ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 969

เสียงของหนานหว่านเยียนเย็นเยียบหาใดเปรียบ “บัดนี้ทุกคนออกไปหมดแล้ว เจ้าก็น่าจะชี้แจงเรื่องทั้งหมดให้ข้าฟังได้แล้วกระมัง?”

“ทั้งตัวตนที่แท้จริงของเจ้า และเรื่องที่เจ้าปั้นแต่งขึ้นมา ความจริงเป็นอย่างไรกันแน่?!”

ไอเย็นเยียบน่าหวาดผวาแผ่ซ่านทั่วทั้งร่างกายของนาง โม่เหยียนหลุบตาลงมองกริชที่สะท้อนประกายเย็นวาบตรงหน้า ทว่านัยน์ตางดงามนั้นกลับสะท้อนประกายวูบไหวไม่มีความคิดจะล่าถอยไปแม้เพียงก้าวเดียว

เขาช้อนสายตาขึ้น จ้องมองนางอย่างลึกซึ้งและเงียบสงัด “องค์หญิงโปรดประทานอภัย เป็นความจริงที่ข้าน้อยกุเรื่องหลอกลวง”

“วันนี้เพราะความกระวนกระวาย ถึงได้ถือวิสาสะให้องค์หญิงเป็นพยานให้ข้าน้อย ไม่ว่าองค์หญิงท่านจะลงโทษอย่างไร ข้าน้อยยอมรับทั้งสิ้น ขอเพียงองค์หญิงได้โปรดอย่าไล่ข้าน้อยออกจากวัง”

“ข้าน้อยจำเป็นต้องอยู่ในวังหลวง จำเป็นต้องพึ่งพาบารมีของท่าน…”

ข้ออ้างทั้งเพ ไม่มีความซื่อสัตย์จริงใจแม้แต่น้อย!

หนานหว่านเยียนแค่นเสียงเย็นเยียบออกมา กริชในมือแทงทะลุภูษาตัวบางของเขา ปลายแหลมคมกรีดลงบนผิวหน้าอกของเขา โลหิตสีแดงฉานไหลซิบ

“โม่เหยียน เหตุใดเมื่อก่อนข้าถึงไม่ทราบ ว่าการแสดงของเจ้าจะแยบยลสมจริงเพียงนี้?”

“เจ้าเอาแต่หลอกข้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า ยังวาดฝันจะได้อยู่ในวังหลวงอีกหรือ? พูดมา! เจ้าเป็นใครกันแน่? ถึงขั้นยอมทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้อยู่ข้างกายข้า เจ้าอยู่ใต้บัญชาของผู้ใดกัน?!”

เป็นกู้โม่หานเอง หรืออยู่ใต้บัญชาของกู้โม่หาน หรือว่า…จะอยู่ใต้บัญชาของผู้ใดกัน?

โม่เหยียนมองรอยยิ้มดูแคลนบนดวงหน้างามพริ้มเพราขาวผ่องของนาง ในแววตาฉายประกายเยียบเย็นวูบไหวออกมา ทว่าสีหน้ากลับเรียบเฉยดุจผิวน้ำไร้เกลียวคลื่น

“องค์หญิง ถึงแม้ข้าไม่ใช่โม่เหยียน แต่เบื้องหลังชีวิตของข้าโดยรวมแล้วสอดคล้องกับข้อมูลทั้งสิ้นพ่ะย่ะค่ะ”

“ส่วนที่ว่าเหตุใดต้องปิดบัง ความจริงแล้วค่อนข้างพูดยาก องค์หญิงโปรดประทานอภัย และได้โปรดเชื่อมั่น ว่าโม่เหยียน จงรักภักดีต่อองค์หญิงโดยแน่แท้”

เขายอมผิดใจผู้มีอำนาจบารมีเหนือกว่าเพื่อนาง หนำซ้ำยังปกป้องดูแลนางและบุตรีตัวน้อยจนได้รับบาดเจ็บ ความจงรักภักดีนี้ ไม่มีทางที่นางจะสัมผัสมันไม่ได้

