอย่างไรก็ได้ เหตุใดจักต้องกล่าวหาคนสองคนที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิงเป็นคนๆเดียวกันเล่า?"

"ฐานะ ความสามารถ ความงาม ข้าน้อยล้วนมิสู้เขาได้ เพียงแค่เหมือนกันบางส่วนก็เท่านั้น นี่จะสามารถบ่งบอกอะไรได้หรือ?"

"ยิ่งไปกว่านั้นคือข้าน้อยได้ยินมาว่าท่านเป็นสามีภรรยากับฮ่องเต้แห่งแคว้นซีเหย่มานานหลายปี คราวนี้ก็มีบุตรด้วยกันถึงสี่พระองค์ สองปีมานี้เขากำลังทำสงคราม มิอาจเข้าใกล้อิสตรี หากข้าน้อยเป็นเขา อายุน้อยมากกำลัง ร่างกายแข็งแรง ทั้งยังมิได้เจอกับภรรยาของตัวเองมาตั้งนานหลายปี หากเขาห่างหายมิเจอท่านนานหลายปีจริง แล้วคอยอยู่ข้างกายท่านอยู่ทุกวี่วัน แต่กลับมิทำอะไรท่านเลย ข้าน้อยคงต้องสงสัยแล้วว่าเขาเป็นบุรุษจริงหรือไม่......"

คำพูดของโม่เหยียนยังไม่ทันกล่าวจบ ทันใดนั้นนั้นก็มีเสียง"เพี๊ยะ"ดังขึ้นมาทีหนึ่ง หนานหว่านเยียนตบหน้าของโม่เหยียนอย่างแรงทีหนึ่ง "บังอาจ!"