“จงรักภักดี?” หนานหว่านเยียนแค่นเสียงหัวเราะเย็นยะเยือก ดวงหน้างามสะคราญคล้ายกับปกคลุมด้วยหมอกดำทมิฬ น้ำเสียงยังเจือด้วยความดูแคลนอย่างเห็นได้ชัด “เรื่องพรรค์นี้ใครจะไปทราบ”

“แค่ลมปากใครจะอ้างก็ได้ อีกอย่างหลายเรื่องที่ผ่านมาก็เสแสร้งปั้นแต่งขึ้นมาเองทั้งสิ้น ไม่ต่างจากเรื่องกาวม่านหย่วนที่ข้าใช้ให้เจ้าไปตรวจสอบ”

“เจ้าทราบหรือไม่ว่าเขาเป็นใคร? เขาคืออดีตพ่อบ้านของกู้โม่หาน คนที่น่าเชื่อถือที่สุด เขา ‘ซื่อสัตย์และจงรักภักดี’ ต่อกู้โม่หานมาสิบกว่าปี ผลสุดท้าย ก็กล้าหักหลังแม้กระทั่งเจ้านายตนเอง!”

นางจงใจกดเสียงต่ำลงเล็กน้อย อีกเพียงอึดใจกริชในมือใกล้แทงเข้าหัวใจของบุรุษแล้ว นางทอดสายตามองดวงหน้าหล่อเหลาของโม่เหยียน จากนั้นก็เอ่ยปากถามข้อสงสัยในใจของตนออกไปอย่างไม่อ้อมค้อม

“เจ้าทราบหรือไม่โม่เหยียน บางครั้งข้าก็คิด ว่าเหตุใดโลกนี้ถึงได้มีสองคน ที่โฉมหน้าดูไม่คล้ายแม้แต่น้อย ทว่าดวงตากลับดูคล้ายราวเป็นดวงเดียวกัน”

โม่เหยียนออกแรงดึงหนานหว่านเยียนไว้ ก้มศีรษะลงเล็กน้อย เส้นผมสีดำขลับดุจหมึกลู่ลงมาเล็กน้อย ยิ่งขับสะท้อนให้เขางดงามหาใดเปรียบ

“ข้าน้อยเพียงต้องการเรียกร้องความยุติธรรมให้ตนเอง”

“ความจงรักภักดีของผู้อื่น ข้าน้อยไม่สนใจ แต่ในเมื่อข้าน้อยตั้งสัจจะเอ่ยวาจาแล้วว่าจะซื่อสัตย์และภักดีต่อท่าน นั่นจะไม่ใช่แค่ลมปากอย่างเด็ดขาด ต่อให้ต้องลุยน้ำลุยไฟ ก็ไม่มีวันคืนคำ”

“องค์หญิง ข้าน้อยเคยถูกองค์จักรพรรดินีกรอกโอสถพิษ จักรพรรดินีตรัสว่า โอสถนี้มีเพียงนางที่สามารถถอนมันได้ หากหักหลังท่าน ก็หมดหนทางหวนกลับได้อย่างสมบูรณ์ ตายไปก็ไร้แผ่นดินฝัง ดังนั้น องค์หญิงไม่จำเป็นต้องกังวล ข้าน้อยไม่มีวันไม่ซื่อสัตย์คิดคดต่อองค์หญิง”

ว่าอย่างไรนะ?!

ท่านน้าหญิงพระราชทานโอสถพิษให้โม่เหยียนหรือ?!

หนานหว่านเยียนนัยน์ตารื้น การตอบสนองพลันหวนกลับทันใด ขมวดคิ้วแน่นพลางจ้องมองเขา “เจ้าหยุดโกหกข้าเสียที ข้าจับชีพจรเจ้าแล้ว ร่างกายเจ้านอกจากพิษของพิษหุบเขาจ้างกู่แล้วก็ไม่มีพิษอื่นใดอีก!”

โม่เหยียนจ้องมองดวงหน้าเพริศพริ้งของนาง ทันใดนั้น ก็ฉีกอกเสื้อของตนเองออก

นัยน์ตาของหนานหว่านเยียนพลันเบิกโพลงสั่นสะท้านทันใด “โม่เหยียนเจ้า…”